بهاردوباره(خاطرات کموتراپی من)

کاش بودی

درسا — 2020-03-19T03:06:53+01:00

کاش بودی

تا از گنجه ی آبنوس منبت کاری شده

زیباترین پیراهنم را بیرون میکشیدم

و بوی نفتالین

تمام هشتی را برمیداشت

کاش بودی

من حیاط را آب و جارو میزدم

تو سیب یاقوت در حوض فیروزه میریختی

و تاب به شاخه ی گردوی جوان شده می بستی

تا آواز چکاوک ها بی تاب نماند

کاش بودی

تا وقتی فواره قلاب میگرفت

پیچکهای بازیگوش

که از دیوار همسایه بالا میرفتند را ببینی

و همراه با پروانه ها

به شیطنتشان بخندی

کاش بودی

تا کارت پستال گلهای شکفته

با دستخط باران که به دستت میرسید

نخستین تبریک عید

سهم اشتیاق تو باشد

کاش بودی

تا دختر بهار را که گلدان به گلدان

با بوته های بنفشه و شمعدانی

از پله ها بالا می آمد ببینی

بغلش کنی

ببویی اش

ببوسی اش

و خوشآمد بگویی

تا من حسودی ام شود

کاش بودی

تا روی ترمه های گلدوزی شده

تخم مرغ نقاشی کنی

و همراه با سبزه ها

عطر سمنو را دل سیری نفس بکشی

و کنار سفره ی هفت سین

با تیک تاک ساعت تحویل برقصی

تا من اسکناسی تا نخورده

از لای دیوان حافظ بردارم

و به تو عیدی بدهم

کاش بودی

تا مهربانی بود

شادی بود

عشق بود

تا من آخرین اسفندها را

دور سرت دود میکردم

و سال نو فقط سهم سالنامه ها نبود

تا فروردین از راه میرسید

و دست از زنگ درِ خانه مان برنمیداشت

تا تو چادر سپید گلدارت را به سر میکردی

و من از پنجدری بلند میگفتم

آمدم آمدم...

این واقعا حال منه...

بهار — 2014-10-16T11:56:23+01:00

گاهی دلم می خواهد خودم را بغل کنم!

ببرم بخوابانمش!
لحاف را بکشم رویش!
دست ببرم لای موهایش و نوازشش کنم!
حتی برایش لالایی بخوانم،
وسط گریه هایش بگویم:
غصه نخور خودم جان!
درست می شود!درست می شود!
اگر هم نشد به جهنم...
تمام می شود...
بالاخره تمام می شود

پ.ن:روزی برمیگردم که بتونم سفیر امید باشم.بدرود

106-وقتی همه خواب بودند...

بهار — 2014-10-02T05:21:48+01:00

ساعت 3 بامداد به وقت خونه ما:
با مشت محکمی که به چونه م خورد بیدار شدم...یه نگاهی به اطرافم انداختم،عـــــــــــه هیچکس نیست ،منم و قند عسلم که دست و پاش نرمه!!!
درسا هم که خوابه،پس کی بود زد توی چونه م؟؟!!
بهتره تا خوابم نپریده، بخوابمولی درد اون مشت نوازشگر داشت بدتر میشد
در واقع نه اثری از مشت بود و نه کسی که بخواد بزنه توی چونه م.یه دونه از دندونای ساکن منطقه مورچه زده بود که حسابی شلوغ میکردانگار این مورچه های لعنتی تا کل دندونامو نابود نکنن ،قصد رفع زحمت ندارن!!! باید سریع خوابم میبرد،ولی چجوری؟
یهویی ذهن خوابالودم جرقه زدو یاد اسپری لیدوکائینی افتادم که توی کابینت بود...سریع آوردمش و 2-3 پاف زدم روی دندونم و در حالیکه دستمو روی چونم گرفته بودم،به خودم میگفتم الان بی حس میشه،خوابت میبره،یه کم صبر کن...صبر...صبر..
ساعت نزدیک 4 بود و صبر کردنا بی فایده بود...شاید کم اسپری زدم...دوباره از جام پا شدم و رفتم سراغ اسپری...1-2-3-....12-13 ، فکر کنم نصف شیشه رو خالی کردم توی دهنم به این امید که دیگه خوب میشه و میخوابم.حســــــــــــابی آب از لب و لوچم آویزون شده بود، چند برگ دستمال گرفتم گوشه لبم و اومدم سر جام ،خیلی تلخ بود و دهنم میسوخت ولی میگفتم داره اثر میکنه ، نریزیش بره ها،تحمل کن الان بی حس میشه....
تحمل کردن همانا و سوختن لثه و زبون و لب همانا...
تا خود صبح چشم رو هم نذاشتم ، وقتی بقیه پا شدن کلی ما را دعوا نمودندی که چرا بیدارمان نکردی؟؟،
البت زابرا کردن بقیه بی فایده بود ،چون من کار خودمو میکردم
لبم عین اینایی که پروتز میزنن ورم کرده بود و سنگین شده بود.
با خوردن یه دونه استامینوفن رفتم کاراموزی ، واقعا شده بودم مصداق ضرب المثل میمون درد خودش کم بود،آبله مرغونم گرفت.بدترین روز هفته بود.عضله گردن و شونه م هم از اول هفته گرفته بود ،فقط توی راهروی بخش، دست به چونه گریه میکردم و به خدا غر میزدم : دِآخه انصافتو شکر، این همه درد یه جا با هم؟
اما این درد آخری دسته گلی بود که خودم به آب داده بودم.ظهر که برگشتم خونه ،چند تا قالب یخ ریختم توی کیسه و گذاشتم روی اون قسمت،و شاید برای لحظاتی اون همه سوز و گداز رو خنک کرد.
مامان گفت:حالا بیا ناهار بخور تا عصر بریم دکتر...ولی با اون لب و دهن سوخته که نمیشد چیزی خورد، بخصوص که با برگردوندن لبم جلوی آینه دیدم حسابی ملتهب و پوسته پوسته شده.
غروب بود که رفتیم دندونپزشکی ،پیش همون دکتری که سوءقصد به جون دو تا دندون عقلم داشت.
گفتم دیشب دندونم درد گرفت ،لیدوکائین زدم روش که خوابم ببره!!! دندونم خوب نشد هیــــــــــچ،تمام لب و دهنمم سوخت.
گفت:با لیدوکائین میخواستی بخوابی؟مگه خواب میکنه آخه؟!!!
گفتم:نه خب،خواستم دردش ساکت بشه،استامینوفنم خوردم، فایده نداشت.
گفت :باید NSAIDs میخوردی،یه دونه ژلوفن میخوردی خوب میشد!!!تو اشکالت اینه که زیادی میدونی،و زیادی دونستن بعضی وقتا خوب نیست.زدی تمام پوستت رو تخریب کردی.
(ای بابا این توضیحاتو دادم که بگم مواظب لب و لوچه سوخته ما باشی و لیدوکائین نزنی،نه اینکه دعوام کنی!!!)
گفت:اینی که میزنم safe هست،نگران نباش،هروقت احساس کردی لبت ورم کرد و گزگز میکنه بهم بگو.
گفتم والا لبم از اولشم ورم کرده بود و گزگز میکرد.
گفت: خب هروقت احساس کردی بی حس شد بگو.
گفتم خب بی حسم بود دیگه.
رفت نشست پیش بابا و گرم صحبت شدن،چند لحظه یه بار میگفت بی حس شد؟؟منم دست میزدم و میدیدم هیچ تغییری نکرده.
دکتر گفت:مگه میشه آخه؟!! اصلا باورش نمیشد...گفتم :والا این مدت انقدر به من مورفین و لیدوکائین و پتدین زدن ،فکر نکنم به این زودیا اثر کنه.
بعد چند دیقه گفت:من شروع میکنم اگه درد گرفت بگو و منم که محو دستکش های صورتی شده دکتر از اثر سرخابم شده بودم،دیدم دندونم داره حرکت مته رو حس میکنه و میسوزه،دکتر دستگاشو خاموش کرد و گفت:
آمپولای من فیل رو میندازه و امکان نداره واسه کسی دو بار بزنم،از بس دارو زدن همه مسیرا رو بلاک کردن، تریاک خونت بالاست،...این یکی هم میزنم،اگه اثر نکرد روی دندونت کار نمیکنم،باشه... و باز منتظر نشست.
به خودم میگفتم:نچ...نچ...نچ..ببین چجوری عملی شدی که آمپول فیل افکن هم روت اثر نداره!!
با تشکر از پرسنل (ICU) بخاطر مورفینهای فرد اعلاء
بالاخره بعد از کلی انتظار، دندونام به خواب رفتن و دکتر تونست عصب بیچاره ی دندونمو بکشه و بِکشه و جاش ملات بریزه انصافا خیلی برام وقت گذاشت. تنها چیزی که ازش میترسیدم این بود که موقع خندیدن آمالگام سیاه دندون پرشده بدجوری تو ذوق میزنه،و وقتی اومدم خونه یه راست رفتم جلوی آینه و با دیدن دندونام به درسا گفتم:آخیــــــــــش،با سفید پرکرده.
انگار آمپول بی حسی کم کم داشت اثر میکرد و تا زیر ابروم بی حس شده بود. .این روزا فکم عجیب درد میکنه و نمیدونم اثر بی حسی 5 ماهه ست،یا درد دندونای تازه ترمیم شده ،یا تبعات گندی که خودم زدمو بدیش اینه که نمیتونم تفکیک کنم و بفهمم گاباپنتین بر ما اثر+داشته یا نه!!!

به هر حال از برکات اینهمه درد ،اشتهامم کور شده ،و میلی به غذا ندارمچقد خوبه اگه برگردم سر وزن قبلیم

پ.ن:یادآوری:
"کاراموزی در عرصه پرستاری" یعنی چی؟(خودمون بهش میگیم "عرصه")
در رشته مقدس پرستاری دو ترم آخر بطور کامل کارورزیه و توی بیمارستان سپری میشه ، گرفتن واحد تئوری (از درسهای تخصصی) ممنوعه ، پس بدا به حال کسی که واحدی ازش مونده باشه و بخواد بره ترم7 ...تا پاسش نکنه،نمیذارن بره عرصه!!!منم جزء دسته بدحالان بودم ،البته درس افتاده نداشتما، ولی بخاطر انتقالیم و ارائه نشدن درس در موقع خودش ،یه درس 3 واحدی (پرستاری کودکان 2) و 2 تا (0)واحدی اجباری زیادبریج موند.بگذریم حتی خاطره اینکه با چه مصیبتی اجازه دادن من برم عرصه،اعصابمو بهم میریزه و خوندنش هیچ لطفی نداره
فقط این شکلکا سیر اتفاقاتی هست که من برای ورود به عرصه پشت سر گذاشتم...و حالا من رفتم ترم 7
عکس مدرک جرم در ادامه مطلب

105-هنوز اندر خم فکیم(3)

بهار — 2014-09-26T06:31:51+01:00

ابتدا واژه نامه:
دارو چیست؟
دارو عبارت است از مجموعه عوارضی جانبی که بعضاً اثرات درمانی هم دارد برای رفع این عوارض جانبی ، داروهای دیگری تجویز می‌شوند که خود، این چرخه را تا نابودی کامل بیمار طی می‌ کنند!این جمله دقیقا مصداق بارز داروهای کموتراپی هست.
آب پاکی:
آبیست مجازی ،که روی دست میریزند،به معنای اینکه: بابا،بیخیال!! دست بردار!! و گاها باعث درازتر شدن دست از پا میشود.حالا چجوری؟...
داشتم سعی میکردم به زندگی مسالمت آمیز با مورچه ها عادت کنم و کلا بیخیال دکتر رفتن شده بودم،ولی انگار اونا دوست نداشتن با هم تفاهم داشته باشیم.
ماجرا از اونجایی شروع شد که هفته پیش پارستزی فک با درد همراه شد و با کوچکترین ضربه ای که به چونه م میخورد،کل استخون فکم تیر میکشید،و ناچار باید یکی بین من و مورچه ها داوری میکرد.
منو مامان و بابا رفتیم پیش یکی از همون متخصص های فک و صورت که دندونپزشک معرفی کرده بود..
و من برای بار N ام،شرح ماوقع دادم.
عکس دندونمو دید، گفت:دندونات خیلیم روی کانال عصبی نیست که بخواد عارضه اینجوری بده.
من تا بحال همچین موردی نداشتم و با توجه به اینکه مشکلی هم توی عکست نمیبینم، نمیدونم باید چیکار کنم،تازه عصب هفتم نیست،عصب پنجم درگیره،چون حرکت عضلاتت سالمه،
من مونده بودم و بازیکنای تیم اعصابی که نمیدونستم باید شماره چند رو بعنوان مصدوم معرفی کنم.
وقتی هم که صحبت از تق تق شد،گفت: احتمالا موقع اینتوباسیون دهنتو زیادی باز کردن و مفصلش جابجا شده.باید به فکت استراحت بدی!
با خودم فکر میکردم که چطوری میشه فک رو فرستاد لالا؟؟نکنه باید برم تو کار تغذیه با *(NGT) و نی،که دکتر دستشو گذاشت دو طرف فکمو گفت :"حالا دهنتو باز کن"،منم یه ذره باز کردم،گفت: بسه! اگه تا همین جا باز کنی،صدا نمیده و بعد از مدتی کاملا درست میشه.
واقعا جا داشت تشکر کنم از دکتر ،که به اندازه ورود یه قاشق چایخوری سرپر ،بهم آوانس دادن....بعد هم بدون هیچ دارویی یکی دیگه از همکاراشونو معرفی کردن.
ما راهی مطب متخصص فک و صورت بعدی شدیم.
دکتردوم هم مثل قبلی از این مدل عارضه ها ندیده بود،گفت:روی اون قسمت حوله داغ بذار،ولی بهتره باهاش مدارا کنی!! خودش خوب میشه!
اینجا بود که آب پاکی رو ریخت روی دست ما،و من مثل همیشه نتیجه گرفتم باید با دردام بسازم.
(هـــــــــــــــی روزگار،نزدیک دوساله دارم با همه چی ساخت و ساز میکنم،فقط نمیدونم چرا قراره پرستار بشم؟)
دکتر گفت:اینطور مسائل توی دانشگاهای علوم پزشکی خوب بررسی میشه، از اونجاها پیگیری کنی بهتر به نتیجه میرسی...(نمیدونم والا اگه منظورش از علوم پزشکی دانشگاه زیادبریج خودمون بود،من یه وری موندن رو ترجیح میدم)
ایشونم دارو نداد، منم داروهایی رو که دوستان توی پستهای قبلی پیشنهاد داده بودن،به عنوان گزینه های روی میز مطرح کردم،سرِ گاباپنتین به توافق رسیدیم،با دو تا شرط،یکی اینکه با دوز بالا مصرف بشه و اگه عارضه داد،قطع بشه و دیگه اینکه گفت:من برات نمینویسم،بهتره با یه جراح مغز و اعصاب مشورت کنی،اگه صلاح دونست واست بنویسه!!!و آدرس یه جراح اعصاب رو بهمون داد.
حسابی کلافه بودیم،بخصوص اینکه همه جا خیـــــــــــلی شلوغ بود و همش باید پیاده میرفتیم.بعد از کلی سر به هوا بودن برای پیدا کردن مطب جدید،بالاخره پیداش کردیم.
دیدن 4-5 ردیف مریض که بدون حتی یه صندلی خالی کنار هم نشسته بودن،منو به سمت در برمیگردوند،ولی بابا همچنان مصر بود که ما باید از پیگیریامون نتیجه بگیریم.
منشی گفت:وقتامون تا دی ماه پره،(اووووووواه،تا دی!! اصلا ببینم تا اون موقع زنده ایم!)
به بابا گفتم من نمیاما،وقت نگیر ،...منشی هم با کلـــــــــی قِر و افه،فرمودن چون آقای دکتر فلانیان معرفی کرده،13 مهر بین مریض بیاید،حداقل 3 ساعت معطلی داره ،اما من سر حرفم بودم.

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند

دردم نهفته به ز طبیبان مدعـــی باشد که از خزانه غـــیبــــم دوا کنند

و به سمت آسانسور عقب گرد کردم،(فقط یه قرصه،من که سه شنبه میخوام برم پیش دکتر جان خودم،میدیم زحمتشو بکشن،انقدم دردسر نداره.والا...)
اینجا بود که آب پاکی که ریخته بودن رو دستمون،حسابی کار خودشو کرد و دستمون از پا درازتر شد و برگشتیم خونه.تمام مسیر اشکام سرازیر بود،نه بخاطر درد یا بی حاصلی کارامون...فقط بخاطر عذاب وجدان،از اینکه ناخواسته دارم خانوادمو اذیت میکنم،و هیچ جوری نمیتونم جبران کنم...
سه شنبه رفتیم پیش دکتر خودمون،البته صبح اون روز (CBC) دادم،ولی از دیدن 3200 تا (WBC) حالم گرفته شد،با اینکه از نظر دکتر قابل قبول بود،ولی این تعداد گلبول سفید پیذوری برای حضور توی کارورزیها یکمی دست و پا گیرن.
دکتر حتی با کلی چک و چونه من برای حذف اون خبیث،راضی نشدن و گفتن:اگه بیمار نخواد،ما اصرار نمیکنیم،منم میخواستم حذفش کنم،ولی هیچ پروتکلی نگفته که میتونیم این کارو کنیم!!
و دوباره وین کریستین دعوت شد به تیم داروها،با این توجیه که اگه کار وین کریستین بود،با حذفش باید بی حسی خوب میشد،
انگار یه قفل سنگین زده بودن به دهنم تا بازش نکنم و نپرسم که آخه اگه آسیب به عصب باشه،مگه به این زودیا ترمیم میشه؟؟!!!
ولی حیف...تمام ناگفته هام لا به لای سکوت مطلقی که علامت رضا نبود، گم شدن.
فقط سعی میکردم خوشحال باشم از نوشتن 100 تا گاباپنتین ، تا شاید دوای دردم باشه.
کلا این هفته ما توی مطب اطبا گذشت.و دندونامم که بیست و اندی سال سالم بودن،از دست نخوردگی در اومدن!!!
به امید روزی که هیچ مریضی از درمان،درمانده نشه!!!
و هیچ بیماری تاوان سهل انگاری و بی مسئولیتی کادر درمان رو نده

104-احوالات فک هنوز بی حس(2)

بهار — 2014-09-14T08:41:21+01:00

هــــــــــــــوی!حواست هست چیکار کردی،پاتو کجا گذاشتی؟
هوم ، مگه چیکار کردم؟پام کجاست؟
پاتو گذاشتی روی منطقه ممنوعه،4ماهه زدی فکِشو بی حس کردی!میفهمی یعنی چی؟
مـــــــــــــــن؟؟؟!!!
بله،توی تازه به دوران رسیده با اون دوستات
فکر کردی چون بهتون میگن "عقل"خیلی خوبید؟
درسته که ما بعد از همه شما اومدیم،اما بی آزار بودیم.

خب الان مردم آزار شدین،
ما تقریبا 8 ساله اون ته ساکنیم و کاری به کسی نداشتیم.
دیگه وقتشه که برید...فهمیدی!!سریـــــــــــــــع!!

عــــــــــــه،اینجوریه؟،صاحب اینجا مارو دوست دارهپس ما سر جامون میمونیم و تا روزی هم که نپوسیم،نمیریم

ببخشید تا من بین دندون عقلم و بقیه دندونام وساطت میکنم،شما تشریف ببرید ادامه مطلب

همــــــــــــــــــــــــتون دعوتین

بهار — 2014-09-11T02:53:03+01:00

سلام به دوستای گلم
ما هم دعوت شدیم به چالش
نه نه،از آب یخ خبری نیست،چالش ادبی
دوست خوبمون آقا محمد مهدی(مدیر وبلاگ جملات زیبا) منو دعوت کردن،با تشکر از لطفشون،

قرار شده منم 5 نفر از دوستان رو به چالش ادبی دعوت کنم ولی دوستام زیادن،نمیدونم کدومارو بگم.پس اسم 5 تا از کتابامو مینویسم و از همین جا همه دوستانم رو دعوت میکنم.
چه دوستان مجازی و چه دوستان نزدیک که همشونو دوست دارم.

1-قدرت فکر    (ژوزف مورفی)-مترجم:مهرداد مهرین
2-راز              (راندا برن)-مترجم:نفیسه معتکف
3-قانون شفا   (کاترین پاندر)-مترجم:گیتی خوشدل
4-برنامه غذایی گروه خونی +O(دکتر پیتر دادامو)-مترجم مریم کاظمی
5-گنجینه اشعار دیوان پروین اعتصامی
اینارو پارسال هدیه گرفتم،3 تای اول روی نگرش آدم به زندگی تاثیر میذارن، و برای آدمهایی که یه کمی نگرششون به زندگی بد شده،بســــــــــــیار توصیه میشه.
راستی من هیچوقت رمان نخوندم و نمیخونم،چون حقیقت رو خیلی بیشتر از رویا دوست دارم.

یادآوری:بی زحمت اگه نظرتون مرتبط با این پست نیست،توی بقیه پستها بذارید.با تشکر

نمایشگاه گل و گیاه

بهار — 2014-09-09T08:25:47+01:00

نمایشگاه گل و گیاه ،از 16 تا 20 شهریور توی پارک شهید چمران برگزار شد.روز اولش ما رفتیم،هرچند دوست داشتم بازم برم،ولی نشدبه هر حال توی همون یه روز که رفتیم انقـــــــــــــــــــــدر حس خوبی داشتم که دلم نمیخواست بیایم بیرون
عکسا در ادامه مطلب

103-فک با حس های مزاحم(1)

بهار — 2014-08-28T01:06:47+01:00

مقدمه:
عمرا اگه میدونستید چرا توی عکسای قدیمی هیشکی نمیخنده،البته منظور از قدیم بچگیامون نیستا،منظور زمان فلان الدین شاه و فلان میرزاست.میگن اون موقع انداختن هر عکس حداقل 20 دیقه طول میکشیده و طرف هرچقدرم ژست خنده و شادی میگرفته،بالاخره خسته میشده و خنده از لباش محو میشده!!!(منبع:برنامه صبحی دیگر)
راستی هنوزم عکسایی هست که گرفتنش انقد طول بکشه؟؟
جواب مثبته،البته با کلی تفاوت،باید 40 دیقه بی حرکت و درازکش ، وارد یه فضای بسته مثل تونل بشی و انواع سروصداهای ناهنجارو تحمل کنی ، تا کلی عکس سیاه ازت بگیرن و شاید بالاخره معلوم بشه منشاء این همه احساس مزاحم کجاست؟
چقدر زود گذشت،17 اردیبهشت بود که گفتم 9 روزه فک پایینم بی حس شده،نمیدونستم 9 روز میشه 119 روز و دریغ از حتی یه ذره بهبود...
متاسفانه بی حسی یه طرفه ما به قوت خودش باقیه،انگار یه دسته مورچه دارن روی اون تیکه رژه میرن و چند لحظه یه بار بدشون نمیاد یه گازم از زیر پاشون
بگیرن.
پس بی حسی غلطه،باید بگم با حسیِ نیش داربه عبارتی پارستزی،یا همون گزگز و مور مور خودمون
ادامه ماجرا:
من هنوزم معتقدم که شوت وین کریستین،خورد به تیرک دروازه و این افتضاح رو به بار آورد.
21 مرداد که رفته بودیم پیش دکتر جان،علی الحساب وین کریستین از طرف کمیته انضباطی ایشون ، از همراهی تیم داروها محروم شد و برای بررسی بیشتر درخواست ویدئو چک از نوع همون عکسای 40 دیقه ای یعنی (MRI) داده شد،تا بالاخره معلوم بشه چه بلایی سر فک عزیزمون(آخِی،نازی ) اومده!!ما هم در پی کشف حقیقت و پیدا کردن مقصر اصلی...
موقعی که بابا برای من وقت گرفته بود ، یه برگه داده بودن که توش نکات قبل از عکس رو متذکر شده بود،مثل نداشتن هیچ وسیله فلزی و الکترونیکی،و یه چیزی که تا حالا نشنیده بودم این بندش بود:
نداشتن هیچگونه آرایش ،چون باعث مخدوش شدن تصاویر میشه.منم که قرار بود عکس صورتمو بگیرن،پس با ظاهری هرچه بی رنگ تر رفتیم تا عکسی بس خوشگل از فک تحتانیم بگیرن.
اون سرماخوردگی هم که داشتم خیلی بدتر شده بود و سرفه های قطاری من تا صبح نه میذاشت خودم بخوابم نه بقیه و فقط نگران بودم که اون موقع سرو کله شون پیدا نشه.
فرمی رو که شرح حال مختصری از بیماری لازم داشت،پر کردم،یه لباس صورتی هم دادن بپوشم،توی فرم نوشته بودن مفاصل مندیبل (فک پایین) دهان باز و دهان بسته (TJM)،به درسا گفتم چه ربطی به مفاصل داره؟
خودم برای دکترای اونجا توضیح دادم که مشکلم مفصل نیست و بافت و استخونش بی حس شده.
یه گوشی مثلا برای کاهش سروصدا چسبوندن به دو طرف سرم،یه قطعه پلاستیکی هم گذاشتن روی سرم،بعد هم گفتن چشماتو ببند،تکونم نخور!
منم که از پارسال حسرت دیدن داخل دستگاه تو دلم بود،چشامو نبستم و زل زدم به سقف.صدای دستگاشون خیلی بدتر از دستگاه بیمارستان بود،تازه بیمارستان گوشی نمیذاشتن،ولی اینجا حتی با گوشی،عجیب صدای اررررررره برقی میداد.
،فکر کنم یه 20 دیقه ای از اون همه صدای ناهنجار مستفیض شدم،که دیدم سقف بالا سرم داره میره عقب ، سقف حرکت نمیکرد،من بودم که اومدم بیرون،آخیــــــــــــــش تموم شد.نفس راحتی کشیدم که یهویی یه قطعه مستطیلی دیگه روی قبلی اضافه کردن و دوباره رفتم توی تونل و بازم سروصدا...دیگه سرفه هام داشتن از راه میرسیدن و منم با تکرار اِهِم...اِهِم از ته گلوم ، بهشون میگفتم که خودتونو نگه دارید،و گرنه 40 دیقه زحمت هدر میره!!!
یه تشریفات (بنظرم بیخودی) دیگه داشتن ، اونم اینکه بعد تصویربرداری،میرفتی پیش یه پزشک عمومی،تا شرح حال بگیره.
کلی معطل شدیم تا تشریف بیارن.حالا میخواست ببینه این یه وری شدن رو فقط خودم حس میکنم یا توی ظاهرم هم معلومه،بهم گفت:سوت بزن!!!
هان:همینم مونده،اصلا چه معنی میده دختر سوت بزنه...همینجوری که این فکرا توی ذهنم وول میخورد،گفتم:من بلد نیستم!!
مدیونید اگه فکر کنید بلد بودم و اجرا نکردم.چیه خب،قرار نیست آدم همه تواناییاشو بروز بده که.
با توضیحات بجای سوت دکترو قانع کردم که علائم (symptom*) هست و (sign*) نیست ، جهت خالی نبودن عریضه یک فشار خون هم از ما گرفت.100/70 و یه چیزایی هم راجع به فورس عضلات نوشت ، و چون زیادی خوش خط بود ، نفهمیدم چی نوشته.
عصر تو خونه گفتم نکنه جدی جدی سوتم خراب شده ، 1-2-3 آزمایش کردم،دیدم خدا رو شکر،سوتمون سالمه!!!
خلاصه... دو روز بعد بابا جوابا رو گرفت،منم سریع همه رو درآوردم.(CD) عکسا هم بود،با خود عکسا که سفیدی چشمای بازم با یه گوله ی سیاه وسطشون ،عجیب خنده دار بود.
بعد از دیدن اون همه (normal) توی جواب ،گفتم:اااااااااه...این که همش نرماله!!
برادر گفت:یعنی چاخان کرده بودی؟
مامان گفت:خدارو شکر،میخواستی چیزیت باشه.گفتم نه،ولی چرا این همه دردو نشون نداده؟؟،من که مشکل دارم،باید اینجا معلوم میشد دیگه!تازه اینا همش عکس گلو و نیم رخ منه،خب یه دونه تمام رخ میگرفتن دیگهحالا خوبه یه ساعت توضیح دادم کجا مشکل داره ولی غرغر دردی رو دوا نمیکرد.
سه شنبه نتیجه رو بردیم به دکتر جون نشون دادیم.طبق آخرین توضیحات نوروپاتی عصب هفتم یا همون عصب صورتی از عوارض وین کریستینه،پس وین کریستین به عنوان متهم ، برای یک ماه دیگه نیمکت نشین شد،تا یاد بگیره که این رسم بازی جوانمردانه نیست.
باشد که درس عبرتی شود برای سایر داروها.
و مراجعه به یک دکتر فک و صورت در دستور کار قرار گرفت،امیدوارم حوصلشو داشته باشم...که ندارم.
sign:علائمی که برای دیگران قابل درک است.مثل کبودی،تورم،گرما
symptom:علائمی که قابل درک نیست،و فقط خود بیمار آن را احساس میکند.مثلا سردرد یا همون بی حسی فک من

اینم گذاشتم که بدونید دقیقا کجا بی حس شده،دندونای همین قسمت هم بی حسه

Happy Doctor’s Day

بهار — 2014-08-22T16:01:01+01:00

دستهایی که شفا میبخشند،مقدس تر از لب هاییست که دعا میخوانند!

روز پزشک مبارک

ادامه مطلب فقط برای دکتر جــــــــــــــــــــونِ خودم،که بهاری شدنم رو بعد از لطف خدا،مدیون دستای مهربون و توانمند ایشون هستم.
هرچند ممکنه وقت نکنن به اینجا سر بزنن،ولی من وظیفم بود تبریک خاص بگم.

102-من با بقیه فرق دارم؟؟!!(◕‿◕✿)

بهار — 2014-08-15T02:54:37+01:00

بهم گفت دلم یه کار تازه میخواد،یه کاری که توش لذت باشه و مارو به گذشته ببره،به تابستون 91،زمانی که اثری از هیچ مهمون ناخونده ای نبود و شاید بزرگترین دغدغم،فکر کردن به ترم بعدی بود!!
زمانی که برای اولین بار چشمکِ آلوهای سرخ و سیاهی که مامان گرفته بود،منو هوس انداخت تا باهاشون لواشک درست کنم.و هربار یادآوری طعم ترشش دهنمو آب مینداخت و چشمامو جمع میکرد!!
چند روز پیش بازم مامان آلو گرفت،از همونا و با همون چشمکی که به قول سعدی: ((دامنم از دست برفت))...و دست به کار شدم،کار پر دردسری بود،ولی به لذت طعم ملس زنده کردن خاطرات می ارزید.و من مرحله به مرحله خاطره بازی رو ثبت کردم به سلامتی سرما هم خورده بودم و صبحا صدام خش دار و دورگه میشد
هفته ای که گذشت،با بچه های ترم 4 مشرف شدیم بیمارستان کودکان،برای کاراموزی پرستاری کودکان1 (کودک سالم)،که باید توی مهدکودک یا مراکزی مثل شیرخوارگاه طی بشه،ولی خب چون دانشگاه ما همه چیزش روی اصوله،این کاراموزی رو با (کودکان بیمار) سپری کردیم.نمیشه گفت شوک،ولی یه چندتایی تکانه روز اول بهم وارد شد.اولیش موقع پوشیدن شلوارم بود،دکمه ش بهم نمیرسید،حالا دیگه در به در توی آرشیو شلوارام دنبال یه شلوار پارچه ای میگشتم، بالاخره پیدا شد،مال من نبود ،ولی چاره ای جز پوشیدنش نداشتم،تکون دوم کفشم بود که اونم تنگ شده بودو پای تپل شده م به زور توش جا شد.وااااااااای خدایا،کورتون چیکار کرده با من؟؟!!!
منی که ترم 4 با دوستم رفتم باشگاه با این هدف که حداقل چند کیلو از 50 سنگینتر بشم،الان شکل باربی سایز بزرگ شدم!!!
طبق معمول همیشه،برادرجان منو رسوند بیمارستان.
سومین تکانه،بستری بودن یه بچه ی مشکوک به مننژیت توی اتاق ایزوله بود.من حداکثر فاصله از اون اتاق رو حفظ کردم ولی بجز اونجا،حضور تو بخشی با 42 تا مریض که خیلیاشون عفونی بودن،نگرانی داشت.
مربیمون در یه اقدام غافلگیرانه،گفت:کل داروهای بخش رو میدیم.دوز داروها برای بخش کودکان کم بود،و محاسباتش برای ما که نابلد بودیم،واقعا اعصاب خورد کن بود،بخاطر همین همه محاسبات رو مربیمون انجام میداد و ما 9تا دانشجو عین جوجه،دورِ ترالی داروها،تخت به تخت همراهیش میکردیم،
روز اول ماسک زدم،ولی برگشت نفس داغم که بخاطر سرماخوردگی بزور بالا میومد،حس خفگی بهم میداد،بهم گفت:ماسکو برش دار
بهم گفت:دوست دارم با اتوبوس بریم،...(اگه با تاکسی میومدم،3بار باید سوار و پیاده میشدم+پیاده روی یه ربعه،از میدون تا خونه،ولی با اتوبوس فقط یه بار بود+همون پیاده روی مذکور)،وقتی رسیدم خونه ،بدون اینکه ناهار بخورم،خوابیدم و هرچی مامان صدام کرد،نایِ بلند شدن نداشتم.
صبح روز بعد،بازهم برادرجان منو رسوند،و گفت:ظهر تموم شد زنگ بزن،این هوا حال آدم سالمو بد میکنه،چه برسه به تو،گفتم نمیزنم...گفت:پس من 3 اینجام.
بهم گفت:من دوست دارم از پله ها بریم بالا،همون پله هایی که توی کاراموزی قبلی بخاطر پادردم،میرفتم از یه سربالایی دور میزدم تا بریم درمانگاه روان
وقت ناهار،منم،مثل همه بچه ها غذای اونجا رو خوردم،تا دیگه برای کسی سوال پیش نیاد که:چرا غذای دانشگاه و بیمارستانو نمیخوری؟وای تو چقد پاستوریزه ای!
بعد از ناهار،برادر sms داد که هروقت داشت تموم میشد بگو،10 دیقه بعدش میام،ولی من جواب ندادم،و با خودم گفتم برسم خونه،از دیدنم سورپرایز میشه
بازم سوار اتوبوس شدم،هنوز درش بسته نشده بود که برادرجان زنگ زد،و من مسرور از پیچوندنش،گفتم هنوز کارم تموم نشده،گفت خب تموم شد بیا من جلوی درم.واااااای
حالا دیگه مجبور شدم بگم آقا نگه دارین،و زنگ زدم بهش که من بیرونم،وقتی سوار شدم،با لطافت تمام گفت:دیروزت یادت رفته،حال نداشتی حرف بزنی،1% احتمال بده تو این گرما حالت بد بشه،بجای 5روز که بیام ببرمت،باید یه هفته بیایم بیمارستان،میفهمی؟؟!!
من که از کارم پشیمون نبودم،دوست داشتم بعد از یکسال آویزون بودن،مستقل باشم بعد از انتقالیم،تمام این کارها رو برای اولین بار انجام میدادم و شاید حرف بچه ها بیشتر آزارم میداد،که هرکدوم به فراخور فکرشون نظر میدادن:
تو از اونایی که لای پر قو بزرگ شدی که هرروز میارن و میبرنت؟؟
خدا بده از این داداشا!!
یا وقتی دلیل انتظارمو میپرسیدن،خودشون جواب میدادن:آهان یادم نبود تو مرفه بی دردی،میان دنبالت!!
مرفه بی درد!!!

خلاصه بگم...توی این 5روز کاراموزی بسی مسرور شدم از تنفس بدون ماسک تو هوای پر از آلودگی،رو در روی سرفه های بچه های پنومونی،سپسیس،تب و تشنج و ...که چین های ابروهاشون،بعد از دیدن روپوش سفید ما،از چند متری آلارم میداد که اگه جلوتر بریم اشکشون سرازیر میشه.ماهم چاره ای نداشتیم جز اینکه بگیم نترس،من هیچی ندارم،میخوایم باهم بازی کنیم
سعی کردم مثل بقیه باشم،آب معدنی نخورم،غذا از خونه نبرم،ماسک نزنم،وایسم و...
همون لیوان،همون پله ها،همون اندازه ایستادن،همون غذا با ته دیگی که دوستم نیلوفر بعد از غذا میرفت میگرفت و با دست میخوردیم،و قرار شد طبق یه باور بی منطقِ بامزه،شب عروسی همه ی ما بارون بیاد!!...
همون وسیله رفت و آمد،و همه چیز درست مثل بقیه...البته با لطف برادر جان،آخری ناکام موند.
ولی تمام "بهم گفت ها"جیغ های بنفش کودک درونم بود که هرچیزی دست بقیه میدید،دلش میخواست ،ولی هنوز هم دلیلی برای توضیح به دیگران نمیبینه و دوست نداره بقیه بدونن چه روزایی رو گذرونده تا به اینجا برسه!!!
عکسها در ادامه مطلب

101-مهمان ناخوانده...

بهار — 2014-08-01T07:50:02+01:00

اول نوشت:مروری بر دانسته ها
وقتی که اومد،ازم نپرسید!
نپرسید چند سالته؟،شغلت چیه؟چقد درس خوندی؟کجا زندگی میکنی؟منو به خونتون راه میدی؟با من دوست میشی؟میتونی خوب ازم پذیرایی کنی؟هیـــــــــــــــــچی نپرسید.
فقط مثل یه مهمون ناخونده سرشو انداخت پایین و اومد توی زندگیم...
پس وقتی میخواد بیاد نه خبر میده،نه در میزنه،نه چیزی میپرسه
با عرض معذرت واژه ی "خر" در زبان فارسی اصیل به جز معنای اون حیوان زحمتکش،به معنای(بزرگ و نتراشیده و ناهمواره)،پس پیشوندِ (خر) رو قبلِ هر کلمه ای بذارید،معنیشو به صورت چند برابر تحویل میگیرید.
و گاها در عبارتهایی نه چندان مناسب بین عوام رایجه،که گفتن نداره!!
...بگذریم،هدف "خر" شناسی نبود.
غربیها (cancer) صداش میکنن،عربها بهش میگن سرطان،و ما هم که هیچوقت اصیل نبودیم،یا مثل عربها گفتیم سرطان،یا مثل غربی ها گفتیم کانسر...
رازی و ابن سینای خودمون هم اسم خرچنگ رو روش گذاشتن،اونم به این دلیل{تومور سرطانی شامل یک بدنه اصلی است که رشته های سرطانی از ان منشعب شده است. این شکل شبیه بدن یک خرچنگ می باشد. خرچنگ 5 جفت پا دارد.}
حالا بریم سر اصل مطلب:
پس طبق واژه نامه، خرچنگ یعنی موجودی با چنگهای بزرگ. و به نظر من چون میتونه با چنگای بزرگش،از یه نقطه بدن به نقطه خیلی دورتر دست اندازی کنه،خرچنگ بهش میاد!!!
ولی خب ضایعست دیگه،بهت بگن مشکلت چیه؟
فکر کـــــــــــــن،بگی خرچنگ دارم!طرف میگه این دیگه چه جونوریه
کنسر هم که خیلی از عوام نمیدونن چیه!
وقتی هم بگی سرطان،دل همه میسوزه و میگن:آخـــــــی!خدا شفات بده(ای بدم میاد)
پس بیخیال همه اینها،من مال خودمو به همون اختصارش صدا میکنم که هم قشنگه،هم به جز کادر درمان و افراد مبتلا،خیلیا نمیشناسنش.(ALL)به بعضیام که زیادی کنجکاوی میکنن،و میگن این دیگه چه بیماریه،و از واگیردار بودنش میترسن،میگم یه جور کمخونی
خواستیم نماد بزرگی رو ازش بگیریم و چنگ این خرچنگمون رو قلم کنیم،پس از این به بعد مورچنگ صداش میکنیم،

()

حالا در وصف حال این مورچنگ یه بلاگ جدید زدم تا تمام تجربیاتم رو به همدردام منتقل کنم.مثل اون روزایی که لازم داشتم کسی اینارو بهم بگه،اما چون پرستاری میخوندم،فکر میکردن همه چیزو میدونم.ولی حیف...نمیدونستم
خواستم مطالب رو توی همین وب بذارم،ولی خیلی نمیشه همراه خاطرات،اطلاعات پزشکی داد.
با اینکه اکثر مطالبش کپی هست،ولی سعی کردم مطالب به دردبخور چند سایت رو گلچین کنم،رنگی کنم،تصویر بذارم،(bold) کنم،یه قسمتایی هم که مطلب به دردبخور پیدا نشد،از خودمان نوشتیم.خلاصه خیلی روش وقت گذاشتم.(به قانون کپی-رایت معتقدم،و از سایتهایی که اجازه ندادن استفاده نکردم)
دوست داشتم افتتاحش وقتی باشه که به حد مطلوبی رسیده باشه،ولی الان به جایی رسیدم که نمیدونم باید چکار کنم؟
رسیدم به قسمت داروها:
اگه بخوام ویژگی شیمیایی داروهارو بگم،به درد همه نمیخوره،اگه عوارضشو بگم،بازم کلی ترجمه لغات و اصطلاحات لازمه...
بازدید کننده های عزیز،به خصوص کادر درمان،هم اکنون نیازمند یاری سبزتان هستیم.
اینم قیچی و روبان،با کلیک روی(cut)،
بفرمایید به وب جدیدم.لطفا اگه رفتین به قالبش نخندین،این ندای کودک درونم بود که گفت:من قالب دختلِ فلشته دوش دالم(اصلنم لوس نیستم)

100-عشق من،موهام و استامینوفن

بهار — 2014-07-24T11:17:34+01:00

انقد سرم به دانشگاه و امتحانا گرم بود که پاک از خودم غافل شده بودم.یادم رفته بود که قراره هرماه موهامو اندازه بزنم،و به امید 15سانت شدنش روزا رو بشمارم.دیگه درس و امتحان نداشتم،و راحت میخوابیدمیکشنبه 15تیر بود که من رفتم(CBC)دادم و بسی احساس خوشبختی کردم از اینکه همه چیز آروم بود،ولی نمیدونم چرا هروقت زیادی احساس خوشی میکنم،یه اتفاقی میفته***...
عصر فردای اون روز،مشغول جمع کردن مطلب برای وبلاگ جدیدم بودم،که حس کردم داغم و گلاب به روتون حالت تحولِ شدید دارم،به خودم گفتم تابستونه دیگه،میخوای سردت باشه!!!نه خب،....پس دل درد و حالت تهوع برای چیه؟؟
حدسم درست بود،گرمای تابستون نبود،ترمومتر گذاشتم زیر زبونم،دیدم بعـــــــــــله38/5،و باز قلب من تندتند زد که وااااااااااای نه،خدایا تو که میدونی من جمعه بالاخره میرم بیمارستان که دارو بگیرم،جونِ من کاری نکن که تو این ماه رمضونی،از 4روز قبلش برم اونجا اتراق کنم
بعدشم در حالیکه دائم لبخند ژوکوند به مامان تحویل میدادم،خودمو زدم به کوچه علی چپو نشستم ماه عسل نگاه کردم.
این خبر مسرت نابخش رو هم از مامان مخفی کردم تا وقتی که درسا اومد خونه،و بهش گفتم تب دارم.گفت بریم بیمارستان؟؟گفتم نه توروخدا،ول کن،الان دمِ افطاره،مامان نگران میشه،قرص میخورم اگه تا فردا خوب نشد،یه فکری میکنیم.
ولی خـــــــــــب بعد از اون همه تجربه ی تبی که طی این مدت داشتم،میدونستم که اگه لرز داشته باشم،هرچندم کم باشه،پیش لرزه ایه برای یه زلزله خفن ،که دستکم 6-5روز بستری شدن،جزئی از تبعاتشه!!ولی خدارو شکر خبری از حس سرما و لرز نبود.
در یک توهم فانتزی طبیبانه،برای خودمان قرص استامینوفن،یدوکینول و دو لیوان شربت آبلیموی بدون شکر تجویز کردیم،باشد که خنک شویم.
دما رفت بالاتر،رسید به 39،و مامان همچنان بی خبر بود،منم رفتم دست و پامو خیس کردم و کولرم روشن و بادبزن به دست،خوابیدم جلوی تلویزیون.مامان که دیگه از قایم باشک بازیهای منو درسا،فهمیده بود یه خبرایی هست،گفت:چی شده؟؟،گفتم:ههههههه،یه کم گرمه...ولی دیگه نمیشد مامانو گول زد،
حالا دیگه قضیه لو رفته بود و از اونها اصرار و از من انکار که نگران نباشید،حالم خوبه،و علت تب به نظرسنجی گذاشته شد:
نکنه دیروز از جای سوزن میکروب رفته توش
از بس دست میزنی به اون ماوس کثیف...بعدش هله هوله میخوری،دیشب ساعت 1پای لپ تاپت پفک میخوردی،
از حموم اومدی،درست خودتو خشک نکردی رفتی جلوی کولر و..... خلاصه،فرضیه هایی که منم کم و بیش قبولشون داشتم.
کم کم از 39 سیر نزولی پیدا کرد،و من بسی خوشحال که استامینوفن اثر کرده و هر یه ربع دوباره دماسنج و آب خنک...
ساعت نزدیکای 2 شب بود که رسید به 37/5 و خطر از بیخ گوشم رد شد و ما نفس راحتی کشیدیم که این بارم به خیر گذشت.البته علائم گوارشی تا چند روز به قوتش باقی بود،مشکل گوارشی هم که دکتر رفتن نداشت،خودمان تجربی دکتریم.
***...این اتفاق تلنگری بود تا برای چند ساعت جو آروم زندگیمو متلاطم کنه و بگه هیچ حسی پایدار نیست!!!

جمعه بیستم تیر رفتیم بیمارستان،و من دارو گرفتم.بعد از کموتراپی رفتیم بخش 7Bبرای احوالپرسی...
خانم سبحانی گفت موهات چندسانت شده؟گفتم نمیدونم.گفت آخرین بار گفته بودی 7سانت.یه خط کش گذاشت روی سرم،گفتم اینطوری نمیشه،باید کنده بشه،بچسبونم رو کاغذ.،گفت:نه،حیفه،همینجوری اندازه میگیرم
.منم چند تار از جلوی سرمو با خطکش امتداد دادم،تا 12سانتی اومد.شایدم بلندتر بود.موهام مثل قبلنا داره خرمایی میشه،دیگه سیخ و تن تن نیست،الان موهام قشنگ شبیه بچگیام شده (در ادامه مطلب)،مثل زمانی که برای اولین بار میخواستن ازم عکس 3X4 بگیرن،من که یادم نیست،ولی مامان چتری هامو تا بالای چشمام کوتاه کرده بود و بابا منو از کمرم نگه داشته بود تا عکسمو بگیرن،با موهایی که همون موقع هم شیطون بودن و بعضیاشون سر به هوا،بر عکسِ خود اون موقعهام که به قول مامانم همیشه آروم و سربه زیر بودم.
این روزها در انتظار بستنشون با کش هستم،موهایی که صاف بودن ولی الان پشت سرم فر شده،و حالا بسی دعا میکنم به جون مخترع تل،چون هنوز موهام به کش و کلیپس اجازه موندگاری نمیدن.از زیر گیره و گلِ سر هم در میرن،و همش میان تو چشمم،ولی همین که هستن،دوستشون دارم،با تمام شیطونیاشون...

التماس دعای خیر

بهار — 2014-07-19T10:08:51+01:00

رمضان درگذر است،
           کوله بارت بربند!
    شاید این چند سحر فرصت آخر باشد
                                   که به مقصد برسیم
                                                     بشناسیم خدا

و بفهمیم که یک عمر چه غافل بودیم
                                     می شود آسان رفت
                                             می شود کاری کرد که رضا باشد او

    ای سبکبال در این راه شگرف
                       در دعای سحرت
                          در مناجات خدایی شدنت
                                                   هرگز از یاد مبر

من جا مانده بسی محتاجم

اگه قابل باشم توی این شبای عزیز برای:
تک تکِ:
-عزیزای دلم
- عزیزای توی دفتر تلفنم
-هم دانشگاهیای خوبم
-پرسنل مهربون بیمارستان که برام زحمت کشیدن
-دوستای عزیز هم لینکی
-بزرگوارایی که از اول ساخته شدن وبم تا به حال برام کامنت گذاشتن دعا کردم.

غریبه و آشنا هم نداشت.به جــــــــــــــــــــــــــــون خودم.
یعنی هیـــــــــــــــــــشکی نمیتونه بگه برای من دعا نکردی
اگه کسی جزء این لیست نبود،بگید تا دعا کنم
من مستجاب الدعوه نیستم،ولی به سهم خودم به یاد همـــــــــــــــــتون بودم.شما هم اگه جای خالی داشتین،منو هم یاد کنید.
بی زحمت نگید خدایا شفاش بده،بگید خدا عاقبت بخیرم کنه

97-آنچه گذشت(1)

بهار — 2014-06-30T12:39:42+01:00

سلام.اول میخواستم کلا سروته سامانه جوی رو یه جورایی هم بیارم،ولی دیدم اگه همینجوری ولش کنم،میشه یه گوله توی گلوم و این غمباد در ترکیب با همون بی حسی یه طرفه(حوصله پیگیریشو ندارم!) که هنوز به قوت خودش باقیه،میره در دسته غوز بالاغوز قرار میگیره،پس توی 3 تا پست سعی میکنم(آنچه گذشت)رو جمعش کنم.میخوام بی رودربایستی بگم،به کسی برنخوره!
1:خاطره بازی-دوران جاهلیت!!!
اساسا توی دانشگاه قبلی،ما پرستاری های ورودی بهمن 89 به زیادی فرجه رفتن معروف بودیم،تقریبا یک ماه مونده بود به شروع امتحانا،که ما به شدت کلاس جبرانی میرفتیم تا بتونیم فرجه زیاد بگیریم.همیشه هم حداقل بیشتر از 20 روز میرفتیم فرجهجو خوابکاه(ببخشیدخوابگاه) واسه درس خوندن خوب نبود،بخاطر همین همه فرجه م رو توی خونه میگذروندم،به جز روز آخر که مجبور میشدیم برگردیم خوابگاه.نمیدونم ریتم زندگی برای درس خوندن(فقط درس ها!) چجوری تقسیم میشه،ولی اگه سطحی پایینتر از (slow)هست،من همونم.بذارید فس فس صداش کنم
توی درس خوندنم خیلی فس فس میکردم،با اینکه طولانی مدت کتاب دستم بود،ولی حجمی که خونده بودم کم بود.آخه کــــــــــلی طول میکشید تا با 12 رنگ خودکار نکات رو ،علامت بزنم،خلاصه کنم،های لایت کنم و هزار تا کار وقت گیر دیگه!!
بخاطر همین هرچقدر هم که فرجه ها طولانی بود،من به جمع بندی نمیرسیدم،خیلی خوب میخوندما،ولی اگه دوره نمیکردم،انگار نه انگار که چیزی خونده بودم
فرجه تموم میشد و من با کلی صفحه که هنوز خونده نشده جمع و جور میکردیم بریم خوابگاه،با یه چمدون سنگین از کتاب و خوراکی هایی که مادرِجانا(من همیشه مامانمو اینجوری صدا میکنم)زحمتشو کشیده بود تا یه موقع غذای بی خاصیت خوابگاه زیادی روی مغزمون اثر نکنه..
سوار اتوبوسایی میشدیم که شاگرداش بجای اراک میگفتن اررروووووک،تا مسافراش بیان و ما میرفتیم به سمت اراک
اتاقمون طبقه 6 خوابگاه بود،وقتی میرسیدیم طبقه خودمون در حالی که سکوت مطلق همه جا رو گرفته بود،یهویی چند تا از بچه ها سبز میشدن،که در یک حرکت کلیشه ای لوس،بعد از یه سلام بلند بالا با صدای جیغ،همدیگرو بغل میکردیم و همه میگفتن هیـــــــــــــــچی نخوندیم(همیشه راستگویان اندک بودند)
اون رودربایستی که تقریبا توی طول ترم نمیذاشت سر ظرف شستن و مرتب کردن اتاقو سرو صدا و... به همدیگه گیر بدیم،موقع امتحانا کمرنگتر میشد و اولین کاری که معمولا من خودم انجامش میدادم،برنامه ریزی بود و سعی میکردم همه کارامون برنامه ریزی عادلانه داشته باشه.خوابگامون دو تا سالن مطالعه داشت،یه دونه خیلی بزرگ با فرش و صندلی توی زیرزمین و یه دونه کوچیکتر با فرش توی طبقه 7.من بعد از این برنامه ریزی،در حالیکه پتو و بالشم رو زده بودم زیر بغلم به سالن مطالعه طبقه 7 اثاث کشی میکردم،تمام ایام امتحانام فقط برای کارای واجبم میومدم اتاق خودمون.یه جوری که حتی شب رو اونجا میخوابیدم و حوصله نداشتم بیام توی تخت خودم،چون میدونستم صبح دوباره باید پاشم برم همونجاالبته خیلی دوست داشتم توی جای خودم بخونم،ولی رفت و آمدای زیاد بچه ها توی اتاق و یه تلویزیون مزاحم که از نیم ساعت قبل و 1ساعت بعد سریالهای در پیت،دورش جمع میشدن جو اتاقو شلوغ میکرد،و منم به احترام بقیه که درسشون تموم شده بودو میخواستن TVببینن،میرفتم توی همون سالن مطالعه.. اونجام هر چند دیقه یه بار،یکی پیدا میشد که با سوال مسخره ی چند صفحه خوندی؟آرامشتو بهم میزددرس خوندن من کلا با همه فرق داشت،من همیشه دراز کشیده،در حالیکه دست چپم زیر سرم و خودکارم دست راستم بود درس میخوندم،و هر وقت دستم خواب میرفت،به پهلو یا پشت میچرخیدم و سرم روی بالشم و کتابم جلوم بود.یه جوری که کلا واسه همه سوژه بود که تو چطوری با این مدل درس خوندن خوابت نمیگیره؟!یا مدل بدترش این که:تو همش خوابی،پس کی درس میخونی؟!آره خب خوابم میومد،ولی یه استرس دائمی که حجم سنگین باقیمونده رو یادآوری میکرد،تا صبح خواب رو به من حروم میکردبالاخره باید یه جوری تاوان تمام مراسمای عرفانی که طی ترم داشتیم،و جز مشت بچه های اتاق بغلی به دیوار،کسی نمیتونست مارو به خودمون بیاره،پس میدادیم(البته من بخاطر ریتم فس فس به مراتب چندین برابر بقیه)
واسه همین شبای امتحان تا صبح به زور نسکافه و خوراکی خودمو بیدار نگه میداشتم،و نهایتا شاید تا صبح یه 20 دیقه ناغافل چرت میزدماین ترم آخری که خوابکاه بودم،حتی دیگه سالن مطالعه هم نمیتونست استرس منو کم کنه و من به ناچار،میرفتم پیش 2تا از بچه های بهداشت،که توی اتاقکی 1در2 بس کثیف،متروکه و جای وسایل اضافی به دردنخور درس میخوندن.
(اولش تو ذهنم مسخره کردم،ولی انگار وقتی یه روز اونجا درس خوندم،از اینکه کسی مزاحمم نبود،بدم نیومد)
معمولا نمیرسیدم جزومو کامل تموم کنم و با حجم زیادی که برای دوره مونده بود،میرفتم سر امتحان،نمرم اکثرا خوب میشد و حســــــابی واسه همه عجیب بود و میگفتن تو کند میخونی،ولی خوب میخونی،حافظت خوبه،یه دور تو اندازه 5 دور ماست.این مدل تعریف کردن از 100 تا تیکه و بدوبیراه بدتر بوداصلا درس خوندن ما از تو خودمونو سوزونده بود و از بیرون دیگرانو...دقیقا مثل TVدائم البرفک ولی پرسرو صدای اتاقمونو رودربایستی ناخوشایندی که باعث میشد حرفامو قورت بدم.انگار اینا دست به دست هم میداد تا استرس شبای امتحان که در من خودش رو به صورت بیخوابی،سکسکه زیاد،تپش قلب و(*PEA)نشون بده،دو چندان بشه و همراهی با غذای بی کیفیت خوابکاه،درس خوندنای بی وقفه،شب زنده داری به زور نسکافه،حرص خوردنای الکی و عادتای بد غذاییم مثل صبحانه نخوردن بدنمو ضعیف کنه و باعث بشه میکروبای کثیف اون اتاق نمور توی سرمای برفی دی ماه اراک زیادی توی جسم بی جونم جولون بدن و ویروس تبدیل بشه به بلاست*و عفونت تبدیل به (ALL) و همه اینا مقدمه ای باشه برای شروع همه اتفاقایی که ای کاش نمیفتادن!!!

خدایا نمیدانم اینجایی که هستیم،تقدیر ماست یا تقصیر ما...

(*PEA):انقباض زودرس دهلیزی،که بیمار آن را به صورت ریزش دل احساس خواهد کرد.،نیاز به درمان ندارد،و علت آن استرس،بیخوابی،مصرف کافئین و...میباشد.(خوب یادش بگیرید،تا آخر این 3 تا پست زیاد باهاش برخورد میکنید!)

ادامه دارد...
آنچه گذشت2و3 بنابر یک سری ملاحظات حذف شد

تولدت مبارک بهونه ی قشنگ من برای زندگی

درسا — 2014-06-16T17:46:19+01:00

سبز ترین خاطرات ازآن کسانیست که

در ذهنمان عاشقانه دوستشان داریم

نازنینم ! حضور گرم و همیشگی ات را هزاران هزار بار سپاس می گویم

تمام لحظه های عمرم بدرقه نفس کشیدنت

وجود تو تنها هدیه گرانبهایی بود که خداوند من را لایق آن دانست

و هدیه من به تو نازنین قلب عاشقی است که فقط برای تو می تپد

عاشقانه و صادقانه دوستت دارم و سالروز تولدت را تبریک میگوییم

I wish God bless you

With all joy and cheers

May you live a long life

May you get all good thing in your life

May you have happy days and nights

May all your dreams come true

May all your desires be fulfilled

May you spreading happiness everywhere

And

Stay away from every sorrow and grief

Happy Birthday To You Sweetheart

تولد تو تولد من است تولدمان مبارک