چیزی به من یاد بده . . .

اون موقع مهتاب میگرنش شدید بود، منم بیشتر، خشمگین بودم و پر از استرس. یه معلم ریاضی عوضی هم داشتیم که بخش عمده ی ناراحتی های منو تشکیل می داد. یادمه اون دوران معده درد وحشتناکی هم داشتم. رسیدن به دوران بلوغ هم قوزی بود بالای قوزهای دیگه. دوران افتضاحی بود. 

ما شهرک صدرا زندگی می کردیم. یادم نیست نسرین کجا زندگی می کرد ولی یادمه تقریبا هم مسیر بودیم. چاق بود. مهربون بود. از من خیلی قد بلندتر و چاق تر بود. منم جزو چاق ها بودم. (هنوزم هستم البته). مهربون بود. می دونستم دلش می خواد با هم دوست بشیم ولی من دوست نداشتم با یه چاق مثل خودم دوست بشم. یادمه میدیدم تنها میره و میاد. یادم نیست با کسی دوست شد یا نه... آدما از آدمایی که خصلت بد خودشونو دارند فراری اند (اون موقع من از اینکه چاقم خیلی ناراحت بودم و ناراحتی دلیل بود بر چاقی و چاقی دلیلی بود بر ناراحتی و ...). اون از یه چاق مثل من فراری نبود. در نهایت، برخورد های سرد من دلیل بود بر اینکه من و نسرین هیچ وقت با هم دوست جون جونی نشیم. 

جز گفتنِ یک خدانگهدار!

چاره‌ای جز در آغوش کشیدن و اشک ریختن و دست تکان دادن. حالا چه با لبخند اشک بریزی، چه در خودت، چه فرقی می‌کند؟‌ لابد شما هم دیده‌اید کسانی را که وقت خداحافظی بلندبلند می‌خندند. سرشان را بالا می‌گیرند، طوری سینه صاف می‌کنند که انگار از فولادند. کسانی را که، می‌خواهند اندوه‌شان را قایم کنند. کسانی که وقت خداحافظی، به روی خودشان نمی‌آورند توی دلشان چه آشوبی است. نمی‌خواهند کسی بفهمد توی دلشان دارند رخت می‌شویند. نمی‌خواهند کسی بداند توی دلشان دارند درخت‌ها را با اره زنجیری می‌اندازند. آنها تنها می‌خندند، در آغوش می‌کشند و خم به ابرو نمی‌آورند. خداحافظی که کردند برمی‌گردند، جایی قایم، پرندهٔ مُردهٔ توی گلویشان را بیرون می‌کشند، خودشان را بغل می‌کنند و سخت شانه‌هایشان می‌لرزد. انگار که هزار سال بغضشان را خورده باشند؛ زار می‌زنند و تکه و تکه می‌شوند. هی رفیق! ما محکومیم به گفتن یک خدانگهدار؛ خداحافظی از مادر، خداحافظی از درخت. بی‌آنکه آنها را سخت در آغوش کشیده باشیم، بی‌آنکه آنها را سیر بو کرده باشیم. بی‌آنکه دست کشیده باشیم روی رادیو؛ روی دیوان حافظ، روی ترانهٔ یک کولی. ما وقت خداحافظی همه چیز را جا می‌گذاریم و می‌گذریم. تنها اسفی شاید توی جیب‌هایمان باقی مانده باشد برای روز مبادا.

او کدام پرنده را پرواز کرده بود؟ کدام آواز را سرکشیده بود که دست‌هایش بوی خداحافظی می‌داد؟ کدام کوچه‌ها را دویده بود که آن طور نفس‌نفس می‌زد؟ وقت خداحافظی‌اش چیزی نگفت، تن‌اش بوی آهویی را می‌داد که خواب تفنگ دیده باشد. باید می‌دوید. کمی پیش‌تر از اینکه ملافه را روی صورت‌اش بکشند، کسی چشم‌هایش را با دست بسته بود. چمدانش اما هنوز گوشهٔ اتاق است . . .