الا ای یوسف زهرا نهان از دیدگان تاکی؟ به راهت منتظر چشم من ای صاحب الزمان تاکی؟ بده پایان به هجران ، جانب دلدادگان بازآ بیا شاها بیا ، فقدان مه در آسمان تاکی ؟ تورا مادر همی خواند زمابین جدارو در بیا ای نور چشمانم بود اشکم روان تاکی؟ پس از مرگ علی اکبر سری برخاک و خاکستر برد انگشت و انگشتر زدستی ساربان تاکی؟ خضاب از خون پیشانی محاسن می کند آخر سر فرزند پیغمبر به سنگ کوفیان تاکی؟ دلم دیگر به تنگ آمد زهرسو بسکه سنگ آمد جفاوجور صیادان به صید نیمه جان تاکی؟ رباب و داغ فرزندش ، علی فرزند دلبندش به یاد نازو لبخندش بود بر سرزنان تاکی؟ ز بی آبی و بی تابی بود خونین دل اصغر به گرداب بلا افتاده طفلی بی زبان تاکی؟ ژیان شیری قمرسیما فتاده بر لب دریا ز داغش زینب کبری بود شیون کنان تاکی؟ سری بر نیزه ی دشمن ، تنی زیر سم توسن کند شمرابن ذی الجوشن جفا بر جسم وجان تاکی؟ شهی بی لشکرویاور به دل داغ علی اکبر به روی دست او اصغر، چو مرغی پرزنان تاکی؟ صغیره دختری گریان کنار خیمه ای سوزان همی گوید بیا عمو ، حرم بی پاسبان تاکی؟ ضیاء دیدگانم رفت همه تاب و توانم رفت ز مهجوری همه شبها کنم آه و فغان تاکی؟ علی اکبر لب عطشان ز نو شد عازم میدان محاسن برسر دستان حسین برلب اذان تاکی؟ غم و سوز عطش باهم ، اسیری رفتن و ماتم کند پشت جهان را خم ، همین بارگران تاکی؟ گلوگاهی نشان تیر بدون جرم و بی تقصیر امامی در غل و زنجیر جدا از خانمان تاکی؟ نگاه آخر زینب دو صد راز و دوصد مطلب کند روز مرا چون شب همین بارگران تاکی؟ یزید پست بی ایمان ، مقابل دختری گریان بیازارد لب و دندان ز رأسی خون چکان تاکی