سرباز سرزمین من...باز هم با خونت؛ باغبان، لاله کاشتید برای
سرزمینمان،ای شمایی که هیچ درخواستی ندارید جز ایستادگی برای حریم وطنم،

ای به فدای نفسهایت. . ای به فدای نفسهایت ...جرعه جرعه  تپش های قلبم،ای بسوزد، بسوزد، آن چشم و دست بزدلان سیاه صفتی که شمای باغبان را نشانه
میگیرد.

پ.ن:حال شهرمان از پر کشیدنت از دیشبست که طوفانیست...بامرام وطنم ...؛ مرامت خاموش نمیشود کور خوانده اند.

یاعلی

نگاه شریعه از دور پرت چشمهای تو بود و نگاه تو پلک به پلک دوخته شده بود به پری کوچک لب تشنه ی حرم، دوخته شده بود به گهواره ی تاب تاب مهتابیِ طفل خورشید،؛؛ یا حضرت ماه،،،؛ عباس علمدار

یاعلی

عاشق شهاب سنگ نگاهت هستم

دیر وقت بود که درگیرت شدم

اما میخواهم تا این دیر پابرجاست، بمانی برایم مث آب زلال

آب زلال این روزها جیره بندیست

ببین  بارها گفتم

چشمهای زیبایت از لبخندهای یواشکی از سر متانتت برایم درخشان تر است

حالا تو چه بفهمی یا نفهمی... خورشید آسمان من

یاعلی

پیدا کردن آدرس خانه تو یه جعبه شیرینی می خواهد برای آشتی،؛ یه دستبوسی کوچولو،؛ یک ببخشید کوچول موچولوی یواشکی؛؛
تو پیدای همیشه حاضری، آدرس بهانه است.

یاعلی

مادر قرآن که میخوانی آرام آرام، خورشید به ساعت
غروبش نگاه میکند،بهار به زمستان، پاییزاز وسط ایام می ریزد. طلوع چشمان تو چه خوب دم کشیده خوردنیست.تو شب را به هم میزنی و یک قرص ماه نسخه پیچش میکنی...

 یک چای نگاهم بده.تا برای هشتمین بار طواف کنم لحظه های اذان را که تو به پایش می نشینی.
چه بد که مسافت را بهانه ی نبوسیدن محبتت میکنند...؛بهانه ندیدنت...؛

بهانه باران که میشوی، آسمان؛ فرصت استجابت را به وقت دیگری موکول می کند.استجابت به لبخند نگاه تو دوخته شده است نه شاهنامه نویسان...

یاعلی

خودت باش نه رنگین کمانی از قضاوتها

یاعلی

کی شود سهم تو گیرابشود /.احساسِ زمانه بیدار شود؛

کی شود تهمتِ چوبی پای عقلا؛از مزه بیفتد؛

عشق حنا پخش کند؛

یاعلی

عاشقان بخاطر سرخط؛ زود مراسم آشتی کنان به پا

میکنند؛؛؛وگرنه ما که ته خطیم؛؛؛

یاعلی

ای کاش یک پر سیمرغ به من می دادند/یک زمزمه از شعر سپید تو به من میدادند/

ای کاش ثانیه ها تکان میخوردند/از رقص حماسه ات یکی یکی میگفتند/

ای کاش به جای گفتن از بیت خودم/از مصرع پرواز تو مثنوی میگفتم

پ.ن:به پای حماسه خلخال نمی بندند؛ می ایستند.

یاعلی

خوش به حالت که همیشه ماه ماهی

به گمانم نکند جای سر انگشت خدایی

یاعلی

سر روبان مشکی تقصیرهایم را ناشیانه کوک میزنم به بالش آرامش اتاق نشیمن؛

و باز هم احساس سبکی نمیکنم...

تا مادر نیامده روبان را میکنم؛ او ببیند به شلخته پسند بودنم می خندد...

اما روبان به سر آستینم دوخته شده.

.

.

 و این  تقصیر چه بد برملا میشود.

همیشه پای خطاهایمان بایستیم

لااقل اینبار شجاعت به خرج دهیم ...از کیسه آبرویمان کم نمیشود.

یاعلی

ارزش بعضی از گذشته ها همان یادش بخیر است...

ناسزا گفتند....فقط یادش بخیر

بی محلی کردن...فقط یادش بخیر

طعنه زدن با برچسب ادبی که فهیمیم...فقط یادش بخیر

تو ناسزا گفتی...تو جبرانش کن، اما قبول نکردند...فقط یادش بخیر

ارزش بعضی گذشته ها به اندازه ی همان ایراد گرفتنهاست...پس فقط یادش بخیر

غرق این بعضی گذشته هایت نشو که هیچ غریق نجاتی برای نجات به جز دریا پا به هیچ کجا نمیگذارد

اگر جودی هم بود با آن همه گذشته اش می گفت...یادش بخیر

یاعلی

آسمان آرام به عروس گفت: دنیا برایتان خط و نشان عشق نکشیده باشد!!!

مزه اش را چشیده ام...

عروس با صدای بلند گفت: خیر

داماد هول برش داشت و گفت: خیر!؟

آسمان خندید، ابر طبل و دهل برداشت،باران تو حیاط عربی می رقصید .عاقد گفت وکیلم!

عروس گفت: بااجازه ی آسمان بله

یاعلی

تا تو دست به حبل المتین گره زده بودی،

آسمان گره چشمانش را گشود به روی زمین...

.ابرهای مهاجر شرمنده پرواز شدند...

وجب به وجب قدومت را اجاره کردند و باریدند و باریدند...

تو بگو سرباز خدا بودن چند سال نوری ارزش دارد...

یاعلی

سالگرد شهید جهاد عماد مغنیه

ورق خورد ورق خورد ورق خورد

دیوان اشعار ناتمامم برای تو

یا تو یا روزگار رسم پسندیدن بلد نیست؟!

کاش نظامی از گور بر میخواست و مجنون دیگری را به نظم میگذاشت

من شاعر نیستم

یاعلی

اشکالی ندارد بلیت عشق برای تو برگشته زمانه خورده

اما من با بلیت عشق یک طرفه هم به خدا می رسم

خیالم از همین جمع است؛

تو هم به ایستگاهت می رسی عزیز؛کافیست عاشق باشی

یاعلی

بیا و ببین لمس نبض دستانم مثل شبهای پاییز آهسته می زند

تا پلکهای سنگینم به روی هم نیامده، رونمایی کن از حضورت در بوم چشمانم

ای شعر عاشقانه ی صبحگاه گلهای زعفرانی

ای عطر پیچیده شده به دور شکوفه های نخلهای همیشه ایستاده...

یاعلی