شهید گمنام *** دررکاب مولا ***

درباره وبلاگ

شهید دکتر مصطفی چمران:

خدایا!
در مواقع خطر مرا تنها نگذاشتی،
تو در کویر تنهایی انیس و مونس
شبهای تار من شدی...

خدایا!
تو در ظلمت ناامیدی دست
مرا گرفتی و کمک کردی،
که هیچ عقل و منطقی قادر
به محاسبه و پیش بینی
نبود...

خدایا!
تو بر دلم الهام کردی و به رضا
و توکل مرا مسلح نمودی، و در
میان ابرهای ابهام و در مسیری
تاریک، مهجور و وحشتناک
مرا هدایت کردی...

خدا، خانه دارد!
فکر کن از این دیواره ها خسته شده باشی، از اینکه مدام سرت می خورد به محدودههای تنگ خودت. به دیوارهایی که گاهی خشت هایش را خودت آورده ای.
فکر کن دلت هوای آزادی کرده باشد، نه آن آزادی که فقط مجسمه ای است و به درد سخنرانی و شعار و بیانیّه می خورد. یک جورآزادی بی حد و حصر، که بتوانی دست هات را از دو طرف باز باز کنی، سرت بگیری بالای بالا و با هیچ سقفی تصادم نکنی. پاهات، بی وزن،روی سیالی قرار بگیرند نه زمین سخت و غیرقابل گذر. رهای رها...
نه اصلا به یک چیز دیگر فکر کن. فکر کن دلت از رنگها گرفته باشد، از ریاها، تظاهرها، چهرههای پشت رنگها، بی رنگی بخواهد ، فضای شفاف یا بی رنگ...
فکر کن یک حال غیرمنطقی بهت دست داده باشد که هر استدلالی حوصله ات را سر ببرد. دلت بخواهد مثل بچه ها پات را بزنی زمین و داد بزنی که من «این» را می خواهم. و منظورت از «این» خدایی باشد که همین نزدیکی است. یکدفعه میانه ات با خدای دور استدلالیون بهم خورده باشد. آن ها به تو می گویند: «عزیزم! ببین! همانطور که این پنکه کار می کند، یعنی نیرویی هست که این پره ها را می چرخاند. پس ببین جهان به این بزرگی...، پس حتما خدایی...»
فکر کن یک جورهایی حوصله ات از این حرفها سر رفته باشد. دلت بخواهد لمسش کنی. مثل بچه هایی که دوست دارند برق توی سیم را هم تجربه کنند. دلت هوای خدایی را کرده باشد که می شود سر گذاشت روی شانه اش و غربت سالهای هبوط را گریست. خدایی که بشود چنگ زد به لباسش و التماس کرد. خدایی که بغل باز می کند تا در آغوشت بگیرد...
حتی صدایت می کند * و سارعوا إلی مغفرة من ربکم...* خدایی که می شود دورش چرخید و مثل چوپان داستان موسی و شبان، بهش گفت: « الهی دورت بگردم ». بابا زور که نیست! من الان یه جوری ام که دلم نمی خواد خدایم پشت سلسلۀ علتها و معلولها، ته یه رشتۀ دور و دراز ایستاده باشد. می خواهم همین کنار باشد. دم دست. نمی خواهم اول به یه عالمه کهکشان و منظومه و آسمان فکر کنم و بعد نتیجه بگیرم که او بالای سر همه شان ایستاده. خدا به آن دوری برای استدلال خوب است.من الان تو حال ضد استدلالم. خوب همۀ اینها را فکر کردی. حالا فکر کن خدا روی زمین خانه دارد...
خدا روی زمین خانه دارد و خانه اش از جنس دیوار نیست. از جنس فضای باز است. بیت عتیق. سرزمین آزادی.تجربۀ نوعی رهایی که هیچ وقت نداشته ای. حتی رهایی از خودت...
خدا روی زمین خانه دارد. یک خانۀ ساده مکعبی. با هندسۀ ساده و عجیب. می شود سرگذاشت روی شانه های سنگی آن خانه و گریست.حس کرد که صاحب خانه نزدیک است. می شود پردۀ خانه را گرفت، جوری که انگار دامنش را گرفته ای...
خانۀ بی رنگی، خانۀ آزاد، خانۀ نزدیک، بیت الله...
حتی حسرتش هم شیرین است...