دلم گرفته از اونایی که میگن دوستت دارم

ولی معنیشو نمیدونن

 ازاونایی که زیر بارون براش میمیری 

ولی وقتی آفتاب میشه همه چی یادشون میره

دیگه سراغمو نگیر ، که از تو هم بدم میاد

دلم یه چند روزیه که ، مرگ نگاهتو میخواد

تازگیا حس میکنم ، مال غریبه ها شدی

بهتره که یادم بره ، شور یه عشق بی خودی

بهتره که دل بکنم ، از کلک نگاه تو

جدا کنم راهمو از ، راه پر اشتباه تو

باید منم غریبه شم مثل خودت مثل چشات

قلبمو سنگی بکنم از تب سرد خنده هات 

باید که از شهر دلت ، برم که دربدر بشی

غروب آخر این هفته ، دست من خالی ست
تو رفته ای و کسی هم در انتظارت نیست

که چند ساعت پیش آب برده دنیا را
که جا گذاشت فقط توی چاله ای ما را

و بعد رفتنت انگار شب نمی روزد
تو نیستی و غذایم همیشه می سوزد

سکوت کرده اتاقت نشسته توی خودش
مرور خاطره های تو توی کالبدش

کنار آمده رؤیات با خیال تخت
به خواب رفته کسی توی روزهای سخت

و بعد ِ مرگ تو یک زن سیاه پوشیده
به خانه آمده من را ، ببین ، پسندیده !

برای نیمه ی خوشبخت مرده ی مردی
که باورش شده رفتی و بر نمی گردی

فلان فلان شده ی  . . . حرف هم در آورده
به چشم هم زدنی آبِ روت را برده

من از غروب دل انگیز شهر می ترسم
از ارتفاع و شب و مرده ! روح و قبرت هم !

صدای مطمئن مرد شکل گریه گرفت
مرا در آغوش گریه سفتِ سفتِ سفت

[ نترس ] زیر پتو رفته ! باز هم هق هق
که چال رفته دلت زیر چشم هر عاشق

بدون گفتن چیزی عزیز حرف بزن
شبیه سنگ صبور است سنگ قبر من

هزار دفعه بمیرم !
چرا فقط یکبار !
[ هنوز هم که هنوز است شیون است انگار ]

غروب آخر این هفته ، دست من خالی ست
تو رفته ای و کسی هم در انتظارت نیست