آی تو رهایی مثل پروانه دیوانه پرواز تو صدایی زنده و ساده به زیبایی آواز
تو هوایی مثل تصویر همین منظره دل باز باورم کن باید آن خاطره ها زنده شود باز
لحظه شیرین قرارم تویی هرچه از آن خاطره دارم تویی
دلخوشم از این که کنارم تویی عاشقم و دار و ندارم تویی
لحظه شیرین قرارم تویی هرچه از آن خاطره دارم تویی
آی دلخوشم از این که کنارم تویی عاشقم و دار و ندارم تویی
آی دیدم از دور موی تو رسم پریشانی دنیاست دیدم از دور از همین فاصله لبخند تو پیداست
در نگاهت موج زیبایی و آرامش دریاست با تو مستم بهترین جای جهان با تو همینجاست♥♥

تعجب نکن اگه بی منطق تو رو دوست دارم
اگه تموم نمیشه اصرارم اگه با تو دنبال تکرارم
تعجب نکن اگه از هرکسی جز تو بیزارم
اگه این شبا خیلی بیدارم اگه با تو و بی تو تب دارم
مطمئن بودم که گذشته با تو جبران میشه
که آینده خوبی در پیشه میشه داشته باشم تو رو همیشه
تو رو دارم و حالم از این حس زیر و رو شده باور کن
با یه حرفی یکاری یه چیزی حالی که دارم رو بهتر کن
با تو هرچی که خواستم همون شد
با تو همه چی راحت شد
همه دیدن رابطمون خیلی بیشتر از یه مدت شد
آروم آروم آروم خودمو تسلیم تو دیدم
لحظه لحظه بیشتر با تو آرامشو فهمیدم
تاثیرت رو من دیگه غیر قابل انگاره
درست میگن که عشق فقط یکباره
سرنوشتم به تو بستگی داره به تو بستگی داره
مطمئن بودم که گذشته با تو جبران میشه

چه رازی داره لبخندت همین معجزه تازه
که زیبایی هر چیزی منو یاد تو میندازه
فقط یک بار تورو دیدن شروع یه نیاز میشه
یه آن کنار تو بودن یه عمر خاطره ساز میشه

چی تو چشمات داری که منو اینجوری میگیره
همین که تورو میبینم زمان از دست من میره
مثه خورشید دلچسبی شبیه ماه پره رازی
از این خونه داری منظومه احساس میسازی

دیگه کار از فراموشی گذشته اتفاق افتاد
فراموش کردنت از عمر من بیشتر زمان میخواد
تو دنیای منی اینو کنارت تجربه کردم
که دنیا گردیِ که دارم دور تو میگردم

چه رازی داره لبخندت همین معجزه تازه
که زیبایی هر چیزی منو یاد تو میندازه

(ترانه: محسن شیرالی)

که هر چیزی که اندیشی بدانم
ضمیر همدگر دانند یاران
نباشم یار صادق گر ندانم
چو آب صاف باشد یار با یار
که بنماید در او عکس بنانم
اگر چه عامه هم آیینه‌هااند
که بنماید در او سود و زیانم
ولیکن آن به هر دم تیره گردد
که او را نیست صیقل‌های جانم
ولی آیینه ای عارف نگردد
اگر خاک جهان بر وی فشانم
از این آیینه روی خود مگردان
که می گوید که جانت را امانم
من و گفت من آیینه‌ست جان را
بیابد حال خویش اندر بیانم
خمش کن تا به ابرو و به غمزه
هزاران ماجرا بر وی بخوانم

(شعر: مولانا)

با درد عمیق دل من تو دیدی که مردم چه کردن

تو پیش غرورم نشستی تو زخمای قلبم رو بستی...