می شود بی تو از این شهر سفر کردن و رفتن             بی پــیامی به تو با قهــر گذر کــــردن و رفـتن 

می شــود صفحـه ی هر خاطـره را پاره نمـودن            می شود یاد تو را دست به سر کردن و رفتن 

مـی شـــــود دورتــر از ســـیطره تیــر نگـــاهــت       بــه بلــندای تـــو از دور نظـــر کـــردن و رفتــن 

می شود عهــد تو را مثل تو یکسویه شکستن          همه عمر به انــــدوه  تو ســـر کردن و رفتن 

می شــود به دریـــا زد و بیـــهوده شــــنا کـــــرد       بی هراس از شکم موج خــطر کردن و رفتـن 

ولی ای دوست به قرآن که حقـیقت به جز این است    

کــی شــود یک نفس از عشق حــذر کردن و رفتن  

دل ساده ی من...

دیدی آخر دمِ مردانگی جز لاف نبود

بکش از مردم نامرد (رفیق) که حقت این است

         ای دل ساده بکش درد...

                       بکش درد که حقت این است!

دیدی وقتی با دوستات میری کوهنوردی به یک نقطه حساسی از کوه میرسی که باید به دوستت کمک کنی که بالاتر بره.....

من تکیه گاه شدم و اون رفت بالا

نوبت اون شد که دستم رو بگیره...

صداش کردم...               اما             برنگشت!

میدونی جالبیش کجاس؟           که پیشنهاد کوهنــــــوردی مال من بود!

خوشحالم که کوهنوردی یادت دادم! آره رفیق٬اون کوهی که زیر پاته من ساختمش

چیزی نیست که ناراحـت شم از باختنش

       من اردیبهشتیم

                    خدای انرژیم

    به این نتیجه رسیدم...

                اگر پرنده بودم٬

  هیچ قفسی نمیتونست ادعا کنه مرا گرفتار کرده!

       حتی عرش کبریای خدا...!!!!!

مرضیه استخری ...خرداد 91

من چهره ام گرفته                                                                                

من چهره ام گرفته

من قایقم نشسته به خشکی

با قایقم نشسته به خشکی

فریاد می زنم:


« وامانده در عذابم انداخته است

در راه پر مخافت این ساحل خراب

و فاصله است آب

امدادی ای رفیقان با من »


گل کرده است پوزخندشان اما

بر من ،

بر قایقم که نه موزون

بر حرفهایم در چه ره و رسم

بر التهابم از حد بیرون.

در التهابم از حد بیرون

فریاد بر می آید از من:


« در وقت مرگ که با مرگ

جز بیم نیستیّ وخطر نیست ،

هزّالی و جلافت و غوغای هست و نیست

سهو است و جز به پاس ضرر نیست. »


با سهوشان

من سهو می خرم

از حرفهای کامشکن شان

من درد می برم

خون از درون دردم سرریز می کند!

من آب را چگونه کنم خشک؟

فریاد می زنم.

من چهره ام گرفته

من قایقم نشسته به خشکی

مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست:


یک دست بی صداست

من، دست من کمک ز دست شما می کند طلب.

فریاد من شکسته اگر در گلو ، وگر

فریاد من رسا

من از برای راه خلاص خود و شما

فریاد می زنم.

فریاد می زنم!

سالها رفت و هنوز

یک نفر نیست بپرسد از من

 که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟

صبح تا نیمه ی شب منتظری

همه جا می نگری

گاه با ماه سخن می گویی

گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی

راستی گمشده ات کیست؟

کجاست؟

صدفی در دریا است؟

نوری از روزنه فرداهاست

یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست...؟

پدر   مادرم پیر شدند٬که من رو همرنگ جماعت کنند

            خودت بگو دوست من...

تویی که هر روز یکرنگی و تو سلام کردنت هم تخفیف می خوای

                                      چطور میتونم همرنگت باشم..!؟

آره من مثل هیچکس نبودمو

حال نمیکنم که همرنگ اجتماع باشم