آنقدر باورت دارم که اگر بگویی باران خیس میشوم ؛ ..
زمستلان هم به آخر می رسد
و چه سوزی از سر خاطرات گذشت
گویی همه شا ن یخ بستند
کاش به خواب عمیق زمستانی فرو روند و دیگر هرگز بیدار نشوند
حتی وقتی آهنگی مشترک در تاکسی پخش میشود
یا بوی عطری آشنا از غریبه ای که رد میشود
یا حتی وقتی آسمان خدا بارانی میشود
یعنی میشود ؟
با همه اینها خاطرات بیدار نشوند ؟
و چه زجری میکشی وقتی که خودت را مراقبی که هیس ! مبادا خاطرات بیدار شوند ..
و چه زیبا گفت کارو ؛ "چه زجری میکشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است .."
چه چیزی را میخواهی ثابت کُنی ؟
اینکه بی هوا میباری
این یعنی طعنه به غرور ِ من ؟
نمیشود مثل تو بی هوا ببارم
آسمان ِ لعنتی نمیشود مثل تو بود ؛ بفهم
مردُم باران ِ تورا دوست دارند
اما من را نه !
مردُم کسی را میخواهند تا با او در لحظه خوش باشند ...
آنها چه میفهمند باران را ؟
درد را ؟
خاطره را ؟
عاشقانه هایش را برای تو فرستاده ست!
گاه در کوچه می رقصد و پای کوبی می کند!
گاه شیشه ی ِ پنجره ی ِ اتاقت را می نوازد…
و برای قدم زدن، می خواندت
برخیز و خویش را از غمی که تا مرگ ِ احساس می بردت، رها ساز
خیس شو در بارانی که روحت را طراوات می دهد
باران، همه بهانه است
موهبتی ست از سوی ِ خدا
گاه، خدا نیز بهانه می کند
و مست می شود
برای بارش ِبوسه هایش
و تا آغوش بکشد تو را
از همه ی ِ آن لرزه گناهانی که سبب ِ اندوهت می شوند
آری، سروده ام را بگذار به حساب ِ تب و هذیان
اما باور دار که
آغوش ِ او بسیار بزرگ است ...
