درهای یه وری!

همین الان که نشستم و چای میخورم و به ظرف خالی کله پاچه نگاه می کنم به خودم میگم لامصب کلپچو که دیگه نباید با چنگال میخوردی و با خودم مرور میکنم که تو این یه سال مثلا مستقل زندگی کردن چقدر فرق کردم و چقدر مدل زندگیم عوض شده.

دیگه به یه چیزایی اهمیت میدم که قبلا اهمیت نداشتن. و به جیزایی اهمیت نمیدم که قبلا دوس داشتم اهمیت ندم ولی میدادم. زیر همه این تغییرات که از ظاهری و وزنی شروع میشه و تا ارتباطی و تفکری میره یه چیزایی ثابت مونده. همون چیزایی که یا خیلی دوس داری ثابت بمونن یا دوس داری کامل از بین برن. و این خیلی عجیبه که تو برای ثابت نگه داشتن یه چیزایی جون میکنی تا بمونن و برعکس برای نابودی یه چیزایی بازم زور میزنی و نتیجه درمورد هر دو یکسانه. نتیجه اش اینه که سالها و روزها و شبها می گذرن و یه چیزایی لابلای همه اتفاقات زندگیت پررنگ و استوار باقی می مونن. انگار که روز اوله که هستن. مث همین دوست داشتنت... مث همین نداشتنت...

اندنامه: شاهنامه میخونم و هی شگفت زده میشم

یه عالمه وقته اینجا هیچی ننوشتم بجاش هی دارم پیام صوتی براش میفرستم که هی گوش میده ولی جواب نمیده. حتما ازم متنفره. حس میکنم هربار میبینه که براش پیام فرستادم حرص میخوره دندوناشو روی هم فشار میده اخم میکنه و پیاممو گوش میده و با خودش میگه کی خفه میشه کی ول میکنه کی می میره... خب دارم گریه میکنم الان. چقدر حقیقت کثافت و تلخه

یک چیزهایی می نویسم که مثلا کمدی است یک ویدیویی هم برای مشتری میسازم بعد مطابق سلیقه اش تغییر میدهم. برای گربه ها غذا میبرم. توییت میخوانم. اخبار را پیگیری میکنم. دوباره میروم سراغ رمانی که انسیه معرفی کرده و در دنیای دوریان گری غرق میشوم و در زیر همه این ها گریه هم میکنم. یک چیزی در وجودم شکسته است و دوست دارم انقدر گریه کنم که بمیرم. و گریه حالم را بهتر نمیکند. همانطور که مثل ربات کارهای روزمره را مرتب انجام دادن حالم را بهتر نمیکند.

اندنامه: من همیشه جسور بودم. ولی نه برای عشق

نزدیک سه بامداده. خیلی گرمه دلم میخواد زمستون باشه اونقدر زمستون که ساعت 5 شب باشه و بتونی ساعتهای زیادی شب داشته باشی. اولش که گفتم دلم زمستون میخواد بخاطر این بود که گرمه و سرما خیلی بهتره ولی بعدش دیدم شبای طولانی از سرما هم بهتره. فک.کن کلی وقت هوا تاریک باشه. یه باد خنکی بیاد لباس خوشگلای زمستونیتو پوشیدی و کلی خیابونا رو قدم میزنی با انسی. و انسی برات ناهید میخونه و تو براش شهرام شب پره.

یه مقداری ذوق دارم و یه مقداری نگرانی. یه مقدار زیادی هم بی پولم.

پ.ن: حرف خاصی نداشتم دلم برای اینجا تنگ شده بود.

یک یار در توییتر نوشتم تنها چیزی که در این دنیا از خراب شدن یک رفاقت خوب دردناک تر است داغ فرزند است. من برای رفاقت های فوق العاده ای که بگا میروند واقعا ناراحت میشم. غصه میخورم و گریه میکنم. و در سالهای اخیر این اتفاق زیاد برای من افتاده است. ان هایی که خیلی دوستشان داشتم و رفاقتشان برایم به شدت عزیز و خوش میگذره و اینا بود ولی یکهو یا به تدریج به دلایل درست یا مسخره ارتباطشان را با من قطع کردند. بعضی ها کامبک زدن و الان دوباره رفاقتی داریم که نمیدانم پررنگ تر یا کمرنگتر از گذشته است ولی هست. عده ای هم کار به بلاک و ازم متنفرن و هرجا که توانستند بدم را گفتند بودند که هر دو برای من قابل احترامند. فقط یک گروه نفرت انگیز هستند که هنوز از من متنفرند و می دانند ارتباطشان را موقعی قطع کردند که من هنوز دوستشان داشتم و نمیخواستم رفاقتمان بگا برود و تلاش کردم اوضاع را درست کنم ولی نخواستند و حالا که من دیگر دوستشان ندارم و برای خودم ان چیزهایی که را کسب کردم که می گویند نامش موفقیت های خوب است می ایند و استوری های اینستایم را چک می کنند به طور مداوم و حواسشان است چیزی از زیردستشان در نرود. سرک می کشند در همه جا و امارم دارند و اینها واقعا نفرت انگیزند.

اندنامه: عن تهران رفتن دراومد

میرم عکساشو نگاه میکنم. ریششو زده. داره میخنده لپش چال افتاده. و من هیچ حسی بهش ندارم. زور میزنم که دوسش داشته باشم. دلم تنگ بشه براش. دلم بخوادش حتی ازش متنفر باشم ولی خب هیچ چیز در وجود به جوشو خروش نمی افتد. همینطور فقط عکس هایش را نگاه میکنم و انگار که به هیچ چیز می نگرم و دلم می گیرد و توی سرم دنگ شو میخواند: "عشق آتشین من رفته از یادم ..." و با خودم می اندیشم که چه حیف که این جمله چقدر حیف است یعنی واقعا حیف نیست که عشق آتشین ادم از یاد خود ادم برود؟ یعنی یک عالمه عاشق باشی و بعدش هیچ چیز نماند از ان یک عالمه. حیف است دیگر. اندکی دلم می گیرد دلم میخواهد دوباره عاشقش باشم می روم و دوباره عکس هایش را نگاه می کنم ریشش را زده. لبخند می زند. لپش چال شده و دور باطل دور باطل دور باطل ...

اندنامه: کی میشه برم تهران رفقامو ببینم. سامان قشنگمو ببینم

نه که مثلا مرض داشته باشم یا هر چی ولی خب شانس هم ندارم. انسی باید بگذارد 12 سال بگذرد و بعد کلوزر را ببیند و باهم درمورد گریه های لری و اعترافات آنا حرف بزنیم یا گریه های آلیس که به دن میگوید هنوز منو می بینی؟ هنوزم میشه پیشت بمونم؟ حرف زدیم. و هی خودم را دیدم در گریه های آلیس که نمیدانست بعد از دنی که او را دوست نداشت ولی داشت و چشمش دنبال آنایی است و قطعا انتخابش آنا ست چه کند؟ التماس میکند و بعد از خانه بیرون میزند و دن را ترک میکند بی آنکه بداند اصلا میشود بدون او زندگی کرد؟ و هی خودم را دیدم که ته دلم خالی است و فقط دوست دارم بروم تهران و سامان را ببینم و هزاربار گریه کنم و خوب شوم و حالا فمیدم که پیش سامان هم حالم خوب نمیشود. بعد همه اینها را بگذار کنار صدای سینا سرلک که توی گوشم می خواند: "بی عشق و بی عاطفه و هیچ وعده ای / ماندم چگونه سمت خودت می کشانی ام؟"

رفتیم یک جایی مصاحبه برای یک کار خوب و رفتیم با انسیه قمپز و خندیدیم و با معصومه رفتیم کفش بخریم و خیلی خندیدیم و همه اش آن شکلی بود که حالم خوب است عیب ندارد. اما ته دلم خالی است. انگار یک چیزی کنده شده از من و نمیدانم چی و نمیدانم چطور و نمیدانم الان آن چیزی که کنده شده از من کجاست؟

بهار داره میاد و من حال دلم بهاری نیست. پارسال این موقع هم بهاری نبود ولی بعدش خیلی بهاری شد امسالم میشه خدا؟ اره یا محول الاحوال حال من احسن الحال میپشه؟ احسن هم نشد عیب نداره یه کم بهتر شه فقط.

پ.ن: کاش گریه کنم یه کم

بد اخلاقم. ناراحتم. عصبی و بی شعورم. چند روزه که اینطوری ام. دوس ندارم اینطوری باشم ولی هستم. همه اش بخاطر یه تماس تلفنی و یه جلسه دو ساعته است. متعادل نشدم هنوز. غم دارم بی دلیل. بی دلیل که نه دلیلش اثر همون جلسه دو ساعته است. تموم شده همه چی ولی اثرش هست. ناراحتی اش هست. هنوزم یادم نرفته تحقیر و توهیناشونو. هنوزم ناراحتم و متعادل نشدم. توضیحی برای حالم ندارم. به خیلیا پریدم که حوصله ندارم ولم کنید. کوچکترین جیزی که ناراحتم کنه. و با رک ترین حالت ممکن تو روی طرف میارم. ول میکنم میرم داد میزنم گریه میکنم. ذهنم اروم نیس. به چیزی فک نمیکنم و ذهنم شلوغه حالم خوب نیس. انگار که بلد نباشم دوباره حال خودمو خوب کنم. اون شبی که تو بعد سه سال اولین کسی بودی که بجای خودم حالمو خوب کردی بهم مزه داده انگار با ابنکه ناراحت هم هسم بخاطرش. خوب کردن حالم وظیفه خودمه. بد عادتم نکنی یه وقت بعدش که نیسی یهو خودمم یادم رفته باشه که چطوری بود. واسه همین رفتم با انسی و سمانه کافه و برای خودم تارت شکلات خیلی خوشمزه خریدم و کلی خندیدیم. تازه از آسمونم عکس گرفتم وقتی خورشید داشت غروب میکرد و خیلی رنگارنگ و دلبر بود وایسادیم نگاش کردیم و کیف کردیم. خودم هنوز یادش نرفته چطوری حالمو خوب کنه. حالا اون یه بارم یه موقعی بوده که از دستمون در رفته و گرنه که مارو چه به این حرفا. ملرو چه به اینکه به شما بگیم حال مارو خوب کن.

اندنامه: خوش بحال اونایی که شیملس ندیده دارن هنوز. چقدر امشب دلم خواست ببینمش دوباره. فردا بشینم از اول شروعش کنم. شاید ...

آخرین باری که به دل کوه و کمر زده بودم سه سال پیش بود که خیلی خوش گذشت و در نهایتش خاطره تلخی شد. پریروز با رفقای جان و خواهرا رفتیم خارج قم و گشتیم و ناهار زدیم و برف بازی و بی نهایت خوش گذشت. از آن خوش گذشتن های از ته دل که تا مدتها می تواند حالت را خوب نگه دارد. برایش تعریف کردم و عکس ها را نشانش دادم و چند باری گفتم جایت خالی بود و هر بار پاسخ داد مرسی و برای من واقعا واقعا جایش خالی بود. هربار هر جایی می خندم جایش خالی است برایم. دوست دارم او هم باشد او هم بخندد و لذت ببرد و من ذوق کنم برایش که حالش خوب است.

پ.ن: یک روزی هم با تو خواهم رفت و کم کم قول هایی که به دویمان میدهم برای کارهایی که یک روزی هم با تو انجام خواهمشان داد زیاد میشود و من فکر میکنم به کمی بیش از یک روز برایشان وقت لازم داریم :)

آشپزی کردم امشب و سیصد بار از همه پرسیدم که غذا را دوست داشتند یا نه؟ راستش خیلی مهم است وقتی شما در آشپزخانه پاره میشوی تا چیزی بپزی باب میل میل کنندگاندباشد و همه به به و چه چه کنند. بله واقعا دوست داشتم همه در مدح غذایی که پختم چهچه بزنند. مثل یک قناری زیبا یا زشت. مادامی که در مورد غذایی که به زحمت برایشان پختم مرا مورد تحسین قرار دهند اصلا مهم نیست چقدر زشت باشند. زشت زشت بی نهایت زشت باشند اصلا. چهچه را برایم بزنند حالا مثل یک قناری اصلا به زشتی ترامپ و بعله من آدمی سطحی هستم که دیگران را از روی ظاهر قضاوت کرده و تو رویشان می گوید تو زشتی. حتی اگر در حال چهچه زدن برایم باشند. که البته در آن حال میگویم عب ندارد که تو زشتی چهچه ات را بزن. برای من مهم نیست که شبیه همان میلیونر لعنتی رییس جمهور امریکا هستی برای من چهچه مهم است. به هر حال من از انتها پاره شدم تا این غذا را پختم. حتی برداشتم یه مقداریش را به کول گرفتم بردم دم خانه زهرا که انها هم بخورند و به به و چه چه کنند ولی انها نخوردند چون شام خورده بودند و سیر بودن و ولی با اینکه سیر بودند میوه اورد زهرا و جلوی چشمان من دوتا سیب بزرگ و یک پرتقال خورد که این فرضیه سیر بودن را رد میکند. ولی از انجایی که همه تان کاملا مستحضر هستید من خیلی خانم و باشخصیت هستم و کظم غیظ نموده و به خانه برگشتم و به همه لبخندهای ملیح زدم.

اندنامه: جناب اقای مم باقر از خودت خجالت نمیکشی؟ اگر نمیکشی برو بکش واقعا لازم داری

مامان لپ نداشت یعنی عکس های جوانی اش را که نگاه میکنی لپ داشته مثل همه ادم ها اما کم کم صورتش لاغر و استخوانی شده و لپ هایش رفتند تو! انقدر مامان را بدون لپ دیدم که طور دیگه ای توی ذهنم تصویری ازش نیس. زهرا هم احتمالا به سن مامان که برسد مثل مامان لپ نخواهد داشت. من بچه تر که بود وقتی میخواستم خودم را برایش لوس کنم میرفتم و لپهای تو رفته اش را می کشیدم و می گفتم لپ هم نداری لپتو بکشم اخه وی خندیدم یعنی هر بار به همین شوخی مسخره می خندیدم. نمیدانم چه چیزی در این جمله بود که مرا به خنده وا میداشت؟

حالا شاید بپرسید چه شد که درمورد لپ های مامان نوشتم؟ دیشب که داشتم عکس های تورا نگاه می کردم دیدم که عه تو هم لپ نداری. یعنی الان یه مقداری داری ولی ده سال دیگر قطعا نداری و دلم خواست لپ های نداشته ات را بکشم و بگویم لپ هم نداری لپتو بکشم اخه! بعد بخندم بشوم همان دختر. 14 ساله ای که انقدر به این جمله مسخره می خندید تا لبخند را به چهره مامان می اورد. و مامان دیگه قهر نبود باهات و میرفت سراغ کاست هایش و شادمهر پلی میکرد و بیشتر حالش خوب میشد و من با خیال راحت میرفتم دوباره همان دختر بازیگوش خراب کار لعنتی میشدم. با تو هم حتما همینطور خواهد بود. من بلدم چطور با ادمهایی که لپ های تو رفته دارند رفتار کنم که یادشان برود چقدر دختر بازیگوش لعنتی خراب کاری هستم و دیگر باهام قهر نباشند.

اندنامه: کاش فردا روز خوبی باشه. هیجان زده ام

دیشب همینطوری مث خر گریه میکردم و با دوستی در مورد ناراحتی هایم حرف میزدم و اون مثل تموم عالم سعی داشت نشونم بده کجاها تقصیر خودمه با اینکه من فقط وقتی ناراحت میشم که تقصیر خودمه و وقتی حرف میزنم با کسی خودم میدونم کجاهاش تقصیر خودمه با این همه نگفتم خودم میدونم بابا زر نزن. چون اون به هر حال لطف و مهربونیشو میرسونه که می شینه پای غرغرای من و گریه های من. گاهی وقت ها دوست دارم به خودم بگم عب نداره زی رفیقته خب برای هم وقت میذارید. راحت باش معذب نباش. تو که به هر حال مخشو داری میخوری بدون عذاب وجدان بخور! ولی میدونم که ماها خیلی بزرگتر و درگیرتر از این حرفهاییم که بتونیم این همه برای هم وقت بزاریم ولی خب دیشب خیلی ناراحت بودم و با تمام این حرفها و با اینکه میدونسم نباید این همه غر بزنم غر زدم و اونم خیلی اقا و متین نشست به همه گوش داد. وقتی میخوابیدم ازش تشکر کردم ولی حسم بهتر نبود. راستش حسم تا صبح که بیدار شدم بهتر نشد حتی همین الانم حس بهتر نشده و با تمام تلاشی که کردم حسم همینطوری مزخرف مونده و به شدت اماده گریه کردن دوباره هستم.

اندنامه: خوب مثل سامان بد مثل من