باید بازیگر شوم ...

آرامش را بازی کنم. . .  

باز باید خنده را به زور بر لبهایم بنشانم . . .

باز باید مواظب اشک هایم باشم . . .

باز همان تظاهر همیشگی :

  ”خوبم  ”         

قسم

به جان چشمانت !!

اینبار آنچنان رفتنی ام ...

که ، کاسه های آب را هم قسم دهی

نه آن روزها باز میگردند و نه من...!

دوره زمونه خیلی عوض شده !
پت و مت قهر کردن!
پینوکیو دماغشو عمل کرده!
کبری تصمیمشو عملی نکرد!
شیرین خسرو رو پیچونده با بی اف جدیدش رفته اسکی !
رستم اسبشو فوروخته موتور هزار خریده با سهراب میرن کیف قاپی !
مادر بزرگه حوصله ی مهمون نداره !
آرش کمانگیر هم کمانشو فوروخته کلت خریده !
اما چوپان دوروغ گو هنوز دوروغ میگه !!!!

از ته دل می خواستم و آرزو می کردم که خودم را تسلیم خواب فراموشی بکنم. اگر این فراموشی ممکن می شد، اگر می توانست دوام داشته باشد، اگر چشمهایم که بهم می رفت در وراءِ خواب آهسته در عدم صِرف می رفت و هستی خودم را دیگر احساس نمی کردم، اگر ممکن بود در یک لکه ی مرکب، در یک آهنگ موسیقی یا شعاع رنگین تمام هستی ام ممزوج می شد و بعد این امواج و اشکال آنقدر بزرگ می شد و می دوانید که بکلی محو و ناپدید می شد، به آرزوی خودم رسیده بودم.

بوف کور