قاصدك

راستی خدا

دلم هوای دیروز را کرده

هوای روز های کودکی را

دلم میخواهد مثل دیروز 

قاصدکی بردارم

آرزوهایم را به دستش بسپارم

تا برای تو بیاورد

دلم میخواهد دفتر مشقم را باز کنم

و دوباره تمرین كنم

الفبای زندگی را

میخواهم خط خطی کنم

تمام آن روزهایی را که

دل شکستم و دلم را شکستند

دلم میخواهد این بار اگر معلممان گفت

در دفتر نقاشیتان

هرچه میخواهید بکشید

این بار تنها و تنها

نردبانی  بکشم به سوی تو

دلم میخواهد اگر این بار

گلی را دیدم آن را نچینم

دلم میخواهد..

میشود باز هم کودک شد؟!!!

راستی خدا!

دلم فردا هوای امروز را میکند؟!!!

درد دل کردن تحت هر شرایطی دقیقا مثل تقدیم کردن یه خشاب پر به دشمنته

دشمنی که قبل از این فقط یه اسلحه بی خشابُ حمل می کرده بعد از اینکه خشابش پر شد 

منتظر آسیب باش

  صدای هق هق گریه آسمان را میگویم

      صدای بارش باران را ...

     بارها آنرا از اعماق وجودم شنیده ام 

    صدایی است که رنگ تنهایی دارد

 و بوی فراق و درد دوری

خدایا میدانم این روز ها ازدستم خسته ای

کمی صبرکن خوب میشوم

بگذار باران بزند

دلم بگیردمیروم زیرآسمانت

دست  هایم رامیسپارم به دستت

سرم را میگیرم به سمتت

قلبم مال تو

اشک هایم که جاری شود

میشوم همانی که تو دوست داری

پاک استوار امیدوار

بگذار باران بزند...

که خودم کوچ کنم از شهرت ..

بکنم دل ز دل چون سنگت ..

تو خیالت راحت ..

می روم از قلبت ..

میشوم دورترین خاطره در شب هایت

تو به من می خندی ..

و به خود می گویی:

باز می آید و می سوزد از این عشق

ولی ..

بر نمی گردم نه!

می روم آنجایی

که دلی بهر دلی تب دارد ..

عشق زیباست و حرمت دارد ..

تو بمان ..

دلت ارزانی هر کس که دلش مثل دلت

سرد و بی روح شده است ..

سخت بیمار شده است ..

تو بمان در شهرت

این روزها …
دروغ گفتن را خوب یاد گرفته ام
حال من خوب است
خوب خوب
فقط زیاد تا قسمتی هوای دلم طوفانی
همراه با غبارهای خستگی ست

 

“دل به دل راه ندارد هرگز” مردمان میگویند … دل به دل راه قشنگی دارد ،

 که درونش همه عشق است و وفا و ندارد راهی … به در بسته ی خاموش جفا . 

حال من می‌گویم … دل به دل راه ندارد هرگز !! به یقین ، دل به دل راه اگر داشت تو میدانستی …

 که دلم را به قشنگی نگاهت بستم و چقدر محتاج نگاهت هستم !

 باز میدانستی … که ترک سبز غرورم از چیست و چرا خانه ی دل بی تو … تهیست !

 دل به دل راه اگر داشت … تو میدانستی … که چرا این دل من خالی از غم نشود بعد از آنگاه که تو رفتی و دیگر 

نیستی...

اینو واسه یه دوست گذاشتم...

 

به آن هایی که دوستشان دارید
بی بهانه بگویید دوستت دارم
بگویید در این دنیای شلوغ
سنجاقشان کرده اید به دلتان
بگویید گاهی فرصت با هم بودنمان
کوتاه تر از عمر شکوفه هاست
شما بگویید،حتی اگر نشنوند . . .

 

  “مهربان” بودن مهمترین قسمت “انسان” بودن است.
این”دل” انسان است که او را “سعادتمند” و “ثروتمند” می کند.
انسان با آنچه که “هست ” ثروتمند است،
 نه با آنچه که دارد.
“آرامش” 
سهم کسانی است،
 که “بی منت” می بخشند…
“بی کینه” می خندند… 
و در نهایت
با “سخاوت” محبتشان را اکرام می کنند . . .

مهربان و ملایم باش،
اجازه نده دنیا تو را زمخت و خشن نماید…
به درد و رنج اجازه نده تو را بیزار نماید…
به تلخی ها اجازه نده، شیرینی زندگیت را، از تو بربایند…
.
.
.
ایستادگی کن تا روشن بمانی ؛
شمع های افتاده خاموش می شوند

 

l

ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺩﻟﯿﻞ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ !

ﻣﺜﻼ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﮐﻪ می گوﯾﻨﺪ:  ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺷﺪﻡ ﯾﺎ ﺩﯾﮕﺮﯼ می گوﯾﺪ :

ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﯾﺎ ﭼﻪ می داﻧﻢ ﻫﺮﭼﻪ! ﺍﺻﻼ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪﺍﺭد!

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ می پرﺳﺪ ﭼﺮﺍ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ؟

ﺑﺎﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﯽ ﻭ ﺑﮕﻮﯾﯽ :

ﭼﻮﻥ “ﺩﻭﺳﺘﺶ دارم”…

زندگی

مانند قطار شهربازی است

پر از پستی و بلندی‌های فراوان ..

اما این تو هستی که انتخاب میکنی :

که بترسی و با نگرانی فریاد بزنی،

و یا اینکه بخندی و از آن لذت ببری

 

 

با چه رنگی نوازشت کنم؟ همین‌جا نشسته‌ام، پشت این در. از پنجره که نمی‌آیی؟ش

 

از همین‌جا وارد می‌شوی. نمی‌دانم کی، اما روزی از همین‌جا می‌آیی و من تا همان روز اینجا می‌نشینم، همین‌جا. چه فرقی می‌کند کجا باشم؟ من که جز تو چیزی نمی‌بینم. خیال دستهات تنم را از من گرفته است. گفته بودم؟ می‌برم تو را در شهری بزرگ، در میدانی قشنگ، روی دیوار چین، وسط میدان سرخ مسکو… نه، یک جای باشکوه، روبروی کافه‌ای که روزی همینگوِی شراب نوشید یا رستورانی که زولا پول نداشت غذا بخورد یا خانه کافکا. می‌خواهی وسط چهارراهی در نیویورک باز عاشقت شوم؟ نمی‌شود لباسهام را همینجور که تنم است، بپوشانم به تن تو؟ و لباسهات را همینجور که تنت است، بپوشم به تنم؟ می‌شود جوری توی لباسها گیر بیفتیم که برای بیرون آمدن چاره‌ای جز عشقبازی نباشد؟ نمی‌شود از هر طرف بچرخم لبهای تو برابرم باشد؟ می‌شود از هر طرف بیایی با چشمهام ببوسمت؟ می‌چرخم و باز می‌چرخم، شاید چشمهات را باز کردی. شاید حواست نبود، خواب‌آلود بوسم کردی باز. باز صورتی می‌بوسمت، با طعم پرتقالی. تو به هر رنگی خواستی، نفس بکش… رنگ خدا خوب است یا رنگ دیگری نوازشت کنم؟