می‌توانستم دکمه پیراهن سفیدت باشم که باز می گذاری اش،

یا بند نازک کفش‌های کتانی‌ات که با ظرافت می‌بستی.

می‌توانستم طره‌ای از پیچ و خم موهای سیاهت باشم

که روی پیشانی می‌افتاد و جا خوش می‌کرد بالای نگاهت.

می توانستم‌ طیفی باشم از رنگدانه‌های مردمکت،

آنگونه که عمیق دنیایم را از هم‌ می پاشید.

می‌توانستم در حنجره‌ات، رشته‌ای از تارهای صدای محزونت باشم،

یا حتی شعاع نوری از خورشید که صبحگاه از لای پرده بر گونه‌های استخوانی تو می‌تابید،

برفی باشم از آسمان که روی شانه‌ات می‌نشیند و با تو خیابان‌ها را می گذرد و به خانه می‌آید.

می‌توانستم بخار نفس‌هایت باشم روی یک‌ فنجان چای،

یا ناخنی از انگشتانت، آنگاه که در زمان اضطراب می‌جَوی‌اش.

دردی باشم که در جانت می‌پیچد و ذره‌های وجودت را می‌کاود.

می توانستم، اگر دیرتر، کمی دیرتر شانه‌هایت را می‌تکاندی،

اگر دیرتر دکمه‌ات را می بستی و چمدانت را بعدتر بر می‌داشتی...

می‌توانستم هنوز در آغوشت، یک سلام تازه باشم،

یک تنفس آرام، یک اتصال شیرین، پچ پچی خندان یا...

می‌توانستم اتاق‌های خالی این قلعه‌ی تنهایی را از عطرت پر کنم، هر اتاق یک رایحه...

کاش می‌توانستم...

چه دلسنگ است تهران، که طاقِ نگاه تو را می‌بیند و نمی‌ریزد.

چه شرابِ غریب‌کُشی دارد شیراز که از لکه‌ی حاشیه‌ی پیراهن تو شرم نمی‌کند.

چه بیچاره است خراسان که صدای پای رنجور تو را نمی‌شنود.

چه بی‌حواس و بی‌هواست اهواز که بازدم سینه‌ی تو را نمی‌بلعد.

چه تظاهر دروغینی دارد تبریز که هق‌هق تو را می‌شنود و تب نمی‌کند.

وای بر این کشور پُر شعرِ عاشق‌کش.

وای بر این نقشه بی‌بنیادِ بی‌نهاد.

من ولی ضعیف‌تر از آنم که اعتیادِ گریه کردن را ترک کنم.

من قوی‌تر از آنم که غمگین نباشم.

تو به من کمک کن.

منِ بی‌کشور، منِ بی‌جنگل، منِ بی‌دریا را کمک کن.

امروز نه تحمل کلمات را داشتم، نه توان ادامه دادن تابلوی ناتمام صورتت را.

از صبح خودم را بسته‌ام به تخت تا برای یک روز هم که شده زندگی را ترک کنم.

خاکستر صدای داریوش را ریخته‌ام تو‌ی یک سرنگِ سیاه و خالی کرده‌ام توی رگ گردنم،

تا تمام شب را برای تو و برای خودم گریه کنم.

اگر این همه شهر، این همه خاک، این همه درخت، این همه آدم،

ارزش نفس‌های تو را نمی فهمند، من می‌فهمم.

تو چند قرن از زیبایی جلوتری و من چند آفرینش از اِقبال عقب‌تر.

بریدن، کار کلمات من، نبود و نیست.

اگر قرار باشد چیزی بر علیه تو بنویسم، سرِ خودم را به باد داده‌ام‌.

اما تو بر خلاف تمام خوشی‌ها‌ی بی‌ریشه، بادآورده نیستی که باد تو را ببرد.

خوشی هستی اما برای خودت، برای کمد لباست، برای آینه‌ات،

برای تختخواب و بالشت برای کتاب و کتابخانه‌‌ات.

بهشت هم برای من همان‌قدر دور است که تو دوری،

اگر هوای اتاق تو آفتابی باشد، اینجا ابریست،

اگر آنجا باران‌های عاشقانه ببارد، اینجا تشویشِ گرد و خاک است.

آسمان و زمینمان هم یکی نیست.

بماند که تو همسایه دریا و جنگلی و من همسایه‌ی سیمان و گچ.

بیخود نیست که دهان باز نمی‌کنم،

این شهر سوخته که پُر از ته سیگار و لیوان شکسته است،

چه به کار قدم‌های لطیف تو می‌خورد. هیهات...!،

که محروم آفریده شده‌ام و مجنون.

این فقط مرض من نیست که هر قابی را غمگین‌تر از تصویرش می‌بینم

و هر خبری را کشنده‌تر از کشته‌هایش می‌شنوم.

این فقط مرض من نیست که ده‌ها بار بیشتر از خواننده یک آهنگ برای ترانه‌ای گریه می‌کنم،

یا سنگینی غزلی را بیشتر از شاعرش بر دوش می‌کشم.

این فقط مرض من نیست که اشک را بیشتر از لبخند دوست دارم.

مگر نمی‌شود یک نفر لباس‌های تیره‌اش چندبرابر لباس‌های روشنش باشد؟

مگر نمی‌شود یک‌نفر سیب را بو بکشد و برای انارهای ترک‌خورده گریه کند

یا چشمش به یاس بیفتد و نام کوچک مادرش را صدا بزند؟

این فقط مرض من نیست، خیلی‌ها به مرض غمباد دچارند و به آن افتخار می‌کنند.

به قول الهام اسلامی: «گاهی می‌خندم/ گاهی گریه می‌کنم/

گریه اما بیشتر اتفاق می‌افتد/

به‌هرحال آدم/ یکی از لباس‌هایش را بیشتر دوست دارد.»

دور از نرسیدن‌ها

خدا باید کافه‌ای بزند

به اندازه‌ی تمام تنهایی‌های تا به‌حال

با پنجره‌های گریان و

صندلی‌های بی‌دغدغه.

اذان که گفتند

سیگارش را بتکاند

به روی مشتری‌هایش بخندد

و میز همه را حساب کند.

یقینا، جهانی که قبله‌اش

کافه‌ی عاشقانه‌ای باشد

بهتر از جهان ماست

.

.

.

روانی درون: دکترهایی که اسم این قرص را گذاشته‌اند قرصِ خواب،

آدم‌های بی‌سلیقه‌ای بودند.

اصولا دکترها، قرص‌بازند و کار زیادی به کلمه و شعر ندارند.

اگر کلمه‌باز بودند که دستخطشان اینقدر افتضاح نبود.

قرصِ‌خواب؛ برای دارویی خوب است که بعد از خوردنش احتیاجی به خواب نداشته باشی

و قرص‌ِخواب‌آور برای دارویی که بعد از خوردنش، هر خوابی که دوست داشتی ببینی.

تا اینجا که علم داروسازی خیری به عشق نرسانده

و جای قرص قرار و قهوه و قسمت، قرص فراموشی ساخته.

یعنی به کمک این قرص‌ها می‌توانی حیاتی‌ترین قول‌هایت را با آب قورت بدهی.

برای همین بی‌‌نهایت از درمانگاه و مطب و بیمارستان متنفرم، چون به حال روحی آدم‌ها اهمیت نمی‌دهند.

اگر کافه‌ها نبودند حال عشق از این چیزی که هست هم وخیم‌تر بود.

کافه‌ها بیمارستان‌های علاقه‌اند و تعدادشان هر چه بیشتر، قرارها بیشتر

و هر چه قرارها بیشتر، کلمه‌ها و ترکیبات تازه‌ی عاشقی بیشتر.

همه می‌گویند دوای دردمان در عشق است.

ولی کسی نگفت خودِ عشق چگونه درمان می‌شود.

مسکن بالینی خودِ عشق چیست؟...

یعنی این داروهای نا‌به‌کار فرنگی کار ما و عشق را می‌سازد؟

همین ترکیبات شیمیایی شرم‌آور؟

همین مسکن‌های سرسپرده و گستاخ؟

... نه... نمی‌خواهم تو را با هیچ دکتر و هیچ علمی در میان بگذارم.

تو باید مستقیما بدون هیچ ارتباطی مرا در خاک سیاه عشق بکاری،

بدون دخالت باغ و باغبان... . .

.

فقط باران می‌تواند از عشق حرف بزند و دروغ نگوید، فرقی نمی‌کند باران کجا.

ولی خاک باران‌خورده‌ی فرنگ با خاک باران خورده وطن فرق می‌کند.

برای همین می‌گویم عشق باید وطنی باشد.

چون نمی‌دانم پیراهن‌های مردانه‌‌ی آنجا چگونه خیس می‌شوند یا جیبشان کدام سمت است.

مادران آنجا وقتی چیزی را گم می‌کنند جای گوشه‌ی روسری چه چیزی را گره می‌زنند؟

اگر آن گمشده عشق باشد، چه؟... .

.

 من ماه‌های میلادی را یاد ندارم. چون ماه‌های میلادی اسم دوستانم نیست.

ولی اینجا آقای اردیبهشت و خانم بهمن داریم.

اینجا کافه‌ی آبان و کوچه‌ی شهریور داریم.

اینجا عشق فقط یک روز نیست

و یا در یک خرس قرمز یا پاندای سیاه‌و سفید خلاصه نمی‌شود.

عشق وطنی یک عمر زمان می‌برد تا به وصال نرسد.

یک رفیق اسفندی می‌گفت: دست عشق را نمی‌‌توان گرفت، مگر آنکه از دست برود.

البته اگر الان دست در دست عشق، با ضربان چندهزار کلمه‌ی ناگفته و چندهزار بوسه‌ی نزده در فصل وصال به سر می‌برید،

نوش جانتان. من که بخیل نیستم.

همه‌ی آنهایی هم که دم از فراق می‌زنند سرِ آخر، عاشق وصال‌اند.

ابتهاج می‌گوید:

گَرَم وصال نبخشد، خوشدلم به خیال

که دل به درد تو خو کرد و این دوا دانست

.

.

روانی درون:

عشق اعداد شناسنامه را می‌کشد

تو را از محل تولدت می‌گیرد

عکست را پیر می‌کند

و زیر نام همسر

جزئیات شکست‌هایت را می‌نویسد

عشق باید وطنی باشد، درست

ولی من به عمد

شناسنامه‌ام را گم کرده‌ام

چون در هیچ صفحه‌ای

جایی، برای ثبت عشق نداشت.

از پیشانی تو تا انتهای گیسوانت راه به اندازه ی فاصله من و هیچ دری نیست

اما هر باری كه تا پایان گیسوانت را می بینم تازه ترس را می فهمم

در هوا بی دلیل رها می شوم و من به این فكر می كنم  چقدر بین بودن و نبودنت، جهان تغییر می كند ...

آری ، تو می توانی یك وجب آنطرف تر نباشی

و من قبل از اینكه به خود بیایم، از ترس مرده ام

نبودن درد كمی نیست، نداشتن اما ویران می كند...

حال می فهمی وقتی می گویم بگذار داشته باشمت، دارم از چه چیز حرف می زنم ؟؟؟

موهایت را تكان بده، دستت را، حتی دستمال گریه ات را

بگذار ایمان بیاورم تاریكی تنها وقفه ای ای احمقانه است

و گرنه تو در سراسر این اتاق، تا چشم كار می كند نزدیك تر از تاریكی به انگشتهایم هستی.

خیلی‌ها مدام به اسمشان فحش می‌دهند. خیلی‌ها تمام عمر بر خلاف اسمشان زندگی می‌کنند.

خیلی‌ها هر چه سعی می‌کنند به اسمشان نمی‌رسند یا شبیه اسمشان نمی‌شوند.

خیلی‌ها از اسمشان فرار می‌کنند یا اسمشان را دفن می‌کنند.

خیلی‌ها هم با معنای برعکس اسمشان کنار می‌آیند.

باید کنار بیایند که کاظم باشند ولی دائما عصبانی،

زهره باشند ولی تمام عمر بی ستاره زندگی کنند.

رضا باشند و همیشه ناراضی،

میلاد باشند و در هر تولدی به یاد مرگ بیفتند.

نرگس باشند ولی به بوی گل نرگس آلرژی داشته باشند یا در تمام عمر کسی برایشان نرگس نخریده باشد.

شیرین باشند و یک روز خوش ندیده باشند و یا جلال باشند و بی‌شکوه.

جلالِ بی قصر یا شیرینِ تلخ یا نگینِ گمشده یا منصورِ همیشه شکست‌خورده و یا دختری که هر روز به تعداد مژه هایش گریه می کند و اسمش شادی‌ست.

اسم چیزی را عوض نمی‌کند، همچنین نام خانوادگی ولی خیال چیز دیگریست.

خیال، دیوارهای سنگین دور آدم‌ها را هُل می‌دهد.

آدم‌ها را بزرگتر می‌کند. خیال، آدم ها را سبز می‌کند و به آن‌ها یاد می‌دهد که با گلدان حرف بزنند، بین روباه و بره فرقی نگذارند و بعد از قار قار کلاغ بگویند؛ جان.

آدم‌های خوش‌خیال برای جاندار و بی‌جانِ زندگیشان اسم می‌گذارند.

گلدان‌ها، پنجره‌ها، بالشت‌ها، پرده‌ها، لیوان و کیف و کفش، و حتی پرنده‌هایی که خودشان اسم و رسم دارند.

من ماشینی داشتم که اسمش قناری بود و گلدانی دارم که اسمش طوباست، از اسمش راضی‌ست و هر روز یک برگ تازه می دهد.

کبوتری دارم که اسمش بُمانی‌ست و هر بار آزادش می‌کنم دوباره به حیاط کوچک و خلوت خانه برمی‌گردد.

یک زیرسیگاری دارم که اسمش بهمن است و نمی‌دانم چه کسی دست راستش را سوزانده.

من با اسم‌های زیادی زندگی می‌کنم برای همین هم هیچوقت تنها نمی شوم. حتی وقتی صاحبان این اسم‌ها جسمشان را به دورها برده‌اند و روحشان هم خبر ندارد. من با اسم‌های زیادی تنها می‌شوم.

مردها گریه نمی‌کنن، مردها به جای گریه قدم می‌زنن، مردها در خفا گریه می‌کنن،

مردها تو خودشون میریزن، مردها فلان، مردها بیسار، مردها، مردها مردها...

کدوم مردِ بی‌احساسی این حرف‌هارو زده؟ کدوم ابلهی اشک رو ضیافتِ انحصاریِ زنانه دونسته؟

اصلا کدوم آدمی جرات کرده از طرف همه‌ی مردا حرف بزنه؟

اگه دادگاهی برای شکایت متونِ من‌درآوردی بود، حتما از این مانیفستای نکبتی شکایت می‌کردم

و این جملات قصار جاهلانه رو مینداختم پشت میله‌های ابطال.

به نظرم کسی که این حرف‌هارو زده یا آب مروارید داشته یا به جای قلب، یه سخت‌افزار وسط سینه‌ش بوده.

برای چشمِ عاشق، اشک مقدس‌ترین کلمه‌ست، اشک دواست و برای اشک چکیده، لمسِ انگشت معشوق امن‌ترین شادی.

گونه‌ای که از اشک مرطوب نشده باشه به بوسه ارزش نمیده و مساحت مطمئنی برای خاطره‌سازی نیست.

در حال و هوای اشک همه چیز پررنگ‌تره، وسط گریه، شعر، نفسِ عمیق می‌کشه،

مفصل‌های خشکیده شانه‌ها نرم‌تره، چشم قشنگ‌تر و واقعی‌تر میشه و از هر عکسی یک بوی قدیمی بیرون می‌ریزه.

ما همه فرزندان آدم‌ اشک‌آلود و حوای غمگینیم پس نمی‌تونیم همیشه و همیشه بخندیم و در تدارک خفه‌کردن نگاهمون باشیم.

برعکس عقیده‌ی خیلی‌ها من معتقدم مرد عاشق باید هر جایی که دلش گرفت، مهم‌ترین اسم زندگیش و صدا کنه‌و بزنه زیر گریه، و به جای صدای کفش‌های جفتش ترانه‌ی غمگین بخونه.

وزنِ اشک‌های ما میزان بودن ما رو مشخص می‌کنه و چشم‌هایی که خیس‌ترند، واقعی‌‌ترند.

بیخود نیست که ابوسعید میگه:

یک چشم من اندر غم دلدار گریست

چشم دگرم حسود بود و نگریست

چون روز وصال آمد او را بستم

گفتم نگریستی نباید نگریست .

روانی درون: من بیمار کلمه‌ی اشکم و بیزار از کلمه‌ی "عزیزم" به خصوص عزیزم‌هایی که یه ریزخنده‌ی مصنوعی کنارشه. کلمه باید خودِ نسبت باشه، خودِ واقعیِ نسبت.

کلاغ‌های اینجا سه بار پشتِ سرِ هم مُرده‌اند. ترسشان این بود که نکند روی حرف تو حرف زده باشند.

بچه‌کاج‌ها را بگو، شرمنده بودند که آهنگ پای تو را حفظ نکرده‌اند.

بیچاره باران‌ها...، از اینکه به‌وقت نباریده‌اند یکریز سَر ابرها غُر می‌زدند.

برگ‌ها هم که معلوم نبود روی کدام باد سوار شده‌اند تا به تو برسند. غیر از هیچ، هیچ چیز سرِجای خودش نبود.

منِ بخت‌برگشته هم که پاچه‌ی خیالم بدجور به میخ واقعیت گیر کرده بود و از ترس پاره شدن رویا، تا پاییز چند سالِ بعد معطل شدم. نفهمیدم کی نیامدی و کی رفتی.

.

روانی درون: پاییز محله ما یه مَردِ حواس‌پرته ، کوررنگی هم داره، نمی‌دونه بعد قهوه‌ای سوخته باید چی بشه.