بیچاره قاصدک ها

 هرسال در همین چند روز، پنجره را باز میکند به امید دیدن یک سر. یک چشم، یک دهان که بازاست، دیدن یک گوش که آماده ی شنیدن است.

 پنجره را باز میکند و باز زن هایی که سر ندارند و چشم و زبان و گوش هم ندارند. باز مینویسد.: سال سوم شد و باز زن ها بی سر اند. من هم روزی بی سر بودم اما ناگهان چشمانم باز شد، زبانم حرف زد و گوش هایم شنید. گوش هایم صدای زن دیگری را شنید که پشت پنجره نشسته و منتظر یک سر بود. آه کشید و من گوش هایم باز شد.

 من نیز از آن پس بدنبال سرها گشتم. در کوچه ها، خانه ها، اتاق ها، نبودند. هیچ جا. حتی یک چشم یا یک زبان یا یک گوش. آه کشیدم، فریاد زدم اما گوش های هیچ سری باز نشد. پس من هم به پشت پنجره خزیدم، تابامروز. و هنوز هیچ اثری از سرها نیست. فقط پیرهن هایی که دکمه ندارند و انگار آزادی را از تن خود هم گرفته اند.

       "حانیه"

قلبم سوخت. چشمانم تر شد. لبهایم لرزید. رنگ از صورتم رفت. دستانم سرد شد. سرم تیر کشید. پاهایم سست شد؛ و زانوانم خم. روی زمین نشستم. دست هایم کنار پاهایم. اشک ها روی گونه. بغض در گلو...

شش گوشه اش را دیده بودم.

قلبم سوخت.  تشنه ام شد. دلتنگ مادرم شدم. به یاد پدرم افتادم. قربان صدقه ی کودکم رفتم. دست همسرم را فشردم. قد و بالای برادرم را نگاه کردم. خواهرم را بوسیدم...

شش گوشه اش را دیده بودم.

گریه کردم. صدایش زدم. قسمش دادم. خواهش کردم. وساطت خواستم. بخشش طلب کردم. عاشقی را التماسش کردم...

شش گوشه اش را دیده بودم...شاید هم نه

ای کاش او مرا دیده باشد

یا حسین جانم، میخواهم عاشق شوم. عاشق تو و همان که تو عاشقش بودی

نام تو که می آید،همه جا کربلا میشود و همه جا تو...

                                                             "حانیه"

حال مردم چطور است؟!

مردم... . وقتی اوضاع سخت میشود، وقتی بعد از یک ماه بیکاری بچه­ شان دلش بستنی میخواهد و جیبشان خالی ست، وقتی دیگر کسی نیست که از او قرض نگرفته باشند، وقتی مغازه ­ی محل میوه ­ی اضافی در پلاستیک بگذارد و لبخند بزند، وقتی اوضاع سخت، سخت بشود، سجاده هایشان در گوشه اتاق را دیگر جمع نمیکنند. دیگر شبها نمیخوابند و دیگر تسبیح از دستشان نمی­افتد. پای چشمانشان گود می­افتد و از کنار آن، چروک­ها روی هم می­افتند. موهای کنار گوششان سفید و کمرشان آهسته آهسته خم میشود. کفش­ها کم کم پاره می­شوند و رنگ شلوار به سفیدی می­رود.

 این مردم هرروز از کنار هم می­­گذرند و یکدیگر را نمی­شناسند. با صورت پرچروک و کفش کهنه در پیاده رو یا اتوبوس یکدیگر را می­بینند و نمی­دانند؛ نمی­دانند زندگی چقدر سخت شده است برای مردم

 گاهی آنقدر روزگار تنگ میشود . . . که از حال مردم جا می­مانیم

کاش هیچگاه دیدنِ سخت زندگی کردنِ مردم برایمان عادت نشود

خدایا . . . نشود!

                                                                        "حانیه"

وقتی تو نیستی

نه هست های ما

چونان که بایدند

نه باید ها...


مثل همیشه آخر حرفم

و حرف آخرم را

با بغض می خورم

عمری است

لبخند های لاغر خود را

در دل ذخیره می کنم :

باشد برای روز مبادا !

اما

در صفحه های تقویم

روزی به نام روز مبادا نیست

آن روز هر چه باشد

روزی شبیه دیروز

روزی شبیه فردا

روزی درست مثل همین روزهای ماست

اما کسی چه می داند ؟

شاید

امروز نیز روز مبادا باشد !

* * *

وقتی تو نیستی

نه هست های ما

چونانکه بایدند

نه باید ها...


هر روز بی تو

روز مبادا است

       "قیصر امین پور

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو

بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو

شب از فراق تو می نالم ای پری رخسار

چو روز گردد گویی در آتشم بی تو

دمی تو شربت وصلم نداده ای جانا

همیشه زَهر فراقت همی چشم بی تو

اگر تو با من مسکین چنین کنی جانا

دو پایم از دو جهان نیز درکِشم بی تو

پیام دادم و گفتم بیا خوشم بیدار

جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو

"سعدی بزرگ"

 امروز مادر بزرگ هشتاد و پنج، شش ساله ام داستانی برام تعریف کرد:

 یه روز از اون روزایی که مسلم تنها مونده بود و از بی وفایی کوفی ها فهمیده بود که امامش تنهاست، توی  کوچه حبیب بن مظاهر رو میبینه. بهش میگه: کجا میری حبیب بن مظاهر؟

اون مرد هم جواب میده:  دارم میرم حنا بخرم

و مسلم به اون مرد میگه: حسین(ع) تنهاست. برو به یاری حسین. برو دنبال حنایی که رنگش تا آخر عمر برات باقی بمونه.

حبیب بن مظاهر هم به یاری امام میره و میشه جزو همون هفتاد و دو تن. و اینجوری حناش تا الان قرمز و روشن باقی مونده

داشتم فکر میکردم حنای من چی؟ حنای من تا کی قراره باقی بمونه؟ تا فردا؟ یه هفته؟ یک ماه؟ ده سال؟ یا تا آخر عمر؟

دیدم انگار حنام اونقدرا رنگ نداره که تا اون موقع بمونه واسم.

 باید برم دنبال حنایی بگردم که رنگش حالا حالاها برام باقی بمونه.

            شما چی؟ شما حناتون رو پیدا کردین؟!

رفتم که از دیوانه بازی دست بردارم

تا اَخم کردم مطمئن شد دوستش دارم

واکرد درهای قفس را گفت: مختاری!

ترجیح دادم دست روی دست بگذارم

بیزارم از وقتی که آزادم کند، ای وای!

_روزی که خوشحالش نخواهد کرد آزارم_

این پا و آن پا کرد گفتم دوستم دارد

اما نگو سر در نمی آورده از کارم!

از یال و کوپالم خجالت می کشم اما

بازیچه ی آهو شدن را دوست می دارم

با خود نشستم مو به مو یادآوری کردم

از خواب های روز در شب های بیدارم

من چای می خوردم به نوبت شعر می خواندند

تا صبح، عکس سایه و سعدی به دیوارم

                                                       "مهدی فرجی"

گاهی وقتا ممکنه از اون چیزایی که دوسشون داریم بترسیم. بترسیم  از اینکه ازدستشون بدیم یا بهشون نرسیم

خیلی وقتا هم این رسیدن و نرسیدن یا دادن و ندادن، دست خودمون نیست، نمیتونیم کاریش کنیم

گاهی مجبوریم به ازدست رفتن آرزوهامون فقط نگاه کنیم. فقط همین

گاهی وقتا ممکنه از اون چیزایی که دوسشون داریم بترسیم. بترسیم  از اینکه ازدستشون بدیم یا بهشون نرسیم

خیلی وقتا هم این رسیدن و نرسیدن یا دادن و ندادن، دست خودمون نیست، نمیتونیم کاریش کنیم

گاهی مجبوریم به ازدست رفتن آرزوهامون فقط نگاه کنیم. فقط همین

گاهی وقتا ممکنه از اون چیزایی که دوسشون داریم بترسیم. بترسیم  از اینکه ازدستشون بدیم یا بهشون نرسیم

خیلی وقتا هم این رسیدن و نرسیدن یا دادن و ندادن، دست خودمون نیست، نمیتونیم کاریش کنیم

گاهی وقتا ممکنه از اون چیزایی که دوسشون داریم بترسیم. بترسیم  از اینکه ازدستشون بدیم یا بهشون نرسیم

خیلی وقتا هم این رسیدن و نرسیدن یا دادن و ندادن، دست خودمون نیست، نمیتونیم کاریش کنیم

گاهی وقتا ممکنه از اون چیزایی که دوسشون داریم بترسیم. بترسیم  از اینکه ازدستشون بدیم یا بهشون نرسیم

خیلی وقتا هم این رسیدن و نرسیدن یا دادن و ندادن، دست خودمون نیست، نمیتونیم کاریش کنیم

خیلی وقتا هم این رسیدن و نرسیدن یا دادن و ندادن، دست خودمون نیست، نمیتونیم کاریش کنیم

گاهی وقتا ممکنه از اون چیزایی که دوسشون داریم بترسیم. بترسیم  از اینکه ازدستشون بدیم یا بهشون نرسیم

خیلی وقتا هم این رسیدن و نرسیدن یا دادن و ندادن، دست خودمون نیست، نمیتونیم کاریش کنیم

خیلی وقتا هم این رسیدن و نرسیدن یا دادن و ندادن، دست خودمون نیست، نمیتونیم کاریش کنیم