در تاریخ 5 / 4 / 1390 پدر در حال رفتن از این طرف خیابان از روی محل خط کشی عابر پیاده به آنطرف بود که یک سواری که راننده اش خانم جوانی بوده با سرعت غیر مجاز به شدت او را زیر گرفته و متاسفانه با قصد فرار و بی منطقی کامل از روی پاهای پدرم عبور و فرار میکند !!!! 

پدر به مدت 45 روز در بیمارستانهای مختلف 6 مورد عمل جراحی قرار گرفت و هزینه های زیادی نیز بر دوش خانواده افتاد و با همه ی کوشش ها و تلاش ها نهایتا در تاریخ 23 /5 1390 به بی کرانگی رسید و برای همیشه ما را تنها گذاشت ... 

و عجبا که وصیت نمود که خانواده و فرزندان و همسر موظف اند که اگر روزی آن خانم راننده را دیدند از گل بیشتر با او نگویند !!! 

میگفت جهان خلقت همه از روی بخشش ساخته شده و آفتاب و مهتاب و باران و درختان در برابر آنچه نعمت های گوناگون است به انسانها میدهند و می بخشند و خداوند ادیان و خاصه قرآن ، خدای بخشنده و مهربان است و این شیاطین روی زمین هستند که از خداوند قهر و بیرحمی تصویر مینمایند ....
همیشه این بیت حافظ را زمزمه میکرد که :

طمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم 
گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید ... 

چند ماه پیش آن خانم را با دوربین های نصب شده در خیابان و بانک های اطراف صحنه ی تصادف و با استفاده از پلاک ماشین ش شناسایی و به دادگاه معرفی کردند ...
گریه میکرد و پشیمان و نادم ... 
ولی طبق وصیت پدر از گل نیز بیشتر با او نگفتیم و حتی از دادگاه خواهش کردیم که جرم دولتی 6 ماه زندانش را نیز بر او ببخشاید تا نام نیکی و بخشش به مانایی و ماندگاری در جامعه مان بماند ...
جامعه ای که به حکم قرآن و قوانین و سنت هایش گاه طناب دار بر گردن بینوا و جاهل و پشیمانی می اندازند و یا شلاق میزنند و متاسفانه بخشش در جایگاه کمتری قرار گرفته است ... 

من قبل از این که خواسته باشم نامی از پدر برده باشم خواستم که نام فتوت و نیکی را پاس بدارم و از خداوند مهر و نیکی و فضیلت و بخشش سخن رانده باشم ، خدایی که در همه ی مساجد و کلیسا و کنیسه ها جایش خالیست !!!! 
امروز مراسم یکمین سالگرد پدر میباشد ... روحش شاد .. 

بدین رواق زبر جد نوشته اند به زر 
که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند .. 

شاد و برقرار باشید ..

یکمین سالگرد پرواز پدرم ....

3 دقیقه پیش

سمت راست پایین و در قسمت امکانات وب میتوانید صدای شاعر را نیز بشنوید

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی

من درد مشترکم مرا فریاد کن

درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان

و من با تو سخن میگویم

نامت را به من بگو - دستت را به من بده

حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده

من ریشه های تو را دریافته ام

با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام

و دستهایت با دستان من آشناست

در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان

و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را

زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند

دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست

ای دیریافته با تو سخن میگویم

بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا

بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار

بسان درخت که با جنگل سخن میگوید

زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام

زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

(( زنده یاد احمد شاملو  ))

                                           
با احترام به همه ی هموطنان عرب زبان کشور عزیزم ایران ...

ملت و مردم ایران که در طول این چهارده قرن به اسلام گرویده اند ، صدها و هزاران سال سابقه ی تاریخ و فرهنگ و تمدن پشت سر خود دارند . و به حکم همین سابقه هرگز نه خواسته اند و نه توانسته اند که به یکباره از گذشته ی خویش ببرند و سنن و فرهنگ خود را به دست فراموشی بسپارند ! 

این از گذشته بریدن و بر همه ی مواریث مدنیت خود خط بطلان کشیدن ، فقط از عهده ی ملتی ساخته است که سابقه ی فرهنگی نداشته باشد و یکباره از ظلمت و بدویت و بیابانگردی قدم به ساحت پر برکت اسلام گذاشته باشد !

ساکنان شبه جزیره ی عربستان و  مردمان کشور نو تاسیس امارات ! هر دو مسلمانند ، ملب ایران نیز مسلمانند و به مصداق :

" عهد من با لب شیرین تو امروزی نیست "  اسلامشان سابقه ی هزار و اندی ساله دارد و اگر در طول تاریخ ، تلاش ملت ایران و هنر و فرهنگ ایرانی نبود ، اسلام هرگز به جهان عرضه نمیشد و در این صورت جز معدودی عرب زبان ، اندر همه دهر مسلمانی نبود !

ملتهای دوست و همسایه ی ما چه عربستان و چه امارات باید بدین نکته ی ظریف آگاه باشند که اگر روابط توریستی و زیارتی و اقتصادی ملت ایران با این دو کشور قطع گردد اقتصاد و حتی استقلال و امنیت آنها به خطر خواهد افتاد ! 

لذا بدانند که با همه ی احترام و مشترکات اعتقادی که با آنها داریم هرگز بر سر مالکیت وطن مان با آنها وارد بحث نشده و به پشتوانه ی تاریخ و سابقه ی فرهنگی مان ، هرگونه گستاخی آنان که ناشی از ضعف فرهنگ و تمدن و تاریخ شان است را با شجاعت هر چه تمام جواب خواهیم داد ... 

                        چو ایران نباشد تن من مباد ...

  

                                   

                                

دوستان گلم اگه ازتون خواهش کنم در وصف ایران و خلیج همیشه فارس ش شعری بسرائید و دستی به قلم ببرید و قطعه ی ادبی بنویسید ، این کار را انجام میدید ؟ در ضمن آیا موافق هستید اشعار و نظرهای ارسالی شما را در فیس بوک و گوگل و سایتهای بزرگ به نمایش بگذارم ؟

ممنون میشم و در صورت شاعر نبودن حداقل شعر انتخابی بگذارید ...

در تنظیمات وب ، سمت راست نیز میتوانید آخرین تصنیف استاد شجریان با شعر استاد هوشنگ ابتهاج را به نام " آزادی " بشنوید ، در پست قبلی دوستان بیشتر از استاد ابتهاج درخواست شعر کرده بودند ... 

قسمتی از فرهنگ ناب فولکوریک ایرانی نیز ، اجرای گروه کامکارها در هنگام دریافت جایزه ی نوبل توسط سرکار خانم شیرین عبادی است که دیدن آن خالی از لطف نیست . 

در ضمن در صورت امکان همه ی مطالب و شعرهای شما را در معرض تماشای فیس بوک و گوگل قرار میدم و براشون ارسال میکنم تا در نامگذاری خلیج فارس دچار اشتباه نشند، در ضمن این پست سپاسی هم هست از تلاشهای یک عمر کوشش استاد ابتهاج در راه وطن و آزادی و مردم ایران ... چه اینکه وطن دوستی و نوع دوستی در زمره ی صفات استاد ابتهاج است که در همه ی آثار و بالاخص  شعرهاشان آن را به خوبی مشاهده میکنیم 

موفق باشید ..

 

          ای شادی ای آزادی

          روزی که تو  باز آیی

          با این دل غم پرورد

          من با تو چه خواهم کرد ؟

          غم هامان سنگین است

          دل ها مان خونین است

          از سر تا پامان خون می بارد

          

          ما سر تا پا زخمی

          ما سر تا پا خونین

          ما سر تا پا دردیم

          ما این دل عاشق را

          در راه تو آماج بلا کردیم

         

 وقتی که زبان از لب می ترسید

          وقتی که قلم از کاغذ شک داشت

          حتی حتی حافظه از

          وحشت در خواب سخن گفتن می آشفت

          ما نام تو را در دل

          چون نقشی بر یاقوت

          می کندیم

          وقتی که در آن کوچه تاریکی

          شب از پی شب می رفت

          و هول سکوتش را

          بر پنجره فروبسته فرو می ریخت

          ما بانگ تو را با فوران خون

          چون سنگی در مرداب

          بر بام و در

          افکندیم

          وقتی که فریب دیو

          در رخت سلیمانی

          انگشتر را یکجا با انگشتان می برد

          ما رمز تو را چون اسم اعظم

          در قول و غزل قافیه می بستیم

          از می از گل از صبح

          از آینه از پرواز

          از سیمرغ از خورشید

          می گفتیم

          از روشنی از خوبی

          از دانایی از عشق

          از ایمان از امید

          می گفتیم

          آن مرغ که در ابر سفر می کرد

          آن بذر که در خاک چمن می شد

          آن نور که در آینه می رقصید

          در خلوت دل با ما نجوا داشت

         با هر نفسی مژده دیدار تو می آورد

         در مدرسه در بازار

         درمسجد در میدان

         در زندان در زنجیر

         ما نام تو را

         زمزمه می کردیم

         آزادی آزادی آزادی

         آن شبها آن شب ها آن شب ها

         آن شبهای ظلمت وحشت زا

         آن شبهای کابوس

         آن شبهای بیداد

         آن شبهای ایمان

         آن شبهای فریاد

         آن شبهای طاقت و بیداری

         در کوچه تو را جستیم

         بر بام تو را خواندیم

          آزادی آزادی آزادی

          می گفتم

          روزی که تو بازآیی

          من قلب جوانم را

          چون پرچم پیروزی

          برخواهم داشت

          وین بیرق خونین را

          بر بام بلندتو

          خواهم افراشت

          می گفتم

          روزی که تو بازآیی

           این خون شکوفان را

          چون دسته گل سرخی

          در پای توخواهم ریخت

          وین حلقه بازو را  

           در گردن مغرورت

           خواهم آویخت

            ای آزادی بنگر آزادی

            این فرش که در پای تو گسترده ست

            از خون است

            این حلقه گل خون است

            گل خون است

            ای آزادی

            از ره خون می آیی اما

            می آیی و من در دل می لرزم

            این چیست که در دست تو پنهان است ؟

            این چیست که در پای تو پیچیده ست ؟

            ای آزادی آیا با زنجیر

            می آیی ؟