کرونا، موجود ریز ذربینی است که سالهاست مهمان سیاره زمین است. نامهای متفاوت و دورانهای مختلفی را پُشت سر نهاده و تا به امروز به این سبک خود را معرفی کرده است. طاعون، وبا، حصبه، سل، سرطان، آنفولانزا، بیماریهای عفونی و ویروسی و.... همه و همه از این موجود نشأت گرفته اند. همانطور که میدانید راه مبارزه با این نوع بیماریها فقط بالا بُردن سیستم ایمنی و دفاعی بدن است و هنوز دارویی برای رفع کامل آن پیدا نشده است. این موجود از زمانی ارتقاء پیدا کرد که وارد آزمایشگاه های بیولوژیک شد. با پیدا کردن آن سعی کردن در جنگهای میکروبی و شیمیایی برای از کار انداختن سربازان دشمن استفاده کنند که این امر باعث جهش این موجود شد و به اشکال گوناگون خود را نشان داد. جنگ جهانی اول از سلاحهای میکروبی و شیمیایی استفاده شد که تبعات مخرب بسیاری داشت. در جنگ ایران و عراق(جنگی بیهوده و باخت باخت برای دو کشور و سودی سرشار برای کشورهای سازنده تسلیحات نظامی از جمله آمریکا، شوروی، انگلیس، فرانسه، آلمان و... و سودهای اقتصادی و صنعتی بیشمار برای کشورهای همسایه) از سلاح های میکروبی و شیمیای بارها و بارها استفاده شد که خسارات آن فاجعه بار بود که هنوز هم آثار و تأثیرات بیشمار آن فراوان است. مجروحان شیمیایی هم برای درمان به کشور آلمان که خود سازنده اصلی این سلاحها بود میفرستادند.(نوعی آزمایش سلاحها)

بیماری ایدز از همین موجود بود که توسط آزمایشگاههای بیولوژیک ایجاد شد. در ابتدا درمان و دارو آن وجود داشت. ایدز سلاحی برای از کار انداختن سربازان دشمن بود. اما هنگامی که این موجود که امروز ویروس نام گرفته است آزاد شد، جهشی بدون پیش بینی پیدا کرد که حتی داروها و متخصصین بوجود آورنده آن نیز از درمانش عاجز ماندن. سرطان نیز حاصل هجوم این موجود است که سلولها را به گونه دلخواه تغییر میدهد و با حذف اکسیژن گیری سلول حیات موجودات زنده را(انسان و حیوان) به خطر میاندازد. بیماریهای عفونی، ریه، آسم، آلرژی همه از تحرکات این موجود است و هنوز دارو و درمانی قطعی برای رفع آن کشف نشده است.

نوع بشر زمانی به ماهیت این موجود پی بُرد که مشخص گردید هیچ شباهتی زمینی برای این موجود وجود ندارد و در واقع این موجود ناشناخته و غیر قابل شناسایی است. سارس، مرس، کرونا اولین زنگ خطر در ارتقاء این موجود است که برای نوع بشر به صدا درآمد. متأسفانه این موجود وارد آزمایشگاههای بیولوژیک سایر کشورها نیز شد و گونه های بیشماری از آن تولید گشت. کشورهایی که به هیچ قانون و قواعدی پایبند نیستند و فرصت آن را پیدا کنند تمام سیاره خاکی و مردمانش را نیست و نابود میکنند.

امروزه بیش از 200 نوع از این ویروس شناخته شده که هشت نوع آن بسیار خطرناک و کُشنده است. تنها راه مقابله با این تهدید فقط بالا بودن سطح ایمنی بدن و سیستم دفاعی آن است. اگر ویروس در بدن فعال شود دیگر راهی برای مقابله با آن نیست، شاید بیمار بارها و بارها اثرات بهبودی از خود نشان دهد اما در نهایت این ویروس است که برنده این کشمکش خواهد بود.

پ.ن:

فرضیه فضایی بودن این موجود و از پیشقراولان حمله به کره خاکی بسیار قویتر از سایر فرضیه هاست. دانشمندان معتقدا اگر این ویروس شرایط زیست محیطی خود را در سیاره زمین بیابد راه را برای هجوم بیگانگان فراهم میسازد. همانطور که در دو پُست قبلی کرونا اشاره شد موجودات فضایی برای زیستن نیاز به اکسیژن ندارند و مدت زمان طولانی نمیتوانند بر روی سیاره خاکی ما زیست کنند. ساختار آنان با فرازمینیها متفاوت است. فرازمینیها موجوداتی هستند که از این سیاره به سیاره های دیگر کوچ کرده اند(هنوز علت مهاجرت آنان معلوم نیست) و ساختاری شبیه موجودات زمینی و انسانها دارند. فرازمینیها نه دوستان ما هستند و نه دشمنان ما. اما موجودات فضایی قطعا دشمنان ما هستند و هرگونه ارتباط و برخوردی با آنان بسیار فاجعه بار برای ساکنین زمین خواهد بود.

قصه عشق من و تو

عشق پنهان زلیخا بود

غرور بی جای لیلی

شب تنهایی مجنون بود

قصه خواستن ما

شرط رسیدن فرهاد بود

ضربه های تیشه بر سنگ

خواب رویایی شیرین بود

قصه زندگی ما

رُمان نرسیدن بود

نادیده گرفتن عشق

زندان رهایی یوسف بود

قصه دنیای ما

افسونی رنگارنگ بود

مقیاس خود و دیگران

تصمیم جدایی عشق بود

قصه پایان من و تو

حسرت گذشته ها بود

مجنونی لیلی و شیرینی فرهاد

برباد زلیخا و شیدایی یوسف بود

روز کسل کننده ای بود. حوصله خودمو نداشتم. آرام آرام لباس پوشیدم و زدم بیرون. جای خاصی مد نظرم نبود فقط میخواستم کمی از این حال و هوا دربیام. مثل همیشه رسیدم به چهار راهی که همیشه دوست داشتم. از هرجایی که میآمدم سعیم این بود مسیری را انتخاب کنم که از چهار راه بگذره. اون روز هم روز شلوغی بود. حوصله نوشیدن قهوه هم نداشتم و در حالی که بی انگیزه از جلو کافی شاب رد میشدم صدایی ذهنمو به خودش جلب کرد. ابتدا درست متوجه اش نشدم اما کمی که تمرکز کردم دیدم یکی منو صدا میزنه اونم نه به اسمی که دوستام و همکلاسی میدونستند. همه منو با اسم شناسنامه ایم میشناختند و کسی اسمی که خانواده ام و آشنا و نزدیکانم منو صدا میکرند نمیدونست. کمی دقت کردم دیدم داره با صدای محلی خودمون داد میزنه آران آران. کمی گیج شده بودم، تو یه کشور غریب و اینجور صدا زدن. فکر کردم خیالاتی شدم اما وقتی اسم یکی از میوه های محلی کوه های اطراف شهرمون را داد میزد دیگه مطمئن شدم کسی از آشناها و یا بچه محلامون باید باشه. آمدن کسی از خانواده ام که تقریبا محال بود. حدود بیست دقیقه ای هرچی گشتم صاحب صدا را پیدا نکردم. سرچهار راه ایستادم و اطرافمو دید میزدم تا اینکه سعید را دیدم. باور کردنی نبود. سعید، اونم اینجا. داد زدم سعید و محکم تو آغوشم کشیدمش. دیدم دارن نگامون میکنن گفتم بریم یه جای خلوت. تا نزدیک پارک همدیگه را با تعجب نگاه میکردیم و تا روی نیمکت نشستیم گفتم دیونه اینجا چکار میکنی. دیدم با تعجب نگام میکنه، گفت چقدر عوض شدی، اگه وقتی صدات کردم اطرافتو نگاه نمیکردی اصلا نمیتونستم تشخیص بدم خودتی. گفتم حالا، از خود بگو اینجا چکار میکنی. از گذشته هاش گفت و از دوران پُر فراز و نشیبی که گذرانده بود. دیگه از موندن تو ایران خسته شده بود و برای همین داشت به لندن میرفت. گفتم کسی را اونجا داری؟ گفت آره میشناسیش. گفتم کیه؟ نگاه شیطنت آمیزی کرد و گفت مظفر. کمی بفکر فرو رفتم، گفتم تو کجا مظفر کجا. اون که از تو خُل تره. خنده ای کرد و گفت بعد اینکه شما رفتید خیلی اتفاقات اُفتاد. بچه ها پخش و پلا شدن. از بچه ها گفت که اکثرا مشغول کاری شده بودند و دیگه همدیگه رو خیلی کم میدیدن. قبل اینکه بیام فرانسه چند سالی شهرهای مختلفی را برای زندگی انتخاب کردم و آشناییم با شاهرخ از زمانی بود که تهران زندگی میکردم. سعید گفت قراره امشب مظفر بیاد دنبالم تا باهم بریم. گفتم دلت واسه خانواده و دوستات تنگ نمیشه. گفت چندتایی از بچه ها تو لندن هستند. گفتم کیا؟ دوباره نگاه شیطنت آمیزی کرد و گفت مثلا علی. کمی جا خوردم گفتم علی کی رفته لندن. علی عموی ناتنیم بود و از من کوچیکتره. خیلی عمو و عمه ناتنی دارم که از ازدواج دوم پدر بزرگ بود. گفتم دیگه کی هست. گفت لطیف برادر مظفر هم هست. گفتم دیگه خیلی خوش میگذره گُل بود به سبزه هم آراسته شد. سعید خندید و گفت خیلی دلم برات تنگه شده بود. فکر نمیکردم دوباره ببینمت. اونطوری که تو رفتی همه مطمئن بودن دیگه هیچوقت برنمی گردی. خاطرات گذشته به آنی از جلو چشمام گذشت. خودمو خیلی زود جمع کردم، گفتم بی خیال. چند جایی گشتیم تا که دم دمای غروب مظفر تماس گرفت و آدرسو داد. دیدم سعید راه اُفتاد و نگاهی بهم کرد گفت نمیآی. گفتم مگه تو آدرسو بلدی. نگاهی تندی کرد و غرغر کنان گفت بابا راه بیفتد داره دیر میشه. تو راه متوجه شدم سعید خیلی عوض شده. دیگه اون آدم دست و پاچلفتی قدیم نبود، واسه خودش مردی شده بود. تا مظفر را دیدم یاد اون صبح اُفتادم. مظفر یه مدت توی یه سمون پزی(یک نوع نان عربی که بیشتر صبحانه استفاده میشود) کار میکرد. اونوقت زیاد نمیشناختمش و یه سلام و علیک کوتاهی با هم داشتیم. همیشه وقتی میرفتم تو صف چند نفری را جلوتر از من راه مینداخت. یه بار خیلی ناراحت شدم و صبح زود رفتم سراغش. مظفر داشت تلو تلو میرفت سمت سمونی. هنوز چشاش خواب بود که یه دفعه منو دید. دوهزاریش اُفتاد واسه چی آومدم. خلاصه حسابی از خجالت هم درومدیم. آخرش که گردنشو گرفته بودم و میخواستم سرشو بکوبم به دیوار. گفت نزن نزن، از این به بعد بدون نوبت سمون ببر. با هم دست دادیم و با خنده بهم گفت هنوز یادته منو کتک زدی. سریع گفتم پیشدستی نکن تو منو کتک زدی. یه کم خندیدیم و محکم همو بغل گرفتیم. خیلی عوض شده بود. موها فرفری و کمی لاغر شده بود. هنوز اون نگاه خشن و جذابشو داشت. گفتم این دیوونه رو کجا میخوای ببری، مگه لندن جای این خُل و چلاست. مظفر خنده ای کرد و گفت سالها پیش اونا دیوانه هاشونو میفرستادن خاک ما، حالا ما هم داریم انتقام میگیریم. گفتم الحق که گُل گفتی. وقتی ازشون جدا شدم مظفر کلی اصرار کرد بهشون سر بزنم. اون نمیدونست علی عموی منه و ازش کلی تعریف کرد. گفتم باشه اگه وقت کردم میام. توراه برگشت کلی فکر از سرم گذشت. آن دوران، درس، مدرسه، دانشگاه، باشگاه، اردوهای مختلف، همه و همه از جلو چشمام میگذشت که یه دختره توجه ام را جلب کرد. موهاش درست مثل موهای مریم بود و نمیدونستم چه مدت بود نگاش میکردم. آومد کنارم ایستاد و آروم گفت به یه کافی شاب دعوتم میکنی. گیج بودم و با لهجه امریکن گفتم نه. لبخندی زد و دوباره گفت میخوای به یه کافی شاب دعوتت کنم. دوباره بدون اینکه فکر کنم گفتم نه. پرسید بریتانیایی هستی. بازم گفتم نه. گفت من این ایستگاه پیاده میشم. وقتی رفت پایین داشتم زُل زُل نگاش میکردم. آروم خنده اش داشت ازم دور میشد. رسیدم منزل متوجه دست گلی که به آب داده بودم شدم. دختره فرانسوی پرسید و من با لهجه امریکن. کلی به خودم خندیدم و یاد حرفهای مظفر اُفتادم که کم کم داشتم متوجه میشدم. مظفر بارها میخواست کمی سربه سر سعید بذاریم اما من اصلا متوجه نشده بودم. سعید ماجراها داشت. یه بار احمد مخشو زده بود و کلی حرف از زیر زبونش بیرون کشیده بود. گفته بود همه بچه ها دوست دختر دارند تو نداری. اگه نداشته باشی همه مسخرت میکنند. اونم ساده ساده گفته بود دارم. نزدیک محلمون دختری به اسم آمنه هست وقتی میرم منزل میاد در خونشون وامیسته. احمد ازش پرسیده بود تو چکار میکنی. سعید گفته بود یه روز از در خونشون رد شدم بهش گفتم نهار چی دارین. اونم گفته بود آبگوشت داریم بفرمائید در خدمت باشیم. احمد پرسیده بود تو چکار کردی. سعید هم گفته بود نه مرسی، میرم خونه ما خودمون نهار داریم. احمد واسه همه بچه ها تعریف کرده بود تا چند ماه بعدش استاد رستمی پای تخته مسئله حل میکرد. سعید گفت آقا اینجا اشتباه نیست؟ استاد رستمی دوباره فرمولها را چک کرد ولی سعید دست بردار نبود و دوباره گفت آقا اینجا اشتباه ست؟ استاد رستمی گچ کوبوند به تخته و گفت ولمون کن آمنه آبگوشتی. کل کلاس زدیم زیر خنده. استاد رستمی هم میدونست.

الآن که دارم به اون روزا فکر میکنم میبینم هر وقت میخواستم به مریم فکر کنم یه اتفاقی می اُفتاد و منو از مریم غافل میکرد. هنوز هم آخرین نگاهش یادمه.

یکی از اقوام دورمون عفت خانوم دخترش تو آمریکا تحصیل میکنه. واسم گفته بودن دوستی داره که اهل بوستونه. یکبار شاهرخ بهم گفته بود که احتمالا خانوداه مریم بوستون باشند. واسه همین زنگ زدم خونشون. عفت خانوم گوشی را برداشت. با آقا مرتضی خیلی رفیق بودم و خیلی هم سربه سر هم میذاشتیم. ماجرا را واسه عفت خانوم تعریف کردم و ازش خواستم ببینم میتونه توسط دوست الهه از مریم و خانواده اش خبری بگیره. کمی منگ منگ کرد و گفت فکر نمیکنی اختلاف سنیتون زیاد باشه. گفتم عفت خانوم حالتون خوبه، از چی حرف میزنید. گفت الهه خیلی خواستگار داره از وقتی رفته آمریکا پُشت سرهم خواستگار میآد. گفتم هنوز یادمه بغلش کردم منو خیس کرد. آخه این دختر.... من میخوام چکار. اون روز کلی عذاب کشیدم فقط همون یه دست لباس داشتم که تنم بود و کلی جلوی خورشید کم رمق پاییز ایستادم تا لباسم خشک بشه. گفتم عفت خانوم میدونید همیشه به آقا مرتضی چی میگم. گفت چی میگی؟ بهش میگم خاک تو اون سرت کنن آخه دختر قحطی بود آومدی اینو گرفتی، ما که کلا ناامید شده بودیم از اینکه کسی اینو بگیره، بی خیالش هم شده بودیم، شما از کجا سروکله ات پیدا شد اینو گرفتی.

هر کاری میکنم از مریم خبری بگیرم نمیشه. دارم کم کم به تقدیر و سرنوشت اعتقاد پیدا میکنم.   

یکصدوبیست و چهار هزار پیامبر برای حذف حاکمیت و راهنمایی مردمان و دعوت به پرستش تنها یک خالق ظهور کردند و در دورانهای مختلف وظیفه رسالت خود را به پایان رساندن، اما بعد هر پیامبر نوع جدیدی از حاکمیت بوجود آمد و با استفاده از جهل و نادانی عامه مردمان به قدرت رسید و دوباره ظلم، ستم، برده داری و به اسارت گرفتن و دربند کردن رواج یافت.

تفکر تشکیل تمدن اسلامی که در واقع تمدن عربی و جایگزین کردن آن بجای تمدنهای منطقه و بعدها کل دنیا و ایجاد امپراتوری اسلامی(عربی) رویای اعراب بود که با فتح امپراتوری پارس به این باور رسیدن امپراتوریهای دیگر را هم میتوانند فتح کنند. از این رو به امپراتوری روم حمله ور شدند و حتی قسمتهایی از آن را فتح کردند. باورها و اعتقادت مردمان روم متفاوت از اعراب بود. آنان بیشتر مسیحی بودند و خود را دارای فرستاده خدا و کتاب آسمانی می دانستند. ترفند و حیله اعراب با نام آزادی مردمان از دست حاکمان زورگو و ستمگر و واگذاری حق تعیین و تکلیف به خود مردمان جواب نداد و محصول این هجوم وحشیانه و متعصبانه جاهل گونه عربی بروز جنگهای طولانی و کشتارهای بسیاری بود که بیش از دویست سال بطول انجامید و بعدها بنام جنگهای صلیبی(مابین اعراب و مسیحیان) نام گرفت.

داعش نمونه بارز و مدل عینی اعراب آنزمان است.! اعراب رویای فتح جهان و تشکیل یک حکومت واحد داشتند و برای رسیدن به این هدف از هیچ تلاش و کوششی فروگذار نشدند. با دو تاکتیک تغییر زبان مردمان مناطق فتح شده به عربی و به کنیزی گرفتن دختران و فرزندان بسیار از آنان صاحب شدند، سعی در فتح کامل آن مناطق داشتند که سالهای سال وابسته به اعراب شوند.

امپراتوری پارس تا مدتها تحت تأثیر هجوم اعراب بود و اتحاد خود را تا حدود زیادی از دست داده بود. قومیتها و سیستم خان و اربابی زیادی در اکثر نقاط این سرزمین بوجود آمده بود. هر کدام قسمتی این سرزمین را به تصرف درآورده بودن و به حکومتشان ادامه میدادند تا اینکه شاه اسماعیل صفوی این امپراتوری را دوباره احیاء کرد و مردمان و اکثر سرزمینهای پارس را با هم متحد کرد. اگرچه بعد مدتها توسط شاه اسماعیل صفوی امپراتوری پارس احیاء شد و دوباره اقتدار این سرزمین برگشت اما مسئله مهم باور و اعتقاداتی بود که توسط شاه اسماعیل به آن دامن زده شد. شاه اسماعیل شیعه دوازده امامی را مذهب رسمی حکومت اعلام کرد و حتی با زور شمشیر هم عامه مردمان را وادار به پذیرش کرد. از همان ابتدا امپراتوری عثمانی که در گذشته سرزمین آنان جزئی از امپراتوری پارس بود راه عداوت و دشمنی را با پارس در پیش گرفت و جنگهای متعددی مابین عثمانی و صفویه در گرفت. زیرا که امپراتوری عثمانی دارای مذهب تسنن بود و بین تسنن و تشیع همیشه اختلاف و نزاع بوده و هست. کار شاه اسماعیل در تشکیل امپراتوری پارس که بعد مدتها صورت گرفت قابل تحسین بود اما ایجاد مذهب تشیع دوازده امامی باز پارس را بسمت اعراب میکشاند و اهداف دیرینه آنان را محقق می ساخت و حاصلش آن شد که در سلطنت آخرین پادشاه صفوی کشور چنان تضعیف شده بود که محمود افغان با سه هزار سرباز پایتخت آنرا فتح کرد. بعد صفویه نادر قلی افشار(پادشاه نور) دوباره سرزمینهای پارس را احیاء کرد اینبار نه با تفکرات مذهبی! بلکه تمدن پارس و آداب و سنن پارسیان را سعی میکرد جایگزین مذهب کند. نادر به هیچ سید و آخوندی اعتقاد نداشت و دستور داد همه آنان به کار گمارده شوند و با کار و تلاش مایحتاج زندگی خود را تأمین کنند و مفید برای اجتماع واقع شوند. در زمان نادر همگی مشغول کار شدند و برای زندگی خود تلاش میکردند. نفوذ تفکرات عربی و باور و اعتقادی که برای مردمان ساخته بودند هرگز نگذاشت که نادر تمام برنامه ها و اهداف خود را به نتیجه برساند. او مجبور بود جایی خود را شیعه و جایی خود را سنی معرفی نماید و کارهایی در کسب رضایت تجمع زیادی از مردمان انجام دهد. با مرگ نادر دوباره امپراتوری پارس اقتدار گذشته خود را از دست داد تا اینکه دوباره حکومت مذهبی قاجار بر سرکار آمد و در نهایت در زمان آخرین پادشاه قاجار کشور چنان درمانده و تضعیف شده بود که نه تنها بیش از شصت و پنج درصد خاک ایران تجزیه و از کشور جدا گشته بود، بلکه مناطق زیادی هم در حال تجزیه و جدایی از ایران بود.(کشور طبرستان توسط میرزا کوچک، کشور اهوازیه توسط شیخ خزعل، آذربایجان، کردستان، شمال خراسان، بلوچستان)

تفکرات عربی در ایجاد یک امپراتوری واحد که بر کل دنیا حاکمیت کند باعث شد کشورهایی بمانند بریتانیا، روسیه، فرانسه برنامه هایی در مقابل این تفکر داشته باشند و برای جلوگیری از تحقق آن دست به اقدامات گوناگونی بزنند. تجزیه قاجاریه یکی از این اهداف بود که طی سالهای متمادی و با عهدنامه های مختلف صورت پذیرفت که هدفی جز تضعیف کشورهای منطقه و وابستگی و کنترل کردن راحت هر یک از آنها نبود. این برنامه تجزیه بارها و بارها در دنیا صورت پذیرفت و نقش بریتانیا و فرانسه و چند کشور تأثیرگذار به وضوح مشخص است. امپراتوری عثمانی در جریان جنگ اول جهانی تجزیه شد و کشور ترکیه کنونی جایگزین آن شد. بیشتر مناطق تحت سیطره عثمانی توسط بریتانیا و فرانسه اداره میشد و کشورهایی بمانند عراق، اردن، سوریه، لبنان و... بوجود آمدند که انتخاب حاکمان و اداره آن کشورها توسط آنان صورت میگرفت. تفکرات عربی با تشکیل یک کشور متحد که به دنیا غلبه کند بریتانیا ، فرانسه و چند کشور دیگر را ترغیب کرد برای کنترل بر منطقه و ایجاد تفرقه در جلوگیری از اتحاد و تحقق نیافتن اهداف عربی، کشوری بنام اسرائیل با مذهب یهودی تأسیس کردند که هدف آن مشغول کردن کشورها منطقه بخود حتی با درگیریهای نظامی بود. بعدها با شکل گیری قدرت دیگری در جهان این کشور مورد حمایت مستقیم آن قرار گرفت. جنگ اول و دوم جهانی آمریکا را به یک ابرقدرت جدید تبدیل کرد. زیرا اروپا بشدت تضعیف شده بود و جنگ خرابی و ویرانی بسیار از خود برجای گذاشته بود و آمریکا به سبب مسافتی که با محل وقوع جنگ داشت کمترین آسیب را داشت و در راه پیشرفت علم و تکنولوژی گوی سبقت را از سایر رقیبان ربود و یکه تاز میدان شد. امروزه مشاهده میکنیم چقدر این کشور در زمینه های مختلف پیشرفت داشته است و به بالاترین سطوح علمی رسیده است. تقریبا ابرقدرت جهان شده است و این دستآورد کشورهای متخاصم و شروع کننده جنگی بود که باعث شد خود تضعیف شوند و چنین ابرقدرت جدیدی پدید آید.!

کشورهایی که تفکرات جنگ طلبانه دارند و به فکر فتح و فتوح دنیا هستند همیشه رویای رسیدن به اهداف خود را در سر دارند و زندگی را بر عامه مردمان تلخ و جانفرسا میکنند. آنان همیشه در حال ساخت سلاح و ابزارآلات جنگی هستند و کشور آنان فقط در بُعد نظامی رُشد میکند و فرهنگ، اقتصاد، آموزش، ورزش، صنعت و کشاورزی آنان رو به زوال میرود و در دراز مدت نیست و نابود میگردد. جنگ حاصلی جز خرابی و کُشتار و انزوای بیشتر ندارد و هیچ جنگی در هیچ کجای دنیا تا بحال برنده ای نداشته و نخواهد هم داشت.   

پ.ن:

نزدیک به 1500 سال است که این منطقه رنگ آسایش و آرامش بخود ندیده است. کشورهای تجزیه شده از امپراتوری پارس مدام یا در حال جنگ با هم هستند و یا درگیر جنگهای داخلی خود هستند. قتل، غارت، تجاوز، ویرانی، عقب ماندگی و.... همگی حاصل آن اعتقادات و باورهای غلط و اشتباهی بود که سالیان قبل در باورها و اعتقادات مردم نهاده شد و متأسفانه تابحال هم  ادامه دارد و در حال حاضر کل منطقه را به سمتی کشانده است که اگر درست مدیرت نشود فاجعه ای وحشتناک وغیرقابل جبران از خود برجای میگذارد.

اثرات جنگ آنقدر مخرب و غیرقابل جبران است که سازمان ملل در صدد جایگزینی برای آن بود تا هم از بروزش جلوگیری کند و هم کشور یا کشورهای متخاصم را تنبیه و مجازات کند. بهمین خاطر از تحریم استفاده میکند. تحریم اثرات مخربتر و ویرانگرتری نسبت به جنگ دارد که بخشهای مختلف کشور متخاصم را مختل و فلج می سازد. فشاری که در اثر تحریم بر ملت وارد میشود نارضایتی آنان را از وضع پیش آمده بیشتر میکند و با اعتراضات مختلفی که در گوشه و کنار کشور میشود، در نهایت حاکمیت را مجبور میسازد از تصمیم یا تصمیمات اشتباهش دست بردارد و راه صلح و سازش از سر گیرد و برای برداشتن هرچه زودتر تحریم تلاش نماید.

مهم نوشت:

هر تغییر و اصلاح در باور و اعتقادات مردمان، سه نسل زمان می برد.!

برای نابودی یک سرزمین و یا یک تجمع بزرگ بشری، فقط کافی است به باور و اعتقادات آنها حمله کرد.! 

دنیای ما تشکیل شده از اعمال خوب و اعمال بد است. تمام پیامبران کلام خداوند را به مردمان رسانده اند و همگی به انجام اعمال خوب توصیه کرده اند و از اعمال بد دوری و پرهیز را متذکر شده اند. وظیفه تمام پیامبران مبشرا و نذیرا بوده است، یعنی نسبت به اعمال خوب بشارت داده اند و نسبت به اعمال بد انزار کرده اند. پیامبران فرموده اند: ما هم بشری مثل شما هستیم و تنها فرق ما با شما این است که به ما وحی می شود، کلام خداوند را بی هیچ کم و کاستی به شما میرسانیم و حال خود بیندیشید و مختارید که آیا آنرا بپذیرید و یا از آن روی برگردانید، این خود و این خدای خود که هر گونه رفتار کنید مختارید.! وظیفه ما رساندن پیغام حق است و هیچ مسئولیت دیگری نداریم. کلام خداوند صریح و روشن است. همانطور که مشخص است پیامبران تنها وظیفه رساندن کلام حق به مردمان را داشته اند نه یک حرف بیشتر و نه یک حرف کمتر. پیامبران خداوند وکیل و وصی نمیخواهند.! تکلیف پیامبر معلوم و معین بود. تنها برای رساندن کلام حق مبعوث شده بود، نه برای تشکیل حکومت اسلامی یا یهودی یا مسیحی یا سنی و یا شیعی.! وظیفه پیامبران نه تنها تشکیل حکومت نبوده است بلکه برای از بین بُردن حکومت نیز آمده اند(البته با اطلاع رسانی و آگاه ساختن مردمان، نه با جنگ.!). تمام پیامبران تنها کلام خداوند را بیان نموده اند و هیچ اجر و مزد و پاداشتی از مردمان دریافت نکرده اند. آخرین فرستاده خداوند حضرت محمد(ص) در کمال خونسردی و خوشروئی کلام خداوند را به مردمان میرساند. همه را به یکتا پرستی و اطاعت از یگانه خالق هستی دعوت میکرد. از ابتدای رسالت بدون  هیچ ترسی و واهمه ای کلام خداوند را میگفت و مردمانی که مشتاق شنیدن کلام صدق بودند راهنمایی و ارشاد میکرد. حاکمان مکه که موقعیت خود را در خطر میدیدند و با آگاهی مردمان دیگر کسی نه بت پرستی میکرد و نه خدایان دروغین آنان را باور داشت، دست به مقابله با کلام وحی و پیامبر خدا زدند. زیرا با علم و دانشی که حاصل میشد، مردمان دنیا و زندگی را درک و فهم میکردند و با درست رفتار و گفتار بهترین اعمال را انجام میدادند. جهل و جهالت، برده داری و مقدسات دروغین از بین میرفت و بجای آن آزادگی، احترام و محبت، و صلح مابین مردمان برقرار میشد. از این رو حاکمان مکه نزد پیغمبر(ص) آمدند و سعی کردن با وعده و وعید بسیار از جمله مال و ثروت و کنیزان خوشروی حضرت را از تبلغ دین منصرف نمایند. پیامبر در جواب آنان فرمود: کلام خداوند را بی کم و کاست به شما میگویم. نه با کسی سر جنگ دارم و نه به دنبال ثروت و مقام هستم. این کلام خداست و شما هم بمانند تمام بندگان خداوند مختار در انجام یا انجام ندادن آنید. مسئولیت تمام کارها بر عهده خود شماست. اگر عمل زشتی مرتکب شوید، جزایش برای شماست و اگر عمل نیکی انجام دهید، پاداشت آن به شما میرسد، حال انتخاب با شماست.(اگر ماه را در دست چپم و خورشید را در دست راستم قرار دهید باز از رسالتم دست برنمیدارم). بعد تلاش بی نتیجه حاکمان مکه از منصرف کردن پیامبر تصمیم به مقابله با رسول خدا و ایمان آورندگان گرفتند و دست به جرم و جنایات زیادی زدند. ایمان آورندگان به دین خداوند مجبور به مقابله با آنان شدند و جنگهای بسیار تا تسلیم شدن آخرین مجرمان انجام دادند. هیچ جنگی برای اثبات دین خدا و پیروزی دین خدا صورت نگرفت، فقط در مقابل مجرمان و جنایتکاران به مقابله پرداختند و تا تسلیم شدن کامل آنان دست از تلاش برنداشتند. دین خداوند با سخن نیکو و با اخلاقی خوش بر دل مردمان مینشیند و پذیرش میشود. دین هرگز احتیاجی به نبرد و جنگ ندارد.! جنگ اول ایمان آورندگان و مجرمین جنگ بدر نام دارد که مجرمان مکه اموال و دارائی ایمان آورندگان را تصرف کرده بودن و برای فروش با کاروانی بسمت شام میبردند تا بفروشند. وقتی مسلمانان متوجه قضیه شدند(عموی پیامبر این خبر را به حضرت رسانید) از پیغمبر کسب تکلیف کردن. ابتدا حضرت مقابله با آنان را نپذیرفت. اما دوباره با فرا خواندن حضرت حمزه(ع) دستور مقابله با مجرمان را دادند که در واقع مسلمانان با سارقان اموال خود مبارزه کردند نه با مشرکان و یا کافران و یا برای نجات اسلام.!!

هر پیامبری برای ارشاد مردم و مبارزه با حاکمان زورگو و ستمگر ظهور کرد. خداوند رسولان خود را برای یادآوری و متوقف کردن حاکمان از ظلم و جور و فسادشان فرستاد تا ظالمان دست از تعرض و جنایات خود بردارند و با مردمان به عدل و داد رفتار کنند. اما متأسفانه خوی متکبرانه و گمراهانه حاکمان کلام حق را نپذیرفتند و با پیامبران خداوند و امت آنان به مبارزه برخاستند و همگی با خواری و ذلت شکست خوردند.(حضرت ابراهیم در مقابل نمرودیان، حضرت موسی در مقابل فرعونیان)

یکصدوبیست و چهار هزار پیغمبر برای حذف حاکمیت و تشکیل شورا و راهنمای و ارشاد مردمان آمدند. اما بعد هر پیغمبر پیروان و امت آن دسته دسته و فرقه فرقه شدند و با هم به نزاع برخاستند. هر کدام خود را برحق دانستند و برای نابودی طرف دیگر دست بکار شدند. نوع بشر هنوز در خُلق و خوی هوس و هواهای نفسانی گرفتار است و هرگاه به قدرت و ثروتی میرسد خالق خود را فراموش میکند و دست به انواع جنایات پنهان و آشکار میزند. برای بی ارزش دنیا که بارها به او گوشزد شده است دست به هر اقدامی میزند و آنچنان به قدرت و ثروت و مادی دنیا چنگ می اندازد که انگار عمر جاودانه دارد و هرگز قرار نیست از این دنیا برود. دغدغه اهل بیت و یاران مؤمن پیامبر همین بود که بعد پیامبر خاتم دیگر هیچ فرستاده ای از جانب خداوند برای هدایت نوع بشری نخواهد آمد و بدین خاطر تصمیم به هدایت مردمان، ادامه دادن راه پیامبران، و تبلیغ دین خدا را بر عهده گرفتند. همانطور که مشخص است بندگان خاص خداوند وظیفه چنین کاری را بر عهده گرفتند و این هدایت و تبلیغ را با رفتار و گفتار و منش درست خود بر مردمان نشان دادند و بی ارزشی دنیا و قبول حیات آخرت را در اعمال و رفتارشان به اثبات رساندن.

حمله اعراب به ایران، اعتراف نکردن به این گناه بزرگ، قتل و غارت کشور پارس و کمر بستن به نابودی تمدن پارسیان یکتا پرست، توضیح و توجیح درست کردن برای این خطای بزرگ و جبران ناپذیر، نادیده گرفتن زرتشت پیامبر و کتاب آسمانی او(که ظهور تمامی پیغمبران بعد خود از جمله پیغمبر خاتم را بشارت داده بود)، زرتشت را آتش پرست معرفی کردن و ایرانیان را کافر خواندن، همگی بزرگترین اشتباه اعراب در آنزمان بود که هنوز جهان پیرامون چوب این حماقت و جهالت آن مردمان کینه جو و ستمگر را میخورد.! مذاهب دست پخت آن حاکمان بی دین است که امروزه نه تنها کم نشده اند بلکه روز به روز به تعداد آنان افزوده میشود و گمراهی بیشتر نوع بشر و کشتار همنوع خود را به دنبال دارد.(یهودی،وهابی-تکفیری-طالبان-داعش، کشتار مردمان شرق آسیا توسط فرقه ها، هندوها و فرقه های بسیاری که هنوز در گوشه و کنار این دنیا دست به وحشی گری و کشتار همنوعان خود میزنند)

پ.ن:

هیچ پیغمبری برای حکومت کردن و جانشین انتخاب کردن بعد خود نیآمده است و هرگز هیچ یک از پیغمبران جانشینی برای خود انتخاب نکرده اند. در زمان پیامبران امت وجود داشت که خود پیامبر هم جزئی از امت بود و امتها شورایی اداره میشدند نه حاکمیتی.!

مهم نوشت:

هر پیغمبری بواسطه مراحلی که به کمال و با تقرب به درگاه الهی میرسید به پیامبری مبعوث میشد و تنها خود او چنین مقامی پیدا میکرد. هرگز مقام پیغمبری موروثی نبوده که فرزندان و خاندان او هم چنین مقامی داشته باشند و بعد او یکی از فرزندان و یا به توصیه او کسی جانشین و یا ولی برای مردم تعیین کنند.

توضیح نوشت:

اهل بیت پیامبر ایمان آورندگان واقعی و مومنین حقیقی دین خدا هستند که هم میتوانند از فرزندان پیامبر(ص) باشند و هم از نزدیکان یا اصحاب پیامبر. بمانند حضرت علی(ع)، حضرت فاطمة الزهراء(س)، حضرت ابا زر(ع)، حضرت عمار(ع)، حضرت حسنین(ع).

جنگ اثرات مخرب بسیار بر جای مینهد و به روح و روان آدمیان آسیبهای جدی وارد میکند. بعد فتح ایران توسط اعراب تمام زبان و آداب و فرهنگ پارسیان را تغییر میدهند و به همه مردمان عربی و آداب عرب را می آموزند. آنان از پیامبر رحمت سخن میگویند که همه مهربانی و تمام مردمان را به رفتار و گفتار نیکو سفارش کرده است. حال با ظلم و تجاوزی که اعراب انجام دادند و حیله ای که برای فتح ایران بکار بردند، مردمان چطور به چنین قومی اعتماد میکردند و حرفهای آنان را باور کنند. قتل و غارت و چپاول اعراب سالهای متمادی ادامه داشت و از هیچ ظلمی فروگذار نبودند. زنان و دختران را به عنوان کنیز و مردان و فرزندانشان را به عنوان برده با خود می بردند. دین خدا و آخرین پیغمبر خدا توسط مردمان پارس پذیرفته شده بود اما این قوم ظالم و ستمگر که به کشورشان حمله کرده بود، از سوی ایرانیان هرگز پذیرفته نشدند تا اینکه از گوشه و کنار این سرزمین مردان پاکدل و اصیل دست به قیام زدند و کم کم دشمن زبون را از خاک مقدس پارسیان بیرون راندند. اما هرگز با اعراب آنچنان که لایقشان بود رفتار نکردند و تنها آنان را از ایران راندند. این حرکت زشت اعراب برای همیشه در ذهن پارسیان ماند اگر چه هرگز به خاک عربستان حمله نکردند و حس انتقام جویی آنان را وادر به تلافی نکرد، اما کار زشت و ناپسند اعراب را فراموش نکردند. قبول دین خدا و پیغمبر خاتم و مقدس شمردن کعبه از یکسو و حمله بیرحمانه اعراب از سوی دیگر موجبات پذیرش نوع دیگری از دین بغیر از آنچه اعراب قبول داشتند، شد. که بعدها در زمان صفوی شیعه دوازده امامی و تفکر شیعی در ایران شکل گرفت و در مقابل تفکر تسنن و مکتب اهل سنت قد علم کرد. در زمان اعراب مرزهای امپراتوری پارس از چین تا شمال افریقا و از آسیای میانه تا جنوب اروپا و قسمت مرکزی و شمال شبه جزیره عرب(کشورهای یمن، عمان، قطر، امارات، کویت) قرار داشت و تمام اقوام و طوایف منطقه جزئی از امپراتوری پارس محسوب میشدند که زبان مشترک و نوشتار مشترک رایج بین مردمان بود. هیچ منطقه ای از امپراتوری پارس عرب نبوده اند و به زبان آنان تکلم نداشته اند. اما بعد از هجوم اعراب تمام زبان این مناطق را تغییر دادند و زبان عربی را جایگزین کردند و حال کشورهای غیر عربستان که هرگز عرب نبوده اند جز دنیای عرب محسوب میشوند. چهار امپراتوری باستانی و تأثیرگذار در دنیا شناخته شده است که دارای تمدن بوده اند. امپراتوری پارس، امپراتوری چین، امپراتوری یونان و بعدها روم، امپراتوری مایا که در امریکای مرکزی بوده است. علت اینکه مردمان پارسیان(مرکز امپراتوری پارس) دوباره به زبان و آداب خود برگشتند داشتن امپراتوری و تمدن باستانی خود بود اما تغییرات زیادی در آن دیده میشد که به مرور تمدن پارس و آداب آن بر فرهنگ جدید غلبه کرد تا اینکه مذهب تشیع در ایران باب شد و فرهنگی تقریبا ثابت بر مردمان القاء شد.

تشیع از زمان خلیفه سوم حضرت عثمان(ع) شکل گرفت و بانی آن حضرت ابا زر(ابوذر) بود. زمانی که حضرت ابا زر به مکه آمد و تغییرات بسیار در امت پیغمبر(ص) مشاهده کرد لب به اعتراض گشود. بسیاری از عادات اعراب و رسوم دوران جاهلیت برگشته بود و اتفاقات جور و ناجور بسیار در عربستان و سرزمینهای فتح شده بوجود آمده بود که بعدها باعث جنگها و ایجاد مذاهب مختلف در این سرزمینها شد که حتی خود عربستان هم بجای دین دارای مذهب تسنن شد. این چند دستگی از زمان خلیفه دوم و بعد حمله به ایران آغاز شد. عده ای موافق حمله به ایران و عده ای مخالف آن شدند و همین باعث شد بسیاری از اعراب شمشیر بر زمین گذاشته و رو به توبه و استغفار آورند. حمله به ایران بزرگترین اشتباه اعراب بود که باعث شکل گیری لفظ ادیان و ایجاد مذاهب مختلف و از همه مهمتر تفرقه و چند دستگیهای مختلف حتی در داخل یک مذهب شد.! زرتشت ظهور تمام پیامبران را از پیش بشارت داده بود و هر پیامبری که ظهور میکرد با استناد به بشارت زرتشت از سوی مردمان پذیرفته میشد و به فرستادگان خداوند ایمان می آوردند. جنگ اعراب علیه پارس و فتح آن و غارت و چپاول بسیاری که انجام دادند و مجوس و بی دین خواندن آنان از سوی امت آخرین پیغمبر خدا موجبات تردید و دودلی به کتاب مقدس زرتشت و بشارات آن شد و رشته یکدست بودن دین و اینکه تمام پیامبران از جانب یک خداوند آمده باشند را گسیخت. اعراب هرگز نه تنها به اشتباه خود اعتراف نکردند بلکه آنرا پیروزی بزرگ اسلام بر بی دینان نام نهادن. پارسیان را اعجمان(به عربی بی زبان و بی هویت) نام نهادن و انگ آتش پرستی به آنان زدند و این کینه ورزی تا جایی پیش رفت که در زمان عثمان هنگام مکتوب کردن قرآن که تا آنزمان توسط حافظان حفظ میشد، نام پارس را عجم و نام پارسیان را اعجمان در قرآن ذکر کردند.! آنان به شمال افریقا و جنوب اروپا هم حمله کردند و جرم و جنایات بسیار مرتکب شدند که این حملات و تجاوز بنام دین باعث جنگهای صلیبی ما بین مسیحیان و مسلمان به مدت بیش از دویست سال شد.!

حضرت ابا زر(ع) بعد اعتراضات شدیدی که در زمان خلیفه سوم انجام داد و به شیوه اداره کشور و عزل و نصب افراد معترض شد از سوی بدخواهان به خلیفه سوم فشار آورده شد که اورا بکشند. اما نام پر آوازه ابا زر(ع) و سن و سال بالای او آنان را از کشتن او منصرف و تصمیم به تبعید حضرت گرفتند. حضرت ابا زر(ع) به رفضه تبعید شد که منطقه ای بین اردن، سوریه و لبنان کنونی است. حضرت در زمان تبعید شروع به ترویج دین خدا نمود و اصل و اصول واقعی دین را بیان نمود و همگی را به امتی واحد و یکپارچه و پیرو دستورات خداوند و اوامر او و همچنین پیرو سخنان پیامبران و کسانی که ادامه دهندگان راه ایشان بودند، توصیه کرد. حضرت ابا رز(ع) مردمان را به گفتار حضرت خاتم(ص) گوشزد کرد که مادامی پیرو کتاب خداوند و اهل بیت(منظور ادامه دهندگان دین خدا) هستید گمراه نخواهید شد و به سر منزل سعادت میرسید. پیروان دین خدا و اهل بیت که با دعوت حضرت ابا زر(ع) به تبلیغ و گسترش آن پرداختند بعدها شیعه نام نهاده شدند. در مرور زمان و در اثر حس قدرت طلبی بسیار از افراد برای جمع آوری سپاه و ایجاد قوم و قبیله ای در منطقه خاص و تثبیت حاکمیت خود این تبلیغات را به مذهب جدیدی بنام شیعه درآوردند که با روح کلام حضرت ابا زر(ع) و هدف آن مغایرت بسیار داشت و خود مذهبی نام آور در مقابل مذهب تسنن شد که باز بر تفرقه و چند دستگی اعتقادی مردمان افزوده شد. همانطور که بیان شد پیامبر(ص) آخرین فرستاده خداوند بود و دیگر بعد حضرت رسول(ص) هیچ پیغمبری نخواهد آمد. هدف حضرت ابا زر(ع) جمع آوری پیروانی بود که با ترویج دین خداوند دستورات الهی را به گوش آیندگان برسانند و از تفرقه و ایجاد مذاهب مختلف بپرهیزند که هدف آقا امیرالمؤمنین(ع) و همه ائمه اطهار نیز همین بوده است نه ایجاد مذهب و تشکیل حکومت مذهبی.!

پ.ن:

واقعیت تاریخ با آنچه که امروزه با آن دست بگریبانیم و مشاهده میکنیم کلی متفاوت است. دین منافع دنیوی و مادی ندارد و اصول دنیا و زندگی و راههای درست زیستن را می آموزد. کلام خداوند واضح و روشن است و هر کسی خواهان شنیدن باشد بی هیچ واسطه ای بدان میرسد. دین خداوند نمایندگی و خدمات پس از فروش ندارد و فطری است و در ذات همه بشر وجود دارد. متأسفانه آنچه که امروزه مشاهده میکنیم مذهب است و مذهب هیچ سنخیتی با دین ندارد که هیچ، بلکه دشمن اصلی دین هم محسوب میشود.! مذاهب منافع مادی و دنیوی دارند و نوع جدیدی از حاکمیتها برای کسب منافع بیشتر و سلطه بر عموم مردمان است.!!

بیا ببین که چه کرده ای با بلوغ حقیقت عشق

بیا مرا ببین در التهاب شعله سرکش درد

بیا ببین رها شده از ارتفاع بودن را

بیا و فریاد التماس دست مرا

نوای پریشان انتظار چشم مرا

به یک حضور جسور

دوباره سرود کن

بیا به حرمت قبله گاه نیلی عشق

به وسعت سپهر اشراق یک طلوع دگر

دوباره حلول کن

هنوز باورم نمی شود که رفته ای
هنوز باورم نمی شود تو بوده ای
که اینچنین غرور عشق را
به پیش چشم من شکسته ای
بمان ، بمان و با سرای خود وداع کن
بمان !

ببین شکوفه های بی بهار را
ببین بلوغ کال لحظه های انتظار را

برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق فام را

بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوا نام را

هر ساعت از نو قبله‌ای با بت پرستی می‌رود

توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را

می با جوانان خوردنم باری تمنا می‌کند

تا کودکان در پی فتند این پیر دردآشام را

از مایه بیچارگی قطمیر مردم می‌شود

ماخولیای مهتری سگ می‌کند بلعام را

زین تنگنای خلوتم خاطر به صحرا می‌کشد

کز بوستان باد سحر خوش می‌دهد پیغام را

غافل مباش ار عاقلی دریاب اگر صاحب دلی

باشد که نتوان یافتن دیگر چنین ایام را

جایی که سرو بوستان با پای چوبین می‌چمد

ما نیز در رقص آوریم آن سرو سیم اندام را

دلبندم آن پیمان گسل منظور چشم آرام دل

نی نی دلارامش مخوان کز دل ببرد آرام را

دنیا و دین و صبر و عقل از من برفت اندر غمش

جایی که سلطان خیمه زد غوغا نماند عام را

باران اشکم می‌رود وز ابرم آتش می‌جهد

با پختگان گوی این سخن سوزش نباشد خام را

سعدی ملامت نشنود ور جان در این سر می‌رود

صوفی گران جانی ببر ساقی بیاور جام را

" آنچه عیان است چه حاجت به بیان است "