و تو دوری، دور تر از آنچه  که خود می پنداری از دنیا و آدمها 

 بین تو و خودت و آدمها ، فاصله ایست عمیق و طولانی

نمی شود نزدیک کسی شوی و نمی شود 

و اکنون در اندیشه آنم که  در حال انجام چه کاری هستم که خود نمی دانم 

در ناآگاهی مفرطی و ب شرط ندانستنی ابدی، زندگی خویش را به پیش می برد

و هر چه گفت نمیدانم گفت که  میدانی و باید به خاطر آوری و او  متعجب و متحیر ماند 

 فاصله های است بین آدمها و  موقعیت آدمها از هم ، و همان به خوبی نمایش می دهد 

آنچه که در زندگی خویش هستند

و او رزمنده ای بود در میدان می جنگید تا کشته شود ولی ترسید و فرار کرد و همان جا مرد 

و او یک جنگنده واقعی بود ولی فکر می کرد او مرده ای بیش نبود که ازش یک مشت استخوان بیش باقی نمانده بود

این روزها چقدر حالم خراب است نمی توانم به هیچ شکل و به هیچ وجه افکارم را جمع کنم

اسفند

یه حسی داری که انگار به آخر دنیا رسیده ای و دوباره قرار است که همه چیز تغییر کند و از اول شروع شود

کلی هول و تکون داری و میخواهی یه عالمه کار نا تموم رو تموم کنی و باز دوباره بروی اول داستان ، انگار قرار است یه اتفاقاتی بی افتد ، نو شدن و تازه شدن رو واقعی تجربه کنی و با طبیعت همراه شوی ، تو هم  نو و تازه شوی وقتی همه چیز طبیعت دچار دگرگونی می شود تو هم دچار دگرگونی شوی و هر روزی که به تحویل سال و عید نزدیک می شود یه حسی که نمی دونم از کجا میاد و چرا در وجود تو هم این چیزها رو ایجاد میکند و همش میخواهی که تند تند کارهای عقب مانده را انجام دهی تا به این تغییرات برسی در حالی که همه ی این چیزها هم تکراری هست و هر سال دارد این چیزها  تکرار می شود و اتفاقی هم اگر هست ،در پس همان کارهایی که در طول این سال انجام داده ای هست و همان هاست که در طول سال بعدی اتفاقات خوب و بد را رقم خواهد زد ولی هیچ چیزی این احساس رو تغییر نمی دهد و هر سال این حس و حال رو داری و هر کسی هم برای خودش یه ایده ای برای اسفند داره و همه این ها تا لحظه تحویل سال است و دقیقا وقتی سال تحویل شد انگار همه چیز تموم شده است و تمام این احساس هم ناپدید می شود و تو دوباره همان کار های تکراری و همیشگی رو انجام می دهی و همه چیز انگار بر میگردد به روال سابق خودش بی تغییر واقعی بی اتفاقی خاص و انگار ماشینی که پنچر شده باشد در یک اتوبان با هلک و هلک به راهت ادامه می دهی تازه شاید هم آرام ترفقط اسفند یادت می آورد که چقدر عقب هستی از همه چیز از هستی از دنیا از زندگی از زندگی کردن 

رمیده بود ز خویشتن خویش ز کسی که باید می بود ،

او ز بودن بود که می جنگید که نباشد ،

که بودن را معنایی بود که او نبود

هیچگاه از درون قلب آدمها چیزی را جستجو نكنید زیرا درونش خالیست، تنها حبابی ست روی آب كه منتظر نسیمی ست

هر از گاهی هنوز، سر میزند کسی به کوچه باغ های بی کسی ، از نبود هیچ کسی ،

 می آزارد هنوز چیزی را از درون

می گشت و در پی چیزی بود ، جایی خودش را گم کرده بود

گاهی یا نه گاه گاهی پنجره چشمانت را بگشا اینجا یا نه كمی آن سو تر كسی منتظر گشوده شدن است و چیزی منتظر دیده شدن

او ز تعبیر خواب خویش وحشت داشت

و من هنوز نشسته ام به انتظار تا که رسد زمان احتضار

او ز رنگهای آبی نقاشی ام بیش از پیش بیزاراست که آنها سیاهی را خواستند پنهان کنند که در او پنهان بود

او از قرمزی ها روی آستین لباسش مدتهاست که دلش تنگ شده است که آنها او را یاد جنگی خونین در شبی سرد می اندازد که چیزی جز مرگ گذر نمی کرد آنجا

ما و من و شما همه اسیریم

خیلی وقت شده که نمی نویسد چرا که امیدی به تغییر ندارد و

و چه سرد است دلت 

دست بردار نیست سرت

حاصل این جنگ بی پایان

گم شدن در اسارت های تحمل نا شدنی اما بی نهایت لذت بخشیست 

که نمی دانی چیست و تو را تا بی نهایت در خویش فرو برده

تو انکار داری  و او اصرار 

 میدوی به سویی بی نشان

شاید که روی از این جای ناجور برداری و به امید و امیدی 

نا امید شده که تو را نیست کرده دست بردارد 

شاید او تو را تکیده می خواهد که به سان دیواری در حال

 فرو ریختن ایستاده بی خویشتن خویش می خواهدت 

این آفتاب سوزان و این تن رنجور در این هیاهو های 

بی هویت تو

شاید

او خود را در راهی که میرفت غرق در بی قراری هایی یافته بود

 که او را با خودش برده بودند

جایی در تنهایی رهایش کرده بودند

و حالا او تنها گشته بود 

و در این غریبی همان جا مانده بود و یارای حرکتی در خودش نمی دید

و به سختی داشت این تن رنجورش را تحمل می کرد و بی حرکت در 

همین جا میخکوب گشته بود انگار داشت در زمین فرو میرفت زیر

 این بار سنگینی که رو دوشش حس می کرد