بر شانه های خشک ترک خورده بغض می پاشم
باران حادثه تا بر سرش خراب شود.
تنهایی ام را می‌گذارم امید خانه کند
بر خشک زار حادثه خیزم سراب شود.
هر روز پاسخی به نگاه های درون
در چشمه های تشنگی ام حباب شود.
دیگر برای خستگی های همیشه دیر شده
بگذار تا جوانی خاکستری برآب شود.
ادامه مطلب
که باز، می شود آیا به دیدار بالاخانه های خاطره در پلگرد، بهاری شوی؟
سبز می شوم در دستان گرم شده از فروردینت
که این روزها سخت در پی سکوتی ست غریب.
دور از گلهای زرد صحرایی
باغ های گردو
شالیزارهای سخاوتمند
رودهای پر نشاط
کوه های جوانمرد
ومردمی که با زبان تو سخن می گویند
دلتنگی در هوای شهری خانه شکوفه داده است عشق من؛
به میهمانی روستا برخیز...
ادامه مطلب
گلخنده هایت را به دار تنم بافته ام
امیدت را بر نگاه تاریکم رنگ پاشیده ام
بخششت را به شاخه های دستانم گره زده ام
جسارت "سکوت" ات را در گلویم ترانه کرده ام
رفیق دلسپرده به مهر!
تو را در مهتاب دلتنگم قاب کشیده ام اما...
دل از مزار سرد دلگیر خودخواهت بریده ام.
در سرزمین بر آشفته ی نفسهایم
صدای شب گرفته ی نگاهم را
بر روح ویران شده پاشاندم
دیدم چگونه در هوای طلایی مرگ
تسلیم آتش بازی تقدیر
میمیرد و لبخندمی سازد
بر رویِ ماهِ ماتِ رویاییش
دیدم که جای آرزوهایش
خط های رنگارنگ نقاشی ست
رنگین کمانی که پس از باران
در آسمان چشم او باقی ست
بر فرش زرین زمان، عابر
سخت و خموش و تلخ و آزرده
زنجیر الماس های شب
آلود
پرواز را در خاطرش مرده
هر روز زیر وحشت خشمش
گم می شود اشک و غم و شادی
از او فقط ویرانه ای مانده است
در انتظار عشق و آزادی.
شب از سرود ستاره خالی
شد
روز از حضور خسته
خورشید
زنجیر یخ، تابیده بر
دلها
سرها مزار شادی و امید
زجر سکوت حنجره ها اسم
رمز بودن شد
هجوم برده بر صفای
خیابان بیم
تن، جان گرم آرزو،
گرفته در آغوش
باران از آسمان نگاه ها
می ریخت
یک لحظه در سراب سرخ
آزادی
رنگین کمان جوانه ها
میدید
دیراست " مرغ سحر "!
دیده بر رهم خشکید
بگشای بالهای خسته از قفس ات
این داغ تازه کن، مرا
دریاب
در هجر لاله نغمه ها
سرکن