گفتیم اگر، امّا؛ تا اگر فاصله هاست...
حرف از آمدن و نیامدن شد، امّا؛ حرف است دگر...
گفتیم بیا، امّا؛ این تو هستی که بگفته ای بیایید نه ما...
گفتیم چرا، امّا؛ تو نگفتی که چرا...
هرچند که ما نداریم لیاقت، امّا؛ تو خودت لیاقتی، لیاقتی بده آقا...
و در آخر اینکه، ما ندانیم تو در نگاهمان بیایی یا نه، کاش در نگاهت باشیم...
در نگاهی که در آن بخشش دنیاست...بخششی اندر سراپای وجود...
آن نگاهی که همه خلق بدان محتاجند...محتاج حیات و زندگی...
حرف ها بسیار است...،لکن؛
حرف در محضر استاد بود نشانه بی ادبی...
که تو خود عالم غیبی... امّا چو مَنی غیب نداند استاد...
حرف ها بسیارند، پایانش با سکوت...
آن سکوتی که در انتظار حرف هایت مانده است...
(ثائر الزهراء)
|
