سعدی در باب اول گلستان داستانی آورده که میگوید: آقایی با غلامش به کشتی نشست، غلام که دریا ندیده بود وحشت کرد و بیقراری می‌نمود، بطوری که اضطراب او ساکنین کشتی را ناراحت ساخت، حکیمی در آن جا بود گفت چاره ی این را من می‌دانم ، دستور داد غلام را به دریا افکندند ، غلام که خود را در میان امواج خروشان و بیرحم دریا مواجه با مرگ میدید سخت تلاش می‌کرد که خود را به کشتی رساند و از غرق شدن نجات دهد پس از مقداری تلاش بیفایده همینکه نزدیک شد غرق شود حکیم دستور داد که نجاتش دهند غلام پس از این ماجرا آرام گرفت و دیگر دم نزد، رمز آن جویا شدند، حکیم گفت لازم بود در دریا بیفتد تا قدر کشتی را بداند.

امیل روسو معتقد است بدبخترین کودکان, انهایی هستند که در ناز و نعمتند و گرسنگی را نچشیده اند تا مزه غذا را بفهمند, بی‌خوابی نچشیده اند تا خواب راحت را درک کنند و به بیانی کوچکترین نسیمی آنها را آزرده می‌کند.

منم میگم: چالش ها و مشکلات باعث میشن شما با توانایی هاتون آشنا بشین، و به چیزی که توانایی شو دارید تبدیل بشین(شکوفایی واقعی اون موقع اتفاق می افته)

ما عصر های پنج شنبه پادگان فوتبال بازی میکردیم؛ اول بازی میگفتیم که یک دوره پانزده تایی بازی کنیم، بعدش که یک تیم به 15 تا میرسید، بچها میگفتن پنج تای دیگه ام بازی کنیم، دوباره میگفتن این پنج تای آخره و اینقدر بازی میکردیم که خورشید میرفت و شب می اومد.

با اینکه تمام تلاشمون رو میکردیم که گل بزنیم شاید حتی یک نفر نباشه که نتیجه فوتبال هامون رو یادش باشه، یادش باشه چندبار زمین خوردیم و چندتا گل زدیم.

چون برنده شدین یا بازنده شدین هدف نبود، توی اون زندگی ما، هدف همین دور هم بودنا، همین جنب و جوش و تفنن ها بود، خیلی ها به خاطر دوتا گل خوردن، باهم دعوا میکردن، انگار هدفشون از اومدن به فوتبال رو فراموش میکردن، و دائما به فکر برنده موندن بودن، در حالی که اینجا دنیاس و هیچیش موندگار نیست، امروز شاهی و فردا گداهی، خلاصه بازی ها نوبتیه نمی ارزه به خاطر یکبار باختن، تا آخر عمرتون بازنده باشین.

اگه فرهانمون یکبار که از دوچرخه افتاد دیگه پا نمیشد و دوچرخه بازی نمیکرد، تا آخر عمرش از لذت دوچرخه بازی محروم میموند.

در چشم آنان که حیات را نمی‌فهمند هر چه زنده تر باشی در رنج تری

هر چه در جنبش و تکاپو باشی در زجرتری

در سال های پیش او را یک نویسنده خوب می‌شناختم و البته توان نوشتن دارد اما گمان نمی‌کردم این حجم از تهوع و تنفر در یک نفر جمع شود, آنقدر که خودش را در قالب یک سگ ولگرد توصیف کند و وقتی قلاده اش را باز می‌کنند اسیرتر گردد و به جای آزاد شدن ولگرد شود, یک روز از تولد خواهر زاده‌ام می‌گذرد او توانایی نوشتن ندارد اما از خیلی ها که ادعای نویسندگی می‌کنند بیشتر می‌تواند زیبایی‌های دنیا را ببیند و بگوید.

خداوند به موسی گفت:

ای پسر عمران! هر گاه بنده ای مرا بخواند، آن چنان به سخن او گوش می سپرم که گویی بنده ای جز او ندارم اما شگفتا که بنده ام همه را چنان میخواند که گویی همه خدای اویند جز من!

و رسیدیم به لحظه سرباز شدن

لحظه ای که هر لحظه میتواند غیرقابل پیش بینی باشد و همین امر هیجان دارد

توکل میخواهد

توسل میخواهد

کمیل میطلبد

و میفهمی الهی و ربی من لی غیرک