ای ادمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید

بیخیال من شوید

من که در اب میسپارم جان.

بی خیال من که دست و پای شادی میزنم.

من به رسم دلسپردنهایتان

دلبریدم از زمین ِ تیره و سنگینتان.

من به وقت شادی و عیش و غزل خوانی خود

که گمان میبردم این جا ماندنی هستم

دلشکستم از دلی.

از دلی که همه ی لحظایش پای من واهی شد.

از دلی که پای من سوخت و دلم

پی دلهای دگر کوچه گرد و ول و هر جایی شد.

ای ادمها که بر ساحل بساط دل گشا دارید

نان به سفره جامه تان بر تن

یک نفر در اب میخواند شما را

 دست نگه دارید

دست نگه دارید و بر بساط عیش و نوش خود نشسه

ببرید از یاد من که میمیرم در اب..چون گذشته.

من در وجودم بوی نفرت دیدم

بوی بد خود خواهی و دروغ

من به رسم مردن

راه این کهنه جهان را میبرم از یادم.

تا بمیرم از خود

بلکه در روز دگر

همچو ادم, پاک و ادم باشم.

ای ادمها

بنشینید خموش

بنشینید خموش

اب را بلعیدم

کار از کار گذشت

بر لبانم خنده از شادی نشست.

ای ادمها

مبرید از یادم... 

نم نم

میبارد باران.هوا سرد میشود.شیشه ماشین را بالا میبرم و بخاری را روشن میکنم.سیگارم  رو بر لب میگیرم.بدنبال فندکم میگردم در جیبم.

چراغ قرمز میشود و میایستم به انتظار.دستهای کوچکی پنجره را لمس میکند.با بی توجهی بر میگردم و نگاهش میکنم.

پسرکی پنج یا شش ساله ای که فالهایی از حافظ را بالا میاورد.دستان کوچکش را با استین پیراهن ژنده اش پوشانده بود .سرد بود هوا.

خشک میشود نگاهم.بی حرکت و بدون حرفی.

بوق های ماشینهای پشتی به صدا در امد و من ,متوجه سبز شدن چراغ نشدم و پسرکی که دیگر پشت پنجره نبود.

پسرک رفته بود و کلی حرف ناگفته در دلم مانده بود.

میخواستم بگویم...

نه تقصیر من است

نه تقصیر تو

این ریاضیاتیست که جز خود خدا کسی سر در نمی اورد.

میخواستم بگویم...

شرمنده که خشکم زد و فالهایت را نخریدم.

دستهایت..انگشتان کوچکت..محکم فکرم را چسبیده بودند..انقدر که رفتنت را نفهمیدم.

سالهاست که میسوزد خورشید

میچرخد زمین به دور ان

و نفهمیدن زمینیان علتش را.

در عجبم...مگر ندیدن عشق بازی پروانه را با شمع؟

نفهمیدن علت باران را,

نمیدانند که گریه ی زمینیست

که سالها در انتظار به اغوش کشیدن خورشید است.

بعد مردنم:

مرا چشم ببندید,تا نبینم گریه های مادرم را

مرا به دار بزنید,به حرمت همه ی انهایی که به دار زده شدند

مرا شعر کنید,به کودکی بدهید با لکنت شدید,شاید که باز شد زبان کوچکش

مرا قلقلک بدهید,به یاد تمام گریه هایم

مرا نوازش بکنید ,برای تمام دردهایی که کشیده ام

مرا مومیایی کنید و بر میدان شهر بگذارید,تا درس عبرتی شوم برای تمام کسانی که به

 دنیا میایند

مرا سیاه کفن کنید تا مبادا از یاد ببرم مردنم را

مرا با سنگ بزنید,تا بچشم دردی را که گنجشک تحمل میکرد

مرا به قفس بیندازید تا حس کنم تنهایی پرنده را

مرا اب کنید تا زنده کنم ماهی را که در کودکی کشتم

مرا ترانه  کنید...غمگین..به او بدهی تا بخواند با صدایش..تا باز هم بشنوام صدایش را و

 حس کنم غمش را

مرا صدا بزنید,شاید که خواب باشم

مرا به برق بزنید,شاید که زنده شدم...

چه کسی خواهد دید مردنم را بی تو

گاه می اندیشد خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید

آن زمان که خبر مرگ مرا می شنوی

روی خندان تو را کاش که می دیدم

شانه بالا زدنت را...حیف....

و تکان دادن دست که مهم نیست زیاد

و تکان دادن سر

چه کسی باور کرد

جنگل جان مرا

آتش عشق تو خاکستر کرد

می توانی تو به من زندگانی بخشی

یا بگی از من آنچه را می بخشی

(شعری از مصدق...تقدیم به کسی که هنوز هم دوستش دارم,ولی...)

حس غریب است

و احساسم با من نیست

تا بفهمد که چی میگوید

که چه میخواهد

این دلم که فقط می نالد

این صدا که همش میلرزد

حس غریب است

و یار تنها

حس غریب است

و کم دارد دلم تو را

من تنها.

اغوشم

پر از نبودنت

دلم ولی سرشار از بودنت

ارام ندارد چشمانم

رد اشک های شورم

کشیده شدند تا لبهایم

ای خیال همه رویایم

ای عزیز همه شبهایم

مادرم

دلم برای تو تنگ شده است

سالهاست رفته ای و لالایی نخوانده است

کسی برایم

در شبهایی که از درد میپیچم به خود

سالهاست که در بغل میگیرم سنگی سرد و سنگین را

که شباهتی به تو ندارد

و فقط اسمت را غریبه ای بر ان حک کرده است

بیقرار است دلم

حس غریب است و تماشایت ارزویی

ارزویی که محال میشود برایم

یادهایت تکرار میشود برایم

صدایت خیال میشود برایم

حس غریب است مادر

تو فقط میفهمی

کودک بهانه گیرت را

حس غریب است مادر

من عبوری شدم

در باران

تکرار شدم

در اتاق بسته ای که راه به جایی ندارد

نقش میبندد بر لبان خشکم ,خنده های تلخی

تا پنهان کنم حس خواستنت را

تکان میدهم سرم را

تا احساس کنم در تمام وجودم

سر گیجه ای که شراب برایم به ارمغان میاورد هر شب

مهمان ناخوانده ای هستم برای خودم

گیچ و منگ

راه می افتم به ان سوی اتاق

به هوای رسیدن به تخت خواب دو نفره ای

که سالهاست در ان تنها میخوابم

هر چه میروم نمیرسم

انگار کوره راهی شده است اتاقم

خواب به سراغ چشمانم می اید

اما نمیتوانم بروم

باید بنویسم و تمامش کنم

شک دارم به دستهایم

به چشمهایم

فاصله ها را میبینم و فقط همین

احساس ارامش میکنم

سرم هم دیگر گیج نمیرود

تخت هم دیگر دور نیست

رسیدم

با همه ی سختی رساندم خودم را

ای کاش تو  را در ان سوی تخت میدیدم

که به من میخندی

به من میخندی از راه رفتن خنده دارم

و گرفتن بر عکس سیگارم بر لب

کاش تو را میدیدم

کاش

حادثه می شوم

در برخورد با رویایت

رود می شوم

با دیدن اشک هایت

خلاصه میشود

در امتداد نگاهت

صبوری می کنم

با نبودنهایت

می خندم

با خندیدنهایت

ولی هنوز هم

دلگیرم از تنهایی هایم

پا بر جا

و اسطوار ایستاده ام

بر زمینی

که ارثه ایست از طرف پدرم ادم و مادرم حوا

پدری که صبح ها گله به چرا میبرد

در بهشتی پر از ینجه ها و علف های تازه

مادری که سفید میپوشید و ظرف میشست در اب زلالی از سر چشمه ای نا معلوم

ایستاده ام اسطوار

ولی حیف که گرفتار امدم و اسیر شدم

همچون رود خانه ی ژنو

بین دره ای عمیق و میخروشم به جلو

مثال ماری سیاه که میخزد بین گندمزار به سوی هدفی نا معلوم

گرفتار امدم و اسیر شدم

همچون پلی بزرگ و اهنی

وسط شهری پر از اهن و دود

گرفتار شدم به  میان مردمی مهربان

و مرثیه خوان قبیله ای سیاه پوش شدم

رسم بود میانشان تکرار اشتباهات بزرگانشان

بی چون و چرا

بی حروف و کلام

تکرار میکردم  بچگیشان را

اشتباهشان را

و غصه میخوردم برای مردمم که روح لطیفشان را گرفتار سیاهی میکردند

و عبادت میکردند بتی را

عبادت میکردند نادیده ای را

پس کافر شدم

کافر شدم به هر انچه زشت بود و سیاهی را در من زنده میکرد

ایمان اوردم

ایمان اوردم به زیبایی برگ گلی سرخ وسط کوهستان

به اواز جیرجیرک ها

به تماشای ستارگان در کویری تاریک

به عشق بازی دو کبوتر

به شبنم نشسته بر برگهای سبز

ومیخوانم از نگاه باد,سستی عاطفه را

و میگویم از خود با خود

و مینشینم بر صخره ای عظیم در دامنه ی کوهی سیاه

میان گندمزاری در بهار

که هنوز سبز هستند و انتظار میکشند تابستان را

غروب می کند خورشید

و از میان سبزه ها

پیدایش میشود

دخترکی زیبا

با موهای بلند

سیاه همچون سیاهی چشم عقاب

با فر های قشنگ

که زیر نور قرمز

زیباتر میشود

و خنده هایی که از ته دل است

و رقصی زیبا

با پروانه ها

با پرندهگان

و عاشق میشوم باز

نمیداند جز دلم از خیالش

که در سرم است هر روز

هر شب

و خوشحالم از این رویا

حیف که نمیداند حتی خود دخترک از این عشق از این غوغایی که در من است

نمی گویم با او

حرف دلم را

تا تکرار نکنم بچگیم را

تا اسیر نکنم زیباییش را در دستانم

محدود نکنم رقصش را در چشمانم

زندان نکنم عشقش را در قلبم

پس بسنده میکنم به همین رویا

و شاد ادامه میدهم

روزگارم را...

هنوز در این فکرم که چرا 
فرهاد کوه میکند
مگر نمیدانست روزی
شیرین میرود و عاشق مجنون میشود
و او میماند و تیشه اش و 
لیلی که بیوه شد

مال من بود ,یا مال تو؟قلبی که شکست؟؟

منو یاد خودم ننداز
که دلگیرم از این تکرار

دلم برای روزهایی که عاشقت بودم تنگ شده است خدا...

اگر برایم عشوه گری کنی,

شاید باز عاشقت شوم

پ.ن:شرم نمیکنی پسرک؟؟خجالت نمیکشی؟خدا را مسخره میکنی؟بدم پدرت را در بیاورند؟

تو الزایمر گرفتی یا من

که یادمان رفته 

تو مرا عاشق بودی

یا من تورا

(پ.ن:پسرک دوچاره دیوانگی مزمن شده است)

من از خدایی که تو رابه من داد
ممنونم
ولی از خدایی که تو رو ازم گرفت
بیزارم