بدون من کجا رفتی؟ 

دوست عزیز گلم از وبلاگ روز مرگی من رو به یه چالش دعوت کرد که جالب اومد به نظرم منم به احترام رویه ماهش شرکت می کنم..مرسی که منو دعوت کرد..

در شهر این دیوان آشفته
انگار یک جا شعر تو  جا ماند
که بعد از این هر چه نوشتم من
بی انتها در حسرتت وا ماند

دلبسته بودم به دل سنگت
در نا امیدیم امیدت بود
هر جا که من درمن زمین می خورد
تو می گرفتی دسته این  مطرود

بعد از توفال قهوه هم تلخ است
مردن هرااس از زندگی دارد
در این بهاره رفته در پاییز
از ابر باران سنگ می بارد

سیگار دیگر حس آرامش
زین پس غزل تسکینه دردم نیست
بی تو من آن راننده ی مستم
که رد شده از تابلو های ایست

دنیا همین دیروز زیبا بود
در اوج بودم در نهایت ها
من تا ته قافیه ماندم لیک
دنیاست جایه این ریاضت ها

هر که به امید پریدن ماند
با باله زخمی آخرش برگشت
یک عمر چشمان کبوتر ها
در حسرت هفت آسمان تر گشت

من بی پناه چندمی بودم؟
بازم که را مثل من آزردی
باشد،ز من ها آبرو بردی
فکر می کنی از زندگی بردی!؟

این زندگی با خود گلاویز است
مزدور شطرنج پلیدی هاست
در گیرودار این سیاهی ها
بازنده ی پاکی شدن زیباست

زیباست مقتول دلم باشم
وقتی که دنیا غرقه آشوب است
درجنگ احزاب عدالت خور!!
سرگرم تنهایی شدن خوب است

من رهسپاره شوق فردا هام
دیروز را سوزانده افکارم
می خواهم اکنون هم قدم باشم
با کودتای قلب واشعارم

همه محض رضای خدا او را میزدند
و بنظرشان خیلی طبیعی بود
سگ نجسی را که مذهب نفرین کرده و هفتا