اصل اول، خیرخواهی است و مهم است نیت ما برای هدایت مخاطب به سوی نماز از روی خیرخواهی باشد نه قصد تخریب و ضایع كردن. وقتی نیت ما خیر باشد قطعا ً گفتار ما نیز گویای نیت قلبی ما خواهد بود.

اصل دوم، احترام به مخاطب و حفظ كرامت و شخصیت و انسانیت مخاطب است. ممكن است به كسی كه می‌خواهیم تذكر بدهیم و او را به كار نیك و پسندیده‌ای مثل اقامه نماز و مسجد دعوت كنیم یا از كار زشت و ناپسندی باز داریم، چه بسا در بسیاری موارد دیگر او از ما بیشتر بداند و بفهمد و فقط در این مورد مرتكب خطا شده است.

اصل سوم، شناخت و آگاهی است، بدین معنا كه خود ما به عنوان دلسوز و ناصح امین، نسبت به موردی كه می‌خواهیم به مخاطب تذكر دهیم، باید از لحاظ شرعی و قانونی و عرفی اطلاعات كافی داشته باشیم.

 اصل چهارم، كنجكاوی بی‌مورد و افراطی در مورد مخاطب است كه ممنوع است، زیرا سد بزرگی برای برقراری ارتباط با او می‌شود.

اصل پنجم، صبر است كه كلید كامیابی است. در مقابل ناملایمات و سختی‌های ‌احتمالی تبلیغ احكام دین، باید صبور بوده و استوار باقی بمانیم و عجله و شتابزده و احساساتی اقدام نكنیم.

اصل ششم، عدم اصرار به مخاطب، زیرا وظیفه ما در مقابل افرادی بی‌نماز و سهل‌انگار در نماز، فقط تذكر دادن دوستانه است. تذكر بدهیم و عبور كنیم و اصلا ً با مخاطب دهن به دهن نشویم، حال اگر در مقابل یك منكر چندین نفر به مخاطب تذكر دهند، فرد ناخود‌آگاه خود را ملزم به رعایت معروف و ترك منكر می‌بیند.

اصل هفتم كه آخرین اصل از جذب مخاطب به نماز است، برخورد ساده اما هنرمندانه است به گونه‌ای كه در جذب مخاطب به نماز و امر به‌معروف و نهی از‌منكر باید مانند هر اثر هنری، تلاش كرد تا محتوایی خوب در شكلی اثر‌گذار به مخاطب ارائه شود و نباید برای یك موضوع همیشه از یك روش ثابت استفاده كرد، بلكه لازم است گاهی با نگاهی به مخاطب و شرایط حاكم بر زمان، ارتباط، روش مناسب و شایسته‌ای را انتخاب كنیم.