لب ایوان، زیر برق آفتاب نشسته بودند. بفرینه (1) به سینه‎ی مادر تكیه داده بود. زن او را محكم در میان زانوان خود گرفته بود. موهای طلایی بفرینه، در زیر دندانه‎های شانه، نرم و صاف بر پوست مهتابی گردن و دوشش پاشیده می‌شد. با هر شانه موها، پیاله پیاله روی هم چین می خوردند:

"آی گوشم! گوشم را كندی"

ادامه مطلب

معلم هر روز از نبودن چیزی خبر خواهد داد . همیشه می خواهد بداند بعد از آن كه چیزهایی گم شوند چه چیزها یی باقی می مانند . عینكش را روی بینی اش جا به جا می كند و می پرسد : حالا چند تا؟ من چیزی می گویم و از پنجره به ردیف درختان بلوطی كه موازی دیوار مدرسه سر به آسمان كشیده است نگاه خواهم كرد. معلم هم چنان پرسش های بی پایانش را ادامه می دهد و می پرسد : حالا به اندازه انگشتانی كه هستند آدم ها و بلوط ها و گنجشك ها و اسب هایی را كه آنجا در حیاط یا آسمان یا پشت دیوار می بینی نشان بده و من چیزهایی را كه می بینم نشان خواهم داد .
ادامه مطلب

تابستان تمام می‌شود. مدرسه‌ها راه می‌افتند. یك كلاس بالاتر می‌روم. خانه‌مان را برق می كشیم. زیر چراغ گردسوز می‌شد روی مشق‌ها چرت زد، ولی زیر چراغ برق نمی‌شود. نمی‌دانم مشق‌ها زیاد است، یا من مداد را زیاد فشار می‌دهم. بند اول انگشت سوم دست راستم پینه بسته.
ادامه مطلب

قتی مادربزرگم، با آن لهجه‌ی غلیظ اصفهانی‌اش می‌گوید: "الهی مرده‌شو چاكیسفكی رو ببره"، اول فكر می‌كنم حرف خیلی خیلی بدی زده. ولی بعد خیالم راحت می‌شود. او را خوب می‌شناسم. مرا بزرگ كرده. زن بد دهنی نیست. فقط یك چنته لغت معنی مخصوص خودش دارد. در كلماتی كه گفتنش سخت است، تغییرات كوچكی می‌دهد. بعضی وقت‌ها هم برای دست انداختن این كار را می‌كند. به "دلكش" می‌گوید "روده‌كش" به "روحبخش" می‌گوید "مرده‌بخش"
ادامه مطلب

در شبان غم تنهایی خویش
عابد چشم سخنگوی توام
من در این تاریكی
من در این تیره شب جانفرسا
زائر ظلمت گیسوی توام
گیسوان تو پریشانتر از اندیشه من
گیسوان تو شب بی پایان
جنگل عطرآلود
شكن گیسوی تو
موج دریای خیال
كاش با زورق اندیشه شبی
از شط گیسوی مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر می كردم
كاش بر این شط مواج سیاه
همه عمر سفر می كردم
من هنوز از اثر عطر نفسهای تو سرشار سرور
گیسوان تو در اندیشه من
گرم رقصی موزون
كاشكی پنجه من
در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست
چشم من چشمه ی زاینده ی اشك
گونه ام بستر رود
كاشكی همچو حبابی بر آب
در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود
شب تهی از مهتاب
شب تهی از اختر
ادامه مطلب

ما شاعر بودیم و خاطره‌ای نداشتیم. هر روز بعدازظهر، شاید از ساعت چهار توی آن خیابان، جلوی كتابفروشی می‌ایستادیم حرف می‌زدیم، شعر می‌خواندیم و بحث می‌كردیم. هر روز همین بود كه بود. كلمات دیگر حقیقی نبودند، فقط انگار مثل دسته‌ای مگس رد ما را می‌گرفتند و تا به كتابفروشی می‌رسیدیم وزوز، بالای سرمان پرواز می‌كردند. و بعد خسته اگر می‌شدیم قهوه‌خانه‌ای بود كنار كتابفروشی كه می‌نشستیم، چای می‌خوردیم و باز صدای وزوز مگس‌ها در قهوه‌خانه می‌پیچید تا آرواره‌هایمان خسته می‌شد و ما بلند می‌شدیم.

ادامه مطلب

ادامه مطلب

گوشه ی چشمم ستاره یی ست
 دیده ای آن را ؟
 ندیده ام
حبه ی انگور از آسمان
 دست فرا برده ، چیده ام
 حبه ی انگور از آسمان ؟
 پس تو زمین را ندیده ای
بستر خون است و آتش است
 این که در او آرمیده ام
 گوشه ی چشم مرا ببین
خنجر بهرام سرخ ازوست
 روی زمین از چکیده هایش
 نقشه ی دریا کشیده ام
گریه ی خونبار توست ؟
 نه
 بحر گدازان دوزخ است
من همه شب در گدازه هاش
 همچو حبابی تپیده ام
 دود جسد ها ز روی خک
تا دل افلک می دود
رقص کنان در فضای آن
 سایه ی ابلیس دیده ام
پیش نگاهم تمام شب
 چشم ز وحشت دریده یی ست
از دل آوار هر سحر
 جیغ جنون زا شنیده ام
 دست تو انگور چیده است
 از دل من خون چکیده است
 گر تو بهشت آفریده ای
 من به جهنم رسیده ام
ادامه مطلب

پیر ماه و سال هستم
 پیر یار بی وفا ، نه
 عمر می رود به تلخی
 پیر می شوم ،‌ چرا نه ؟
 پیر می شوی ؟ چه بهتر
 زود می رسی به مقصد
 غیر از این به ماحصل هیچ
 بیش ازین به ماجرا ، نه
هان ،‌ چگونه مقصد است این ؟
 مرگ ؟
 پس تولدم چیست ؟
آمدیم تا بمیریم ؟
 این حماقت است ، یا نه ؟
زاد و مرگ ما دو نقطه ست
 در دو سوی طول یک خط
هر چه هست ، طول خط است
ابدا و انتها نه
در میان این دو نقطه
 می زنی قدم به اجبار
 در چنین عبور ناچار
 اختیار و اقتضا نه
نه ،‌ قول خاطرم نیست
 می توان شکست خط را
می توان مخالفت کرد
با همین کلام : با نه
زاد ما به جبر اگر بود
 مرگ ما به اختیار است
زهر ، برق رگ زدن ، دار
هست در توان ما، نه؟
نه ، به طول خط نظر کن
 راه سنگلاخ سختی ست
 صاف می شود ، ولیکن
جز به ضرب گام ها ، نه
 گر به راه پا گذاری
 از تو بس نشانه ماند
 کاهلان و بی غمان را
 مرگ می برد تو را ، نه
گر ز راه بازمانی
هر که پرسد از نشانت
 عابر پس از تو گوید
 هیچ ، هیچ ، کو ؟ کجا ؟ نه
ادامه مطلب

در پهن دشت خاطر اندوهبار من
برفی به هم فشرده و زیبا نشسته است
برفی که همچو مخمل شفاف شیر فام
بر سنگلاخ وی ، ره دیدار بسته است
آرام و رنگ باخته و بیکران و صاف
یعنی نشان ز سردی و بی مهری ی من است
در دورگاه تار و خموش خیال من
این برف سال هاست که گسترده دامن است
 چندین فرو نشستگی و گودی ی عمیق
 در صافی ی سفید خموشی فزای اوست
می گسترم نگاه اسفبار خود بر او
 بر می کشم خروش که : این جای پای اوست
ادامه مطلب