به نام خدا

.

عاشقمان کردی...

یک روز همین جا..و بعد گرداندی و گرداندی و گشتیم و گشتیم  تا رسیدیم به باور نرسیدن...

و حال ما را آوردی اینجا؛ باز هم همین جا...در حالیکه رسیده ایم و سرمست...

و هر سه اینبار دست بر روی سینه به سمت آستان پر مهرت می گوییم: " السلام علیک یا علی بن موسی الرضا (ع) "

پ ن "تو" : احساس مهربان "تو" عطریست که هر لحظه به مشامم می رسد..

به نام خدا

دلتنگ که می شوی، بغض که می کنی، هر چیزی؛ هر حرفی یا خاطره ای اشکت را در می آورد.
آنزمانهایی که از سردی نگاهی آتش گرفته ای حتی شانه های استوار عزیزترین کست هم نمی توانند آرامت کنند...
می گذرد
چند روز یا هفته
باز به سمتت می آید. همو که آتشت زده بود و تو " نمی توانی" نپذیریش. به خاطر عزیزترین کست و به حرمت موهای سپید مادری مهربان
می گذرد
چند روز یا هفته
و باز این دور مزخرف تکرار می شود. همان نگاههای سرد سوزان، همان پشت کردن های بی دلیل، همان قهرواره های کودکانه! و تو می مانی چه کنی با آدمی اینچنین «روانی»...

پ ن "تو" : احساس "تو" چون طراوت باران است/ بر زخم شکوفه های دل درمان است
                هر بار که در هوای "تو" می چرخم/ انگار نفس کشیدنم آسان است.

به نام خدا

.

انگار همیشه "12 آذر نوشت" های "تو" باید بمانند و مستی من از خواندن آن ها...چیزی برای نوشتن امروز ندارم بجز "12 آذر نوشت" "تو" برای من:

لبخند بزن خانه ی لبخند تو زیباست

این خانه به اندازه ی یک قصر دل آراست

در بین سرای می و مهمانی این قصر

ویرانه ی لبهای من عمریست که برپاست

از قصر لبان خودت ای کاش نرانی

این کلبه ی ویرانه که یک وصله ی بیجاست

لبخند بزن تا که چراغان شود این بزم

زین ماه که از روزن لبخند تو پیداست

این ماه هلال لب تو مست کرشمه

این برکه ی چشمان منم غرق تماشاست

انگشت سپید تو شهابی شده انگار

بر طره ی موهات که همچون شب یلداست

تا در غزلم ماه و شب و قصر به راه است

در برکه و این کلبه ی ویران شده غوغاست...

به نام خدا

.

پاییز می رسد که مرا مبتلا کند

با رنگ های تازه مرا آشنا کند

پاییز می رسد که به مانند سال پیش

راز درخت باغچه را بر ملا کند

او قول داده است که امسال از سفر

اندوه های تازه بیارد، خدا کند

او می رسد که باز هم عاشق کند مرا

او قول داده است و باید وفا کند

او نیز عاشق است و راهی نمانده است

جز اینکه روز و شب بنشیند دعا کند

شاید اثر کند و خداوند فصل ها

یک فصل را بخاطر او جابجا کند

خش خش صدای پای خزان است یک نفر،

در را بروی حضرت پاییز وا کند..

پ ن1: ندارد!

پ ن تو: "تو" هر وقت که می آیی همه ی دنیای من آرام می گیرد، و من عاشق همین ماه بودن "تو" هستم...

به نام خدا

.

آن روز خدا را دیدم! حس کردم. در گنگی یک پدر؛ در لکنت یک مادر که به سختی متوجه کلامش و درددلش می شدم؛ در شیطنت های کودکانه ی پسرکی که در مسیر بستری شدن در بیمارستان برای عمل جراحی بود؛ دلم لرزید و اشکم بیشتر؛ دلم ریخت و اشکم بیشتر...

پ ن1: خوب است که هستی. خوب است که "تو" هستی. می دانم اینجا نمی آیی، نمی خوانی! اما نمی دانم اگر نبودی چگونه این روزها را می گذراندم..

پ ن2: گاهی چه لذتی دارد استقلال!نه گفتن! با اینکه کسی نمی دانست پشتم به کوهی چون "تو" گرم است!

پ ن احساس: من صبورم اما...

بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم

بی دلیل از همه ی تیرگی تلخ غروب و چراغی که "تو" را

از شب متروک دلم

دور کند می ترسم

پ ن "تو": دست و بالم از حرف خالیست. هر چه هست "تو"یی، و "تـــــویی "که حرف نداری..

به نام خدا

گفته اند که نمی آیی! یا امیدوارانه ترش اینست که بگویم حالا حالاها نمی آیی...اما من می ترسم، دلهره دارم، مانده ام مات و مبهوت؛ آمدن و نیامدنت! می ترسم از اینکه روزی بیایی که چشمم به راهت سفید شده باشد؛ روزی که پیر شده باشم و ناتوان...

دلم تنگ است! به اندازه ی وسعت تمام آبهای جهان اشک دارم اما چه فایده ای دارد وقتی تو نیستی؟! وقتی روزهایم تکراریست و بی تو؟! وقتی آرزو دارم ببینمت و از داشتنت فقط "آرزو"یش سهم من است...و بازهم معنی تک تک حروف انتظار با ذره ذره ی وجودم آمیخته می شود...

پ ن1: دعا کنید بیاید مسافری که نیامد...

پ ن2: گاهی چه مهربان و گرمند دستانی که حتی تصورش را هم نمی کنی...

پ ن3: اینکه برای چه کسی می نویسم مهم نیست اما "تو" خودت خوب می دانی که بیاد "تو" می نویسم. می دانی که تا "تو" هستی تنها نیستم. می دانی که حکم نفس را داری، لحظه ای بدون "تو" چیزی از من نمی ماند. اما چه کنم؟! گاهی وقت ها عجیب نوشتن می آید...

پ ن "تو": بعد از این منتظر هر که باشم فکر می کنم "تو" باید بیایی.

به نام خدا

اگر این جمعه هم اینگونه حزین است تو می آیی باز

غربت هر دو جهان سهم زمین است تو می آیی باز

اگر اینگونه جفا خانه اش آباد شده

خوبی و عدل و صفا گوشه نشین است، تو می آیی باز

اگر اوضاع خراب است تو برمی گردی

حق مشبّه شده و شبهه یقین است، تو می آیی باز

اگر عمریست که آن نام قیامت کن تو

روی انگشتر دل سنگ نگین است، تو می آیی باز

قصه از اولش اینگونه نبوده ست عزیز

مشکل از ماست که این قصه غمین است، تو می آیی باز

می رود تلخی ایام وَ می آید باز

روزهایی که جهان بهتر از این است، تو می آیی باز

می رسد صبح حضور تو پس از شام سیاه

نکند فکر کنی قصه همین است، تو می آیی باز

غیبت طول و درازت محک باور ماست

بد به دل راه مده، نکته اش اینست، تو می آیی باز

به نام خدا

دلم می خواست یک روز اینجا پستی بگذارم که " دوستان خوبم حلال کنید اینجا واگذار شد" و بعد از یک هفته دوباره خودم با یک اسم جدید مستعار الکی بیایم و مثلا بنویسم "مرضیه اینجا را به من واگذار کرده و من چون دوستش دارم مطالبش را حذف نمی کنم" و بعد با اسم جدید جعلی بنویسم...

بنویسم از همه ی آنچه درونم است..

بنویسم از همه ی آنچه اینجا به دلیل ازدحامش نمی شود نوشت! اما دلم راضی نشد. اصلن شاید مصلحت بوده که اینهمه افراد این جا تردد کنند...

تا نشود ناشکری کرد...

تا فکر شده بنویسی...

این پست را گذاشتم تا از همه ی آنهایی که خودشان نمی دانند و حدس هم نمی زنند و باعث ناامنی اینجا شدند تشکر کنم.

خیلی از شما ممنونم. خداوند اجرتان دهاد..

به نام خدا

دوستت دارم عزیزکم!

با اینکه نیستی!

با اینکه این روزها فقط در خاطرم تجسمت می کنم...

حیف اینجا رفت و آمد و سر و صدا زیاد است. نمی توان از تو گفت... از تو نوشت... اگر بیایی حتما کلماتم را در گوشت نجوا خواهم کرد... راستی نگفتی کی خواهی آمد؟!

من و ...

نمی شود حرف زد، گفتم که اینجا زیادی شلوغ است. خودمان دوست داشتیم که شلوغ باشد که مثل امروزی جایی برای نفس کشیدن نداشته باشیم. چه می گفتم؟!

هان یادم آمد:"ما چشم براه توایم"

پ ن: دوستان خوبم؛ محتاج دعایتان هستم. خیلی خیلی زیاد...

به نام خدا

سلام

دل گرفته بودم. از کسی یا حرفی ...

از دورویی و نفاق، از بوقلمونی بودن، از "او" دل گرفته بودم.فکر کنم چیزی جز مطلب سایت "شهرشب" نمی توانست دلم را خنک کنند. عیننا برایتان می نویسمش:

"انقلاب ایران، انقلاب مظلومان و مستضعفان بود، انقلاب پابرهنگان و سیلی خوردگان بود، انقلاب ایران، انقلاب توده های امت زجر کشیده ی ایران بود، انقلاب عاشقان فرزند زهرا (س) که قرن ها از عاشورا جامانده بودند، انقلاب منتظران مهدی (عج) بود.

انقلاب ایران، هنوز هم انقلاب مردم ایران است، حتی اگر عده ای از آن ها که نان انقلاب را می خورند و به برکت انقلاب امام (ره) و مردم ایران شکم هاشان را گنده کرده اند به انقلاب فحش بدهند و به امام (ره) و آرمان های امام دهن کجی کنند و مردم را شهروند درجه 2 بدانند.

انقلاب ایران هنوز هم انقلاب مردم ایران است، حتی اگر آن ها که داعیه ی انقلابی دارند، و از پرتو انقلاب برای خودشان نامی دست و پا کرده اند، خانواده هاشان نیمی از سال را در سواحل هاوایی و آنتالیا در ویلاهای شخصی شان خوش بگذرانند و بچه هاشان را برای درس خواندن به کمبریج و هاروارد بفرستند.

انقلاب ایران هنوز هم انقلاب مردم ایران است، انقلاب مردمی که با شهیدانشان هم پیمان شده اند که تا آخرین نفس، تا آنجا که خون در رگ دارند به پای انقلاب و آرمان های بلند آن بایستند حتی اگر عده ای شکم سیر با رانت بازی و گردن کلفتی همه ی پست های کلیدی را بگیرند و از همه ی امکانات مملکت استفاده کنند و پول بیت المال را دارایی شخصی خود بدانند.

انقلاب ایران انقلاب ملت ایران است، از اول هم انقلاب ملت بوده، نه سهمیه دار ها و رانت خوار ها و آقا زاده ها، انقلاب ایران از اول هم انقلاب آزادی خواهان و عدالت جویان و ظلم ستیزان بوده نه انقلاب آنهایی که با سالوسی و چاپلوسی برای خودشان اعتبار گدایی کرده اند و آروق روشنفکری می زنند.

انقلاب ایران هنوز هم انقلاب آنهایی است که شاهرگشان برود نمی گذارند سید علی تنها بماند."

به نام خدا

01- مردک با بچه ی سه چهار ساله اش لب جاده ایستاده بود. هر ماشین مدل بالایی که نزدیک می شد فرزندش را تشویق می کرد: " بدو بابا! حالا وقتشه.." کودک تا نزدیک وسط جاده می دوید و از ترس بازمی گشت. چشمان پدر حتی از تصور دیه ی فرزند هم برق می زدند...

02- زن جوان نمی خواست! دوست نداشت از آن محرمیت موقت دوماهه چیزی برایش باقی بماند. مانده بود چه کند با جواب آزمایشی که در دست داشت...

03- سیما دوباره دوستانش را در ذهنش مرور کرد: لیلا، زهرا، مریم، کبری! هر کدام به دلیلی فرزنددار نمی شدند. نمی توانست نام خودش را در کنارشان تصور کند. بارها و بارها برای دوستانش دعا کرده بود اما نمی دانست می رسد به جایی که با دیدن شکم برامده ی زنان باردار اشک در چشمانش حلقه بزند...

پ ن: خدایا به همه ی عزیزانم بهترین فرزندان را عطا کن. سالمترین و صالحترینشان را.

به نام خدا

میان اینهمه تاریکی

پاییز

خاک سرد

و کلمات مهجور

شادی تا چای عصرانه ادامه پیدا نمی کند

حتی اگر مثل روزهای نخستین صدایم کنی

باید خیلی ساده باشم که سراغ  باغ را از باد بگیرم

می دانم

می دانم لازم نیست نام رودی را بدانم تا بتوانم گریه کنم

و تو

هیچ وقت نمی خواهی باور کنی که مرگ سلطنتی ابدی دارد

و ما

حضور همیشه ی مرگ نگذاشته است تا میان شب و روز فرق بگذاریم

باشد

این هم بهانه ی دیگری برای نیامدن صبح از روزنه ی چشم های تو به خانه ی من

حالا اشک هایت را پاک کن

تا برایت از نسلی بگویم که کلید خانه اش را گم کرده است

از پاییز

که در روزهای دنیا راه می رود

و از مادرم

که شب را زیر سپیدی گیسوانش پنهان می کند

تا من نترسم...

به نام خدا

1- اگر من كسی باشم كه به علت ضعف در وضعیت مالی، توان خرید آجیل شب عید را نداشته باشم، از اینكه شمای نوعی هنگام پذیرایی از من مقابلم آجیل می گذارید، اما من در پذیرایی متقابل چنین توانی ندارم، خجالت نخواهم كشید؛ اما از اینكه ببینم شما بخاطر نداشتن من، می خواهید آجیل نخرید و این را هم در بوق و كرنا كرده اید، خجالت می كشم... من سال هاست آموخته ام وقتی به قدر وسعم زحمت می كشم، دیگر دلیلی ندارد برای نداشتن های مالی ام خجالت بكشم.

به نام خدا

خـــــــــدایا

من را ببخش بخاطر همه ی درهایی که زدم و هیچ کدام خانه ی تو نبود...

پ ن: این روزها که سرگرم خریدیم یادی کنیم از اونهایی که از خرید فقط حسرتش را به دل دارند. با اندکی کمک بهشون یا ساده تر خرید کردن. کاش بتونیم امسال به حرمت شخصیت فقرا عید را خیلی خیلی ساده برگزار کنیم.

.