دیشب یه نفر با یه شماره ناشناس بهم اس ام اس داد :

« تو که درباره ی دلتنگی انقدر قشنگ نوشتی ، تا حالا دلت برای کسی تنگ شده ؟ »
واسش فرستادم نه اندازه ی تو ،
واسم فرستاد « مگه می دونی من کی هستم ؟»
گفتم نه ،
گفت « هنوزم علم غیب داری و همه چیز رو می دونی ؟»
گفتم همه چیز که نه ،

فقط این رو می دونم که انقدر دلتنگ هستی که شماره م رو هنوز یادته .

اگه نتونستی شماره م رو فراموش کنی یا از تو گوشیت پاک کنی یعنی بدجور اسیر خاطرات شدی ...
چند دقیقه ی بعد با شماره ی اصلیش بهم زنگ زد .

شماره ش تو گوشیم سیو بود، شماره ش رو حفظ بودم !

من عاشق زمستانم

عاشق اینکه در زمستان ببینمت

آرام راه میروی که سر نخوری

گونه هایت از سرما سرخ شده

سر خود را در یقه ات فرو کرده ای

دست هایت در جیبت مچاله شده

معصومانه به زمین خیره ای

چقدر دوست داشتنی شده ای

حرفم را پس میگیرم

من عاشق زمستان نیستم

عاشق تو ام ♥

کاش ناشناخته می ماندند ؛
آدم هایی که فکر می کردیم بهترین اند !
آن هایی که رویِ معرفتشان حساب کرده بودیم .
کاش سر از کارشان در نمی آوردیم ،
آن رویِ سکه شان را نمی دیدیم ،
نقابشان را کنار نمی زدیم .
کاش تصوراتمان را ،
اعتمادمان را ،
آرامشمان را ؛
خراب نمی کردیم !

جایی که عقل بتونه جلو احساساتو بگیره ینی دل دیگه خستس :)

یک گلدان گل را رها کن به امان خودش،

بعد از چند وقت، حتما می‌خشکد.

حالا جای آن گلدان، آدمیزاد باشد،

نگویی دوستش داری، دستی از روی محبت بر سرش نکشی،

به اوضاع و احوالش نرسی، نازش را نکشی،

برایش دلبری نکنی، خبر از احوالش نگیری،

هر چقدر هم که محکم باشد، یک جایی می‌خشکد.
می‌خواهم بگویم مراقب گل زندگی‌تان باشید،

قبل از آنکه تنها مشتی خاک تهِ گلدانِ زندگی برایتان بماند.
مگر آدمیزاد به چه بند است، جز کمی مراقبت و محبت ؟؟

نه هفت طبقه‌ی آسمان ، نه هفت طبقه‌ی زمین ،

هیچکدام برای جا دادن خدا کافی نیست !
ولی قلب انسان به تنهایی قادر است این کار را بکند ؛

پس خیلی مواظب باش تا دل احدی را نشکنی...

من از اونا نیستم که بهت بگم باید جلوی همه بهم ابراز احساسات کنی،
یا توقع داشته باشم از بیست و چهار ساعت روز حداقل بیست ساعتشو مالِ من باشی...
من از اونا نیستم که توی خیابون دستمو دراز کنم و مجبورت کنم دستمو بگیری،
یا گونمو بیارم جلوی لبات،
یا مثلا موقعی که بعد از چند روز میبینمت محکم بغلت کنم و بگم آخ که دوریت مزه ی زهر میده..
یا از اونا که بگم وقتی من میخوابم تو نباید بیدار باشی...
من از اونا نیستم که بگم هیچکسو نبین جز من،
با هیچکس حرف نزن جز من،
با هیچکسی حالت خوب نباشه جز من...
من نمیگم؛
تویی که بلدی منو،
تویی که تمومِ منی باید بدونی که؛
تو جمع یهو بلند بگی دوستم داری،
یا همه وقت آزادت باید برای من باشه،
و تو خیابون دستمو محکم بگیری و ول نکنی...
تو باید بدونی که خدا گونه های منو افریده که تو بوسشون کنی و بعد چند روز ندیدنم یه جور بغلم کنی که دود بشه بره هوا اون همه ندیدنا و دلتنگیا...
تو باید خودت بدونی که وقتی میگم میخوابم میخوابم مینویسمش ولی در واقع فعلِ امریه  یعنی توام بخواب...
من نمیگم ولی تو باید بدونی که نبینی جز منو،
حالت خوب نباشه با کسی غیر من و
هم صحبت کسی که من نباشم نشی...
تو باید بدونی که من خودخواه ترین ادم روی زمینم تو داشتنت ...

میگفت تو تنها کسی هستی که من دارمش؛
راست میگفت من تنها کسی بودم که پای تمام بدی هایش مانده بود،
تنها کسی که بدقلقی هایش را تحمل کرده بود و هیچ نگفته بود...
من تنها کسی بودم که هر وقت اشاره میکرد برای بودن کنارش وقت داشتم...
تنها کسی که دوستت دارم آمده روی زبانش را به بهانه ی غرور قورت نمیداد،
من تنها کسی بودم که  تا صدایش بغضی میشد و قطره اولش نیامده از دردش صورتم خیس میشد،
از سردردش قلبم مچاله میشد و اخم هایش ویران میکرد دنیایم را...
من تنها کسی بودم که حتی موهای نامرتب و لباس های رنگی رنگیش را هم دوست داشتم،
یا آن چشم های پف کرده اش توی تخت خواب...
من تنها کسی بودم که توی این دنیا پر از آدم جور واجور،
با رنگ ها و تیپ ها و شکل های مختلف،
تنها آرزویم او بود و بس و رویاهایم خلاصه شده بود توی چشمهایش...
او راست میگفت؛
بینِ آن همه آدم که دورش را گرفته بود،
من تنها کسی بودم که او واقعا داشتش
شش دانگ،
بدون توجه به تقویم و ساعت،
بدون اما و اگر،
هر وقت که اشاره میکرد من را داشت...
فقط مانده ام چطور میشود آدم تنها کسی را که دارد،
دمِ رفتن یادش برود با خودش ببرد ...

خدای مهربانم 

نورت را در وجودمان متجلی کن که

سخت محتاج آنیم ...

خدایا 

برکت نگاهت را در نگاهمان بریز تا هر

کجا که مینگریم نیکی باشد و مهر ...

خدایا 

میدانی که خسته ایم از خودمان از 

روزمرگی ها از نفرتها از جدایی ها از 

من بودن ها و ما نشدن هایمان ...

خدایا 

دستمان را بگیر تا یادمان باشد که باید

دستی را بگیریم ....

خدایا نگاه مهربانت را از ما دریغ مکن تا

یادمان باشد که باید به تمامی نگاهی

باشیم از سر مهر و عشق به انسانها ..

آمین

گفت یه کاری کن،یه چیزی بهش بگو،
بگو که پشیمون شه از رفتن...
گفتم:چیکار کنم؟برم بگم برگرد حتی اگه نمیخوای؟؟؟
تهش که چی؟من گفتم...
وقتی نگاه میکنم به قبلا میبینم همه چی زوری بود...
اگه دوستت دارم میگفت زوری بود چون من بهش میگفتم روزی چهار بار مثل قرص،سر ساعت
میگفت دوستم داره چون احساس دین میکرد...
اگه بهم زنگ میزد چون بهش میگفتم،میگفتم چاییتو خوردی زنگ بزن،رفتنی بیرون زنگ بزن،برگشتنیم زنگ بزن و الا آخر...
خودش نمیخواستا مجبورش میکردم،
مجبورش میکردم پیشم باشه،ادای عاشق معشوقارو در بیاریم و قصه های عاشقانه بسازیمو از تهش حرف بزنیم،
که چقدر خوشبختیم و عاشق زندگیمون...
مجبورش میکردم در حالی که هیچی نمیگه حرفمو گوش کنه،
یه لبخند میزد و هیچی نمیگفت...
چیشد؟؟؟هیچی...
تونستم نگهش دارم پیشم؟؟
نه،نمیشه...
شاید بتونی تا یه جایی با زور و محبت زیاد از حد پیش خودت نگهش داری،
ولی نمیشه همیشه بندش کنی،یه جور بندش کنی که خودش نره...
بزار خودش بیاد،
بزار اگه میخواد خودش تموم کنه این رفتنو...

از دست دادن یه چیزایی بزرگت نمیکنه
باتجربت نمیکنه؛ وقتی یه چیزایی و از دست میدی تا یه مدت انقدر هرثانیه مرورش میکنی که داشتنش و باور میکنی.
بعد دلت هواشو میکنه و تا به خودت میای جواب دلتو بدی میبینی کل وجودت صداش میزنن.
چند سال با همینا سر میکنی و تا بخوای قبول کنی تجربه بوده  میبینی دلت از یه جای خیلی دور داره تیر می‌کشه
همونجا به هرچی بزرگ شدن لعنت میفرستی و تا میتونی مثل یه بچه گریه میکنی و گریه میکنی و گریه میکنی !

ﺑـﻮﯼ ناﺏ ﺑﻬﺸـﺖ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻫﻤـﮥ ﻧﺎﻣﻬﺎﯼ ﻗﺸـﻨﮓ ﺗــﻮ
ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻣﺸﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺯﺧﻤﻬﺎﯼ ﺩﻟﻢ

ﮔﻔـﺘﻪ ﺑـﻮﺩﯼ ♥ ﺍَﻟﺠَّﺒﺎﺭ ♥
◄ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐـﻪ ﺟُـﺒﺮﺍﻥ ﻣــﯿﮑﻨﺪ ﻫﻤـﮥ شکستگیهای ﺩﻟﺖ ﺭﺍ

ﮔﻔـــــﺘﻪ ﺑﻮﺩی ♥ ﺍَﻟﻤُﺼَـﻮِّﺭ ♥
◄ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐــﻪ ﺍﺯ ﻧﻮ ﻣـﯿﺴـﺎﺯﺩ ﻫﻤﮥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍﻭﯾـﺮﺍﻥ ﺷـﺪﻩ ﺍﺳـﺖ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻟﺖ

ﮔﻔــﺘﻪ ﺑـﻮﺩﯼ ♥ ﺍﻟﺸّـﺎﻓـﯽ ♥
◄ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐـــﻪ ﺷِﻔﺎ ﻣـﯿﺪﻫﺪ ﺗﻤﺎم ﺯﺧﻤﻬـﺎﯼِ ﻋﻤﯿﻖ ﻭ ﻧﺎﻋـﻼﺝ ﺭﺍ

ﻫـﻮﺍﯼ ﺩﻟﻢ ﺳﺒﮏ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑــﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﯼِ ﺯﯾﺒﺎﯾﺖ
ﻧَﻔـﺲ ﻣﯿﮑﺸــﻢ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼِ ♥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﻬـﺎﯼِ ﻧﺎﺑﺖ ♥


ﺳﭙﺎﺱ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ.