غم انگیز ترین دقدقه لادن طباطبایی و دخترش سُها
چهارشنبه 2 اردیبهشت 1394 07:42 ق.ظ نویسنده: میهن رجیستر
من بعد از سه سال خداحافظی از بازیگری برای معرفی اوتیسم به تلویزیون برگشتم. دوست دارم مردم با این بیماری آشنا شوند. چون وضعیت اوتیسم در ایران شکننده، سخت و حساس است. بچه‌های مبتلا به اوتیسم به حمایت نیاز دارند. در چند سال آینده با رشد تصاعدی اوتیسم دچار مشکل خواهیم شد. اکنون تمام دنیا به‌پا خاسته‌اند. ۱۳ فروردین روز جهانی اوتیسم بود. ما نیاز داریم جامعه، این بیماری را درک کند. اوتیسم بیماری نیست بلکه تفاوت در دیدن دنیا و تفاوت در برقراری ارتباط است. بیماران مبتلا به اوتیسم به آگاهی و درک جامعه نیاز دارند. والدین، مسئولان، کاردرمانگران و گفتاردرمانگران باید دست به دست هم دهند و مانند یک پازل، تصویر شاخصی از بیماری اوتیسم شکل دهند.
مصاحبه ای غم انگیز با لادن طباطبایی در رابطه با خداحافظی از سینما و بیماری دخترش
تقریبا سه سال پیش بود که «لادن طباطبایی»، بازیگر نام‌آشنای سینما و تلویزیون، با دنیای بازیگری خداحافظی کرد اما فروردین امسال، اهمیت آگاهی‌بخشی درباره یک موضوع خاص باعث شد بار دیگر او را در یک گفت‌و‌گوی تلویزیونی ببینیم. آن موضوع، اوتیسم بود؛ همان بیماری‌ای که دخترش «سُها» با آن درگیر بود.
او در طول این سال‌ها سعی کرده علاوه بر شناخت و حل مشکلات دخترش به مادران دیگری که شرایطی مشابه با وی دارند نیز کمک کند تا در شناخت و حل مشکلات فرزندشان توانمند‌تر شوند. او این کار را به شیوه‌های مختلفی انجام داده‌است؛ از همکاری با انجمن خیریه اوتیسم گرفته تا حضور در تلویزیون و صحبت درباره این بیماری.
* وقتی برای نخستین بار متوجه شدید مادر شده‌اید چه حسی داشتید؟
آن موقع خیلی کم سن و سال بودم و چیزی یادم نمی‌آید. در واقع تصور می‌کردم مسیری است که باید طی شود. در آن مقطع دختر‌ها در سن پایین ازدواج می‌کردند و همه هم‌سن و سال‌های من صاحب فرزند شده بودند. من در آن زمان ۱۸ ساله بودم.
* هنگامی که فرزند خود را برای نخستن مرتبه در آغوش گرفتید، چه حسی داشتید؟
تنها واکنشی که نشان دادم این بود که انگشتان دست و پایش را شمردم (خنده).
* رابطه‌تان با فرزندانتان چطور است؟
خوب است. من با فرزندانم دوست هستم. از همان اول قبل از اینکه بچه‌ها بزرگ‌تر و کوچک‌تر و احترام به بزرگ‌تر‌ها را متوجه شوند و مستقل باشند، روی تربیت آنها حساسیت داشتم.
* زمانی که بازی می‌کردید نظر فرزندانتان برایتان اهمیت داشت؟
تا حدودی اهمیت داشت. البته پسرم خیلی کوچک بود که من دانشجوی رشته تئا‌تر بودم. اکنون او در رشته داروسازی تحصیل می‌کند و به‌زودی فارغ التحصیل می‌شود. پسرم صاحب‌نظر است و با این شیوه بزرگ شده.
* پسرتان علاقه ندارد وارد حیطه بازیگری شود؟
نه. او در سن ۵ سالگی در فیلم مستند «حوض نقاشی» ساخته فرزاد موتمن بازی کرد. وقتی بازی‌اش تمام شد من را در آغوش گرفت و گفت چقدر کارتان سخت است.
* بازیگری حرفه پرزرق و برقی است اما سختی‌های خودش را دارد …
درست است. شاهین بعد‌ها هم پیگیر این حرفه نشد و تحصیلاتش را پیگیری کرد.
* دوست دارید وقتی به میانسالی رسیدید فرزندانتان با شما چگونه رفتار کنند؟
من خودم را عادت داده‌ام که از کسی توقعی نداشته باشم چون انسان هر کاری که انجام می‌دهد به خاطر خودش است نه به خاطر اینکه جواب بگیرد. خودم را مدیون پدرم می‌دانم چون من را این‌گونه تربیت کرد. آدم پرتوقعی نیستم. سعی می‌کنم همیشه خوشحال باشم و به همه محبت کنم.
* درباره بیماری اوتیسم دخترتان «سها» صحبت کنیم. چه شد که در آن برنامه نوروزی از بیماری اوتیسم حرف زدید؟
من بعد از سه سال خداحافظی از بازیگری برای معرفی اوتیسم به تلویزیون برگشتم. دوست دارم مردم با این بیماری آشنا شوند. چون وضعیت اوتیسم در ایران شکننده، سخت و حساس است. بچه‌های مبتلا به اوتیسم به حمایت نیاز دارند. در چند سال آینده با رشد تصاعدی اوتیسم دچار مشکل خواهیم شد. اکنون تمام دنیا به‌پا خاسته‌اند. ۱۳ فروردین روز جهانی اوتیسم بود. ما نیاز داریم جامعه، این بیماری را درک کند. اوتیسم بیماری نیست بلکه تفاوت در دیدن دنیا و تفاوت در برقراری ارتباط است. بیماران مبتلا به اوتیسم به آگاهی و درک جامعه نیاز دارند. والدین، مسئولان، کاردرمانگران و گفتاردرمانگران باید دست به دست هم دهند و مانند یک پازل، تصویر شاخصی از بیماری اوتیسم شکل دهند.
* بچه‌های مبتلا به اوتیسم چگونه رفتار می‌کنند؟
آنها درکشان از اطراف مانند افراد عادی نیست و چون برخلاف روند معمول یک انسان اجتماعی هستند، طبیعی است که با جامعه آشنایی نداشته باشند. داشتن اوتیسم دلیل بر ناتوانی نیست. ضریب هوشی دخترم ۱۳۰ است که بسیار بالاست اما هنوز حرف نمی‌زند. البته درکش از اطراف بسیار بالاست و توانایی‌های ویژه‌ای دارد که یک کودک طبیعی ندارد.
* آیا این بیماری در دنیا شناخته‌شده است؟
بله، البته تمام دنیا بیماران مبتلا به اوتیسم را به نام فرشتگانی می‌شناسند که بال‌هایشان را چیده‌اند و روی زمین آمده‌اند تا انسان بودن را یادآوری کنند. متاسفانه آگاهی در جامعه ما خیلی پایین است و اغلب خانواده‌ها نمی‌دانند فرزندشان به این بیماری مبتلاست در حالی که اغلب دولت‌ها و کشورهای پیشرفته روی این بیماری تمرکز کرده‌اند تا این بچه‌ها را به جای اینکه در وضعیت منفعل قرار دهند، در مسیری هدایت کنند تا استعداد‌هایشان رشد پیدا کند و از آنها به نفع دولتشان استفاده کنند. اکنون درصد بالایی از دانشمندان و محققان نخبه را افراد مبتلا به اوتیسم تشکیل می‌دهند.
چون آنها فکر کردند که جمعیت رو به رشد دارند و دو راه بیشتر پیش رویشان نیست؛ اگر آنها را به حال خودشان رها کنند در آینده نزدیک مجبور هستند آسایشگاه‌هایی برای آنها تشکیل دهند چون به دلیل درکی که افراد مبتلا به اوتیسم دارند دچار اضطراب‌های بیشتری می‌شوند و این موضوع می‌تواند منجر به پرخاشگری شود و فردی که در این شرایط قرار می‌گیرد چاره‌ای ندارد که فرزندش را در آسایشگاه نگهداری کند و راه دوم این است که بیماران مبتلا به اوتیسم جهت بگیرند و روش پرورشی و تربیتی داشته باشند تا با جامعه همراه شوند و استعدادهای شگرف خود را به نمایش بگذارند.
* با توضیحاتی که دادید معلوم می‌شود که بچه‌های مبتلا به اوتیسم می‌توانند به درجه‌های بالایی برسند. درست است؟
بله، چند روز پیش در انجمن خیریه اوتیسم جلسه‌ای داشتیم که جوانی آنجا بود. او دانشجوی سال آخر فلسفه و نمونه‌ای از یک بچه مبتلا به اوتیسم است که به درجه بالای توانمندی ذهنی خود دست یافته و تعامل اجتماعی خوب و برخورد شایسته‌ای در جامعه دارد. او از دانش بالایی برخوردار است که متحیر شدم. او می‌تواند دانشمند یا نظریه‌پرداز آینده باشد. بچه‌های مبتلا به اوتیسم در یک یا دو رشته خیلی درخشان هستند و ذهن منطقی‌شان خیلی کار می‌کند. آنها در بیان احساسات مشکل دارند. مثلا نمی‌توانند دروغ، کنایه، شوخی یا فانتزی را متوجه شوند و تحلیل کنند. یک بچه اوتیسمی پز دادن را نمی‌فهمد. آنها بی‌غل و غش هستند.
* چه زمانی خودتان متوجه شدید دخترتان به اوتیسم مبتلاست؟
دخترم یک سال و نیمه بود که مجبور شدیم عمل جراحی روی دستش انجام دهیم. بعد از فیزیوتراپی، فیزیوتراپش متوجه شد و به من گفت دخترتان ارتباط چشمی ندارد. من هم متوجه شده بودم که اعتنایی به سر و صداهای اطرافش نمی‌کند. وقتی چیزی را به او نشان می‌دادم، مسیر اشاره را تعقیب نمی‌کرد. البته بچه خوشرو و شادی بود. بعد از پیگیری‌های انجام‌شده تا دو سالگی تشخیص قطعی را گرفتیم که او به اوتیسم مبتلاست. سال‌ها با او کار کردیم. متاسفانه مرکز مشخصی وجود نداشت و اکنون هم تعدادشان کم است. بنابراین از این پزشک به پزشکی دیگر مراجعه می‌کردیم. به هر حال باید همه بچه‌ها تا سن سه سالگی غربالگری شوند تا اگر دچار اختلال هستند سریع متوجه شوند.
* اکنون برای درمان دخترتان چه اقداماتی انجام می‌دهید؟
این بیماری همان‌طور که اشاره کردم باید در جامعه فرهنگسازی شود و برایش بستر مناسب آموزشی ایجاد شود. یک فرد مبتلا به اوتیسم تا آخر عمر اوتیسم دارد. وقتی در جمعی هستیم، خیلی سریع متوجه می‌شود که کدام فرد نگاه ترحم‌آمیزی دارد و کدام یک درکش می‌کند و به او محبت دارد. خیلی از متخصصان حتی با بیماری اوتیسم آشنایی ندارند و از این نظر به شدت دچار ضعف هستیم. من در دیدار با آقای هاشمی، رئیس سازمان بهزیستی این موضوع را بیان کردم و خود ایشان هم اذعان داشتند. در واقع قرار است دوره‌های خاصی برای مسئولان و مربیان آموزشی و پرورشی برگزار کنند.
* بهترین روش‌های درمانی‌ای که پزشکان برای این نوع بیماری توصیه کرده‌اند، چه بوده است؟
اوتیسم طیف گسترده‌ای است؛ مثلا بچه‌هایی هستند که وارد مدرسه می‌شوند و ناگهان معلمان آنها به والدین خبر می‌دهند که توان یادگیری ندارند. برخی راهکار‌ها برای کاهش شدت این اختلال وجود دارد که باید به خانواده‌ها آموزش داده شود. مرحله نخست، غربالگری است. یک بچه مبتلا به اوتیسم به ترحم نیاز ندارد اما باید نظم را بیاموزد. بچه‌ای که نمی‌تواند حرف بزند با پرتاب کردن اشیاء استرس درونی‌اش را خالی می‌کند. بچه مبتلا به اوتیسم می‌داند چه می‌خواهد بگوید اما نمی‌تواند حرف بزند و لغات را بیان کند بنابراین باید تخلیه شود، در این صورت وظیفه والدین است تا بچه را در یک محدوده سالم نگه دارند تا در آینده و زمان بزرگسالی دچار مشکل نشود.
* شما در انجمن خیریه اوتیسم چه اقداماتی انجام می‌دهید؟
انجمن اوتیسم ایران یک سال است که شروع به کار کرده و من دو ماه است با آن آشنا شده‌ام. ما آنجا تمام تلاش خود را می‌کنیم تا کار را پیش ببریم. هزینه‌های یک بچه مبتلا به اوتیسم خیلی بالاست و این هزینه صرف آموزش، گفتاردرمانی و کاردرمانی می‌شود که به‌طور متوسط ماهی سه میلیون تومان است و ۹۰ درصد خانواده‌های ایرانی نمی‌توانند این هزینه را پرداخت کنند. اغلب موسسه‌ها خصوصی هستند و مرکز خیریه با تخفیف بالا در کشور نداریم که این یک مشکل بزرگ است.
* دراین‌باره با مسئولان کشور مشورت نکرده‌اید و کمک نخواسته‌اید؟
وزیر کشور دو هزار متر زمین در اختیار موسسه خیریه اوتیسم ایران قرار دادند و ان‌شاءالله اگر بتوانیم به زودی زمین را تحویل بگیریم و با کمک خیرین محترم وارد مراحل ساخت شویم، نخستین مرکز جامع خیریه اوتیسم ایران را راه‌اندازی می‌کنیم. در کاشان هم با کمک خیرین بسیار خوب این شهر و شورای شهر هزار متر زمین برای انجمن خیریه اوتیسم گرفتیم. کاشان نخستین شهری بود که همراه با وزیر کشور زمین‌هایی را به انجمن هدیه داد.
*در برنامه «مهربانو» گفتید که سها را با خود همه جا می‌برید و ابایی ندارید که او را به همه نشان دهید. با توجه به شغل خاصتان چگونه به این روحیه رسیدید؟
دخترم سها هیچ نقصی ندارد که من از حضورش در اجتماع شرم داشته باشم. او فقط با دیگران تفاوت دارد. اگر او با صدای بلند می‌خندد این احساسی است که در آن لحظه دارد و جزو صفات اوست.
* سها برنامه غذایی خاصی دارد؟
بله، مثلا گاهی اوقات گوشت غذا را می‌خورد و گاهی نه. یک دوره‌ای همیشه ماکارونی را دوست داشت اما حالا یک سال است که اگر گرسنه هم بماند این غذا را نمی‌خورد. گاهی اوقات هم اتفاق افتاده اصلا گوشت نمی‌خورد و برنج را خالی می‌خورد. خیلی از بچه‌های مبتلا به اوتیسم را دیده‌ام که چند غذا را بیشتر نمی‌خورند. در انتخاب غذا باید تشخیص داد کدام بحث لجبازی و کدام انتخاب بدن است اما پسرم به همه غذا‌ها علاقه دارد.
منبع :تازه نیوز
منبع مطلب :
http://www.parsnaz.ir/
تصاویر نوآوری جدید علم پزشکی پیوند سر به بدن
چهارشنبه 2 اردیبهشت 1394 07:41 ق.ظ نویسنده: میهن رجیستر
دکتر کاناوارو در این باره می گوید: «علم مدرن در حال حاضر دارای تمام تکنیک های مورد نیاز برای پیوند سر به بدن اهدا کننده است. این شامل قطع سر هر دو فرد دهنده و بیمار است که باید به طور همزمان با استفاده از تیغه های فوق العاده تیز برای یک برش تمیز انجام شود. سپس سر بیمار را در بدن فرد دهنده قرار می گیرد و باید با شکل سحرآمیزی آن ها را به هم متصل کرد. شاید بتوان از یک ماده چسب به نام «پلی اتیلن گلیکول» این دو سر طناب نخاعی را به هم متصل کرد. در این حالت احتمالا بیمار تا التیام زخمهای این دو ناحیه به مدت ۴هفته در کما قرار دارد و بعد از بیدار شدن باید بتواند بدن و صورت خود را حرکت دهد و حتی بتواند با صدای خودش صحبت کند.»
پیوند سربه بدن انسان خبر جدیدی است که به واسطه داوطلب شدن یک انسان در دنیای پزشکی مطرح شده است. اما این کار به کجا خواهد رسید؟
پارس ناز :پیوند سرچیزی است که به احتمال زیاد فقط در فیلم های سینمایی درباره اش شنیده اید چون در عالم واقعیت بسیاری از پزشکان معتقدند که انجام چنین کاری غیرممکن است چون قطعا با مرگ بیمار همراه می شود. اما یک مرد روسی که از یک بیماری کشنده در بدن خود رنج می برد در تلاش است که بتواند با بدست آوردن یک روش جدید سر خود را به یک بدن سالم پیوند بزند.
دکتر «سرجیو کاناوارو» جراحی است که ادعا می کند می تواند با یک جراحی عجیب، سر «والری اسپریدونوف» را قطع و به بدن دیگری پیوند بزند. والری از یک بیماری ژنتیکی سخت رنج می برد که متاسفانه هر روز نیز بدتر می شود. رشد عضلانی والری در دوران کودکی متوقف می شود. از آنجا که رشد عضلانی و استخوانی والری با هم هماهنگ نیست؛ عضلات والری تحمل نگهداری و پشتیبانی از اسکلتش را ندارند.
والری می گوید که ۳۰ سال است با این وضعیت زندگی می کند و از این طرز زندگی که هر لحظه باید از دیگران کمک بگیرد خسته شده است و دلش می خواهد با قبول تمام خطرات احتمالی ریسک این عمل را بپذیرد.
والری از دوسال پیش با دکتر کاناوارو از دانشگاه تورین در رابطه با بیماری اش ارتباط برقرار کرد و درباره تصمیمش با او صحبت کرد. «ما در طول این دوسال هیچوقت یکدیگر را ملاقات نکرده ایم و فقط از طریق ایمیل در مورد ایده و برنامه ریزهای خود برای انجام دادن این عملیات عجیب صحبت کرده ایم. من واقعا از این موضوع می ترسم چون این موضوع بسیار ترسناک است اما باید درک کنید که من چاره دیگری ندارم و وضعیت من در این حالت هرسال بدتر خواهد شد و فضای بسیار غمگینی خواهم داشت.»
دکتر کاناوارو در این باره می گوید: «علم مدرن در حال حاضر دارای تمام تکنیک های مورد نیاز برای پیوند سر به بدن اهدا کننده است. این شامل قطع سر هر دو فرد دهنده و بیمار است که باید به طور همزمان با استفاده از تیغه های فوق العاده تیز برای یک برش تمیز انجام شود. سپس سر بیمار را در بدن فرد دهنده قرار می گیرد و باید با شکل سحرآمیزی آن ها را به هم متصل کرد. شاید بتوان از یک ماده چسب به نام «پلی اتیلن گلیکول» این دو سر طناب نخاعی را به هم متصل کرد. در این حالت احتمالا بیمار تا التیام زخمهای این دو ناحیه به مدت ۴هفته در کما قرار دارد و بعد از بیدار شدن باید بتواند بدن و صورت خود را حرکت دهد و حتی بتواند با صدای خودش صحبت کند.»
هزینه این عملیات ۳۶ ساعته بیش از ۱۰ میلیون دلار تخمین زده شده است و بدن جدید از یک دهنده مرده اما سالم تامین می شود. اما بسیاری از پزشکان افکار دکتر کاناوارو در این مورد را یک فانتزی محض می دانند و همین موضوع باعث شده آقای دکتر نتواند برای انجام این عمل تیم پزشکان خود را پیدا کند چون همه این کار را یک عملیات از پیش شکست خورده می دانند.
برخی دیگر نیز این کار را غیراخلاقی می دانند اما برخی پزشکان نیز این حرکت را در راستای مراحل درمان بیمار مانند پیوند قلب تلقی می کنند.
اما جالب است بدانید ۴۰ سال پیش دکتر «رابرت وایت» این پیوند را روی یک میمون انجام داد که متاسفانه این میمون بعد از ۸ روز درگذشت و این دکتر به دلیل انجام این عمل غیراخلاقی محاکمه شد.
منبع: مجله مهر
منبع مطلب :
http://www.parsnaz.ir/
فرمانده سپاه پاسداران در دوران دفاع مقدس با اشاره به اوضاع کشورهای منطقه از جمله سوریه، عراق و یمن گفت: من دهه آینده منطقه را پر آشوب و حادثه می‌بینم – یکی از دلایلی که از مقام معظم رهبری درخواست کردم که اجازه فرمایند تجاربم را به نسل های آینده منتقل کنم همین بود – ده سال آینده، بحرانی خواهد بود. می بینید که حکام متجاوز عربستان با رفتار جاهلی، با انواع بمب های ممنوعه به جان و مال مردم افتاده اند، اخیرا هم هواپیماهای آنها به اطراف سفارتخانه ما در صنعا راکت شلیک کرده اند. ما با هیچ کشور منطقه درگیر نشده ایم، چون جنگ طلب نیستیم. در حقیقت ما پرچم دار صلح و امنیت هستیم. دنبال صلح در خاورمیانه هستیم. ما اقتدار را برای حفظ امنیت منطقه می خواهیم ولی رژیم صهیونیستی و عربستان، طی سال گذشته کانون نا امنی در منطقه شده اند. تا این حکام سر جای خود نشانده نشوند، امنیت به منطقه بر نمی گردد.
جمعی از فرماندهان ارشد ارتش در دوران دفاع مقدس در دیداری صمیمانه با دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت‌وگو کردند…
محسن رضایی
دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در پاسخ به پیشنهاد یکی از حاضران گفت: پیشنهاد خوبی است که همه کسانی که در جنگ حضور داشتند یک آرم دریافت کنند و روی لباس های خود با افتخار نصب کنند.
رضایی افزود: مناسب است این پیشنهاد مورد توجه مسئولان ذی‌ربط قرار گیرد، رزمندگان اسلام اهل نشان و امثال نشان نیستند، اما این آرم بیانگر آن است که برای عزت و سربلندی جنگیده‌اند و ان شاء الله با همین آرم به لقای خدا بروند.
فرمانده سپاه پاسداران در دوران دفاع مقدس با اشاره به اوضاع کشورهای منطقه از جمله سوریه، عراق و یمن گفت: من دهه آینده منطقه را پر آشوب و حادثه می‌بینم – یکی از دلایلی که از مقام معظم رهبری درخواست کردم که اجازه فرمایند تجاربم را به نسل های آینده منتقل کنم همین بود – ده سال آینده، بحرانی خواهد بود. می بینید که حکام متجاوز عربستان با رفتار جاهلی، با انواع بمب های ممنوعه به جان و مال مردم افتاده اند، اخیرا هم هواپیماهای آنها به اطراف سفارتخانه ما در صنعا راکت شلیک کرده اند. ما با هیچ کشور منطقه درگیر نشده ایم، چون جنگ طلب نیستیم. در حقیقت ما پرچم دار صلح و امنیت هستیم. دنبال صلح در خاورمیانه هستیم. ما اقتدار را برای حفظ امنیت منطقه می خواهیم ولی رژیم صهیونیستی و عربستان، طی سال گذشته کانون نا امنی در منطقه شده اند. تا این حکام سر جای خود نشانده نشوند، امنیت به منطقه بر نمی گردد.
دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام با اشاره به جایگاه ایران در منطقه گفت: ایران، اکنون در موقعیتی ایستاده است که شبیه به قله کوه است. اگر این قله حفظ شود، ما وارد تعاملات جهانی می شویم. تجربه دویست ساله ایران در دوران قاجار و پهلوی نشان می دهد که باید اقتدار پایدار داشته باشیم. همچنین دریافته ایم که با حفظ اقتدار می توانیم در عرصه دیپلماسی، قدرت چانه زنی در تعاملات را بالا ببریم. در چنین شرایطی ما یک طرف تصمیم‌گیری‌ها در منطقه خواهیم بود.
رضایی با اشاره به دانش تجربی فرماندهان جنگ به عنوان یک سرمایه عظیم برای کشور گفت: اگر این تجربه به نسل‌های جدید ارتش و سپاه منتقل شود، حس می کنیم که یک امانت و بار سنگین را تحویل نسل های بعد داده ایم. تربیت فرمانده و کادر از همین راه است که در کارگاه های آموزشی، رزمایش ها و سخنرانی ها بدست می آید.
استاد دانشگاه امام حسین (ع) گفت: یکی از اشکالاتی که در انتقال دانش تجربی وجود دارد، این است که بعضا افراد با تجربه، توان انتقال مباحث را در شکل نظام یافته و کلاسیک ندارند. تبدیل کردن یک یافته شخصی و درونی به یک فهم عمومی، سخت است اما راهی جز این نیست. خاطره گفتن خوب و لازم است اما باید برای تربیت فرماندهان جدید قدم های بیشتری برداشت. توان تصمیم گیری فرماندهان بالاتر از داشتن موشک و تجهیزات است. ارتش و سپاه پاسداران، فرزندان لایق و شایسته فراوانی دارند.
امیر دادبین، امیرمفید، امیر قویدل، امیر محتاج، امیر بقائی و امیر امیربیگی از جمله شرکت کنندگان در این دیدار بودند که مباحث و دیدگاه های خود را صمیمانه با رضایی در میان گذاشتند.