من با غزلی قانعم و با غزلی شاد
تا باد زدنـیـای شما قـسمـتم این باد

ویرانه نشینم من و بـیـت غـزلـم را 
هرگز نفروشم به دو صد خانه ی آباد

من حـسرت پـرواز ندارم به دل ، آری
در من قفسی هست که می خواهدم آزاد

ای بـال تخـیّـل ببر آنجا غزلم را
کـش مردم آزاد بگویند مریزاد

من شاعرم و روز و شبم فرق ندارد 
آرام چه جویی از این زاده ی اضداد؟

میخواهم از این پس همه از عشق بگویم
یک عمـر عبـث داد زدم بــر سر بـیداد

مگذار که دندان زدهی غم شود ای دوست 
این سیب که ناچـیده به دامـان تو افــتـاد

سنگین نمی‌شد اینهمه خواب ستمگران
گر می‌شد از شکستن دلها صدا بلند

هموار می‌شود به نظر بازکردنی
قصری که چون حباب شود از هوا بلند

رحمی به خاکساری ما هیچ‌کس نکرد
تا همچو گردباد نشد گرد ما بلند

از جوهری نگین به نگین دان شود سوار
از آشنا شود سخن آشنا بلند

فریاد می‌کند سخنان بلند ما
آواز ما اگر نشود از حیا بلند

از بس رمیده است ز همصحبتان دلم
بیرون روم ز خود، چو شد آواز پا بلند

بلبل به زیر بال خموشی کشید سر
صائب به گلشنی که شد آواز ما بلند

صائب تبریزی