لعن الله قاتلیک یا فاطمه الزهرا (سلام الله علیها)

ضمن عرض تسلیت ایام شهادت و سوگواری نور چشمان پیامبر، حضرت صدیقه طاهر(سلام الله علیها) به پیشگاه حضرت اباصالح المهدی(عجج الله تعال فرجه الشریف) و نائب بر حقش حضرت امام خامنه(مد ظله العالی) و همه شعیان و دوستاران آن حضرت و عرض عذر خواهی به دلیل کوتاهی که در بروز رسانی وبلاگ اتفاق افتاد، از این پس وبلاگ بصیرت شهید کار خود در راستای مقابل با تهاجم فرهنگی و زنده نگه داشتن یاد و خاطره شهدا را از پی خواهد گرفت، ان شاء الله. امید است شهدا ما را لایق بدانند و توفیق بدهند تا از آنها بخوانیم و بنوسیم.

ما منتظر نظرات و پیشنهادات شما و حتی خاظراتی که شما از شهدا دارید و میدانید که میتواند سازنده و موثر واقع شود هستیم.

ماه رمضان بود. غذایی را که برای افطار آورده بودند، برداشت وحرکت کرد. آن روزحقوق هم گرفته بود. وقتی به خانه ی یکی ار مستمندان رسید تمام حقوش را روی قابله ی غذا گذاشت. در زد. در باز شد مردی ظاهر شد. پول و غذا را به او داد و گفت: «تصور نکنی پول را بدن حساب  و کتاب به تو می دهم، فعلا به صورت قرض قبول کن هر وقت پول دار شدی پس بده.»

برای اینکه آن مرد خجالت نکشد این حرف را زد.

شب ها از گریه محمّد بیدار می شدم. وقتی علت این همه نماز و گریه را پرسیدم جواب داد که:

« مادر! قیامت بسیار هولناک است، ما باید آمده شویم.»

محمّد در جزیره ی مجنون با سه نفر از دوستانش به شهادت رسید، در حالی که چهل روز از شهادت برادرش – جواد –  می گذشت. در وصیت نامه اش که سه ساعت قبل از شهادتش نوشت، امضا کرد: شهید محمّد آهندوست

منبع: دست نیاز چشم امید

غربی‌ها با سه کلیدواژه‌ی آزادی، دموکراسی، و حقوق بشر افکار عمومی را اداره می‌کردند. شرقی‌ها با دو کلیدواژه‌ی مبارزه‌ی پرولتاریا با امپریالیسم و برابری. امام پنج کلیدواژه‌ی قرآنی را در مقابل آن پنج کلیدواژه قرار دادند.

 اصل «امامت‌محوری» مهم‌ترین کلیدواژه بود. سیستم امت-امامت حرف جهانشمول اسلامی بود که در عرصه‌ی سیاست احیا شد. ده سال هر کاری کردیم، یک رسانه‌ی غربی پیدا شود که بگوید «امام خمینی»، نشد! همه می‌گفتند «آیت‌الله خمینی».  سال 59 به یکی از اساتید یهودی آلمان گفتم «استاد! چرا رسانه‌های شما نمی‌گویند امام خمینی؟». خنده‌ای کرد و گفت:

پس از شهادت سرباز وظیفه عبیان، که رابطه ی عاطفی شدیدی بین او و سرهنگ بابایی بود. قرار بود مراسم دعای توسّلی در منزل شهید برگزار گردد. به همین خاطر من با تعدادی از پرسنل به همراه شهید بابایی  جهت شرکت در آن مراسم به منزل آن شهید رفتیم. پس از خواندن دعا، که بخشی از آن  نیز توسط شهید بابایی خوانده شد، آماده رفتن شدیم. پدر شهید برای مشایعت میهمانان  در جلوی در ایستاده بود. شهید بابایی با لباس ساده و به صورت ناشناس در آن مراسم حضور داشت، ولی گویا کسی او را به پدر شهید معرفی کرده بود.

به همین خاطر، هنگام خداحافظی با شهید بابایی، خم شد تا دست او را ببوسد. شهید بابایی می کشید تا دست خود را بکشد و مانع شود؛ ولی موفق نشد. او از این حرکت ناراحت شد. و بی درنگ به پای پدر شهید افتاد پای او را بوسید. پدر شهید خم شد و شانه های بابایی را بالا کشید و او را در آغوش گرفت. آنگاه هر دو شروع کردند به گریستن. دقایقی می گذشت و آنها همچنان در آغوش یکدیگر می گریستند.

ستوان اکبر صادقیان / پرواز تا بی نهایت

یخ تمام شده بود و تدارکات برای تهیه آن اقدامی نکرده بود. وقتی آمد توی تدارکات، دید که یک کلمن آب سرد توی تدارکات است ولی نیروهای گردان آب سرد ندارند. رو کرد به مسئول تدارکات و گفت: الآن تابستان است و بچه ها آب سرد ندارند، شما هم تا برای بچه ها یخ تهیه نکرده اید،

حق استفاده از این کلمن را ندارید.

بعد انگار پشیمان شده باشد گفت: 

نه... اصلا همین کلمن آب را هم بگذارید بیرون که بچه ها ازش استفاده کنند.

نام : حسین

نام خانوادگی: نادری

سال تولد: 1347

وضعیت تاهل : مجرد

محل تولد: سیرجان

آخرین مسئولیت: فرمانده گردان 416

تاریخ شهادت: مردادماه1367 شلمچه

منبع: کتاب برای یاد آوری

چشمهایش از شادی میدرخشید.

دستم را میان دستانش گرفت و گفت: دیشب خواب امام حسین (علیه السلام) را دیدم که سوار بر مرکب به طرف مهران میآمد. وقتی به مقرّمان رسیدند پیاده شد و بازوی بچه های گردان را بوسید. یک دفعه بین بچه ها غوغایی شد. در آن لحظه آقا به طرفم آمد و مرا در آغوش گرفت و این بازویم را بوسید. سپس دست مبارکش را به طرف من آورد و مهری را در دستم قرار داد و فرمود: «محسن جان، به پاداش شرکت در آزادی مهران این تربت را به تو میدهم». خواب محسن عاشوری پس از گذشت ساعتی از عملیات تعبیر شد. بالای سرش رفتم، دیگر آرام گرفته بود. با صورتم دستش را لمس کردم. لباس او غرق خون بود.

با نگاهم زخمهایش را جستجو کردم. به بازویش که رسیدم مبهوت ماندم. ترکش به بازویش خورده بود و از آنجا به قلبش. همان بازویی که امام حسین (علیه السلام) با بوسه ای متبرّک کرده بود.

            شهدا در قهقه مستانه عند ربهم یرزقوند...

از اولش هم آر، پی، جی، زن بود. به قدری در شکار تانک ماهر بود یک تنه با یک کیسه گلولۀ آر، پی، جی. می توانست جلوی یک لشکر تانک را بگیرد. شش ماه قبل، وقتی خبر فوت پدرش را به او دادند، متأثر در گوشه ای نشست، امّا مردانه به خود مسلط شد و خم به امرو نیاورد. تمام این مدت را در جبهه بود و دلاورانه جنگیده بود و یک بار هم صدای به آهی، ناله ای، اندوهی برای پدر از دست رفته اش برناخست. فقط اگر گاهی بیاد پدرش می افتاد، می گفت:« رحمت خدا بر او؛ راحت شد»، یکبار یکی از همسنگرانش به شوخی پرسید:«از چی راحت شد؟» او بلافاصله گفت:«الحمد الله روی نحس تو را ندیده، مُرد و راحت شد»، و صدای خندی بچه ها در سنگر پر شد.

یک روز قبل از اینکه عملیات شروع شود، به من گفت:«دیشب خواب پدرم را دیدم.» با تعجب نگاهش کردم. -او معمولا اهل این حرفاها نبود- گفتم:« انشاء الله خیر است». نقل کرد:« خواب دیدم پدرم به من گفت:" پسرم شش ماه است که ما هم دیگر را ندیده ایم"و در همان حالی که پدرم این حرف ها را میزد، کبوتری آمد و بالای سرم چند بار چرخید و سپس مرا با خودش به آسمان ها برد.» به شوخ گفتم:«خوابت بوی الرحمن می دهد؛ بهتر است در این عملیات شرکت نکنی با این خوابی که تو دیدی، فکر میکنم به شهادت نزدیک شده ای و به زودی حلوایت را خواهیم خورد.» با تعجب و خشم به من نگریست و گفت:«در عملیات شرکت نکنم!؟ پس برای چه آمده ام؟ آمده ام تفریح و خوش گذرانی، یا دفاع از سلام؟»

او در عملیات شرکت کرد و شجاعانه پنج تانک دشمن را منهدم کرد، و هنگام که برای شکار تانک ششم بر فراز خاکریز رفتم گلوله ی سیمنوف دشمن بر جان او نشست و این بار فرشتگان الهی او را به آسمان بردند.

   تولد: 1337/1/1

شهات: 1365/11/16

یک بار آمد در مغاز و گفت: امروز میخوام درست و حسابی ازت کار بکشم، سید.

فکر کردم شبیه همان کارهای قبل است. با خنده گفتم: ما که تا حالا پا بودیم امروزش هم پا هستیم.

لبخندی زد و گفت: مشکل بتونی امروز بتونی بند بیاری.

مطمئن گفتم: امتحانش مجانیه.

گفت: پس یکدست لباس کهنه بردار که راه بیفتیم.

کار خودش بنای بود حدس زدم مراهم میخواهد ببرد بنایی. به هر حال یکدست لباس کهنه بداشتم . در مغاز را بستم و همراش راه افتادم.

                                   عکس زنده و سخنگو که معنویت و جاودانگی را

                                               در باطن خود به ودیعت داشت

دانلود با لینک مستقیم

شهادت میدهم و پسندیده ام خدا را به پروردگاری و اسلام را برای دینداری و محمد ( ص ) را به پیغمبری و علی (ع) را به امامت و حسن (ع) و حسین (ع) علی (ع) و محمد (ص)وجعفر (ع) و موسی (ع) و محمد (ع) و علی (ع) و حسن (ع) و قائم آل محمد مهدی موعود (عج) را امام و پیشوایان بر حق و رهبران اسلام بعد از پیغمبر (ص) از دشمنانش بیزارم و دوستانشان را دوست دارم .

اولین وصیت من به شما راجع به نماز است چیزی را که فردای قیامت به آن رسیدگی می کنند نماز است پس سعی کنید در حد توانتان نمازهایتان را سر وقت بخوانید و قبل از شروع نماز از

 وقتی اسیر شدیم از همه رسانه ها آمده بودند برای مصاحبه و در واقع مانور قدرت و استفاده تبلیغاتی روی اسرای عملیات بود. نوبت یکی از بچه های زرنگ گردان شد. با آب و تاب تمام و قدری ملاطفت تصنعی شروع کردند به سوال کردن.

یکی از مأموران پرسید:

- پسر جان اسمت چیه؟

- عباس.

- اهل کجا هستی؟

- بندرعباس.

- اسم پدرت چیه؟

- به او می گویند حاج عباس!

گویی که طرف بویی از قضیه برده بود پرسید:

- کجا اسیر شدی؟

- دشت عباس!

افسر عراقی که اطمینان پیدا کرده بود طرف دستش انداخته و نمی خواهد حرف بزند به ساق پای او زد و گفت:

- دروغ میگی!

و او که خودش را به موش مردگی زده بود با تظاهر به گریه کردن گفت:

- نه به حضرت عباس!

شهید محمد جهان آرا در روز 9 شهریور ماه سال 1333 در خرمشهر بدنیا آمد. سیزده ساله بود که پایش به فعالیتهای دینی مساجد و هیأت های مذهبی باز شد. در کلاس‌های آموزش و تفسیر قرآن شرکت می‌کرد و عضو ثابت جلسات هفتگی هیأت های مذهبی بود. او در همین سال‌ ها با یک گروه مبارز مخفی به نام «حزب‌الله» خرمشهر» آشنا شد. دو سال بعد یعنی در 1351 گروه حزب‌الله توسط عوامل ساواک شناسایی شد و تمام اعضایش از جمله محمد دستگیر و زندانی شدند. او به خاطر سن کمش به یک سال زندان محکوم شد.

نیمه های شب، یا شاید هم نزدیک اذان صبح بود که از طرف مواضع دشمن، سر و صدا ی انفجار و تیراندازی بلند شد. با خودم گفتم حتماً باقری و خاکسار لو رفتن! وقتی کسی برای شناسایی می رفت، باید در کمال استتار می رفت، و باید تا جایی که جا داشت، از ایجاد درگیری دوری می کرد؛ این بود که از برگشتتن آنها ناامید شدیم. اما هنوز هوا روشن نشده بود، دیدم برگشتند، آن هم در کمال صحت و سلامت!

ماجرا را باقری این طوری تعریف کرد: الحمدلله بدون دردسر، بین عراقی ها نفوذ کردیم. خوب که این طرف و آن طرف را گشتیم و شناسایی کردیم، خاکسار از من جدا شد. چند دقیقه بعد برگشت و گفت: آسایشگاه عراقیا رو پیدا کردم.

به خاکسار گفتم: حالا که تا این جا اومدیم، بد نیست یک احوالی هم از این نامردا بپرسیم!

با تعجب گفت: چه کار کنیم؟

به چند تا نارنجکی که به فانسقه ام بسته بودم، اشاره کردم. چون کار شناسایی تقریباً تمام شده بود، دوتایی به این نتیجه رسیدم که آسایشگاه را با نارنجک منفجر کنیم و بعدش هم بزنیم به چاک. نفری دو تا نارنجک آماده کردیم. ضامن ها را کشیدم و در یک آن، با هم پرتشان کردیم داخل آسایشگاه و پا گذاشتیم به فرار. همین که اولین نارنجک عمل کرد، از صدایی که شنیدیم، کم مانده بود بر جا میخکوب شوم!

حرف های باقری به اینجا که رسید، رو کرد به من وپرسید: فکر می کنی صدای چی شنیدیم؟

خندیدم و گفتم: حتماً صدای ناله و فریاد بعثی ها رو شنیدین.

خنده خنده گفت: حدست درسته، ولی با یک دنیا تفاوت!

آسایشگاهی را که آنها می گفتند، در واقع یک طویله بوده؛ چند گاو بخت برگشته، تاوان ظلم بعثی ها را پس داده بودند! البته به قول یکی از بزرگان: « گاو پیش آنها افلاطون بود».

به نقل از سردار محمد حسین سطلانی

منبع: جای خالی خاکریز، مصاحبه و تألیف: سعید عاکف