پرستار نگاهی به صورت رنگ پریده و لب های ترک برداشته ی حاج احمد  و بعد به پای زخمی

اش انداخت و گفت:

- برادر! اجازه بدین داروی بی هوشی تزریق کنم، این طوری کمتر درد می کشید .

حاج احمد بی معطلی گفت:

- نه خواهر ! بی هوشم نکن! دارو تو نگه دار برای اونایی که زخم های عمیق تری دارند.

پرستار با ناراحتی گفت:

- عمیق تر؟ ترکش به این بزرگی توی گوشت رون شما فرو رفته ، درد این جراحی فیل رو از پا در

میاره !

حاجی خودش را از تخت پایین کشید و گفت:

- اصلا من احتیاج به درمان ندارم، بر می گردم خط.

پرستار دنبال حاجی دوید و گفت:

- صبر کنین! منو ببخشین. و سریعا پزشک جراح را در چادر حاضر کرد.

غلغله ای به پا شده بود هر کس می خواست یک جوری حاج احمد را نگه دارد. پزشک جراح

خواهش کرد:

- اجازه بدین همین جا هر کاری از دستمون بر میاد انجام بدیم ، با این وضع دووم نمیارین. خلاصه

حاجی راضی شد و برگشت روی تخت. دکتر ها هم مشغول جراحی شدند و با چاقوی تیز، ران

پای حاجی شکافته شد. حاج احمد چشم هایش را بست و دندان هایش را روی هم فشار      

می داد. او با سر سختی عجیبی درد را شرمنده ی خود کرد و بر آن فائق آمد.

بعد ها خود حاج احمد علت این مقاومت را اینگونه بیان می کند:

ترسیدم که اگه بی هوشم کنن، در حالت بی هوشی مسائل محرمانه ی نظامی از

دهنم خارج شه و به این طریق به عملیات ضربه بزنم.

منبع :

صالحین دانشجویی شهیدحیدری