و باز هم زنی زاده ی درد...
زن بودن مثل ققنوس بودن است!
هی آتش می گیری وباز ناامید نمی شوی
و از خاکسترت زن متولد می شود!!
زن قداست دارد...
برای با او بودن باید مرد بود!
نه نر...
فعلا خداحافظ
خودا
مندالیک له بابی پرسی :
خودا کیه؟
بابی وتی : خوا شوینی نیه ،
که سی نیه ، له هیچ شوینیک دیار نیه ،
منداله که توزیک بیری کرده و وتی :
مه گه ر خودایش کورده ؟!!
بو؟
ئیتر نه زمانم دیته گو
نه بیده نگیم که س ده ورووژینی
گیانی زامداری سه ر لیشیواوم
ناسره وی له هیچ شوینی
رووباری سووری پینووسم
ده فته ره که م ده خنکینی و
ته نیاییه که م ده لاوینی
ئیمه جگه له گریان و ئازار
چمان نووسی؟
جگه له کوته ل و چه مه ری
چ ئاوازیکمان چری؟
بو هه رگیز گولی بزه یکمان له قژی نیشتمان نه دا؟
بو...
"سحرمصطفایی"
نه وروزی کوردی
موژده بیت که هات کوتایی زستان
ژیاوه دیسان خاکی نیشتمان
به هار هاته وه بو ژینی تازه
ئیوه ش بگورن ژیانی خوتان
نه وروز هاته وه نه وروزی کوردی
پیروز بی له وه ی ژیا به مه ردی
نه وروز پیروزه له کوردستانم
له خاک و ئاو و له دار و به ردی
یک وقت می بینید
یک وقت می بینید که هیچ چیز جای یک "چیز" به خصوص
را نمیگیرد. چیزی که اصلا نمی توان توضیحش را داد.
یعنی توضیح دادنی نیست و اگر یک وقت از همین آدم های
فضول پیرامونی از شما بپرسند: " تو به گمانم یه چیزیت
می شود؟"
میدانید ، خیلی سخت میتوان پاسخ طرف را داد. معمولا
این جور وقت ها می گوییم: " نه... چیزی نیست. " ...
{ از متن کتاب یک وقت می بیند. مجموعه داستان سه اپیزدیک
از محمد رضا کلهر " انسان بزرگ یوتوپیایی "
برای خرید و آشنایی بیشتر به وبلاگ یوتوپی من در قسمت
لینک هام " یوتوپی یک مرد بزرگ " مراجعه کنید.}
هـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــیـــچ
خواستم بگم خیلی دوستتون دارم
و دیگر هیچ...
سنه شاره که م
سنه شاره که م ، شاری شیرینم
بیشکه ی له دایک بوون هه لورگ ژینم
سنه ی قاره مان ، سنه ی هه لوخان
سنه ی مه ستووره ی شاعیر کوردستان
جیگه ی په روه رش جوانگه ل ده لیر
مه حکه م وه ک شاهو شوجاع وینه ی شیر
ته کیه گای گه لم ، مه نزل ئه جدادم
ئه ر تو ئاباد بی منیش دلشادم
خوشه ویستی تو سنه ئایینم
من چاوم بو چه س توی پی نه بینم
هاوشاری ئازیز هه ی مه ردم سنه
ئه مه به سه ر هات شار ئیوه و منه
بو ئه مه خاس تر شه رح و به یان که م
باسی گوزه شته ی شاره که مان که م
کلاش هه ل ئه کیشم ، گوچان هه ل ئه گرم
ئه که فمه ریگه به رله وه بمرم
رووه و حاجی ئاوا ده شت ئه گرمه به ر
ئه روم به ره و ژوور به ره و ئاویه ر
بانگ ئه واز ئه که م له ده شت و له ده ر
ده نگم ده نگ باته و له کیف و که مه ر
ئه های ئاویه ر ئه وه من هاتم
ده س په روه رده که ی ئاو و هه واتم
له پیچ پیچ ریگه ی کوچک کیشه کان
به هه لک هه لک خوم ئه کیشمه بان
له سه ر قوله که ت وچانی ئه گرم
ئارق سه ر و چاو به شه مال ئه سرم
ئه چمه ناو خه یال تا دا ئه نیشم
به یاد گوزه شته ت ئاخ هه له کیشم
بموه خشه ئه وه ل سلامم نه کرد
ئاویه ر خه فه ت له بیریمیه و برد
جا ئیسه سلام ئاویه ر گه وره
ره فیقی قه دیم نه هه ین ئه م ده وره
سنه ،
وه ختی گوزه شته ت تیرمه وه بیرم
به حالی زارت تیرتیر ئه گیرم...!
ئازادی
ژووریک داوای ده فته ریکی کرد
ده فته ره که داوای قه له میکی کرد
قه له مه که داوای ده ست و پینجه یکی کرد
ده ست و پینجه که داوای ئازادی کرد
شعر
منجمد
نا پیدا
آنقدر در خودم فرو مرده ام
که بوسه هایت
در سیاه چال های گونه ام
چون مرگ پوسیده اند
تو التیام نبودی
وسعت زخم هایم فرای مرهم تو بود
در اشک هایت یخ میبندم و تو در
پینه ی دستهایم گم میشوی
نه ،
تو نمیدانی
در زخم کدام سینه به گورم سپرده اند.
" بهمن مهرابی "
اینجا ایران است
این جا ایران است
حوا بودن تاوان سنگینی دارد
در این سرزمین هیچ کوچه ای بنام هیچ زنی نیست و هیچ خیابانی...
بن بست ها فقط زن ها را می شناسد...
در این سرزمین سهم زن ها از رودخانه ها تنها پل هایی ست
که پشت سر آنها خراب می شود
آری اینجا ایران است
حوا بودن.............
فقط یک قدم به جلو برداریم
بیایید هر کداممان در هرجایی که قرار گرفته ایم
فقط یک قدم به جلو برداریم تا سرزمینی ناب ساخته شود.
داستانی از ابوالسعید ابوالخیر
در ادامه مطلب
نیشتمانم
ئه ی وه ته ن گه ر تو نه بی تاجی شاهیم بوچیه
کوردستان من به بی تو ته یریکم بی ئاسمان
سنه م قه ت ناهیلم تو له من که ن داله کان
ئه ت پاریزم نیشتمانم