بسم الله الرحمن الرحیم

دختر قوی ای نبود که بتواند تحمل کند،  همه اش گریه میکرد...گآهی هم گریه هآ در وجودش می ریخت ، هیچکس دلش برایش نمیسوخت ، وقتی یکهویی فهمید پدرش رفته زیر بار قرض و بدهکار چند نفر شده...  دل کسی نسوخته بود که ته ته حسابش فقط بیست و سه تومن مانده!  فقط حرف بود .. اما حرف عمل که میشد همه چشم هآیشان به جیب دیگری بود .. شاید دل کسی نسوخته باشد .. وقتی پدرش  توی جمع ضایع شده بود، وقتی نمیتونستن پدرو مادرش کاری کنن .. پدر او بی نظیر بود یک مرد رو رآست با خدآ شاید .. پس هیچ حیله و کلکی نداشت .. و او بی شک مظلوم ترین بود ..  دخترک نحیفی که همه اش گریه میکرد... آخر دل کی برایش می سوخت ؟ وقتی که اولین بچه بود .. و از دستش هیچ کاری بر نمی آمد ...  وقتی که تمآم روز در خودش بود و غمش در دروون غوغا .. دل کی می سوزد آخر؟  ، وقتی که بهترین جآی تحصیل قبول شد امآ بنا به مشکلآت نشد به بهترین نحو تدریس شود .. چه کسی غمخوآر دخترک بود ؟ ، وقتی نشد از قفس بد بختی نجآت پیدا کند .. و کسی کمک نکرد حتی خدا .. چی  چه کسی دلش سوخت ؟ ..خنده ام میگیرد از این بازی ...  وقتی که نوشت آرزویش این است که برود در آغوشی سفت...  و ببارد سخت... دل کودوم آدمی سوخت ؟  همان شبی که هیچکس نتوانسته بود آرامش کند، همان شبی که به هر کس رو زده بود :" شانه ای صبور لطفا؟! " هیچکس شاخه ی انگشتانش را لای موهای پریشان دخترک فرو نبرده بود که سر پر دردش را آرام کند...  وقتی همه انگشت اشاره به سمتش دراز کردند و مقصرش خواندند دلم برایش سوخته بود... وقتی کسی رآ نداشت که کمکش کند و نگذارد اشتباهی کند و یآ امیدش دهد .. جر خودش و دردهآیش .. هیچکس دلش نسوخت ..   وقتی از عشق نوشته بود میتوانستم از میان کلماتش بوته های گل رز سرخ را ببینم و پیچکها و پروانه ها را...  و نم اشکی که پشت مروآرید هایش افتاده بود... چه کسی بود  پاک بود...  دلش صاف بود...  چشمش جویباری زلال...  دخترک نحیفی که همه اش گریه میکرد...  و مثل من،  دقیقا مثل من تمام شبهای زندگی اش را از خواب میپرید نفسش میگرفت قلبش تند میزد میترسید گریه میکرد و دوباره میخوابید... ضعیف بود نمیتوانست تحمل کند...  دلش تنگ و کوچک و بسیار بندزده بود و هر شب گریه میکرد... آنقدر که تمام میشد و دوباره انگار که از سینه ی خورشید زاده شود هر صبح تولد تنهای غمگینش را جشن میگرفت... دیشب اما........  دخترک پروانه شد....  از بس که تنهایی عاشق بود...  و چقدر غریب بود آن دخترک ِ بیچاره