بسم رب شهدا و الصدیقین

دردهایی که دردتربودند

یاد شب های خون وخمپاره
جاده و چند ساک آواره…
چند تا کوله پشتی خاکی
چند پوتین پاره و شاکی
یاد گردان وعشق بازی ها
یاد سربند های یازهرا
بچه ها صف کشیده بودندو….
از زمین دل بریده بودند و…
شیر مردان جبهه ها بودند
مثل عباس کربلا بودند
چشم هایی که شکل باران بود
هرچه بود از تبار ایمان بود
رودها در رکابشان کوچک
ابرها آسمانشان کوچک
یاد فریاد یا علی اکبر
یاد آغوش واشک هم سنگر
جاده سجاده ی عبادت بود
روزها جاده ی عبادت بود
سوی میدان جنگ میرفتند
دست در دست مرگ میرفتند
درد هایی که دردتر بودند
مرد هایی که مردتر بودند
فصل فصل وداع آخر بود
فصل گلهای سرخ پرپر بود
روی بال فرشته ها رفتند
سوی مهمانی خدا رفتند
حال ما مانده ایم وآهن ودود
غصه ی قصه های تار وکبود
قصه شهر کوچه های سیاه
آدمکهای پانتومیم گناه
رونق چلچراغ بی معنا
حرمت هرچه باغ بی معنا
فارغ از هرچه عاقبت شده ایم
ما مدبران مصلحت شده ایم.
رودها تا ابد پریشانند
ابرها تا همیشه گریانند

شعر از شبنم فرضی زاده

اللهم ارزقنا شهادت شهادت شهادت..و بازهم شهادت

شاها نظری کن دل مسکین گدا را 

بگذار به چشمان ترم ، آن کف پا را 

از بهر ظهور تو دعا می کنم هر شب 

یک بار اجابت بنما خواهش ما را 

ای خاک درت تاج سرم مهدی زهرا 

نومید مکن از درت این بی سر و پا را

انتظار را باید از مادر شهید گمنام پرسید
ما چه میدانیم دلتنگی غروب جمعه را ؟

التماس دعای فراوان دارم دوستان..

امـام آمـد و چون خون در رگ هایمان جاری شد.

امـام آمـد و به سان نور، شب تارمان را روشنایی داد.

 امـام آمد و چـون روح به کالبد مرده مان، حیاتی دوبـاره بخشید.

امام آمد و زمستانمان را بهــاری جـاودانه کرد.

امـام آمد و فــجــر آورد و در دسـتان پر نـورش،

»استقلال ، آزادی و جمهوری اسلامی «

را به ارمغان آورد.

دلم گفت بگویم بنویسم

که چرا عشق به انسان نرسیده است

چرا آب به گلدان نرسیده است

چرا لحظه باران نرسیده است

به هر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است

به ایمان نرسیده است

و هنوزم که هنوز است غم عشق به پایان نرسیده است

بگو حافظ دلخسته ز شیراز بیاید بنویسد

که هنوزم که هنوز است

چرا یوسف گم گشته کنعان نرسیده است

چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است

دل عشق ترک خورد گل زخم نمک خورد

زمین مرد زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه فقط برد

زمین مرد خداوند گواه است

دل چشم به راه است

که در حصرت یک پلک نگاه است

ولی حیف نصیبم فقط آه است

تویی آئینه روی من بی چاره سیاه است

و جا دارد از این شرم بمیرم که بمیرم