هم نفس باد شدم که ازاین خاک بگریزم

رو به آسمانی که ستاره هایش زیباست

آنجا باغی باشد که خونه لیلی بناست

نه این زمین که خیمه مجنون برپاست

باهر  هنر و زبانی که گفتم کارگر نشد

 بگریزم ز دوست داشتن که بی معناست

منظورم تویی که بارها حرف دل راندم برات

گفتی آه و ناله نکن که زاینها دلم در جفاست

وقتی با شهاب فنا از جلویت رد شدم

 پشیمان اگرشدی نگو خطااز ماست