بـــــرای بعضی درد ها

نه می تــــوان گریه کرد ...

نه می تــــوان فریاد زد ...

بــــرای بعضی از دردها...

فقط مــــی تــــــــــوان

نگاه کـــــــرد و شکست

یکــــــــــ بار که تنــــــــــها بمانی

"دِلـــــــــــــــــــــــــــم"

بــاران می خواهــــد..........

بــارانی آرام….....

امـــــــــــــااااااا......

طـولانــــــــــــی.......

تا دسـت در دسـتِ قطــــره هـایش......

و پـا به پـایِ نمنــــــاکـی اش......

تمــــام کـوچــه بــاغ ها را......

با پـــاهایی بِرَهنــــــــــه قــدم زنــــم.......

مــن بُغـــــــــــض کنــم......

آسمــــــان ببـــارد.......

آسمـــــــان بُغــــــــــــــض کنــد.......

مـــن اشکــــــــ بریــزم......

آنگـاه هـــــــر دو آرام شَویــــــــــــــــم.........

من چند سال پیش دیوانه وار عاشق شدم، وقتی که فقط ده سال داشتم، عاشق یه دختر لاغر و قدبلند که عینک ته استکانی میزد و پانزده سال از خودم بزرگتر بود.

اون هر روز به خونه پیرزن همسایه میومد تا پیانو یاد بگیره، از قضا زنگ خونه پیرزن خراب بود و معشوقه دوران کودکی من زنگ خونه مارو میزد، منم هر روز با یه دست لباس اتو کشیده میرفتم پایین و درو واسش باز میکردم، اونم
میگفت: ممنون عزیزم. لعنتی چقدر تو دل برو میگفت عزیزم!

 پیرزن همسایه چندماهی داشت آهنگ « دریاچه قو» چایکوفسکی رو بهش یاد میداد خوشبختانه به اندازه کافی بی استعداد بود تا نتونه آهنگ رو بزنه، بهرحال تمرین رو بی استعدادیش چربید و داشت کم کم یاد میگرفت...
اما پشت دیوار، حال و روز من چندان تعریفی نداشت، چون میدونستم پیرزن همسایه فقط بلده همین آهنگ رو یاد بده و بعد از این کلاس تمام میشه...

واسه همین دست بکار شدم و یه روز با سادیسمی تمام یواشکی ده صفحه از نت های آهنگ رو کش رفتم و نت هارو جابجا کردم و دوباره سرجاش گذاشتم روز بعد و روزهای بعد دختره اومد و شروع کرد به نواختن دریاچه قو، شک ندارم کل قوهای دریاچه داشتن زار میزدن، پیرزن جیغ میکشید و روح چایکوفسکی هم توی گور می لرزیدتنها کسی که
لذت می برد من بودم، پیرزن چون هوش و حواس درست حسابی نداشت متوجه نشد.

همه چیز خوب بود هرروز صدای زنگ در و ممنون عزیزم های هرروز و صدای بد پیانو...
 تا اینکه یه روز پیرزن مُرد! فکرکنم دق کرد، بعد از اون دیگه اون دختررو ندیدم تا بیست سال بعد، فهمیدم توی شهر کنسرت تکنوازی پیانو گذاشته...

یه سبد گل گرفتم و رفتم کنسرتش اما دیگه لاغر نبود! عینکی هم نبود! تمام آهنگارو با تسلط کامل زد تا رسید به آهنگ آخر، دیدم همون برگه های نت تقلبی رو گذاشت روی پیانو، اینبار علاوه بر روح چایکوفسکی و روح پیرزنه، تن خودمم داشت میلرزید، دریاچه قو رو به مضحکی هرچه تمام اجرا کرد، وقتی تموم شد سالن رفت روی هوا از صدای تشویقها.

از جاش بلند شد تعظیم کرد و اسم آهنگ رو گفت اما اسم آهنگ دریاچه قو نبود...!
اسمش شده بود:« وقتی که یک پسر بچه عاشق می شود »

مــن یـکــــ دخـتــر چــادریـــم .

رفتی؟
به سلامت..!
من خدا نیستم که بگویم صدبار اگر توبه شکستی باز آی..
آنکه رفت به حرمت آنچه با خود برد حق بازگشت ندارد..
رفتنش مردانه نبود لااقل مرد باشد برنگردد..
خط زدن برمن پایان من نیست,بلکه آغاز بی لیاقتی توست..
همیشه بهترینها مال من بوده و هست..
اگر مال من نشدی قطعا بهترین نبودی و نیستی..
این تو نیستی که مرا فراموش کردی..
این منم که به یادم اجازه نمیدهم حتی از نزدیکی ذهن تو عبور کند..
صحبت از لیاقت است..

گفت دوستت دارم

آنقدر که نمی دانم

اعداد را در توان های بینهایت

جمع کنم

یا مربع دل را در انتها

ضرب کنم

آنقدر که در طول اعداد

راه میروم تا بیام

تا انتهای خمیازه استاد ریاضی

به واژه ای می رسم

بین اعداد و زندگی

بین عشق و تمنای پرستیدن

که مفهوم همه دوست داشتنهای

کودکی من است

هوارتا