كه سر داده است گلبانگ اجابت را خدا اینجا
به گوش جان توان بشنید لبیّك خداوندى
نكرده با لب خود آشنا حرف دعا اینجا
هزارن كاروان دل در اینجا مى كند منزل
اگر اهل دلى اى دل، بیا اینجا، بیا اینجا
دل دیوانه من همچو او گمكرده اى دارد
ز هر درد آشنا گیرد، سراغ آشنا اینجا
ز هر سو جلوه اى دل را به خود مشغول مى دارد
هزاران پرده مى بینند ارباب صفا اینجا
صداى پاى او در خاطر من نقش مى بندد
مگر مى آید آن آرام جانها از وفا اینجا؟
به بوى یوسف گمگشته مى آید،مشو غافل
توانى چنگ زد بر دامن خیرالنّسا اینجا
شكوه بارگاه حضرت معصومه را نازم
كه مى سایند سر بر درگه او اولیا اینجا
مشو از حرمت این بارگه غافل كه مهدى را
زیارت كرده اند اهل بصیرت بارها اینجا
حریمش را اگر دارالشّفا خوانند،جا دارد
كه مى بخشد خدا هر دردمندى را شفا اینجا
علاج درد بى درمان كند لطف عمیم او
نباید بر زبان آورد حرفى از دوا اینجا!
حدیث عشق با «پروانه» مى گوئى، نمى دانى
كه مى سوزد بسان شمع،از سر تا به پا اینجا