فرداشب که اومدیم، یه نامه داد به ما، من بردم خونه، نامه را که خوندم دیدم این همونیه که من در به در

دنبالش میگشتم.

فرداشب اومد گفت که: چی شد؟

گفتم: من نوکرتونم، من میخوام با شما یه چند دقیقه صحبت کنم.

وعده کردیم و گفت که: منو چجوری میبینید شما؟

گفتم من نه رمالم نه جادوگرم چی بگم؟

گفت: نه ظاهری...

 گفتم: بچه هیئتی

زد زیر گریه گفت: خاک تو سر من کنند، تو اگر بدونی من چه جنایاتی کردم، چه گناهایی کردم.

فقط خوب خوبه ای که میتونم بگم از گناهایی که کردم اینه که مادرمو چند بار کتک زدم، پدرمو زدم، دیگه

عرق و شراب و کارای دیگه شو، دیگه...

گفتم پس الآن اینجوری!!!!!

گفت حضرت زهرا دستمو ....

خیلی جالبه حتما کاملش رو بخونید در ادامه مطلب

شادی بعد از گل مهدی شریفی بازیکن سپاهان در

 مقابل الهلال عربستان و نشان دادن نام مبارک

 امام حسن مجتبی علیه السلام

 که باعث عصبانیت وهابی ها شده.

یا حبیب الباکین

گفت : در می زنند مهمان است

گفت: آیا صدای سلمان است؟

این صدا، نه صدای طوفان است

 مزن این خانه ی مسلمان است

مادرم رفت پشت در، اما

گفت:آرام ما خدا داریم

ما کجا کار با شما داریم

 و اگر روضه ای به پا داریم

پدرم رفته ما عزاداریم

پشت در سوخت بال و پر، اما

آسمان را به ریسمان بردند

آسمان را کشان کشان بردند

پیش چشمان دیگران بردند

مادرم داد زد بمان! بردند

بازوی مادرم سپر،اما

بین آن کوچه چند بار افتاد

اشک از چشم روزگار افتاد

پدرم در دلش شرار افتاد

تا نگاهش به ذوالفقار افتاد

گفت: یک روز یک نفر اما...

سیاست خارجه دولت یازدهم فقط لبخند است

تمام دستاوردهای ۸ سال قبل در حوزه هسته ای در مذاکرات اخیر تماما از بین رفت

اولین کاری که این دولت کرد جشنواره ضد صهیونیستی افق نو را تعطیل کرد

پس از پیروزی جنگ ۸ روزه غزه به من گفتند بیا در یک برنامه زنده تلویزیونی

 بگو ما بودیم که اسرائیل را زدیم

چون ایران نخواسته است حکومت سوریه هنوز سقوط نکرده است

ما برای انرژی هسته ای خون و شهید داده ایم

شعر بسیار زیبایی از دوست عزیزم (گمنام) 

در وصف امام خامنه ای با نام:

نامه هایی بر شانه ی باد 

دلم در کودکی از تو خبر داشت،

که دستت بر سر تب دار من بود،

و من لب تشنه ی آبی سلامت، 

نگاه مادرم،غمخوار من بود.

و مادر،با خدایش رازها کرد،

تو را در این میان،باب شفا کرد،

میان خواب من،دستی گشودی،

که قفل کهنه ی غم را رها کرد.

نمی دیدم تو را ، اما برایت،

همیشه در دلم، مهری به پا بود،

نگاهم کوچک و تار از حقیقت، 

ولی در پیش آن ، شوری به پا بود.

تو را در کوچه های تنگ کوفه،

به دنبال علی (علیه السلام) پیدا نمودم،

تو را در قامت عباس سالار،

علمدار امام (خمینی ره) معنا نمودم.

دو دست مهربان این زمانه، 

برایت نامه ای، از من فرستاد،

نهادی هدیه ها را در جوابش،

سپردی نامه را بر شانه ی باد.

اگر چه عطر فکر تو، در آنهاست،

ولی من ، نامه ها را قاب کردم،

نمایشگاه ذهنم ، پر ز نامه،

پر از نور خوش مهتاب کردم.

تو در عمق دلم، یک خانه داری،

به پهنای شکوه کهکشانها،

برایم کوهی از صبر و یقینی،

تو اقیانوس سبز آسمانها.

دلم امید دیدار تو دارد، 

که تو، بوی بهشت انتظاری،

در این دنیای خشک و ساکت و سرد،

برای منتقم (عجل الله تعالی) سرباز و یاری.

اگر چه چشم من لایق نباشد،

که روی، هم چو ماهت ، را ببیند، 

دو خطی در فراقت می نویسم،

که درد دوریت، سکنی گزیند.

از این شعر سراسر عیب و اشکال،

نظر بر نیت و بی تابی ام کن،

جوابم را بده، حتی به رویا،

به یک لبخند خود ، دریایی ام کن.