کوچه تنهایی

دیــگـہ نـیــســتــم ...!

دل استــ دیگر خستــه میشود ...

بی حوصله میشــود ...

از روزگار از آدمـــــــها از خــودشـــــ

از این قابــها , از اثباتــ , از تـــــوضیــح

از کلماتــــی که رابـــطه ها را به گند میکشـــد

از اینـــ همه مهربانیــ کردن

و نا مهربانی دیدنــ , از ســـــــــــــنگ صبور بودن

و آخــــــــــــر هم مُهر ســـــنگ بودن خوردنـــــــ

از زهــــــر حرفـــ هایی که

تــــــا آخر عمـــــــر آدم را مـــــــی آزارد ...

خســــــــــــته ام ...

کـــــــــــــآش مـــیــشـد خـــــودمـــو یـــہ جـــــآیی جـــــآ بـــذارم...

و بـــرگـــردم بــبــیـنــم ...

دیــگـہ نـیــســتــم ...!

[ پنجشنبه 18 دی 1393 ] [ 10:58 ب.ظ ] [ كوه یخی ] [ نظرات() ]

تقدیم قلب صبورم :-)

این شعر وحشی بافقی از زیباترین شعراییه که به عمرم خوندم..... فقط کافیه یه بار تو عمرت دلت لرزیده باشه ... وقتی که با تمام وجود حسش کنی
درد داره
خنده داره
آه کشیدن داره
و ۳ بیت آخر.....۳ بیت آخر که یعنی تقدیس عشق....یعنی حکایت عمر آدمی و یک نفس و یک هم نفس ....
گاهی اوقات
مثل بارون امروز(24/07/1393)
دوست داری تنها، توی یه جای بکر و توی سکوت مطلق راه بری قدم زنان فقط صدای چیکه چیکه باران به گوشت برسه و اما خاطرات.... لحظه های ناب زندگی..... گذر تک تک خوبی ها....وای....
در اخر بگم که شاد و غمگین خواه ناخواه میگذره
چطور گذروندنش، مهمه ناشکریش نکردن مهمه،آ قوربونت برم خدا چقد هوای منو داری و داشتی
شکرت خدا
جز تو فریادرسی نیس، یا غیاث المـــستــغیثین

دوستان شرح پریشانی من گوش كنید
داستان غم پنهانی من گوش كنید
قصه بی سر و سامانی من گوش كنید
گفت و گوی من و حیرانی من گوش كنید
شرح این آتش جان سوز نگفتن تا كی؟
سوختم سوختم این راز نهفتن تا كی؟

روزگاری من و او ساكن كویی بودیم
ساكن كوی بت عربده جویی بودیم
عقل و دین باخته دیوانه رویی بودیم
بسته سلسله سلسله مویی بودیم
كس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود
یك گرفتار از این جمله كه هستند نبود

نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت
سنبل پر شكنش هیچ گرفتار نداشت
اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت
یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت
اول آنكس كه خریدار شدش من بودم
باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او
داد رسوایی من شهرت زیبایی او
بسكه دادم همه جا شرح دلارایی او
شهر پر گشت ز غوغای تماشایی او
این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد
كی سر برگ من بی سروسامان دارد

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر
كه دهم جای دگر دل به دل آرای دگر
چشم خود فرش كنم زیر كف پای دگر
بر كف پای دگر بوسه زنم جای دگر
بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود
من بر این هستم و البته چنین خواهد بود

پیش او یار نو و یار كهن هردو یكی ست
حرمت مدعی و حرمت من هردو یكی سی
قول زاغ و غزل مرغ چمن هردو یكی ست
نغمه بلبل و غوغای زغن هر دو یكی ست
این ندانسته كه قدر همه یكسان نبود
زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود

چون چنین است پی كار دگر باشم به
چند روزی پی دلدار دگر باشم به
عندلیب گل رخسار دگر باشم به
مرغ خوش نغمه گلزار دگر باشم به
نوگلی كو كه شوم بلبل دستان سازش
سازم از تازه جوانان چمن ممتازش

آن كه بر جانم از او دم به دم آزاری هست
میتوان یافت كه بر دل ز منش یاری هست
از من و بندگی من اگر اشعاری هست
بفروشد كه به هر گوشه خریداری هست
به وفاداری من نیست در این شهر كسی
بنده ای همچو مرا هست خریدار بسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است
راه صد بادیه درد بریدیم بس است
قدم از راه طلب باز كشیدیم بس است
اول و آخر این مرحله دیدیم بس است
بعد از این ما و سر كوی دل آرای دگر
با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر

تو مپندار كه مهر از دل محزون نرود
آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود
وین محبت به صد افسانه و افسون نرود
چه گمان غلط است این برود چون نرود
چند كس از تو و یاران تو آزرده شود
دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

ای پسر چند به كام دگرانت بینم
سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم
مایه عیش مدام دگرانت بینم
ساقی مجلس عام دگرانت بینم
تو چه دانی كه شدی یار چه بی باكی چند
چه هوسها كه ندارند هوسناكی چند

یار این طایفه خانه برانداز مباش
از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش
میشوی شهره به این فرقه هم آواز مباش
غافل از لعب حریفان دغل باز مباش
به كه مشغول به این شغل نسازی خود را
این نه كاری ست مبادا كه ببازی خود را

در كمین تو بسی عیب شماران هستند
سینه پر درد ز تو كینه گذاران هستند
داغ بر سینه ز تو سینه فكاران هستند
غرض اینست كه در قصد تو یاران هستند
باش مردانه كه ناگاه قفایی نخوری
واقف كشتی خود باش كه پایی نخوری

گرچه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت
وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت
شد دل آزرده و آزرده دل از كوی تو رفت
با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت
حاش لله كه وفای تو فراموش كند
سخن مصلحت آمیز كسان گوش كند