سلطان درد

از این همه دربه دری تو قلب من قیامته

چه فایده داره زندگی این انتهای طاقته

از این همه در به دری، دلم رسیده جون من

به داد من نمی رسه خدای آسمون من

دلم گرفت از آسمون هم از زمین، هم از زمون

تو زندگیم چقدر غمه دلم گرفته از همه

ای روزگار لعنتی تلخه بهت هر چی بگم

من به زمین و آسمون دست رفاقت نمی دم

سفر کردم که از عشقت جدا شم

دلم می خواست دگر عاشق نباشم

ولی عشقت تو قلبم مونده، ای وای

دل دیوونمو سوزونده ای دل

هنوزم عاشقم، دنیای دردم

مثل پروانه ها دورت می گردم

سفر کردم که از یادم بری، دیدم نمیشه

آخه عشق یه عاشق با ندیدن کم نمیشه

غم دور از تو موندن، یه بی بال و پرم کرد

نرفت از یاد من عشق، سفر عاشق ترم کرد

هموز پیش مرگتم من، بمیرم تا نمیری

خوشم با خاطراتم، اینو از من نگیری

دلم از ابر و بارون به جز اسم تو نشنید

تو مهتاب شبونه فقط چشمم تو رو دید

نشو با من غریبه مثل نا مهربونها

بلا گردون چشم هات زمین و آسمون ها

می خواهم برگردم اما می ترسم،

می ترسم، بگی حرفی ندارم

بگی عشقی نمونده، می ترسم بری تنهام بزاری

تو رو دیدم تو بارون، دل دریا تو بودی

تو موج سبز سبزه، تو صحرا تو بودی

مگه میشه ندیدت، تو مهتاب شبونه

مگه میشه نخوندت، تو شعر عاشقونه

نفسم بند نفسهای کسی هست که نیست...

بی گمان در دل من جای کسی هست که نیست...

غرق رویای خودش پشت همین پنجره ها...

شاعری محو تماشای کسی هست که نیست...

درخیالم وسط شعر، کسی هست که هست...

شعر آبستن رویای کسی هست که نیست...

کوچه در کوچه به دستان تو عادت می کرد...

شهری از خاطره منهای کسی هست که نیست...

مثل هر روز نشستم سر میزی که فقط...

عاشق که شدی در هیجانی -نگرانی!

عشق است تو هستی و جهانی نگرانی!

عاشق که شدی فرق ندارد که کجا -کی

یا اینکه برای چه کسانی نگرانی!

تا زمزمه زخمی یک برگ بیاید

بر بال نسیمش ننشانی نگرانی

در باغ اگر چهچهه چلچله ای هست

ان را به درختی نرسانی- نگرانی

تا خواب که اشفته شود از تب وتابش؟

این بار که افتاد به جانی نگرانی

عاشق که شدی - فرق ندارد که کجا ؟کی؟

تا صبح قیامت نگرانی......... نگرانی...

  ای پرنده ی مهاجر ، ای پر از شهوت رفتن

فاصله قد یه دنیاست ، بین دنیای تو و من

تو رفیق شاپرک ها ، من تو فکر گله امونم

تو پی عطر گل سرخ ، من حریص بوی نونم

دنیای تو بی نهایت ، همه جاش مهمونی نور

دنیای من یه کف دست ، رو سقف سرد یک گور

من دارم تو ادمک ها میمیرم ، تو برام از پری ها قصه میگی

من توی حیله ی وحشت میپوسم ، برام از خنده چرا قصه میگی

کوچه پس کوچه ی خاکی ، در و دیوار شکسته

آدمای روستایی ، با پاهایه پینه بسته

پیش تو یه عکس تازست ، واسه البوم قدیمی

یا شنیدن یه قصه ، از یه عاشق قدیمی

برای من زندگیمه ، پره وسوسه پره غم

یا مثل نفس کشیدن ، پر لذت دمادم

ای پرنده ی مهاجر، ای پر از شوق پریدن

خستگی کوله بار ، روی رخ بت تن من

مثل یک پلنگ زخمی ، پر وحشت نگاهم

میمیرم اما هنوزم دنبال یه جور پناهم

نباید مثل یه سایه ، زیر پاها زنده باشیم

مثل چتر خورشید باید ، روی برج دنیا باشیم

((پرنده مهاجر.داریوش))