کـــــلـــبــه ی غــــــَـــــمـــ ..

بـرخــی آدمـــا بــه یــک دلیــل ازمسیــــر زندگیمــــان می گــذرند بــه مـــا درســهایـــی بیـــامــوزنــــد کــــهـ اگــــــر مــی مـــانــدنـــد هـــرگـــز یــــاد نمیــگــرفتیــــم

           


  ^×

ڪـــــاش مـــטּ گاهـــﮯ مـــرב بـوבم  !!

میشـــב تنهایـــﮯامــ را به خــــــیاباטּ بیاورمــ  ..

سیـــگارے בوב ڪــــنمــ و نــِگــــراטּ ِ  نــگاه هاے  مـــَرבم نباشــــمــ .. 

ڪــــاش مــــטּ گاهـــﮯ مـــرב  بـوבمــ !!

میشـــב شــاבے امـ را به ڪــــوچــﮧ ها بـریــزَمــ .. 

بــا صــِــבای بلنــــــב بـــخــَــــنــבمــ و هیـــچ ماشیــنـﮯ براے  سـَــوار ڪـــردَنــمــ ، تــُرمـــُــــز نـڪـنـב .. 

من و تو دوتا پرنده تو قفس زندونی بودیم
جای پَر زدن نداشتیم ولی آسمونی بودیم

ابر و بارونو میدیدم اما دنیامون قفس بود
چشم به دور دستا نداشتیم همینم واسه ما بس بود

اما یک روز اونایی که مارو با هم دوست نداشتن
تو رو پَر دادن جاتم یه دونه آینه گذاشتن

من خوش باور ساده فکر میکردم روبرومی
گاهی اشتباه میکردم من کدومم تو کدومی !

با تو زندگی میکردم قفس تنگ و سیاهُ
عشق تو از خاطرم برد عشق پر زدن تا ماهُ

اما یک روز باد وحشی رویاهامو با خودش برد
قفس افتاد و شکست و آینه افتاد و تَرَک خورد

تازه فهمیدم دروغ بود دنیایی که ساخته بودم
دردم از اینه عمری خودمو نشناخته بودم

تو تو آسمونا بودی با پرنده های آزاد
من تن خسته رو حتی یه دفعه یادت نیفتاد

حالا این قفس شکسته راه آسمونه شده باز
اما تو قفس نشستم دیگه یادم رفته پرواز