» تعداد مطالب :
» تعداد نویسندگان :
» آخرین بروز رسانی :
» بازدید امروز :
» بازدید دیروز :
» بازدید این ماه :
» بازدید ماه قبل :
» بازدید کل :
» آخرین بازدید :
نام: جعفر (به معنى نهر جارى پرفایده)
كنیه: ابو عبداللّه لقب: صادق
پدر: حضرت محمد بن على (ع)
مادر: معروف به ام فروه، دختر قاسم بن محمد بن ابى بكر
تاریخ ولادت: یكشنبه 17 ربیع الاول ، سال 83 هجرى
مكان ولادت: مدینه مدت عمر مبارک : 65 سال
علت شهادت: مسمومیت قاتل ملعون: منصور دوانیقى (خلیفه عباسى)
زمان شهادت: یكشنبه 25 شوال ، سال 148 هجرى
مدفن مطهر: قـبـر شریفش در قبرستان بقیع (واقع در مدینه منوره) در كنار قبر
پدر و جدّ و عمویش امام حسن مجتبى (علیه السلام) مى باشد.
زندگینامه امام جعفر صادق(ع)
امام جعفر صادق (ع) در پگاه روز جمعه یا دوشنبه هفدهم ربیع الأول سال 80
هجرى، معروف به سال قحطى، در مدینه دیده به جهان گشود. اما بنا به گفته شیخ
مفید و كلینى، ولادت آن حضرت در سال 83 هجرى اتفاق افتاده است. لیكن ابن
طلحه روایت نخست را صحیح تر میداند و ابن خشاب نیز در این باره گوید: چنان
كه ذراع براى ما نقل كرده، روایت نخست، سال 80 هجرى، صحیح است. وفات آن
امام (ع) در دوشنبه روزى از ماه شوال و بنا به نوشته مؤلف جنات الخلود در
25 شوال و به روایتى نیمه ماه رجب سال 148 هجرى روى داده است. با این حساب
مىتوان عمر آن حضرت را 68 یا 65 سال گفت كه از این مقدار 12 سال و چند
روزى و یا 15 سال با جدش امام زین العابدین (ع) معاصر بوده و 19سال با پدرش
و 34 سال پس از پدرش زیسته است كه همین مدت، دوران خلافت و امامت آن حضرت
به شمار میآید و نیز بقیه مدتى است كه سلطنت هشام بن عبد الملك، و خلافت
ولید بن یزید بن عبد الملك و یزید بن ولید عبد الملك، ملقب به ناقص،
ابراهیم بن ولید و مروان بن محمد ادامه داشته است.
كنیه مادر امام (ع) را ام فروه گفته اند. برخى نیز كنیه او را ام القاسم
نوشته و اسم او را قریبه یا فاطمه ذكر كرده اند. كنیه آن حضرت ابو عبد
الله بوده است و این كنیه از دیگر كنیه هاى وى معروفتر و مشهورتر است.
محمد بن طلحه گوید: برخى كنیه آن حضرت را ابو اسماعیل دانسته اند. ابن شهر
آشوب نیز در كتاب مناقب می گوید: آن حضرت مكنى به ابو عبد الله و ابو
اسماعیل و كنیه خاص وى ابو موسى بوده است.
لقب امام صادق (ع)
آن حضرت القاب چندى داشت كه مشهورترین آنها صادق، صابر، فاضل و طاهر بود.
از آنجا كه وى در بیان و گفتار راستگو بود، او را صادق خواندند.
فضایل امام جعفر صادق (ع)
مناقب آن حضرت بسیار است كه به اختصار از آنها یاد می كنیم. فضایل امام
صادق بیش از آن است كه بتوان ذكر كرد. جمله ای از مالك بن انس امام مشهور
اهل سنت است كه: «بهتر از جعفر بن محمد، هیچ چشمی ندیده، هیچ گوشی نشنیده و
در هیچ قلبی خطور نكرده است.» از ابوحنیفه نیز این جمله مشهور است كه گفت:
«ما رأیت افقه من جعفر بن محمد» یعنی: «از جعفر بن محمد، فقیه تر ندیدم.» و
اگر از زبان خود آن حضرت بشنویم ضریس می گوید: امام صادق در این آیة
شریفة: كل شیء هالك الا وجهه، یعنی: «هر چیز فانی است جز وجه خدای متعال،»
فرمود: «نحن الوجه الذی یوتی الله منهم» یعنی «ماییم آیینه ای كه خداوند از
آن آیینه شناخته می شود.» بنابراین امام صادق (ع) فرموده است او آیینه ذات
حق تعالی است.
شیخ مفید در ارشاد مىنویسد: علومى كه از آن حضرت نقل كرده اند به اندازه
اى است كه ره توشه كاروانیان شد و نامش در همه جا انتشار یافت. دانشمندان
در بین ائمه (ع) بیشترین نقل ها را از امام صادق روایت كرده اند. هیچ یك
از اهل آثار و راویان اخبار بدان اندازه كه از آن حضرت بهره برده اند از
دیگران سود نبرده اند. محدثان نام راویان موثق آن حضرت را جمع كرده اند
كه شماره آنها، با صرف نظر از اختلاف در عقیده و گفتار، به چهار هزار نفر
مىرسد.
بیشترین حجم روایات، احادیثی است كه از امام صادق (ع) نقل شده است، اهمیت
معارف منقول از جعفر بن محمد (ص) به میزانی است كه شیعه به ایشان منسوب شده
است: ”شیعه جعفری“. كمتر مسئله دینی (اْعم از اعتقادی، اخلاقی و فقهی)
بدون رجوع به قول امام صادق (ع) قابل حل است. كثرت روایات منقول از امام
صادق (ع) به دو دلیل است:
یكی اینكه از دیگر ائمه عمر بیشتری نصیب ایشان شد و ایشان با شصت و پنج سال
عمر شیخ الائمه محسوب می شود (148 – 83 هجری)، و دیگری كه به مراتب مهمتر
از اولی است، شرائط زمانی خاص حیات امام صادق (ع) است. دوران امامت امام
ششم مصادف با دوران ضعف مفرط امویان، انتقال قدرت از امویان به عباسیان و
آغاز خلافت عباسیان است. امام با حسن استفاده از این فترت و ضعف قدرت سیاسی
به بسط و اشاعه معارف دینی همت می گمارد. گسترش زائدالوصف سرزمین اسلامی و
مواجهه اسلام و تشیع با افكار، ادیان، مذاهب و عقاید گوناگون اقتضای جهادی
فرهنگی داشت و امام صادق (ع) به بهترین وجهی به تبیین، تقویت و تعمیق
“هویت مذهبی تشیع” پرداخت. از عصر جعفری است كه شیعه در عرصه های گوناگون
كلام، اخلاق، فقه، تفسیر و… صاحب هویت مستقل می شود. عظمت علمی امام صادق
(ع) در حدی است كه ائمه مذاهب دیگر اسلامی از قبیل ابوحنیفه و مالك خود را
نیازمند به استفاده از جلسه درس او می یابند. مناظرات عالمانه او با ارباب
دیگر ادیان و عقاید نشانی از سعه صدر و وسعت دانش امام است. اهمیت این جهاد
فرهنگی امام صادق (ع) كمتر از قیام خونین سید الشهداء (ع) نیست.
امام و فقه اسلامی
ـ فقه شیعه امامیه كه به فقه جعفری مشهور است منسوب به جعفر صادق (ع) است.
زیرا قسمت عمده احكام فقه اسلامی بر طبق مذهب شیعه امامیه از آن حضرت است و
آن اندازه كه از آن حضرت نقل شده است از هیچ یك از (ائمه) اهل بیت علیهم
السلام نقل نگردیده است. اصحاب حدیث اسامی راویان ثقه كه از او روایت كرده
اند به 4000 شخص بالغ دانسته اند.
ـ در نیمه اول قرن دوم هجری فقهای طراز اولی مانند ابوحنیفه و امام مالك بن
انس و اوزاعی و محدثان بزرگی مانند سفیان شوری و شعبه بن الحجاج و سلیمان
بن مهران اعمش ظهور كردند. در این دوره است كه فقه اسلامی به معنی امروزی
آن تولد یافته و روبه رشد نهاده است. و نیز آن دوره عصر شكوفایی حدیث و
ظهور مسائل و مباحث كلامی مهم در بصره و كوفه بوده است.
ـ حضرت صادق (ع) در این دوره در محیط مدینه كه محل ظهور تابعین ومحدثان و
راویان و فقهای بزرگ بوده، بزرگ شد، اما منبع علم او در فقه نه «تابعیان» و
نه «محدثان» و نه «فقها» ی آن عصر بودند بلكه او تنها از یك طریق كه اعلاء
و اوثق طرق بود نقل می كرد و آن همان از طریق پدرش امام محمد باقر (ع) و
او از پدرش علی بن الحسین (ع) و او از پدرش حسین بن علی (ع) و او از پدرش
علی بن ابیطالب (ع) و او هم از حضرت رسول (ص) بود و این ائمه بزرگوار در
مواردی كه روایتی از آباء طاهرین خود نداشته باشند خود منبع فیاض مستقیم
احكام الهی هستند.
مزار شریف امام صادق در بقیع
آثار امام صادق (ع):
غالب آثار امام (ع) به عادت معهود عصر، كتابت مستقیم خود ایشان نیست و
غالبا املای امام (ع) یا بازنوشت بعدی مجالس ایشان است. بعضی از آثار نیز
منصوب است و قطعی الصدور نیست.
1- از آثار مكتوب امام صادق (ع) رساله به عبدالله نجاشی (غیر از نجاشی
رجالی) است. نجاشی صاحب رجال معتقد است كه تنها تصنیفی كه امام به دست خود
نوشته اند همین اثر است.
2- رساله ای كه شیخ صدوق در خصال و به واسطه اعمش از حضرت روایت كرده است شامل مباحث فقه و كلام.
3- كتاب معروف به توحید مفضل، در مباحث خداشناسی و رد دهریه كه املاء امام (ع) و كتاب مفضل بن عمر جعفی است.
4- كتاب الاهلیلجه كه آن نیز روایت مفضل بن عمر است و همانند توحید مفضل در
خداشناسی و اثبات صانع است و تماما در بحارالانوار مندرج است.
5- مصباح الشریعه و مفتاح الحقیقه كه منسوب به امام صادق (ع) و بعضی از
محققان شیعه از جمله مجلسی، صاحب وسایل (حرعاملی) و صاحب ریاض العلما،
صدور آن را از ناحیه حضرت رد كرده اند.
6- رساله ای از امام (ع) خطاب به اصحاب كه كلینی در اول روضه كافی به سندش از اسماعیل بن جابر ابی عبدالله نقل كرده است.
7- رساله ای در باب غنائم و وجوب خمس كه در تحف العقول مندرج است.
8- بعضی رسائل كه جابربن حیان كوفی از امام (ع) نقل كرده است.
9- كلمات القصار كه بعدها به آن نثرالدرد نام داده اند كه تماما در تحف العقول آمده است.
10- چندین فقره از وصایای حضرت خطاب به فرزندش امام موسی كاظم (ع) سفیان
شوری، عبدالله بن جندب، ابی جعفر نعمان احول، عنوان بصری، که در حلیه
الاولیاء و تحف العقول ثبت گردیده است.
# همچنین ادعیه امام صادق (علیه السلام) (الصحیفة الصادقیة و الصادصیة
الجامعة): مجموعه ادعیه معتبره ای است که از دو امام بزرگوار پنجم و ششم
(علیهماالسلام) در کتب روایی شیعه وارد شده و دانشگاه امام صادق (ع) آن را
به مناسبت بیستمین سالگرد تأسیس دانشگاه همزمان با میلاد مسعود نبی اکرم
اسلام (ص) و امام جعفر صادق (ع) منتشر کرده است
