" به نام خدای حضرتِ موعود "
حتما یادتونه...
همیشه میگفتم من در طولِ سال، دو تا مناسبت رو خیلی دوست دارم: یکی لحظه ی تحویلِ سال، و اون یکی: نیمه ی شعبان...
فصلِ مشترکِ شون هم در شادی و بغضِ توامانِ شونه؛ که در عین حال که "عید" هستند و بسیار مبارک، ولی همیشه یه بُغضی رو مهمونِ گلوم میکنند که حال خوب کُنه.
و امسال چه غریبانه گذشت این هر دو مناسبت...؛
اما شُکر، همین که میدونیم شما هستید، شُکر.
همین که میدونیم سایه تون چقدر عظیمه، شُکر.
همین که میدونیم حواسِ تون به ما بی حواس ها هست، شُکر.
و اما من...
که خیلی بیشتر از اون وقت ها، محتاجِ نگاهِ گیراتون هستم و دعای خیرتون که یقین دارم مستجابه...؛
" یا اباصالح "، دلم برای تک تکِ ثانیه های نگاه به گنبدِ فیروزه ای تون تنگ شده؛ برای تک تکِ "تمنّای وصال" هایی که اینجا مینوشتم؛ اصلاً دلم برای خودم، برای شما، خیلی تنگ شده...
دعا کنید به حالِ ما و روزگارِ بُهت زده مون لطفاً.
آقاجان؛ میلادتون گُل بارون.
" الّلهمّ عجّل لولیکَ الفرَج "
توسط مـینا خـ | پنجشنبه 21 فروردین 1399 | ساعت 12:09 ق.ظ | بنویسید ()
" بسمِ اللهِ الرّحمنِ الرّحیم"
هرچند، سعی میکنم به روی خودم نیارم ولی،
کم کم دارم مطمئن میشم که افسردگی گرفتم...؛
*التماس دعا.
توسط مـینا خـ | سه شنبه 21 آبان 1398 | ساعت 01:43 ق.ظ | بنویسید ()
این مطلب رمزدار است، جهت مشاهده باید کلمه رمز این مطلب را وارد کنید.
توسط مـینا خـ | دوشنبه 29 مهر 1398 | ساعت 01:30 ق.ظ | بنویسید ()
"بسمِ اللهِ الرّحمنِ الرّحیم"
میدونم که دارم سرِ خودمو گرم میکنم؛
که اگه غیر از این بود، باید تخته میکردم درِ هرچی به اصطلاح نوشتن رو...؛
یه کانالِ تلگرام، یه پیجِ اینستاگرام و البته قبل از همه، این وبلاگ... گاهی به خودم میگم: که چی بشه؟! از احساساتت، دلِ تنگت، حال و احوالت، به کی میخوای بگی؟! اصلا کی حال و حوصله داره این روزها؟ که آدم ها روز به روز، بیشتر شبیه میشن به ربات هایی با برنامه های از پیش تعیین شده...؛
سر زدنِ شون به دنیای مجازی هم از سرِ عادته؛ انگشتِ اشاره شون ناخودآگاه، روی صفحه گوشی، از پایین به بالا سُر میخوره و قلبی رو لمس میکنه که...
به خدا که لمس کردنِ قلب ها این شکلی نیست...
که با یه اشاره سُرخ بشه و با یه اشاره سفید! که زنگی و رومی نداشته باشه براش و همه رو دَرهَم بریزه توو کیسه! و شاید حتی گرو کِشی کُنه که: اگه این، قلبِ منو لمس کرد، منم قلبش رو لمس میکنم!!!!
قبلنا این نبود روالِِ زندگی...؛
انقدر دَرهَم نبود همه چیز؛ سَوا کردنی بود؛ لمس کردنِ قلب ها آبکی نبود، پاک نمیشد اصلا!
که اگه قلبی میلرزید، راستکی آتیش میگرفت و سُرخ میشد؛ وقتی قلبی رو لمس میکرد، دیگه جاودانه می موند اثرِ انگشتش روی اون قلب...؛ انقدر که حتی اگه سالها میگذشت، اون قلب، اون دل، شعله داشت هنوز از اون آتیش...؛
آدم ها "گوش" بودند برای هم؛ دوستی ها حتی رنگِ دیگه ای داشت؛ و بودند کسانی که در وصفِ شون میشد گفت: " این آدما اصلا شبیهِ ت راه نِمیرن"...؛
این "که چی بشه؟"ی همیشگیِ پسِ ذهنم، خیلی وقت ها اذیتم میکنه؛ نمیدونم راست میگه یا نه! فقط:
میدونم که دارم سرِ خودمو گرم میکنم؛
که اگه غیر از این بود، باید تخته میکردم درِ هرچی به اصطلاح نوشتن رو...؛
توسط مـینا خـ | سه شنبه 2 مهر 1398 | ساعت 01:57 ق.ظ | بنویسید ()
"بسمِ اللهِ الرّحمنِ الرّحیم"
و امّا، هشتِ شهریور، هشت ساله شدی رواق جانَ م...
هم تو، هم سیاهِ ساده ی صبورم، که اون هم، هشت ساله، قدم به قدم، همراه و همگام بوده باهام.
هشتمِ شهریور، تولد/تولدهایی دارم خاموش و گمنام شاید؛
باشد که بپایَد...
خدا رو شکر برای بودن و داشتنِ تون.
توسط مـینا خـ | دوشنبه 11 شهریور 1398 | ساعت 01:17 ق.ظ | بنویسید ()
" بسمِ اللهِ الرّحمنِ الرّحیم"
وبلاگِ یه آدمِ ضعیفِ ذلیلِ حقیرِ مسکینِ مُستکین، خوندن داره؟!
نداره...؛
توسط مـینا خـ | چهارشنبه 23 مرداد 1398 | ساعت 12:13 ق.ظ | بنویسید ()
"بسمِ اللهِ الرّحمنِ الرّحیم"
وقتی یه چیزی فکرم رو درگیر بکنه، باید حتما به دادِش برسم...؛
نمیدونم خوبه یا بد، اما تو یه سری مسائل انقدر از خودم پشتکار! نشون میدم تا بالاخره به نتیجه برسم! (که کاش در همه زمینه ها همین طور بودم...؛)
الغرض، خواستم بگم من شما رو شناختم "مخاطب ِ" ناشناسی که برای دو پستِ قبلی، کامنت گذاشته بودی...
اول اینکه اصلا فکر نمیکردم "رواق" رو بخونی!
و بعد، باز هم ممنون از حضورت؛ ان شاءالله پاینده باشی و بهترین ها در انتظارت باشه.
توسط مـینا خـ | شنبه 19 مرداد 1398 | ساعت 08:36 ق.ظ | بنویسید ()
" بسمِ اللهِ الرّحمنِ الرّحیم "
سراغم را بگیر
که دلم برای شنیدنِ صدای تو،
و شنیدنِ اسمم از زبان تو،
تنگ شده؛
با من حرف بزن
از حالت،
از روزمرِگی هایت،
اصلا از خبرهایِ روز بگو
اما بگو،
اما باش،
که بدونِ تو،
چیزی شبیه زندگی
تویِ گلویم گیر می کند...
#نرگس صرافیان طوسی
توسط مـینا خـ | جمعه 11 مرداد 1398 | ساعت 04:22 ب.ظ | بنویسید ()
" بسمِ اللهِ الرّحمنِ الرّحیم "
اکثر وقت هایی که به خاطر ِ انجام ِ کارهام میام سرِ لپ تاپ، میدونم که به اینجا میرسم؛
یعنی در اصل، به شوق ِ همین کار، لپ تاپ و روشن میکنم؛ به شوق ِ اینکه آخر ِ شب بشه، من جی میلم رو باز کنم و بخونم...؛
با بعضی هاش بخندم، با بعضی هاش هنوز هم به فکر فرو برم، و با بعضی هاش، ببارم...؛
و هنوز و همچنان، "سلام ِ آخر" ِ احسان خواجه امیری بشه پس زمینه ی سناریوم؛ سناریویی که تنها بازیگرش، یه جفت چشمه که اون جمله ها هنوز هم براش تازه ست؛ یعنی نمیخواد که کهنه بشه؛ نمیخواد، که هنوز آخر ِ شب ها "فاللهُ خیرُ حافظاً" میخونه و فوت میکنه؛ نمیخواد، که هنوز خواب میبینه...؛
یه نوعی از "رفتن" و "نبودن" هست که خیلی سخته...
و اون: نبودن در عین ِ بودن ، و بودن در عین ِ نبودنه؛
البته که بستگی به آدم ها داره و میزان ِ دغدغه مندی شون؛ اما برای کسی مثل ِ من، اون "بودن" اگه بزرگ باشه، بزرگ باقی خواهد موند؛
و سختیش اونجاست که دل ِ تنگت هی میگیره و تو هیچ کاری نمیتونی براش بکنی...؛
نهایتش سر زدن به همین خطوطیه که باقی مونده..
انگار آن روزها، متولد ِ دنیای دیگری بودیم، وطن و شهر و دیاری دیگر....
این وطن مصر و عراق و شام نیست * این وطن شهری ست کان را نام نیست
* چون که گُل رفت و گلستان شد خراب، بوی گُل را از که جوییم؟ از گلاب...
** عنوان، عنوان ِ آخرین ایمیل َم است در جواب ِ (ایمیل آخرم)...؛
*** حتی برای نوشتن ِ چنین پستی که کلمات، خودشون میخوان رها بشن هم، ابا دارم انگار!
توسط مـینا خـ | یکشنبه 6 مرداد 1398 | ساعت 02:13 ق.ظ | بنویسید ()
" بسمِ اللهِ الرّحمنِ الرّحیم "
انقدر سوت و کور شده اینجا، که فکر کنم خیلی حرفا رو بتونم بنویسم؛ چون کسی نمیخونه!
مثلا بنویسم:
خوب نیست یه دختر، ۳۲ سالش بشه و همچنان، منزوی باشه؛
خوب نیست انقدر توی گذشته غرق باشه؛ چه گذشته دور، چه همین چند سال اخیر...
خوب نیست همیشه یه جوری خسته و بی حال باشه که انگار کوه کَنده!
خوب نیست که از سالهای جوونیش، که از قضا نصفش هم گذشته، انقدر استفاده نکنه اون طور که باید و شاید...
خوب نیست این که احساس میکنه پشتِ کارهاش، خبری از علاقه نیست؛ بلکه بیشتر جبره...
خوب نیست که انقدر احساسِ پیری میکنه...؛ البت که پُر بیراه هم نیست حسش! وقتی هرجا میره و هر کسی رو که میبینه، همه ازش کوچیکترن...
خوب نیست که گاهی فکر میکنه دوره ش گذشته دیگه...
خوب نیست که طبق عادتی مالوف و دیرینه، به دیگرانی فکر میکنه که قطعِ به یقین، بهش فکر نمی کنند...
خوب نیست که انقدر احساسِ ضعف میکنه،
خوب نیست که هر روز، بیشتر از قبل، تو خودش فرو میره،
خوب نیست که فکر میکنه تبدیل شده به یه ربات! که فقط یه سری کارهای تکراری انجام میده...
و......
اگه بخوام بگم، مفصّله و در این مُقال نمی گُنجه؛
* اگه احیاناً دری به تخته ای خورد و کسی اینجا رو خوند، التماس دعا.
** به جای جمله منفیِِ "چقدر بَده"، از "خوب نیست" استفاده کردم.
*** همیشه شُکر؛ آدمم کن خداجان لطفاً.
توسط مـینا خـ | یکشنبه 16 تیر 1398 | ساعت 12:27 ق.ظ | بنویسید ()
"بسم الله الرّحمنِ الرّحیم"
فکر کن اردیبهشت جان باهات سرِ شوخی داشته باشه و از اوایلِ رسیدنش، سرفه های آلرژیکِت شروع بشه؛
بعد گوشِ ت که مستعدّ گرفتن و دکتر رفتنه، بگیره و تو حدود دَه روز، با نصفِ شنواییت صداهای اطرافت رو بشنوی و قطره ریزون، منتظرِ روزی باشی که سرنگِ بزرگِ فلزی، با فشار بشوره گوشت رو...؛
و بعد، یه دفعه سوزش گلو و بدن درد و ... سرفه هایی که دیگه حالا خیلی شدید شده، تو رو میکشونه دکتر؛ شستشوی گوش و تجویز دارو و البته تزریقِ دگزامتازون(کورتون)، به تشخیصِ خودت.
روز اول رو به امید بهتر شدن مرخصی میگیری؛ روز دوم اما...
سرفه، سرفه، و سرفه هایی که تمامِ اعضا و جوارحت رو به هم میپیچونه و تقریبا نه قرص و شربت آویشن بهش کارسازه، نه، عسل آبلیمو و زردچوبه، نه حتی کورتون!
اولِ ساعت، رئیس میان توی اتاق و احوالپرسی میکنن، دقایقی بعد که صدای سرفه همه جا میپیچه، زنگ میزنن که: اگه اذیتی، برو خونه؛ با خودم گفتم: نه، نمیرم، شاید آروم تر بشه؛ و باز هم هر چند دقیقه یک بار...؛ این بار گفتن برم اتاقشون، گفتن اینجا هوا هم آلوده ست(به خاطر مرکز شهر بودن)؛ برو خونه، استراحت کن؛
و اینگونه بود که قبل از ساعتِ نُهِ صبح، منزل بودم؛
غرض از نوشتنِ این خطوط این بود که با خودم فکر کردم زندگی یعنی همین: خوشی و ناخوشی و شادی و ناراحتی ش، توامانه؛
و من بی نهایت، خداوند رو شاکرم برای بهار و همچنان اردیبهشتِ ش،
برای سرفه هایی که گاهی نَفَسَ کشیدن رو مشکل میکنه، اما بهم یادآوری میکنه قدرِ تمامِ دَم و بازدم های راحت الوصولِ زندگیم رو بیشتر بدونم که به قول جنابِ سعدی: " که هر نفسی که فرو می رود، مُمِدّ حیات است و چون برمی آید، مفرّح ذات؛ پس در هر نفس، دو نعمت موجود است و بر هر نعمت، شُکری واجب".
برای گرفتگی های سالی یکی دو بارِ گوشَ م، که باعث میشه قدرِ صداها، آواها و نواها رو بیشتر بدونم؛ صدای آدم های دوست داشتنیِ زندگیم، صدای ساربلبلی که هر سحر، روی درخت های مُشرف به پنجره اتاق میخونه، صداهایی که صدا می زنند اسمم رو، و بهم متذکّر میشن که من هستم...؛
برای پدر و مادر و خانواده ای که بی نظیرند، و حواسشون خیلی به منی هست که حتی گاهی خودم به خودم نیست؛
و برای رئیسی که به اندازه همه روزهای سرکار بودنم، بهشون مدیونم؛ که حواسِ شون به همه چیز هست و این یعنی یه دنیا ارزش؛ ان شاءالله سایه تون بر سر خانواده تون و ایضاً ما، مستدام باشه جناب آقای محمدی، یارِ دیرینِ "رواق".
و برای اینکه همه ی این ها، دست به دستِ هم بده تا بنویسم تو "رواقَ"م که بسیار بسیار عزیزه برام.
خداجانم، بی نهایت و الی الابد، شُکرت.
توسط مـینا خـ | یکشنبه 29 اردیبهشت 1398 | ساعت 08:41 ق.ظ | بنویسید ()
به نام او که "مادر" آفرید...
از وقتی یادم میاد، از همون روزهای سه-چهار سالگی که از درِ حیاط صِدات میزدم و شکایتِ بچه های کوچه رو بِهِت میکردم،
تا روزِ اولِ مهری که کلاس اولی شدم و از زیرِ قرآن ردم ردی و ازم عکس گرفتی و باهام اومدی مدرسه؛ و منِ بچه ی اولِ وابسته، تو حیاط مدرسه زدم زیرِ گریه که نمیخوام تنها بمونم،
تو همه ی سالهای مدرسه و درس و کنکور و دانشگاه و گوشه نشینیِ چندین ساله و دوریِ یه ساله(حتی به قدرِ دو ساعت فاصله)،
تا این اواخر، که حسابی زحمت دادم بهت بابتِ کسالتی که پیش اومد (و الحق که بهترین پرستارِ جهانی)،
و در تمامِ روزها و شبهایی که گذشته تا به این لحظه،
بعد از خدا، و به همون خدا، دلم به نَفَس های شما گرمه...؛ شمایی که بهترین و مهربون ترین و دلسوز ترین و سنگِ صبور ترین و دوست ترین همراهِ همه ی زندگیم هستی؛
مامانِ عزیزتر از جانم، نازنینم،
میلادِ فرخنده ی "حضرت فاطمه زهرا" و روزِ زیبای "مادر" رو تبریک میگم و همواره و از صمیمِ قلبم دعا میکنم که به حقِّ صاحبِ این روز، سلامت و تندرست باشی و سایه عظیم و پُر مِهرت، ۱۲۰ سال، بر سرمون مستدام باشه.
"آمّین یا رَبَّ العالَمین"
پی نوشتِ اول: تو زندگی هامون دنبالِ آدم های خاص و چیزهای خاص و اتفاق های خاص نباشیم؛ خاص ترین و بی نظیر ترین و تکرار ناپذیر ترین نعمت، حضور گرمِ مادرهاست، وقتی کنارشون نشستیم و به حرف هاشون، که گوش نواز ترین موسیقیِ هستی هست، گوش میدیم...؛ "مادر" تجسّمِ عینیِ فرشته ست بر روی زمین.
پی نوشتِ دوم: غرق در آمرزش و شادی و آرامش باشه روحِ مادرانی که آسمانی شدند.
توسط مـینا خـ | سه شنبه 7 اسفند 1397 | ساعت 01:23 ق.ظ | بنویسید ()
"هُوَ الخالق"
چند سالی میگذره از وقتی که منتظرِ اولین دقایقِ دوازدهِ بهمن بودم تا بنویسم...
بنویسم از سالی که گذشته و یک سال، اضافه/کم کرده به/از سال های عمرم؛ بنویسم از مینایی که تا به حال بودم و یا، قراره بشم...؛
دو سه سالی هست که به جای حرف زدن، به جای حتی نوشتن که آرومم میکنه، فقط زندگی رو دارم زندگی میکنم؛ نه، منظورم زنده مانی نیست، خودِ زندگانی، به معنای جاری و ساری شدن با همه لحظاتی که شاید تا قبل از این، تجربه نکرده بودمِشون...؛ به معنای کسب تجربه های عملی که گاهی خیلی هم گرون تموم میشن؛ مثلاً به قیمتِ سفید شدن و برق زدنِ تعداد قابلِ توجهی از موهات! به معنای تفکر های هزاران باره و گاهی تجدید نظر کردن در مورد خیلی چیزها؛ اونقدر که یه دفعه به خودت بیای و بپرسی: این همون "من" هستم؟!
ولی اعتراف میکنم بنده همچنان و هماره، همون بنده ی ضعیف و حقیرِ حضرتِ باری تعالی هستم که به اذنِ اوست اگر وجودی هست و حضوری...
و دوست دارم به رسمِ همه ی دوازدهِ بهمن های قبل، دعا کنم:
بارالها، معبودا، خدای خوب و مهربانم، لطفاً:
سلامتی و فرجِ عاجلِ حضرتِ منتَظَر،
سلامتی و عمرِ طولانی و باعزت، برای عزیزانم، عزیزانِ عزیزتر از جانم،
شفای قریبِ همه بیماران،
آمرزش و شادی برای روحِ درگذشتگان،
حاجت رواییِ تمامِ حاجت مندان،
و
عاقبت به خیری، عاقبت به خیری و عاقبت به خیری برای همه مون.
" آمّین یا رَبَّ العالَمین"
و بی نهایت شُکر، برای همه ی تا به امروز .
۹۷/۱۱/۱۲
توسط مـینا خـ | شنبه 13 بهمن 1397 | ساعت 12:08 ق.ظ | بنویسید ()
"هُوَ الرّفیق"
زندگیه دیگه، "فراز و نشیب" و "سهل و ممتنعِ" ش باهمه؛
با اینکه آدمی هستم که اصولاً روابط محدودی دارم و سعی کردم انتظار و توقعم از دیگران رو پایین بیارم،
اما خب، تو روزهایی که سخت تر میگذره، میشه عیار یه سری چیزها رو اندازه گرفت؛ از جمله: عیارِ معرفت...؛ (که البته معرفت، و تظاهر به معرفت، تومنی صنّار فرق دارن با هم)
گاهی وقتها، با خودم زمزمه میکنم:
معرفت، دُرّ گرانی ست، به هر کس ندهندش...
و مَخلَصِ کلام رو حضرت حافظ میگه که:
"یار با ماست، چه حاجت که زیادت طلبیم؟!
دولتِ صحبتِ آن مونسِ جان، ما را بس"
پی نوشت: الهی شکر.
توسط مـینا خـ | چهارشنبه 26 دی 1397 | ساعت 11:34 ق.ظ | بنویسید ()
