چه غریبانه و بی صدا رفتی،

پــــــــدر

چون روشنی از دیده ما رفتی
با قافله ی باد صبا رفتی

تنهـــــا ماندم، تنهـــــا رفتی

... هنوز باورم نیست، پدر به این زودی ما را ترک کند و مهر و محبتش را از ما دریغ نماید!

چقدر ساده و صادقانه زندگی کرد و چه اندازه بامهر و محبت و بی توقع بود،

 چگونه میتوان از عادت به این همه خوبی دست کشید؟!

شاید پاییز همه ی پدرها اینگونه بوده است و ما از آن بی خبر بوده ایم!

ناگفته های بسیاری در دل داشتیم ولی فرصت نشد و اجل داغی از پایان زندگی را بر دل ما نهاد.

عجب ماتمکده ای ست دنیا، چه درد بزرگی ست غمِ ازدست دادن پدر..!

کاش میشد به قامت رنگین این زندگی، مثل باران ها گریست و ضجه زد،

کاش میشد بادلِ اندوهگین خود، قفل دلتنگی را شکست، راه تاریکی را بست ...

دانــــــــــی که پس از مرگ چه باقی مـــــاند

عشق است و محبت است و باقی همه هیچ

یاد و خاطره ات همیشه همراه ما خواهد بود.

روحت شاد و قرین آرامش الهی

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم

اهل کاشانم,
روزگارم بد نیست.

تکه نانی دارم,خرده هوشی,سرسوزن ذوقی.
مادر دارم ,بهتر از برگ درخت.

دوستانی بهتراز آب روان.
و خدایی که در این نزدیکیست:

لای این شب بوها,پای آن کاج بلند...
من مسلمانم:

قبله ام یک گل سرخ.
جانمازم چشمه,مهرم نور.

دشت سجاده من.
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم.

در نمازم جریان دارد ماه,جریان دارد طیف.
سنگ از پشت نمازم پیداست...

اهل کاشانم:
پیشه ام نقاشیست.

گاه گاهی قفسی میسازم با رنگ,می فروشم به شما
تا به آواز شقایق که در آن زندانیست

دل تنهاییتان تازه شود.

چه خیالی!چه خیالی!...می دانم!

...

سهراب سپهری

شعر آواز خسرو شیرین، استاد محمدرضا شجریان

از آلبوم ساز خاموش

چو گل هر دم به بویت جامه در تن
کنم چاک از گریبان تا به دامن
من از دست غمت، من از دست غمت مشکل برم جان
ولی دل را تو آسان بردی از من، بردی از من
دلم را مشکن و، دلم را مشکن و در پا مینداز
که دارد در سر زلف تو مسکن، زلف تو مسکن
دلم را مشکن و در پا مینداز
که دارد در سر زلف تو مسکن، زلف تو مسکن
به قول دشمنان برگشتی از دوست

نگردد هیچکس با دوست دشمن
ببار ای شمع اشک از چشم خونین
که شد سوز دلت، سوز دلت بر خلق روشن
مکن، کز سینه ام آه جگر سوز
برآید همچو دود از راه روزن

حافظ