جناب محتشم برخیز و بار دیگر اعجاز سخنت را بر بلندای زمان آواز کن ؛ بیا و در یاری دلهای متحیر مانده از این آیت غلتیده در خون دوباره از حنجره شعرت فریاد بزن :

" باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است "

شاید این بار فطرس ملک از عرش کربلا به پای سوالت پر و بال بگستراند و منادی جوابت شود.

جناب فرشچیان استاد خلق حماسه ای بی بدیل به پا خیز و تابلو شگفتت را بر غمخانه دل ها بیاویز که چشم های ترِ عشاقِ حسین سخت ظهر عاشورایت را طلب دارند.

ای ره یافتگان وادی هنرِ عشق که بر دست و زبان و ذهن هایتان خط و شعر و نقشِ وحی گرفته از حضرت احدیت جاری است ؛

میشود بر گدایان سفره احساستان ، این یتیم ماندگانِ جوهر هنر منت نهید و دُر ناب صدف های ذوق تان را عاریه مان دهید؟بگذارید ما نیز اندکی با زبان عشق پیش حسین بندگی کنیم.

"اصلاً حسین جنس غمش فرق می‌کند

این راه عشق، پیچ و خمش فرق می‌کند

تنها نه اینکه جنس غمش، جنس ماتمش

حتی سیاهی علمش فرق می‌کند"

فرض کنید شرکتی برای شروع یک کار تولیدی توانایی لازم دارد اما سرمایه ندارد در مقابل افراد سرمایه داری باشند که فاقد توانایی و دانش لازم برای کار تولیدی هستند ؛
حال اگر سرمایه شخص دوم در اختیار شخص اول قرار گیرد چرخ تولید به حرکت در خواهد آمد و هر دو شخص منفت خواهند برد .
به این میگویند ساز و کار بورس .

حال فرض کنید شخص یا اشخاصی باشند فاقد توانایی و سرمایه لازم جهت کار تولیدی ، اگر این اشخاص ، واسط بین شخص اول و دوم شوند چه پیش خواهد آمد؟

در این صورت شخص واسط ، سرمایه را از سرمایه دار میگیرد اما جای آنکه سرمایه دریافتی را به کالا تولیدی تبدیل نماید ، مبلغ مذکور را به علاوه مبلغی اضافه تر به عنوان سود معامله به واسطه دوم می فروشد و واسطه دوم به همین شکل به واسطه سوم .

در این حالت چه اتفاقی می افتد؟ جواب همان معنی حباب در بورس می شود.
یعنی هر فرد واسطه ، عوض فروش کالا به فرد خریدار از آنجا که قادر به تبدیل سرمایه به کالا نیست ، کالای تولید نشده را پیش فروش می کند .
یعنی سود حاصل از فروش کالای مجازی را دریافت می کند بی آنکه دارنده اصل سرمایه و تولید کننده کالای تولید شده باشد.

و از آنجا که کالایی تولید نشده رسیدی تحت عنوان اوراق بورس به خریدار تحویل می دهد
و به همین شکل واسطه بعدی با خریدار بعدی معامله می کند و این سبب می شود قیمت کذایی کالای تولید نشده رشد صعودی به خود بگیرد .

در این نمونه افراد تازه وارد به بورس همواره مورد سوء استفاده دلالان با تجربه قرار می گیرند بدین شکل که چون با ساز و کار بورس آشنایی چندانی ندارند به سادگی با رشد کاذب سهام هایی که همین دلالان باعث رشد صعودی شان گردیده اند فریب خورده به طمع سود بیشتر سرمایه های بیشتری را برای خرید سهام های مذکور اختصاص می دهند .

واسطه های با تجربه بورس خوب فهمیده اند چه هنگام کدام سهم را بخرند و چه هنگام بفروشند و به این شکل از پول ، پول در آورند.

متاسفانه همین امر سبب می شود سرمایه ای که می توانست به چرخه اقتصادی وارد شود و تولید را به جریان بیندازد توسط واسطه ها به انحراف کشیده شود و عوض رشد اقتصادی تورم شکل بگیرد.

اگر بازار بورس به درستی مدیریت شود و دست واسطه ها از فعالیت های زنده اقتصادی کوتاه گردد ، سرمایه راکد افراد متمول به چرخه اقتصاد بر خواهد گشت ضمن آنکه موتور تولید تولید کنندگان به حرکت خواهد افتاد که در بلند سبب رشد اقتصادی خواهد گردید.

تا حالا از خودت پرسیدی چقدر تو کوتاه شدن زمان غیبت دخیلی؟

منتظری؟
دعای فرج میخونی؟
امام زمانت رو ندیده دوست داری؟
آفرین تو محبی!

ولی آیا یه محب منتظر واقعی؟
یه محب کی میتونه ظهور مولاش رو تسریع کنه؟

وقتی آسمون و زمین به کامت باشه؛
شاد باشی؛
دغدغه نداشته باشی؛
حرف زدن راحت میشه ، میشی سینه چاک حضرتش.

اما وقتی یه جای زندگیت لنگید چی؟
شروع کردی به گله و شکایت از خدا که انصافت رو شکر چرا من؟
وقتی هوس گناهی به دلت افتاد و لرزیدی اون موقع حضرتش مقابلت مجسم نشد؟

فکر کردی اگه آقا بیاد و آماده نباشی؟
یهو دنبال بهانه بگردی خدایا الان وقت ظهور بود؟

وقتی قبل آمدن وجود مبارکش ، روحتو جلا نداده باشی؛
گناه غرقت کرده باشی؛
حضورش رو بر نمی تابی و برای نبودن کنارش بهانه میتراشی.

محب بودن خوبه ولی شیعه بودن یه چیز دیگه است.
شیعه دلش که لرزید، احترام نگاه مولاش رو نگه میداره.

میدونه اگه روزی حضرت نگاش کنه بپرسه برای تعجیل فرج چی کردی؟
باید جوابش شرمندگی نباشه ، سر به زیر انداختن و عرق شرم نباشه ، کوله بارت پر باشه.
برگرده بگه آقا جان!
فلان روز ، فلان جا ،دیدم نفسم داره بهم غلبه میکنه ؛ برگشتم دیدم داری نگام میکنی، شرم کردم ، گذشتم.

میدونین همین گذشتن ها اگه تو جمع کثیری نمود کنه ظهور محقق میشه؟

وقتی جمع شیعه رشد کرد؛
بستر آمدن خیر مطلق هم مهیا میشه.

برای محقق شدن زمان موعود، فقط پاکی دل و گریه ندبه صبح جمعه و متن بیقراری کافی نیست.

روح باید بزرگ بشه؛
صیقل داده بشه؛
یاد بگیره: فرمان بر باشه؛
یاد بگیره :نفسش مقابل روحش حقیر باشه؛
و لازمه این فرمانبری و حقارت نفس ، ریاضت دادن به روحه.

تبعیت از خلیفه الله تمرین میخواد.
باید قبل ظهور :
یاد بگیری حق و باطلو تمییز بدی؛
یاد بگیری تو غبار فتنه گم نشی ، راه درستو تشخیص بدی و از صراط مستقیم منحرف نشی؛
یاد بگیری کی و کجا وارد میدون بشی؛
باید سربازی آقا رو تمرین کنی و حضرتش رو مقابلت ببینی شاهد و ناظر بر نیات و اعمالت .

لازمه این یادگیری طهارت روحه و این طهارت به دست نمیاد مگه با حراست از دین خدا.

اگه خودتو آماده کردی که چه سعادتی ولی اگه غیر این شد و خودتو خیمه ی مقابل امام دیدی شوکه نشو که قدم قدم گناه ، آدمو از وادی سعادت به جهنم شقاوت میکشونه.

پس اگه واقعا منتظری؟ مراقب قدم هات باش!


پی نوشت:
رمضان بهترین تمرین برای ریاضت دادن به روحه؛
بندگی خاص خدا و زنجیر کشیدن نفس روحو صیقل میده؛
این فرصت طلایی رو از دست نده.

گمان میکنم زیباترین لحظه ، دقایق پیش از طلوع باشد.

آنگاه که ایستاده به افق چشم دوخته ای و لحظه ها را برای دیدنِ آن نور خیره کننده ی زنده گرداننده ی زمینِ خاموش می شماری.

لحظاتی که یقین داری هر آن خواهد رسید ، آن ثانیه خاص ، که تاریکی شب را در کام خویش فرو بلعد.

به راستی چه شباهت عجیبی است بین خورشید عام و خاص هستی و این دقایقِ پیش از طلوع به وضعِ ایرانِ چهل ساله امروز.

پشت سر را که می نگری سیاهی ظلم تاریخ را می بینی پیش از فجر نخستین (انقلاب ۵۷) و به افق که خیره می شوی چه مشتاقانه در فجر دومین (آخرالزمان نزدیک به ظهور) به دنبال خورشید (امام موعود)می گردی.

سیمای شب را که بنگری به یاد می آوری ماجرای طولانی این سیاهی تار را.

شبی که از غروب یک آفتابل مه آلودِ کذایی (نظام سلطه) با درخشیدنِ ستارهِ شب (نهضت حضرت امام) آغاز شد و با روشنایی ماهِ جانشین (زعامت رهبری) ادامه پیدا کرد.

و اکنون تو در دمادم طلوع ، کتاب شب را که ورق بزنی به یاد می آوری آنچه را پشت سر نهاده ای.

اوایل شب را که گرگ و میش بود فضا و خودی از غیر ، قابل تفکیک نبود.

به یاد می آوری حمله گرگ به گوسفندان غافل را؛

دریدن ها را ، خون های ریخته از خوی حیوانیت را.

به یاد می آوری آن دمادمی را که سیاهی شب رنگ ها را در نوردید و چشم های نابینای جاهلان را در چاه ظلمت فرو افکند.

به یاد می آوری ماه را که چگونه سپاهِ حق را از پرتگاه ظلمت رهانید و به راه هدایت رهنمون سازید.

به یاد می آوری ابرهای فتنه را که پرتو ماهِ آسمانت را پوشاندند و لغزش هایت را که اگر سوسوی ستارگان شهیدش نبود هلاکتت حتمی و آخرتت تباه بود.

شبی طولانی که رهاوردش برایت گرسنگی بود (تحریم) و تازی گری حیوانات درنده (اشکال متعددجنگ) و لاشخورهایی (رسانه لجن پراکن) که به انتظار پاره کردنت لحظه میشمردن.

اکنون خودت را بر قله ایستادگی ، خیره به افق بر انداز کن که چگونه به سنگریزه های مسیرت ، فاتحانه طعنه می زنی.

از گرگ و میش سحر هراسی بر دلت راه نده که این تاریک ترین لحظه شب ، نویدِ طلوعِ صبحِ ظهور دارد.

پایت را بر زمینِ سفتِ ولایت محکم کن؛
مبادا آخرین سِحر شب ، تو را از باور به آمدن ، آن خورشید حتمی ، مایوس دارد.
که اگر لغزیدی بی شک در حجابِ شب زنجیر خواهی شد.

پی نوشت :
مسیرت مشخص، امیرت مشخص، مکُن دل دل، ای دل!
بزن دل به دریا؛ که دنیا، که دنیا، که دنیا، به خُسرانِ عقبی نیــرزد

آنچه ایران در پسا کرونا خواهد دید درخشیدنِ محض است.
مبادا از این کشتیِ نجات جدا گردیم که دریا بس مواج و طوفانی است.

دلم دوباره یک شاعرانگی زیبا میخواهد؛
بیخیال همه دنیا بنشینم کنج اتاق،کتاب های قدیمی رمانم رابردارم
و لای زندگیهای رویایی شان غرق شوم.

خودم را جای تک تک قهرمانها بگذارم
فصل به فصل با غمهایش غصه بخورم و با شادیهایش لبخند بزنم؛ترس هایش را لمس کنم و با موفقیت هایش احساس غرور.

قهرمان دنیای کوچک خودم شوم.
نه از جنس آن ابرقهرمانهای خیلی خیالی با نیروهای عجیب و غریب
که یک هو ظاهر میشوند و دنیا را مبهوت میکنند.

همان ها که فقط در کتابهای خیالی قدرت دارند و برای اینجا این حقیقت واقعی فقط سرابن.
نه قهرمان قصه های من قدرت جادویی ندارند،از یک دنیای عجیب زاده نشده اند و با هیولاهای رعب انگیز افسانه ای نمی جنگند.

قهرمان کتاب های من،آدم هایی هستند شبیه خودم،شبیه مادرم،پدرم ،دوستم،همکارم،استادم،همسایه ام،آشنای دورم.

یک آدم معمولی مثل همه معمولی هایی که دور و برم هستند.
به دنیا می آید،
کودکی هایش را با بازیهای بچه گانه و خیالات شیرین پر میکند،
نوجوانی اش پر است از اسطوره هایی که آرزو میکند کاش یک بار از نزدیک ببیند،
جوانی که آرزوهای بزرگ دارد و شبانه روز میدود تا به رویایش حقیقت ببخشد،
به میانسالی که می رسد می ایستد خودش را برانداز میکند،کوله بارش را نگاه میکند و اندوخته هایش را میشمارد.

به یاد بچگیهایش حسرت می خورد
از لجبازی های نوجوانی اش خنده اش میگیرد
از حرص خوردن های بیخود جوانی اش عصبانی میشود
و از زندگی ساده پر از پیچ و خم اش خاطره میسازد.

به صفحات آخر کتاب که میرسی هم خوشحالی هم نه و دوست داری بدانی آخر زندگی این شبیه تو چه میشود؟

همین که داستان کتاب تمام میشود چند لحظه مکث میکنی،لبخند میزنی و سپس یک غم کوچک درونت حس میکنی،انگار گوشه ای از وجودت کنده شده و این ناراحتت میکند.

با خودت فکر میکنی چه کتاب خوبی،چه نویسنده حاذقی،دلم برای قهرمانش تنگ میشود.
و بی آنکه بفهمی داری کسی راتحسین میکنی که همین حوالیت زندگی میکند.

یک قهرمان معمولی،کسی که ادعایی ندارد.
فقط یاد گرفته است کارش رادرست انجام دهد،
هرجا که باشد.
برای هدفش میجنگد،
شکست که میخورد غمگین میشود ، اشک می ریزد اما ، سرخورده نمیشود.
به هدفش که رسید خوشحال میشود اما ، غرور اسیرش نمیکند در همان باقی سطح بماند.

از من بپرسی افسانه ها حقیقت دارند،آن بهترینهایی که آرزو میکنیم کاش جایشان بودیم یا از نزدیک می دیدمشان.
کافی است چشم هایمان راکمی بیشتر باز کنیم وحقیقت های ساده دور و برمان راببینیم.
خوب که نگاه کنیم ، قهرمانهای قصه ها رامیبینیم.