انگار نه انگار که خودش مقام ارشد است و او یک درجه دار . برو از حمید احمدی بپرس، از آن پرسنل منطقه هوایی، از او که عباس با دست های خالی ماشینش را بکسل کرد. چه حالی پیدا کرد احمدی وقتی دید چند ماشین نظامی کنار آن مرد غریبه ایستادند و همگی شروع به سلام و احوالپرسی با او کرده و سرهنگ خطابش کردند. سرهنگ چقدر ترسیده بود، عقب عقب رفته بود و افتاده بود توی جوی آب ، اما عباس جلو رفته بود و کمکش کرده بود از جوی بیاید بیرون. با خنده گفته بود:((چرا داخل جوی آب رفتی، میخواهی شنا کنی؟)) و آن روز بود که احمدی او را شناخته بود، نه او را که سرهنگ بابایی بود، او را که عباس بود، مرد خدا.



هر وقت منزل پدر می رفت دستش را می بوسید. تا پدر و مادر غذا را شروع نمی کردند، دست به غذا نمی زد.
همسرش می گوید: شبی مهمان منزل پدرشان بودیم. پدرشان هنوز نیامده بود. دیدم داخل نمی یاد. رفتم پیشش گفتم: چرا بیرون نشستی؟ گفت: میترسم بیام داخل خوابم ببره و پدر از راه برسه اون وقت جواب این، بی احترامی رو چطوری بدم؟ چطوری جبران کنم؟   

                                                خستگی از چهره اش می بارید ولی

                                                صبر کرد تا  پدرش  بیاد  بعد  بخوابه.

شوهر خواهرش می گفت: تازه وارد دانشکده نیروی هوایی شده بود که یه روز با من تماس گرفت و گفت فلانی لطفا بیا تهران، کار واجبی دارم. نگران شدم، مرخصی گرفتم و رفتم تهران. به دانشکده که رسیدم رفتم آسایشگاه پیش عباس.

بعد احوالپرسی گفت: شما مسئول آسلیشگاه ما رو میشناسی ، بی زحمت برو راضیش کن تا منو از طبقه دوم بیاره طبقه اول. گفتم قضیه چیه عباس؟ تو که یه سال بیشتر اینجا نیستی!

گفت: میدونی چیه؟ راستش آسایشگامون به آسایشگاه خانوما دید داره، نمیخواهم به گناه بیفتم.

وقتی قضیه رو به مسئول آسایشگاه گفتم، خندش گرفت و گفت: طبقه دوم کلی طرفدار داره!

باشه به خاطر شما میارمش پائین.

یه روز با پسر هفت ساله ام می رفتیم، توی پیاده رو ابراهیم رو دیدیم.
 همین طور  که احوالپرسی می کردیم، دیدم صورت ابراهیم سرخ شد و روش رو برگردوند، فهمیدم از یه چیزی ناراحت شده! یه نگاهی به پشت سرم انداختم، دیدم یه زن بدحجاب با یه سر و وضع ناجور کنار باجه تلفن ایستاده! صدای ابراهیم منو به خودم آورد. داشت با ناراحتی می گفت:
غیرت شوهرش کجا رفته؟ غیرت پدرش کجاست؟ برادرش غیرت نداره؟
بعد هم سرش رو آورد بالا و با حال عجیبی گفت:
خدایا! تو شاهد باش که ما حاضر نیستیم همچین صحنه های خلا ف شرعی را توی این مملکت ببینیم. مبادا به خاطر اینجور آدما به ما هم غضب کنی و بلاهای خودت رو روی سرمون نازل کنی.
حالا که 14 سال از اون دیدار می گذره پسرم هنوز جملات ابراهیم رو که نشونه ی  غیرتش بود، یادش مونده.

شب ها از گریه محمد بیدار می شدم. وقتی از او علت این همه نماز و گریه را می پرسیدم جواب می داد که:

((مادر ! قیامت بسیار هولناک است، ما باید آماده شویم.))

محمد در جزیره مجنون با سه نفر از دوستانش به شهادت رسید، در حالی که چهل روز از شهادت برادرش- جواد – می گذشت. در وصیت نامه اش که سه ساعت قبل از شهادتش نوشت، امضاء کرد: شهید محمد آهن دوست

ارحم ای رب ای رب ای رب، ضعفی و قلّه حیلتی، و رقّه جلدی، وتبدّد اوصالی، و تناثر لحمی و جسمی و جسدی، و وحدتی و وحشتی فی قبری.

((رحم فرما ای پروردگار، ای پروردگار، ای پروردگار به حال ضعف و ناتوانی و بیچارگیم و بدن بی طاقت و نازکی پوست بدنم. به گسیختن بند بند اعضایم و فرو ریختن گوشت تنم، به حال تنهایی و وحشتم در قبر.))