نوشته اول : دوم بهمن ماه :
سلام ! نازنین مریم!
امروز اولین روز ندیدنت است و من اولین نامه نخوانده ات را می نویسم........
چقدر برایت حرف دارم و چقدر سکوت....
از صبوری و دوری و ...
از این که این روزها همه چیز به چشمانم زیبا می آیند حتی چیزهایی که تا دیروز قلبم را می فشردند از شدت زشتی....
این معجزه لبخند های توست........که با وجود تو و لبخند هایت چه چیز می تواند زیبا نباشد؟
این روزها اشک هایم از سر غم نیست.....نمی دانم ، شاید اشک هایم از جنس غمی شیرین شده اند.... غمی شیرین!
ببین ! ببین! نازنین مریم ، با من چه کرده ای......
این روزهای ندیدنت، مریم دیگری هستم .... مریمی که تا به حال از خود سراغ نداشتم ، چقدر این مریم عجیب است و برایم تازه.....
لبخند هایت را از من دریغ نکن!
