جرس کاروان

از زندگانیم گله دارد جوانیم

شرمنده ی جوانی از این زندگانیم

دور از کنار مادر و یاران مهربان

زال زمانه کُشت به نامهربانیم

دارم هوای صحبت یاران رفته را

یاری کن ای اجل ! که به یاران رسانیم

چون یوسفم به چاهِ بیابانِ غم اسیر

وز دور مژده ی جرس کاروانیم

یکشب کمند گیسوی ابریشمین بتاب

ای ماه ! اگر ز چاه به در می کشانیم

شمعم گریست زار به بالین که شهریار

من نیز چون تو همدم سوزِ نهانیم