هم نفس باد شدم که ازاین خاک بگریزم

رو به آسمانی نهم که ستاره هایش زیباست

آنجا باغی باشد که خونه لیلی بناست

نه این زمین که خیمه مجنون برپاست

باهر  هنر و زبانی که گفتم کارگر نشد

 بگریزم ز دوست داشتن که بی معناست

منظورم تویی که بارها حرف دل راندم برات

گفتی آه و ناله نکن که زاینها دلم در جفاست

وقتی با شهاب فنا از جلویت رد شدم

اگر آنوقت پشیمان شدی نگو خطااز ماست