تحقیر حكومت یزید

در روز جمعه اى در شام نماز جمعه است . ناچار خود یزید باید شركت بكند؛شاید امامت نماز را هم خود او به عهد داشت . (این را الان یقین ندرام ) در نماز جمعه خطیب باید اول دو خطابه كه بسیار مفید و ارزنده است بخواند، بعد نماز شروع مى شود. اصلا این دو خطابه به جاى دو ركعتى است كه از نماز ظهر در روز جمعه ، اسقاط، و نماز جمعه تبدیل به دو ركعت مى شود. اول ، آن خطیبى كه به اصطلاح دستورى بود، رفت و هر چه قبلا به او گفته بودند گفت ، تجلیل فراوان از یزید و معاویه كرد هر صفت خوبى در دنیا بود براى اینها ذكر كرد و بعد شروع كرد؛به سب كردن و دشنام دادن على علیه السلام و امام حسین به عنوان اینكه اینها (العیاذ بالله ) از دین خدا خارج شدند، چنین كردند، چنان كردند، زین العابدین از پاى منبر نهیب زد.: ایها الخطیب ! اشتریت مرضاه المخلوق بسخط الخالق ؛تو براى رضاى یك مخلوق ، سخط پروردگار زا براى خودت خریدى

بعد خطاب كرد به یزید كه : آیا به من اجازه مى دهى از این چوب هاى بالا بروم ؟ (نفرمود منبر خیلى عجیب است ! به قدرى اهل بیت پیغمبر مراقب و مواظب این چیزها بودند، مثلا در مجلس یزید، نمی گوید: یا امیرالمؤ منین ! یا ایها الخلیفه ! یا حتى به كنیه هم نمى گوید: یا ابا خالد! مى گوید: یا یزید! هم زین العابدین و هم زینب . در اینجا هم نفرمود كه اجازه مى دهى من بروم روى این منبر یعنى این كه منبر نیست ، این چوب هاى سه پله اى كه در اینجا هست كه چنین خطیبى مى رود بالاى آن و چنین سخنانى مى گوید، ما این را منبر نمى دانیم . این چهار تا چوب است ) اجازه مى دهى من بروم بالاى این چوب ها دو كلمه حرف بزنم !؟

  اگر پیامبر بود چه مى گفت ؟

امام سجاد فرمود كه : ما دوازده نفر بودیم كه ما را به یك ریسمان بسته بودند یك سر ریسمان به بازوى من و سر دیگر آن به به بازوى عمه ما زینب و با این حال ما را وارد مجلس یزید كردند، آن هم با چه تشریفاتى كه او براى مجلس خودش مقرر كرده بود، كه یك جمله اى در همان حال ، امام سجاد به یزید فرمود كه او را عجیب در مقابل مردم خجل و شرمنده (كرد) و سركوفت داد كه انتظار نداشت اسیر چنین حرفى بزند. فرمود: یزید! اتاذن لى فى الكلام !؟؛اجازه هست كه یك كلمه حرف بزنم ؟

گفت : بگو، ولى به شرط اینكه هذایان نگویى .

فرمود: شایسته مثل من در چنین مجلسى هذایان گفتن نیست . من یك حرف بسیار منطقى دارم . تو به نام پیغمبر اینجا نشسته اى ، خودت را خلیفه پیغمبر اسلام مى دانى ، من سؤ الم فقط این است البته این را حضرت مى خواست بفرماید كه مردم دیگر را متوجه و بیدار كند اگر پیغمبر در این مجلس بود و ما را كه اهل بیتش هستیم به این حالت مى دید چه مى گفت ؟ (652)

------------------------------------------------------------------------------

652- لهوف سید طاووس ، ص 243

امام زین العابدین در مجلس ابن زیاد

وقتى كه على بن الحسین عرضه مى شود بر پسر زیاد، (ابن زیاد) مى گوید: من انت ؟ فقال انا على بن الحسین . فقال الیس قد قتل الله على بن الحسین ؟ فقال له على علیه السلام : قد كان لى اخ یسمى علیا، قتله الناس . فقال له ابن زیاد: بل الله قتله فقال على بن الحسین : الله یتوفى الانفس حین موتها... فغضب ابن زیاد فقال : وبك جراه لجوابى و فیك بقیه للرد على ! اذهبوا به فاضربوا عنفقه ... ؛تو كه هستى ؟ فرمود: من على بن الحسین ام گفت : مگر على بن الحسین را خدا نكشت ؟

حضرت فرمود: برادرى داشتم به نام على كه مردم او را كشتند ابن زیاد گفت : بلكه خدا او را كشت . حضرت فرمود: البته خداوند جان ها را به هنگام مردن مى ستاند... ابن زیاد خشم گرفت و گفت : بر پاسخ من جرات مى كنى و هنوز توان رد بر مراد دارى ؟ او را ببرید و گردنش را بزنید. (651)

------------------------------------------------------------------------------

  شكنجه و زجر اهل بیت

امام سجاد را بر شترى كه یك پالان چوب داشت و روى آن حتى یك جل نبود، سوار كردند. چون احساس مى كردند كه امام بیمار و مریض است و نتواند خودش را نگهدارد، پاهاى حضرت را محكم بستند. غل به گردن امام انداختند. با این حال اینها را وارد شهر كوفه كردند. دیگر كوفتگى ، زجر، شكنجه به حد اعلا است (معمولا) وقتى مى خواهند از یك نفر مثلا به زور اقرار بگیرند، یا اعصابش را خرد كنند، اراده اش را در بشكنند؛یك بیست و چهار ساعت ، چهل و هشت ساعت به او غذا نمى دهند، نمى گذارند بخوابد، هى زجرش مى دهند؛در چنین شرایطى اكثر افراد مستاءصل مى شوند، مى گویند هر چه مى خواهى بپرس تا من بگویم آن وقت شما ببینید! اینها وقتى كه وارد مجلس ابن زیاد مى شوند، بعد از آن همه شكنجه هاى روحى و جسیم ، چه حالتى دارند.

  بیمارى حضرت سجاد (ع )

مى دانیم كه روز عاشورا، وضع به چه منوال بود، و شب یازدهم را اهل بیت پیغمبر چگونه برگزار كردند. روز یازدهم جلادهاى ابن زیاد مى آیند اهل بیت را سوار شترهاى بى جهاز مى كنند و یكسره حركت مى دهند، و اینها شب دوازدهم را شاید تا صبح یكسره با كمال ناراحتى روحى و جسمى ، طى طریق مى كنند. فردا صبح نزدیك دروازه كوفه مى رسند. دشمن مهلت نمى دهد همان روز پیش از ظهر اینها را وارد شهر كوفه مى كنند.

ابن زیاد در دارالاماره خودش نشسته است . یك مشت اسیر، آن هم مركب از زنان و یك مرد كه در آن وقت بیمار بود. لقب بیمارى بر حضرت سجاد علیه السلام فقط در میان ما ایرانى ها پیدا شده است . نمى دانم چطور شده است كه فقط ما این لقب را مى دهیم : امام زین العابدین بیمار! ولى در زبان عرب هیچ وقت نمى گویند: على بن الحسین المریض (یا الممراض ) این لقبى است كه ما به ایشان داده ایم ، ریشه اش البته همین مقدار است كه در ایام حادثه عاشورا، امام على بن الحسین سختت مریض بود (هركس در عمرش مریض مى شود. كیست كه در عمرش مریض نشود؟ مریض بسترى بود، مریضى كه حتى به زحمت مى توانست حركت كند و روى پاى خود بایستد و با كمك عصا مى توانست از بستر حركت كند. در همان حال امام را به عنوان اسیر حركت دادند.

  مرثیه حضرت سجاد در كوفه

سپس حضرت امام سجاد علیه السلام اشعارى را به این مضمون خواندند:

جاى شگفتى نیست كه امام حسین علیه السلام از روى ظلم و كینه به شهادت رسید؛چرا كه پیش از آن حضرت ، پدرش على علیه السلام كشته شد و او بسیار بزرگوارتر بود.

اى اهل كوفه ! از قتل عام ما و كشتن حسین علیه السلام خشنود مباشید، زیرا كه این بزرگ تر ین گناه و حضرت ، پدرش على علیه السلام كشته شد و او بسیار بزرگوارتر بود.

اى اهل كوفه ؟ از قتل عام ما و كشتن حسین علیه السلام خشنود مباشید؛زیرا كه این بزرگ ترین گناه و جنایتى است كه مرتكب شدید.

روح من فدایش باد كه در كنار رود فرات تشنه لب شهید شد و آتش دوزخ جایگاه كشنده و قاتل وى مى باشد. (648)

------------------------------------------------------------------------------

648-لهوف سید بن طاووس ، ص 217

آیا مى خواهید مرا نیز فریب دهید!

امام سجاد علیه السلام فرمودند: هیهات هیهات ! اى مردم حیله گر! هرگز به خواسته هاى نفسانى خود نخواهید رسید، آیا مى خواهید مرا نیز همچون پدرانم كه از پیش فریب دادید، فریب دهید؟! به خداى اشتران رهوار سفر حج سوگند مى خورم كه این امر هرگز صورت تحقق به خود نمى گیرد. هنوز جراحت دل ما بهبود و التیام نیافته است ، شما همین دیروز بود كه پدرم را به همراه اهل بیتش به شهادت رسانیدید.

هنوز كه هنوز این مصیبت داغ رسول خدا صلى الله علیه و آله و مصیبت پدرم و پسران پدرم ، به بوته فراموشى سپرده نشده است .

هنوز كه هنوز است این درد راه گلوى مرا بسته و این غصه و غم ها در دلم در حال جوشش و غلیان است ، من از شما تقاضا مى كنم كه نه با ما باشید و نه علیه ما

  ما دشمن دشمنان توایم !

سپس حضرت علیه السلام فرمودند: خداوند بیامرزد كسى را كه به پند من گوش دهد و سفارش مرا درباره خدا و رسولش و اهل بیت آن حضرت صلى الله علیه و آله حفظ كند؛زیرا كه رسول خدا صلى الله علیه و آله براى همگى ما نیك اسوه و الگویى است

كوفیان همگى گفتند: اى پسر رسول خدا! ما همگى گوش به فرمان و مطیع تو مى باشیم ، نگهدار و حافظ احترام و عزت و آبروى توایم . ما به تو علاقه داریم . هر امر و دستورى كه دارى بگو، خداوند تو را رحمت كند، ما مى جنگیم با دشمن تو و صلح مى كنیم با دوستان تو، مسلم بدان كه ما از یزید كه خدا او را لعنت كند، بازخواست خواهیم كرد و از هر آن كسى كه نسبت به تو و ما ستم نموده بیزارى مى جوییم !!! (647)

-----------------------------------------------------------------------------

647-لهوف سید بن طاووس ، ص 215

  آیا شما نامه ننوشتید؟!

اى مردم ! شما را به خدا سوگند مى دهم ، آیا شما نبودید كه براى پدرم نامه ها نوشتید و در اى كارتان خدعه و نیرنگ نمودید؟

با او میثاق بسته و بیعت نمودید؛اما به جنگ او برخاستید. ننگ بر نظر و رایتان باد! به چه چشمى مى توانید به صورت پیامبر خدا نگاه كنید؟ آنگاه كه آن حضرت صلى الله علیه و آله از شما بپرسد: شما از امت من نیستید؛زیرا عترت مرا كشتید و حرمت مرا شكستید؟

صداى مردم به هوا برخاست ، آنها خطاب به هم مى گفتند، نابود شده اید و بى خبرید! (646)

------------------------------------------------------------------------------

646-لهوف سید بن طاوس ، ص 213

خطبه امام سجاد (ع ) در كوفه

سپس امام زین العابدین حضرت سجاد علیه السلام به مردم اشاره اى كردند كه سكوت كنید، جمعیت ساكت شدند، حضرت برخاسته ، پس از حمد و ثناى الهى ، پیامبر را نام برد و بر او صلوات و درود فرستاده ، سپس گفت :

اى مردم ! هر كس كه مرا شناخت ، كه به من معرفت دارد و مرا مى شناسد؛اما آن كسى كه مرا نمى شناسد، من خودم ، خود را به او معرفى خواهم كرد: من على پسر حسین علیه السلام فرزند على بن ابیطالبم .

من پسر كسى هستم كه حرمت او را شكستند، اموالش را گرفتند و خاندان او را اسیر كردند.

من پسر كسى هستم كه او را در كنار شط فرات بى هیچ سابقه كینه و دشمنى سر بریدند.

من فرزند كسى هستم كه او را با زجر به شهادت رسانیدند و همین افتخار براى او كافى است . (645)

------------------------------------------------------------------------------

645-لهوف سید بن طاوس ، ص 213

  پس چه كسى ما را كشت ؟!

هنگامى ورود به كوفه كوفیان با مشاهده كاروان اسرا، منقلب شده و شروع به گریه و زارى نمودند، و نوحه ها سردادند، در این حال امام سجاد على بن الحسن علیه السلام فرمودند، آیا این شما هستید كه نوحه سرایى مى كنید و گریه سر داده اید، پس چه كسى ما را كشت ؟ (644)

------------------------------------------------------------------------------

  644- لهوف سید بن طاوس ، ص 19