بــســـم الله الـــرّحــمـــن الــــرّحــیــم

760- آثار مخرب تحریف

تحریف و قلب و بدعت ، آفت بزرگ دین است . (820)تحریف ، چهره و سیما را عوض مى كند، خاصیت اصلى را از میان مى برد، به جاى هدایت ، ضلالت مى آورد و به جاى تشویق به سوى عمل صالح ، مشوق معصیت و گناه مى شود و به جاى فلاح ، شقاوت مى آورد. تحریف ، از پشت خنجر زدن است ، ضربت غیر مستقیم است كه از ضربت مستقیم خطرناك تر است . یهودیان كه قهرمان تحریف در تاریخ جهان اند همیشه ضربت هاى خود را از طریق غیر مستقیم وارد كرده اند. على علیه السلام را دوستانه و از طریق تحریف ، بهتر و بیشتر مى شود خراب كرد تا به صورت دشمنانه . قطعا ضرباتى كه از طرف دوستان جاهل على بر على وارد شده ، از ضربات دشمنانش كارى تر و بران تر بوده است .

تحریف ، مبارزه بدون عكس العمل است . تحریف ، مبارزه است با استفاده از نیروى خود موضوع

تحریف سبب مى شود كه سیماى شخص به كلى عوض شود، مثلا على علیه السلام به صورت یك پهلوان مهیب بدقیافه سبیل از بناگوش در رفته تجسم پیدا مى كند. به صورتى درآید كه هرگز نتوان باور كرد كه این همان مرد محراب ، خطابه ، حكمت ، قضا و زهد تقوا و خوف از خداست .

تحریف است كه امام سجاد را در میان ما به نام امام بیمار معروف كرده است . تنها در میان فارسى زبانان این نام به آن حضرت داده شده ، كار به جایى رسیده كه وقتى مى خواهیم بگوییم فلانى خود را به ضعف و زبونى زده ، مى گوییم خود را امام زین العابدین بیمار كرده است ؛در صورتى كه این شهرت فقط بدان جهت است كه امام در ایام حادثه عاشورا مریض بوده اند نه اینكه در همه عمر تب لازم داشته و عصا به دست و كمر خم راه مى رفته اند. (821)

761 - انحراف در هدف حسینى

من نمى دانم كدام جانى یا جانى هاى ، جنایت را به شكل دیگرى بر حسین بن على وارد كردند، و آن اینكه هدف حسین بن على را مورد تحریف قرار دادند و همان چرندى را كه مسیحى ها در مورد مسیح گفتند، درباره حسین گفتند كه حسین كشته شد، براى آنكه بار گناه امت را به دوش بگیرد،، براى اینكه ما گناه بكنیم و خیالمان راحت باش ، حسین كشته شد براى این كه گنهكار تا آن زمان كم بود، بیشتر شود. لذا بعد از این انحراف چاره اى نبود جز اینكه ما فقط صفحه تاریكى را نباید دید، بلكه باید آن را دید و خواند. (822)

762 - تصویرى نادرست از شفاعت

اگر كسى گمان كند كه تحصیل رضا و خشنودى خدا متعال راهى دارد و تحصیل رضا و خشنودى فرضا امام حسین علیه السلام راهى دیگر دارد و هر یك از این دو جداگانه ممكن است سعادت انسان را تامین كند، دچار ضلالت بزرگى شده است . در این پندار غلط چنین گفته مى شود كه خدا با چیزهایى راضى مى شود و امام حسین علیه السلام با چیزهاى دیگر، خدا با انجام دادن واجبات مانند نماز، روزه ، حج ، جهاد، زكات ، راستى ، درستى ، خدمت به خلق ، بر به والدین و امثال اینها و با ترك گناهان از قبیل : دروغ ، ظلم غیبت ، شرابخوارى و زنا راضى مى گردد، ولى امام حسین با این كارها كارى ندارد، رضاى او در این است كه مثلا براى فرزند جوانش على اكبر علیه السلام گریه و یا لااقل تباكى كنیم . حساب امام حسین از حساب خدا جدا است . به دنبال این تقسیم چنین گرفته مى شد كه تحصیل رضاى خدا دشوار است ؛زیرا باید كارهاى زیادى را انجام داد تا او راضى گردد، ولى تحصیل خشنودى امام حسین علیه السلام سهل است . فقط گریه و سینه زدن و زمانى كه خشنودى امام حسین علیه السلام حاصل گردد، او در دستگاه خدا نفوذ دارد، شفاعت مى كند و كارها را درست مى كند. حساب نماز و روزه و حج و جهاد و انفاق فى سبیل الله كه انجام نداده ایم . همه تصفیه مى شود، و گناهان هر چه باشد با یك فوت از بین مى رود.

این چنین تصویرى از شفاعت نه تنها باطل و نادرست است ، بلكه شرك در ربوبیت است و به ساحت پاك امام حسین علیه السلام كه بزرگ ترین افتخارش عبودیت و بندگى خدا است نیز اهانت است ، همچنان كه پدر بزرگوارش از نسبت هاى غلاه سخت خشمگین مى شد و به خداى متعال از گفته هاى آنها پناه مى برد. امام حسین علیه السلام كشته نشد براى اینكه - العیاذ بالله - دستگاهى در مقابل دستگاه خدا یا شریعت او براى این نبوده كه برنامه عملى اسلام و قانون قرآن را ضعیف سازد: بر عكس وى براى اقامه نماز و زكات و سایر مقررات اسلام از زندگى چشم پوشیده و به شهادت تن داد.. (823)

763 - دو نوع شفاعت

شفاعت امام حسین علیه السلام به این صورت نیست كه برخلاف رضاى خدا او اراده او چیزى را از خدا بخواهد. شفاعت او دو نوع است . یك نوع آن همین هدایت هایى است كه در این جهان ایجاد كرده است . در جهان دیگر مجسم مى شود و نوع دوم آن را عنقریب بیان مى كنیم .

امام حسین علیه السلام شفیع كسانى است كه از مكتب او هدایت یافته اند، او شفیع كسانى نیست كه مكتبش را وسیله گمراهى ساخته اند. (824)

764 - تحریف در مساله شفاعت

حسین بن على علیه السلام بر خلاف عقیده جاهلانه عصر حاضر، كه حسین بن على علیه السلام را مالك دوزخ و جنت مى دانند - و با چهار مصراع نوحه غلط و بلكه مجعول براى بهشت قباله و سند مى نویسند و براى هر گونه معصیت و ترك واجبات جرئت پیدا كرده و طبقه جوان و نوجوان و طبقه عوام را مغرور مى سازند كه مجرم و گناهكار و عاصى و تبه كار تاریك عبادت و منكر اطاعت در روز محشر در پناه حسین است و كسى كه حسین علیه السلام را دارد چه باك و چه غم دارد و چرا از خدا و روز رستاخیز بترسد - حسین علیه السلام ، از خدا مى ترسید و در مقام عبادت بسیار خاضع و خاشع بود و او همیشه از روز رستاخیز با نگرانى و ترس و لرز یاد مى كرد و من گمان مى كنم اگر آن حسین علیه السلام امروز به یكى از دسته هاى عصر حاضر برخورد كند قطعا عزاداران خود را از روز رستاخیز بر حذر داشته و مى ترساند و كار به جایى باریك مى رسد و به ساحت قدس حضرتش اسائه ادب مى شود و در جواب او گفته مى شود: تو حسین علیه السلام ترسو هستى ما عزادار شما نیستم ! ما عزادار كسى هستیم كه از خدا نترسد و ما گناهكاران و مجرمین را با زور خود به بهشت ببرد!

تفاوت راه از كجا تا كجاست تا به كجا! حسین بن على علیه السلام از خدا و حساب و صراط مى ترسد و وقتى كه به او مى گویند آقا چطور صبح مى كنى ؟ در جواب مى گوید: اصبحت ولى رب فوقى و النار امامى و الموت یطلبنى و الحساب محدق بى و انا مرتهن بعملى لا اجد ما احب و لا ادفع ما اكره و الامور بید عیرى فان شاء عذبى و ان شاء عفا عنى فاى فقیر افقر منى (825) .

روزگار را مى گذارنم ، در حالى كه پروردگارم ناظر بر اعمال من است و آتش دوزخ در پیش روى من و مرگ در تعقیب من است و محاسبه بمانند طوقى برگردنم و من در گرو كردار خویشتن هستم و به دلخواه خود راهى ندارم و قدرت دفاع از آنچه كه بیزارم ، ندارم و زمام كارها در دست كس دیگرى است . اگر بخواهد مجازاتم مى كند. اگر بخواهد عفوم مى فرماید، پس كدام فقیر كه از من فقیرتر و ناتوان تر است ؟!

تو را به عزاداران عصر حاضر چنین حسین علیه السلام ترسو و از خداى خائفى را قبول مى كنند؟! اى به قربانت اباعبدالله دست ما بى بضاعت ها را بگیر. (826)

756 - غنى بودن واقعه كربلا

بــســـم الله الـــرّحــمـــن الــــرّحــیــم

756- غنى بودن واقعه كربلا

آن چیزى كه بیشتر دل انسان را به درد مى آورد این است كه اتفاقا در میان وقایع تاریخى ، كمتر واقعه اى است كه از نظر نقل هاى معتبر به اندازه حادثه كربلا غنى باشد. من در سابق خیال مى كردم كه اساسا علت اینكه این همه دروغ در این مورد پیدا شده ، این است كه وقایع راستین را كسى نیم داند كه چه بوده است ، بعد كه مطالعه كردم ، دیدم اتفاقا هیچ حادثه اى در تاریخ هاى دوردست مثل سیزده ، چهارده قرن پیش به اندازه حادثه كربلا تاریخ معتبر ندارد. مورخین معتبر اسلامى از همان قرون اول و دوم قضایا را با سندهاى معتبر نقل كردند و این نقل ها با یكدیگر انطباق دارد و به یكدیگر نزدیك هستند، و یك قضایایى در كار بوده است كه سبب شده جزئیات این تاریخ بماند. یكى از چیزهایى كه سبب شده متن این حادثه محفوظ بماند و هدفش شناخته شود این است كه در این حادثه خطبه زیاد خوانده شده . در آن عصرها خطبه ، حكم اعلامیه در این عصر را داشت ، همان طور كه در این عصر، در جنگ ها مخصوصا اعلامیه هاى رسمى بهترین چیزى است كه متن تاریخ را نشان بدهد، در آن زمان هم خطبه ها این طور بوده است . لذا خطبه زیاد است ، چه قبل از حادثه كربلا و چه در خلال آن و چه بعد از آن كه اهل بیت در كوفه ، در شام ، در جاهاى دیگر خطبه هایى ایراد كردند و اصلا هدف آنها از این خطبه ها این بود كه مى خواستند به مردم اعلان كنند كه چه گذشت و قضایا چه بود و هدف چه بود، و این خودش یك انگیزه اى بوده كه قضایا نقل شود.

در قضیه كربلا سوال و جواب زیاده شده است و همین ها در متن تاریخ ثبت است كه ماهیت قضیه را به ما نشان مى دهد. (817)